Night Ranger

Somewhere In California

Frontiers (2011)
Από τον Κώστα Πολύζο, 21/06/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κάποιες φορές κάθομαι και αναλογίζομαι τη χρησιμότητα των rock-δεινοσαύρων στη σημερινή εποχή. Από τη μια μεριά έχουμε στα υπέρ την αδιαμφισβήτητη εμπειρία και ποιότητα, αλλά στον αντίποδα τη μουσική αποχαύνωση που ελλοχεύει και που είναι η αιτία για μέτριους δίσκους, κάτι που όλοι μας έχουμε διαπιστώσει σε ορισμένες -έως πάρα πολλές- περιπτώσεις.

Σε αυτή την κατηγορία των δεινοσαύρων ανήκουν και οι Night Ranger, καθώς αισίως έκλεισαν τα 30 χρόνια στο rock κουρμπέτι, και οι οποίοι κυκλοφορούν το ένατο άλμπουμ τους, έχοντας περάσει κατά πολύ την εποχή που απασχολούσαν την ευρεία μάζα οπαδών και κυρίως την αμερικανική.

Το καλό με τους Night Ranger είναι πως στη σύνθεσή τους έχουν δύο πολύ δυνατά χαρτιά του αμερικανικού ήχου, τον Jack Blade και τον Brad Gillis. Όσοι έχουν αγαπήσει το ραδιοφωνικό hard rock των '80s τους γνωρίζουν, για τους υπόλοιπους απλά να αναφέρω το super group των Damn Yankees (Tommy Shaw-Styx και Ted Nugent), στο οποίο συμμετείχε ο Blade, ενώ ο Gillis, εκτός από το να περιοδεύσει με τον Ozzy και να τον ακούμε στο "Speak Of The Devil", έχει συνεισφέρει συνθετικά σε πολλές μεγάλες επιτυχίες γνωστών συγκροτημάτων.

Οπότε, τουλάχιστον, αυτό έχει ως αποτέλεσμα το "Somewhere In California" να κινείται σε αξιοπρεπή επίπεδα, δίχως αμφιβολία περί τούτου. Το μουσικό στυλ που τους καθιέρωσε ακούγεται και σε αυτό το cd ακόμη φρέσκο, με τα 11 τραγούδια να ακολουθούν τις επιταγές μιας άλλης εποχής και να με κάνουν να νιώθω πως δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα από το 1998, όταν είχε βγει το "Seven". Party διάθεση στο φουλ, με την ωραία φωνή του Blade και τα όμορφα σολίδια του Gillis να αποτελούν εγγύηση για καλοπαιγμένη μουσική.

Μπορεί, λοιπόν, αυτοί οι δεινόσαυροι να ξεπέρασαν το σκόπελο του να κυκλοφορήσουν ένα μέτριο και αδιάφορο άλμπουμ, αλλά δυστυχώς λείπουν τα συστατικά που θα το κάνουν να ξεχωρίσει στη συνείδηση μου. Καταρχάς, λείπει εκείνο το τραγούδι που θα αποτελέσει τη μεγάλη επιτυχία του δίσκου και θα τους δώσει την απαραίτητη ώθηση και κατ' επέκταση «ραδιοφωνικό αέρα», ενώ δεν υπάρχει στιγμή που να μη σκεφτώ πως η κάθε σύνθεση που ακούω μοιάζει με κάποια προγενέστερη. Είπαμε, η «επανάληψη μήτηρ μαθήσεως», αλλά επίσης ισχύει και το «παν μέτρον άριστον».

Δε μπορώ να πω πως πέρασα άσχημα ακούγοντας το "Somewhere In California" - το αντίθετο μάλιστα. Τραγούδια όπως τα "Lay It On Me", "No Time To Lose Ya", "Live For Today" και "End Of The Day" έχουν αυτό το πιασάρικο στοιχείο που σε κάνει να σιγοψιθυρίζεις τους στίχους, πιάνοντας που και που την air guitar για να ρίξεις καμιά πενιά, αλλά -κακά τα ψέματα- είναι από εκείνους τους δίσκους που ξεχνιούνται εύκολα. Αν είστε εξοικειωμένοι με τον ήχο τους, ίσως και να το αποκτήσετε, οι υπόλοιποι να παρακαλάτε να περάσει η περιοδεία με τους Journey και Foreigner από τα μέρη μας, οπότε θα έχετε την ευκαιρία να τους τσεκάρετε. Αλλά πάλι, επειδή μπήκε και καλοκαίρι, ίσως αυτό να αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός...
  • SHARE
  • TWEET