Uriah Heep

Θυμάμαι τον Arthur Brown να διηγείται μία πραγματικά αστεία ιστορία για το πώς την εποχή που έπαιζε με drum machine αναγκάστηκε σε μία ολόκληρη συναυλία να ακολουθεί αυτός και το συγκρότημα το ρυθμό του, γιατί είχε μπλοκάρει και δεν ήξεραν πώς να το σταματήσουν. Τηρουμένων των αναλογιών, και σε ένα σαφώς πιο μεταφορικό επίπεδο, αυτό μου θυμίζει ο νέος δίσκος των Uriah Heep. Ένας μαινόμενος drummer και ένα συγκρότημα που τον ακολουθεί.

Η δυναμική που έχει δώσει ο Russell Gilbrook στο συγκρότημα πρέπει να ακουστεί για να γίνει πιστευτή. Πολύ περισσότερο από το απρόσμενα πετυχημένο "Wake The Sleeper", αυτός είναι ο δικός του δίσκος. Το δυναμικό παίξιμό του παρασύρει και τους άλλους σε κάπως πιο μεταλικά μονοπάτια, δίνοντας έτσι έμφαση στο πρώτο συστατικό του hard progressive παρελθόντος τους. Περιέργως, ίσως, έχουν περισσότερη συγγένεια, με αυτή τους τη δουλειά, με την εποχή που ο Lawton ήταν πίσω από το μικρόφωνο, παρά στην πιο περίτεχνα μελωδική περίοδο με τον Byron. Αυτό βεβαίως από μόνο του δεν είναι ούτε κακό, ούτε καλό. Είναι μία διαφορετική, αλλά εξίσου Uriah Heep προσέγγιση στη μουσική τους.

Ο Mick Box δε νομίζω να έχει ακουστεί τόσο σκληρός στο παρελθόν και τα solo του είναι σε απόλυτη ταύτιση με το νέο ήχο του δίσκου. Ο Lanzon είναι πανταχού παρών με τα πλήκτρα, υπερβολικά διακριτικός για τα γούστα μου όμως, αφού (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) δεν παίρνει ιδιαίτερες πρωτοβουλίες, ντύνει απλά τα τραγούδια με τον ήχο του και υπογραμμίζει τη φωνητική ή κιθαριστική μελωδία, θυμίζοντας ίσως τους νεότερους Deep Purple στον τομέα αυτό.

Θα πρέπει να στραφούμε στο συνθετικό μέρος για να βγάλουμε συμπέρασμα και εδώ τα πράγματα είναι, εκ του ασφαλούς, καλά. Δεν υπάρχουν ρίσκα, μην περιμένετε κάποια πρωτοτυπία, αλλά ούτε και απογοητεύσεις. Τα τραγούδια πατάνε σε φόρμες κλασικές, ή αλλιώς χιλιοπαιγμένες, ανάλογα με την οπτική του καθένα. Από την άλλη, η συνταγή δείχνει να πετυχαίνει και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, αφού όλες οι συνθέσεις ακούγονται ευχάριστα και ο δίσκος κυλάει με άνεση. Σίγουρα εύσημα αξίζουν και στον παραγωγό Mike Paxman, τον οποίον κουβάλησαν από τον προηγούμενο δίσκο τους και δείχνει να έχει βρει τον τρόπο να ισορροπεί ανάμεσα στη μελωδία, τη σκληράδα και ένα λυρικό AOR στοιχείο.

Από τα πιο στακάτα και γρήγορα "Nail In The Head", "I Can See You", "Into The Wild", που ξεκινάνε το άλμπουμ και δείχνουν να έχουν βγει από το ίδιο καλούπι, μέχρι τα πιο λυρικά "Trail Of Diamonds", "Southern Star", "Kiss Of Freedom", που γίνονται λίγο πιο περιπετειώδη, οι Uriah Heep αποδεικνύουν ότι έχει νόημα η κυκλοφορία του 23ου άλμπουμ τους και δεν πρόκειται για κάποιο γεροντικό πείσμα. Δεν αποκλείω, δε, να αποφέρει και καινούριες συμπάθειες από τους λάτρεις του ελαφρώς πιο σκληρού ήχου σε σχέση με το παρελθόν τους. Τους υπόλοιπους σίγουρα θα μας απασχολήσει για αρκετές φορές με την κυκλοφορία του, αλλά σύντομα θα μείνει στη σκιά κλασικότερων στιγμών της δισκογραφίας τους. Πόσοι όμως της γενιάς τους μπορούν να καμαρώνουν έστω και αυτό;