George Harrison

Living In The Material World

Lions Gate Home Entertainment (2011)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 21/11/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Living in the material world... Ζώντας στον υλικό κόσμο... Όπως καθείς εξ' ημών, άλλωστε. Κατά το χιλιομπαλωμένο Wilde-ικό απόφθεγμα, είμαστε όλοι στο βούρκο, αλλά ορισμένοι από εμάς κοιτάζουν τ' αστέρια. Μέσα από τις τρεισήμισι ώρες ενός μαραθώνιου ντοκιμαντέρ, φαινομενικά γυμνού από κάθε μορφής δομή και με μια ύποπτη τάση να παλινδρομεί ανεπαίσθητα, ο Martin Scorsese καταφέρνει να περάσει ένα, εν τέλει, ξεκάθαρο μήνυμα κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας, δίχως να το πάρει κανείς χαμπάρι. Ποιό μήνυμα είναι αυτό; Το πώς το «ήσυχο σκαθάρι» εξελίχθηκε από ένα τυπικό νεανία του Liverpool και τελευταίο τροχό της χρηματομηχανής των Beatles σε έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της rock μουσικής καθώς επίσης και σε μια άκρως πνευματική, ανήσυχη, ρηξικέλευθη προσωπικότητα. Το "Living In The Material World" αποτελεί την αποστασιοποιημένη, απόμακρη ματιά πίσω από την κλειδαρότρυπα με, επί της ουσίας, μοναδική οπτική επαφή την είσοδο του George Harrison στην πραγματική ελίτ των ανθρώπων που κοιτούν τα αστέρια.

Επί τη ευκαιρία της αναφοράς στον Oscar Wilde, ας ανατρέξουμε σε ακόμα ένα ευφυολόγημά του, σύμφωνα με το οποίο ο πραγματικός σκοπός της τέχνης είναι να αποκαλύπτει την ίδια την τέχνη και να κρύβει το δημιουργό. Ο Martin Scorsese δείχνει να τήρησε ευλαβικά το παραπάνω - και μάλιστα υπό δύο έννοιες. Καταρχάς, έκρυψε επιμελώς κάθε στοιχείο της δυνατής προσωπικότητάς του, καταφέρνοντας να επιτύχει ένα αποτέλεσμα που αποπνέει μετριοφροσύνη, εσκεμμένο επαγγελματισμό και σαφέστατο σεβασμό. Λειτουργεί ως κοινωνός του αισθήματος της εποχής και των καταστάσεων που περιγράφει, δίχως να κάνει την παραμικρή απόπειρα είτε να τους δώσει την ταυτότητα που ο ίδιος θεωρεί ότι τους πρέπει, είτε να ωραιοποιήσει οποιαδήποτε πτυχή προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού. Εξάλλου, οι φανατικοί οπαδοί των σκαθαριών, όπως επίσης και η βαριά κληρονομιά του ονόματος που κουβαλούν, αποτελούν μεγέθη ικανά για να μη χρειάζεται το οποιουδήποτε είδος καρύκευμα. Το άγγιγμα του Scorsese ήταν όχι απλά αφαιρετικό, μα χειρουργικό, ουχί με την έννοια ότι σφαγίασε κατιτίς φυσικά, μα με την έννοια ότι χρησιμοποίησε τη βέλτιστη διαδρομή ώστε να ακουμπήσει όσο το δυνατόν λιγότερα κομβικά σημεία του ντοκιμαντέρ. Δεν είναι νέος στο κουρμπέτι άλλωστε, η σιγουριά που του προσφέρουν αποσκευές οι οποίες περιλαμβάνουν τα "The Last Waltz" (1978 - ντοκιμαντέρ/live από την -υποτιθέμενη- τελευταία συναυλία των The Band ), "No Direction Home" (2005 - ντοκιμαντέρ που καταπιάνεται με τα τελευταία χρόνια του Bob Dylan) και "Shine A Light" (2008 - ντοκιμαντέρ/live από τη συναυλία των Rolling Stones στο Beacon Theater το 2006) φαίνεται ότι συνέβαλλε τα μέγιστα στο αποτέλεσμα.

Στο "Living In The Material World", όμως, ο Martin Scorsese δεν έκρυψε μόνο τον εαυτό του. Επιχείρησε να κρύψει κι έναν άλλον καλλιτέχνη, στο μέτρο του δυνατού βέβαια. Επιχείρησε να κρύψει τον καλλιτέχνη George Harrison και να εμβαθύνει στον άνθρωπο George Harrison. Γεγονός αξιοθαύμαστο και μυστήριο, καθότι αφενός απέφυγε πεισματικά κάθε πιθανό κιτρινισμό, κάτι που καθίσταται σαφές από τη λεπτότητα με την οποία αντιμετωπίζει το θέμα του ερωτικού τριγώνου του με τον Eric Clapton και την Pattie Boyd, αφετέρου διότι μετά την ενασχόληση του Harrison με τον αποκρυφισμό και την ινδική κουλτούρα μετεξελίχθηκε σε τόσο ιδιόρρυθμη περσόνα που η αρτιστική διάστασή του διαχεόταν στην ανθρώπινη και τούμπαλιν. Η λεπτή διαχωριστική γραμμή ευρέθη και μέσα από πραγματικό θησαυρό αρχειακού υλικού και νέων συνεντεύξεων παρελαύνουν μπροστά από την οθόνη τεράστια ονόματα, δορυφορικά της ιστορικής πορείας των Beatles και της ζωής του Harrison, όπως η Astrid Kirchherr, o Eric Clapton, ο George Martin, ο Phil Spector,ο Terry Gilliam, η Pattie Boyd, η Olivia Harrison και, φυσικά, τα ίδια τα σκαθάρια, με έναν απολαυστικότατο όπως πάντα Ringo Starr να χαρίζει ατάκες. Όλα αυτά με άξονα και κρυφή πρόθεση να παρουσιάσουν τον άνθρωπο George Harrison εκ των έσω.

Όταν τελειώνει το ντοκιμαντέρ δε γνωρίζεις τίποτα παραπάνω για τον ψυχισμό του. Μήτε έχεις κάνει την παραμικρή εισχώρηση στον ψυχικό του κόσμο. Έχεις, όμως, χαλυβδωμένο το στίγμα που άφηνε ο George Harrison στο περιβάλλον του, στους ανθρώπους που τον περιέβαλλαν. Τον παρακολουθείς από την εποχή της άνευ προηγουμένου επιτυχίας των Beatles στα αρχικά τους βήματα, λειτουργώντας ως ο καταλύτης μιας μπάντας που ανέκαθεν είχε δύο ισχυρούς πόλους, τον Lennon και τον McCartney, τον θαυμάζεις να αντρώνεται μαζί τους και να συμμετέχει κι αυτός δειλά-δειλά στη σύνθεση κομματιών με εξαιρετικά, όπως έχει γράψει η ιστορία, αποτελέσματα (αχ αυτό το "Here Comes The Sun"), τον θαυμάζεις να γαντζώνεται από τις χορδές του sitar στα πνευματικά του ταξίδια στην Ινδία, προσπαθώντας απεγνωσμένα να μη βυθιστεί στην αναιτιότητα του βαθύ πλούτου, και, τέλος, τον βλέπεις με δέος, ως μεγάλο άνδρα πια, πριν επέλθει ο θάνατός του, με το ειδικό βάρος από τις εμπειρίες που κανείς κοινός άνθρωπος δε θα ζούσε σε χίλιες ζωές, να αφήνει τα σημάδια του όπου στέκεται, μα με το βλέμμα και το μυαλό αξιοθαύμαστα καρφωμένα στη γη.
  • SHARE
  • TWEET