Ανασκόπηση 2011: Retro / Classic / Jam / Hard / Melodic Rock

Από τον Αντώνη Μουστάκα, 19/12/2011 @ 13:13
Άλλη μια πλούσια χρονιά για τους κλασικούς καλλιτέχνες και τους συνεχιστές τους και σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε για άλλη μια φορά να χωρέσουμε το μεγάλο εύρος μουσικών που αναφέρονται στον τίτλο του. Αν ψάχνετε λοιπόν τα γεγονότα, τα συγκροτήματα και τις κυκλοφορίες της μουσικής rock -όπως αυτή «πρέπει» να παίζεται- εδώ θα βρείτε τον οδηγό σας.

A Bigger Bang

Το 2011 σημαδεύτηκε από την απώλεια του σπουδαίου Ιρλανδού κιθαρίστα Gary Moore, ο οποίος «έφυγε» στα 58 του, αφήνοντας πίσω του μια ζηλευτή και πολυποίκιλη κληρονομιά, τόσο στο rock, όσο και στα blues. Όπως είναι φυσιολογικό για το ιδίωμα, οι μεγάλοι καλλιτέχνες του παρελθόντος απασχόλησαν και πάλι την επικαιρότητα, με τον George Harrison να παίρνει ένα μεγάλο μερίδιο της με την επέτειο των 10 χρόνων από το θάνατό του και κυρίως με το ντοκιμαντέρ "George Harrison: Living In The Material World" του Martin Scorsese, το οποίο απολαύσαμε και στις Νύχτες Πρεμιέρας. Και αν πέρυσι ήταν η χρονιά των Beatles, φέτος τα φώτα έπεσαν κυρίως πάνω στον Freddie Mercury και τους Queen. Το "Live At Wembley Stadium" «ανέβηκε» για 48 ώρες στο YouTube, 65 χρόνια μετά τη γέννησή του μεγάλου τραγουδιστή, ενώ για να γιορτάσει τα 40 χρόνια της μπάντας η δισκογραφική της εταιρία επανακυκλοφόρησε τον κατάλογό της. Δεν έλειψε ακόμα και talent show, το οποίο στήθηκε με σκοπό την ανεύρεση μιας νέας μπάντας που θα τιμήσει την ιστορία του συγκροτήματος. Στην Ελλάδα η επίσκεψη του Roger Waters με την παράσταση "The Wall Live" ήταν το γεγονός της χρονιάς -με διαφορά από το δεύτερο- και μάς άφησε πολλή τροφή για σκέψη. Απώλειες υπήρξαν στο glam και μελωδικό χώρο, με τον πρώην τραγουδιστή των Warrant, Jani Lane, και τον κιθαρίστα των Shy, Steve Harris, να αποχαιρετούν τα εγκόσμια, ενώ οι Ελβετοί Gotthard προέβησαν στα «αποκαλυπτήρια» του καινούργιου τους τραγουδιστή, Nic Maeder. Τέλος, δε γίνεται να μην αναφερθούμε στο θάνατο του Jerry Leiber, ο οποίος υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους της μουσικής που αγαπάμε, συνθέτοντας μεγάλες επιτυχίες όπως τα "Hound Dog" και "Jailhouse Rock".



Rock Of Ages

Πλούσιο το 2011 σε νέες κυκλοφορίες κλασικών καλλιτεχνών, με άλλους να φτάνουν τα υψηλά standards του παρελθόντος και άλλους να κυμαίνονται στη μετριότητα. Πολύ ευχάριστο ήταν το άλμπουμ διασκευών του Steve Miller, "Let Your Hair Down", ενώ ο Paul Simon πόνταρε και κέρδισε ξανά με τη γνωστή του αλλοπαρμένη εύπεπτη γλυκιά αστική folk. Ο «ντελικάτος» Snowy White μάς παρέδωσε άλλη μια αξιόλογη cool blues κυκλοφορία, ενώ ο Lou Reed με όχημα τους Metallica παρέδωσε μια μη άριστη, αλλά σίγουρα παράτολμη καλλιτεχνική πρόταση. Ο Peter Gabriel διασκεύασε τον εαυτό του με συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας, αφήνοντάς μας άλλη μια χρονιά χωρίς νέο υλικό. Οι Black Country Communion συνέχισαν να ικανοποιούν τους διψασμένους οπαδούς της rock «όπως αυτή πρέπει να παίζεται» μουσικής με το "2", ενώ οι Whitesnake παρουσίασαν ποιότητα αλλά και αδυναμίες στο "Forevermore". Οι Uriah Heep απέδειξαν με το "Into The Wild" ότι έχει νόημα η κυκλοφορία του 23ου άλμπουμ τους και δεν επρόκειτο για κάποιο γεροντικό πείσμα.  Ο Michael Monroe κέρδισε καλές κριτικές με το "Sensory Overdrive" και οι New York Dolls επέλεξαν την επιστροφή στο retro με το "Dancing Backward In High Heels". Ο Rory Gallagher είχε απορρίψει στα τέλη των '70s το "Notes From San Francisco", βλέποντας, σύμφωνα με το μύθο, μια συναυλία των Sex Pistols, η οποία τον έκανε να δει αλλιώς τα πράγματα. Το 2011 ήταν η χρονιά που τελικά έφτασε στα αυτιά μας και κατευθείαν στην ψυχή μας. Στα του jam, οι Umphrey's McGee κυκλοφόρησαν το πολυστυλιστικό "Death By Stereo", ενώ δεν παρουσιάστηκε κάτι νέο δισκογραφικά στα 25 χρόνια των Widepsread Panic.  Στο στρατόπεδο των Allman Brothers είχαμε ...τρία «μαύρα» solo άλμπουμ, αλλά αυτά θα τα διαβάσετε σε λίγες μέρες στην αντίστοιχη ανασκόπηση. Το στρωμένο με guest stars δρόμο της επιστροφής επέλεξαν οι Leslie West και Robbie Robertson, ενώ οι ...all-star Chickenfoot μάς παρουσίασαν το αξιόλογο "III". Στις καλές στιγμές της χρονιάς του μελωδικού και hard ήχου συγκαταλέγονται οι κυκλοφορίες των Sebastian Bach, Mr. Big, House Of Lords, John WaiteBonfireShyWork Of ArtToby Hitchcock και Night Ranger. Εξαιρετική στιγμή ο δίσκος του Chris Ousey (Heartland, Virginia Wolf), ενώ και το ντεμπούτο των Βρετανών The Treatment άφησε ιδιαίτερα θετικές εντυπώσεις. Αξιοπρόσεκτη και η γυναικεία παρουσία φέτος, με τη γιαγιά του rockabilly, Wanda Jackson, να μάς ανεβάζει με το νεορετρό "The Party Ain't Over", ενώ η Debbie Harry και οι Blondie μας προσέφεραν ένα απλώς συμπαθητικό "Panic Of Girls".



Stairway To Heaven

Ο Tom Waits μάς κέρδισε ξανά, συνεχίζοντας να προχωρά μπροστά, ρίχνοντας ταυτόχρονα ματιές στο παρελθόν του. Το "Bad As Me" είναι μια κυκλοφορία γεμάτη υπέροχα ηχητικά τοπία και φυσιολογικά καρφώθηκε στα στερεοφωνικά μας. Ο Alice Cooper επέστρεψε με το sequel του "Welcome To My Nightmare", ένα feelgood άλμπουμ με εφιαλτική θεματική, το οποίο άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Ο Ry Cooder πέτυχε και πάλι να μπλέξει όμορφα το rock με country, blues, Tex-Mex, folk, ragtime και ό,τι άλλο μπορεί να ακουγόταν στην αμερικανική ύπαιθρο τη δεκαετία του '30. Οι The Answer «αναγεννήθηκαν» με ένα άλμπουμ που απέδειξε ότι τους αξίζει μια θέση στη major league του κλασικού ήχου, ενώ οι Journey απέδειξαν ότι «το έχουν» ακόμα με το "Eclipse". Καταπληκτικό φυσικά και το νέο (τρίτο  στην καριέρα τους) άλμπουμ των ψυχεδελικών μπλουζοροκάδων Radio Moscow με το φοβερό τίτλο "The Great Escape Of Leslie Magnafuzz". Τέλος, οι εξαιρετικοί Arbouretum κέρδισαν τη συντακτική ομάδα του Rocking.gr και ελπίζουμε και εσάς με ένα πανέμορφο μπλέξιμο σύγχρονης americana και ψυχεδελικής folk, με κερασάκι την ala Neil Young fuzzαριστή κιθάρα και τα πιο βαριά σε σχέση με το παρελθόν riff.



Highway To Hell

Το βραβείο για την απογοήτευση της χρονιάς ανήκει δικαιωματικά στους SuperHeavy, μια ομάδα αποτελούμενη από τον Mick Jagger, έναν γιό του Bob Marley, τον άνθρωπο που έγραψε το "Sweet Dreams", τον «Μότσαρτ της Ινδίας» και μια τόσο ευυπόληπτη νεαρή pop τραγουδίστρια που την είπανε soul. Τι κατάφερε αυτή η dream team; Να ευνουχίσει το όραμα της «σύγκλισης διαφόρων μουσικών στιλ» με μια αισθητική τύπου δαπανηρών τηλεοπτικών διαγωνισμών ταλέντων. Οι Nazareth επέστρεψαν με το ανέμπνευστο "Big Dogz", ενώ ο Jeff Beck πάει καρφί για Grammy (ξανά) με άλλη μια τυπική κυκλοφορία - φόρο τιμής στον Les Paul αυτή τη φορά. Τέλος, οι Roxette μπορεί να έκαναν το κοινό να περάσει όμορφα στη Μαλακάσα, αλλά το "Charm School" πέρασε και δεν ακούμπησε.



First Cut Is The Deepest

Οι Rival Sons είδαν την προβολή να έρχεται με το δεύτερό τους άλμπουμ, στο οποίο παίζουν απλό, ξεσηκωτικό hard rock με μαύρες καταβολές (βλέπε Led Zeppelin και Black Crowes), χωρίς over-production και over-writing. Η μπάντα από τις Η.Π.Α. μάς κέρδισε εκτός των άλλων και με τις δηλώσεις της υπέρ της πραγματικά ζωντανής ηχογράφησης στο studio. Πολύ θετικά ήταν και τα δείγματα από group όπως οι Vintage Trouble και οι Saint Jude, που κινήθηκαν επίσης σε ποιοτικά rock 'n' soul μονοπάτια, με τους πρώτους να «σηκώνουν»  και το «best new band» βραβείο του περιοδικού Classic Rock. Οι Virginmarys δε μάς χάρισαν το αναμενόμενο full length ντεμπούτο τους, αλλά μάς κράτησαν ζεστούς με άλλο ένα EP σκληροτράχηλου blues rock. Τέλος, το ντεμπούτο των Βρετανών The Treatment προσέφερε αγνό hard rock διασκέδασης στους οπαδούς του ιδιώματος.



Live & Dangerous

Στα εγχώρια οι Uriah Heep και οι Deep Purple μάς διασκέδασαν ξανά με τα classics τους, συνεχίζοντας να πουλούν το τεράστιο μύθο τους σαν ένα τίμιο σταυρό που γεννά συνεχώς καινούργια κομμάτια. Οι εμφανίσεις των Zombies, του Steve Harley και των Martin Turner's Wishbone Ash παρουσίασαν περιορισμένη προσέλευση, αλλά και στις τρεις περιπτώσεις οι μπάντες αντάμειψαν το κοινό τους με το παραπάνω. Οι Καναδοί ψυχεδελικοί Black Mountain μάς έδειξαν και ζωντανά τις διαπιστεύσεις τους, ενώ η ακύρωση της συναυλίας των Hawkwind μάς στέρησε την αντίστοιχη διαστημική μας δόση. Ανάμικτα συναισθήματα άφησαν οι Cult, ενώ η εμφάνιση των Bon Jovi στο ΟΑΚΑ προσέλκυσε κάθε λογής μουσικόφιλο, σε μια άκρως επιτυχημένη σε προσέλευση συναυλία. Οι Whitesnake άφησαν αρκετά καλές εντυπώσεις στις καλοκαιρινές εμφανίσεις τους με τους Judas Priest. Στα του εξωτερικού είχαμε την ιστορική αναβίωση του "At Fillmore East" από τους Allman Brothers, 40 χρόνια μετά την ηχογράφησή του, αλλά και το φοβερό Halloween show του Alice Cooper στο Λονδίνο, με guest τον Arthur Brown.

For What Is Worth

Πλούσια ήταν δισκογραφικά η χρονιά, χωρίς βέβαια πολλές κορυφές, για τους κλασικούς καλλιτέχνες. Σε σχέση με το 2010, συναυλιακά το μενού ήταν φτωχότερο - ειδικά στη χώρα μας. Για το 2012 αναμένουμε την επίσημη ανακοίνωση της συναυλίας των Lynyrd Skynyrd, ενώ δισκογραφικά προσδοκούμε σε ποιοτικές κυκλοφορίες από μεγάλα ονόματα όπως οι ZZ Top, οι Lynyrd Skynyrd, οι Aerosmith, οι Van Halen και οι Cult. Αν έρθει και το reunion των Guns N' Roses, όλα θα γίνουν πιο... «ρόδινα».



Αντώνης Μουστάκας
  • SHARE
  • TWEET