House Of Lords

Οι House Of Lords είναι μία απ' τις μπάντες που γνώρισαν τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας τους στα τέλη της δεκαετίας του '80. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους τούς έδωσε την απαραίτητη ώθηση για μια δισκογραφική συνέχεια και κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μεγάλου μέρους του hard rock κοινού. Τα "Sahara" (1990) και "Demons Down" (1992) που ακολούθησαν, τα επόμενα χρόνια, κινούνταν στο ίδιο υψηλό επίπεδο του πρώτου δίσκου, με μερικές αξιοσημείωτες συμμετοχές μάλιστα (Doug Aldrich, Rick Nielsen, Mike Tramp, Tommy Aldridge), αλλά κυρίως σημαδεύτηκαν από κάποιες αναταράξεις όσον αφορά στη σύνθεση του συγκροτήματος.

Και για οκτώ ολόκληρα χρόνια τα πράγματα είχαν μείνει εκεί. Το 2000 επιχειρήθηκε μια επανένωση του αρχικού line-up, με τον κιθαρίστα Michael Guy όμως να αποχωρεί ήδη από το πρώιμο στάδιο του εγχειρήματος. Δύο χρόνια αργότερα η μπάντα είχε έτοιμο το "The Power And The Myth", το οποίο, παρ' όλα αυτά, δεν κυκλοφόρησε μέχρι το 2004. Η συνέχεια στον 21ο αιώνα μάς προσέφερε τρία ακόμα άλμπουμ, αλλά μάς έδειξε πως το συγκεκριμένο συγκρότημα μάλλον δε μπορεί να στεριώσει σε μια συγκεκριμένη σύνθεση, αφού ο τραγουδιστής James Christian είναι σήμερα το μόνο εναπομείναν αρχικό μέλος.

Όπως και να 'χει, το σχήμα των House Of Lords μοιάζει απτόητο, αφού φέτος κυκλοφορεί τον πέμπτο κατά σειρά δίσκο του στη νέα χιλιετία και τον όγδοο συνολικά, αποδεικνύοντας πως το να επαναπαυτεί στις επιτυχίες του παρελθόντος είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε. Το "Big Money" έρχεται λοιπόν να μας δείξει εάν η συγκεκριμένη μπάντα, μετά από τα τόσα χρόνια στα μουσικά δρώμενα και τις τόσες αλλαγές, έχει κάτι παραπάνω να προσφέρει. Θα καταφύγει σε φτηνούς μοντερνισμούς, θα επιστρέψει στο παρελθόν, γυρίζοντας την πλάτη στο παρόν, ή μήπως τίποτα από τα δύο; Για να δούμε...

Το άλμπουμ ξεκινά με τη φράση «the root of all evil», η οποία μας «μπάζει» εύστοχα στο πρώτο κομμάτι, "Big Money". Απλό δυνατό ρεφραίν, γεμάτες φωνητικές μελωδίες και ένα ωραίο κιθαριστικό σόλο συνθέτουν μια επιτυχημένη αρχή. Το "One Man Down" που ακολουθεί έρχεται να δώσει μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα νότα, ξεκινώντας με φωνή και ακουστική κιθάρα, πραγματοποιώντας όμως γρήγορα ένα δυνατό ξέσπασμα, δημιουργώντας μια απ' τις πιο σημαντικές στιγμές του δίσκου. Στη συνέχεια συναντούμε αρκετές συνθέσεις που θα μας θυμίσουν αρκετά παλιές καλές εποχές του σκληρού μελωδικού ήχου, όπως τα "Seven", "Once Twice", "Hologram", "First To Cry" και φυσικά το "Someday When", που επιλέχθηκε να γίνει και video clip. Ακόμα, εξαιρετική κιθαριστική δουλειά έχει γίνει στο βαρύ -για τα δεδομένα του συγκροτήματος- "Blood", στο πολύ καλό "Searchin'" και στο κορυφαίο "Living In A Dream World".

Ο ήχος του "Big Money", λοιπόν, είναι ένα ομολογουμένως επιτυχημένο μίγμα των παλιών καλών στοιχείων που έκαναν τους House Of Lords διάσημους και κάποιων πιο σύγχρονων, που μέσω της παραγωγής αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο. Ειδική αναφορά αξίζει να γίνει στα πλήκτρα, τα οποία εμπλουτίζουν κάθε τραγούδι και κάνουν αισθητή την παρουσία τους καθ' όλη τη διάρκεια της ακρόασης, χωρίς να γεμίζουν ανούσια τον ήχο. Αυτό, βέβαια, σε συνδυασμό με την πραγματικά πολύ προσεγμένη δουλειά στην κιθάρα, από τον Jimi Bell, ο οποίος αποδεικνύει πως άξια έχει καπαρώσει τη θέση του κιθαρίστα εδώ κι έξι χρόνια.

Με λίγα λόγια, η νέα προσπάθεια του James Christian και των υπόλοιπων «λόρδων» δεν αποτελεί ούτε νοσταλγικό πισωγύρισμα, ούτε στροφή 180 μοιρών στη μουσική κατεύθυνση της μπάντας. Πολύ απλά, πρόκειται για μια ιδιαίτερα ευχάριστη και «ευκολοάκουστη» σημερινή εκδοχή όσων μας έχουν παρουσιάσει μέχρι τώρα οι Αμερικανοί, ικανοποιώντας κάθε οπαδό και μη.