Το Rocking.gr επιλέγει τις 30 κυκλοφορίες του 2011

26/12/2011 @ 18:00

Οι παραδόσεις είναι για να τηρούνται και έτσι η ευλαβική στιγμή που οι λίστες των συντακτών του Rocking.gr συντίθενται για να δώσουν τα 30 πρώτα άλμπουμ της χρονιάς έφτασε και για φέτος.

Όπως πάντα, το Rocking.gr αγκαλιάζει όλο το φάσμα της rock και metal μουσικής, κάτι το οποίο αντικατοπτρίζεται στη λίστα που ακολουθεί. Πολλά φρέσκα ονόματα και νέες προτάσεις που αφήνουν υποσχέσεις και αισιοδοξία για το μέλλον της αγαπημένης μας μουσικής τα επόμενα χρόνια.

Ας ξεκινήσουμε...

(click στο εξώφυλλο του δίσκου για να διαβάσετε την πλήρη κριτική του Rocking.gr)

30. Seasick Steve - You Can't Teach An Old Dog New Tricks
	Σπιτωμένος (προσωρινά;) στο σπίτι που έχτισε ο Jack (White) και μετά από δύο άλμπουμ στη Warner, ο Seasick Steve δεν έχει χάσει σχεδόν τίποτα από τα πράγματα που τον έκαναν αγαπητό στο ευρωπαϊκό κοινό. Κυρίως όμως συνεχίζει να εντυπωσιάζει, γιατί, ενώ παίζει τις ίδιες νότες με χιλιάδες άλλους, καταφέρνει να τις παίζει (ξεχάστε το πολυφορεμένο «αυθεντικά») ομορφότερα, δίνοντας υπόσταση σε κάθε μια από αυτές. Αυτή είναι και η διαφορά μεταξύ των blues καλλιτεχνών με όσους απλά παίζουν τα blues.

29. The Haunted - Unseen
	Δηλώνω ευθαρσώς πως έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους δίσκους της μπάντας και ίσως και της χρονιάς. Οι Haunted κάνουν αυτό που πραγματικά χαίρεσαι να βλέπεις σε ένα αγαπημένο συγκρότημα, κυκλοφορώντας ένα δίσκο-πρόκληση για τον ακροατή και χρόνιο οπαδό τους, μη φοβούμενοι να αποποιηθούν την ταμπέλα του thrash/death σχήματος και να παίξουν μοντέρνο metal.

28. Machine Head - Unto The Locust
	Τελικά, πρέπει να έχεις πολλά κιλά ούμπαλα για να διαδεχθείς ένα "Blackening", να αρνηθείς την πρόκληση να το ξεπεράσεις, τον πειρασμό να φτιάξεις ένα sequel και τελικώς να τα φέρνεις εις πέρας γράφοντας τέτοια μουσικάρα.

27. Pain Of Salvation - Road Salt Two
	Ο Daniel Gildenlow και η παρέα του φαίνεται να το κερδίζουν το στοίχημα. Δύο δίσκοι που αλληλοσυμπληρώνονται, εκφράζουν τις αντιθέσεις και πέρα από το κλασικό άσπρο / μαύρο εξώφυλλο, τελικά περιέχουν πολύ καλή μουσική. Είτε αποφασίζουν να βολτάρουν από τα λημέρια του progressive rock, είτε δανείζονται pop (με την κλασική έννοια) μελωδικά περάσματα, είτε πρωταγωνιστεί η ερμηνευτική δύναμη του Daniel, η μπάντα συνολικά ακούγεται αναγεννημένη. Αν το "Road Salt One" σας φάνηκε ένα άλμπουμ που είχε να δώσει πράγματα και παρουσίασε μια ακομπλεξάριστη μπάντα σε αναζήτηση νέας, μη τετριμμένης ηχητικής ταυτότητας, χωρίς να δεσμεύεται από τις παρελθοντικές κατακτήσεις της, τότε το "Road Salt Two" θα σας κερδίσει αμέσως με τη ζεστασιά και την ποικιλία των ήχων του.

26. Riot - Immortal Soul
	Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που μου έκανε «κλικ» στη συγκεκριμμένη κυκλοφορία και πέφτω συνεχώς στο ίδιο συμπέρασμα. Είναι τα τραγούδια. Αν οι συνθέσεις δε βοηθάνε, όσο ταλέντο και να υπάρχει παιχτικά το καλύτερο που θα μπορούμε να έχουμε είναι ένας μέτριος δίσκος. Το "Immortal Soul" δεν είναι τέτοιος, αλλά έχει ψυχή και ποιότητα, είναι αυτό που λέμε... τίμιος και με κέρδισε από την πρώτη ακρόαση.

25. Benighted - Asylum Cave
	Το «πόρισμα» για τους Benighted έχει βγει αρκετό καιρό τώρα και το "Asylum Cave" επιβεβαιώνει την ορθότητά του ακόμη μία φορά. Το καλύτερο brutal death - grindcore συγκρότημα που κυκλοφορεί εκεί έξω. Βαρυσήμαντη δήλωση, το ξέρω, αλλά μια ματιά ή καλύτερα «αυτιά» στην έως τώρα δισκογραφία τους ίσως πείσει και μερικούς άλλους.

24. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός
	Στον "Ελάχιστο Εαυτό" ο Θανάσης παραδίδει άλλο ένα μεγαλειώδες κεφάλαιο στη διαμόρφωση της προσωπικής του δισκογραφίας αλλά και της σύγχρονης ελληνικής rock παράδοσης, με ελληνική ψυχή και ρεμπέτικη αλητεία. Μπορεί τώρα στα δύσκολα του ΔΝΤ να λιγοψύχησε και να έβαλε πάλι την ευρωπαϊκή του μάσκα, αφήνοντας το μπουζουκάκι του πίσω στην κακομοίρα πατρίδα, αλλά και σε αυτό το πεδίο δείχνει πως τα καταφέρνει περίφημα, δίνοντας ένα «ελάχιστο» μέγιστο εαυτό. Όσοι τον αγαπάτε, τον έχετε ήδη. Οι υπόλοιποι δώστε μια ευκαιρία στον κορυφαίο Έλληνα σύγχρονο δημιουργό να σας ψυχαναλύσει...

23. Ulcerate - The Destroyers Of All
	Θέλω να πιστεύω ότι η θέση τω Ulcerate στο πάνθεον του death metal μετά το "The Destroyers Of All" είναι πλέον ακλόνητη. Ακόμα περισσότερο θέλω να πιστεύω, όμως, ότι η μουσική τους ταυτότητα θα μεταλαμπαδευτεί και θα αποτελέσει το εφαλτήριο για τον ήχο που αγαπάμε, το death metal, να εκσυγχρονιστεί, να ανοίξει άλλο ένα μονοπάτι στο οποίο θα βαδίζει για πολλά χρόνια ακόμα.

22. Raphael Saadiq - Stone Rollin'
	Τo "Stone Rollin'" είναι γεμάτο διαμαντάκια και δεν είναι υπερβολή να γραφτεί ότι δεν περισσεύει κανένα από τα κομμάτια του. Ακούγεται μονορούφι όπως είναι και δε θα άλλαζα ούτε νότα. Παράλληλα, είναι αξιοθαύμαστο το πως o Saadiq διατρέχει με επιτυχία τόσα μουσικά στυλ από track σε track και με ένα υποδειγματικό sequencing καταφέρνει να φτάσει προοδευτικά και απολύτως πειστικά σε ένα εντελώς διαφορετικό μουσικό έδαφος από εκείνο από όπου ξεκίνησε.

21. Puscifer - Conditions Of My Parole
	Δίσκος με πολλές εκπλήξεις, που μπορεί να μην πείθει για τις προθέσεις του, αλλά σε αποζημιώνει με το αποτέλεσμα. Αν δε χορταίνετε να ακούτε τη φωνή του Maynard James Keenan, δείτε τον τώρα που είναι σε «αναστολή», καθώς σε λίγο λήγει και θα πρέπει να ξαναχωθεί στη στενή και να χαθεί στους δαιδάλους των Τool.

20. Adele - 21
	Αριστούργημα το "21" μπορεί να μην είναι, αλλά η απόσταση που το χωρίζει από το να χαρακτηριστεί «σκουπίδι» ή «αδιάφορο» είναι απείρως μεγαλύτερη από εκείνη που θα το τοποθετούσε στο πάνθεον της ιστορίας της μουσικής. Πρόκειται για εξέχον δείγμα καλής pop της εποχής μας, ασυγκρίτως προτιμότερης από αυτήν που μας έχει κατακλύσει χάρη στο Δούρειο Ίππο του video clip και της συνακόλουθης τσόντας.

19. Fair To Midland - Arrows And Anchors
	Το "Arrows And Anchors" είναι σίγουρα το επόμενο βήμα μπροστά για τη μπάντα, μια άριστη παραγωγή, ένα φανταστικό σύνολο κομματιών, το οποίο ρέει άνετα και δεν κουράζει ούτε στιγμή. Η μουσική δεινότητα των συντελεστών του δίσκου είναι φανερή ανά πάσα στιγμή, είτε πρόκειται για περίπλοκα μέτρα, απίστευτες μπασογραμμές ή την καλοδουλεμένη κιθαροδουλειά.

18. Fleet Foxes - Helplessness Blues
	To "Helplessness Blues", μια από τις πλέον αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς, είναι ένας πραγματικός θρίαμβος που δυσκολεύομαι να πιστέψω. Ένα άλμπουμ τόσο κλασσικό, που θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει οποιαδήποτε στιγμή κατά τα τελευταία 50 χρόνια και για αυτό θα παραμείνει αναλλοίωτο στο χρόνο, με τη φήμη του απλά να μεγαλώνει.

17. Tom Waits - Bad As Me
	Υποκλινόμαστε ταπεινά και πάλι στο μεγαλείο αυτού του ανθρώπου και την αστείρευτη έμπνευσή του. Ενός καλλιτέχνη που η μουσική του (με έμφαση στο «του») δε μπορεί να χαρακτηριστεί ακριβώς σύγχρονη, αλλά ούτε και η λέξη διαχρονική είναι αρκετή. Θα λέγαμε ότι κάθε νέα του κυκλοφορία απλά... βγάζει νόημα. Εξηγεί τον κόσμο. Ευθυγραμμίζει τα άστρα. Καλώς ήρθατε στην καλύτερη κυκλοφορία του μέχρι την επόμενη.

16. Bon Iver - Bon Iver
	Δε χωράει αμφιβολία ότι πρόκειται για άλμπουμ που σε ταρακουνάει από τη θέση σου. Χωρίς να είναι κάτι το αποθαρρυντικά σύνθετο, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι δε συγκαταλέγεται στα ανώδυνα ακούσματα. Ιδιαίτερα για κάτι ήσυχα βράδια περισυλλογής είναι -στα αλήθεια- ό,τι πιο ταιριαστό έχω ακούσει φέτος. Δίσκος που θα αναφέρεται στο μέλλον, όταν θα μιλούν για το 2011.

15. Kasabian - Velociraptor!
	Ο μόνος λόγος που τέτοιου είδους δίσκοι χάνονται είναι η κακή συνήθεια των σημερινών ακροατών να ακούσουν αποσπάσματα ή μεμονωμένα τραγούδια, αντί να αφοσιωθούν σε μία ολοκληρωμένη κυκλοφορία. Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι ένα από αυτά που απαιτούν προσοχή και επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, ώστε να κατανοήσεις και την κάθε λεπτομέρεια.

14. Arbouretum - The Gathering
	Το "The Gathering" αποδεικνύει ότι οι Arbouretum ήρθαν για να μείνουν και μάλιστα ενδέχεται αυτό να είναι το άλμπουμ που θα καταφέρει να γυρίσει περισσότερα κεφάλια προς το μέρος τους. Γιατί δεν είναι μουσική που κοπιάρει το παρελθόν, αλλά ούτε και είναι μπροστά από την εποχή της. Είναι ένα υπό διαμόρφωση παρόν, που παραδόξως έχει ελάχιστη συνάφεια με την εποχή του, δεν κατηγοριοποιείται εύκολα και το σύνολό του είναι ανώτερο του αθροίσματος των στοιχείων που το αποτελούν.

13. The Twilight Singers - Dynamite Steps
	H δημιουργία των Twilight Singers είναι από τις καλύτερες δισκογραφικές στιγμές του 2011, ένα καταπληκτικό άλμπουμ, μια ειλικρινής συνθετική και στιχουργική κατάθεση, που δύσκολα κανείς βρίσκει στην εποχή μας, από έναν άνθρωπο που δείχνει να εξακολουθεί να βλέπει τη μουσική περισσότερο ρομαντικά και λιγότερο επαγγελματικά.

12. Leprous - Bilateral
	Έχουμε να κάνουμε με ένα εντυπωσιακό άλμπουμ, το οποίο σε κάθε του σύνθεση προσθέτει και κάτι νεωτεριστικό, στοιχείο που απαιτεί περαιτέρω ακροάσεις από μόνο του, και ως αποτέλεσμα ένα σύνολο που αρκεί να το κατατάξει στις κορυφαίες κυκλοφορίες του χώρου και ιδίως σε μια χρονιά με τόσες ποιοτικές δουλειές.

11. Graveyard - Hisingen Blues
	Αν είστε οπαδοί του hard rock αγοράστε το "Hisingen Blues" με κλειστά μάτια, άλλωστε μιλάμε για ένα δίσκο που αν είχε κυκλοφορήσει το 1972 θα θεωρούταν σήμερα κλασικός και θα κατείχε μια θέση ανάμεσα στα αριστουργήματα των Zeppelin, των Sabbath και των Purple.

10. Arch / Matheos - Sympathetic Resonance
	Το "Sympathetic Resonance" θα το λατρέψουν οι οπαδοί των Fates Warning, θα το ευχαριστηθούν οι οπαδοί του progressive metal και θα κεντρίσει το ενδιαφέρον οπαδών του πιο κλασικού μεταλλικού ήχου. Καλή, εμπνευσμένη μουσική από τον Matheos και η αναλλοίωτη φωνή του Arch συνθέτουν μια -απλά και όμορφα- win/win situation.

9. Primordial - Redemption At The Puritan's Hand
	Είναι των άκρων, δεν έχει μέσες άκρες, μεσοβέζικες καταστάσεις. Έχει βαρετές στιγμές, μελωδίες αμήχανες, αλλά είναι αντρίκειο. Πάνω απ' όλα όμως έχει μερικές από τις σπουδαιότερες εμπνεύσεις των δημιουργών του που παραληρούν το μυαλό και μουδιάζουν το συναίσθημα. Ξεκίνα, μέτρα από την αρχή και μόλις φτάσεις τρία λεπτά μετά από τη μία ώρα, παρατήρησε το κορμί σου και θα δεις πως το τσουτσούριασμα θα είναι ακόμα εκεί.

8. The Decemberists - The King Is Dead
	Το "The King Is Dead" είναι το νέο κεφάλαιο στην ιστορία των Decemberists και, ενώ αυτή τη φορά δεν ανακάλυψαν τον τροχό, αξίζουν πάλι την αγάπη σας, έστω και με φυσαρμόνικες.

7. Dream Theater - A Dramatic Turn Of Events
	Μετά από όσα συνέβησαν το "A Dramatic Turn Of Events" κρίνεται ως μια μεγάλη νίκη για τους Dream Theater, αντάξιο του μεγάλου status που έχουν κατακτήσει όλα αυτά τα χρόνια και της ποιότητάς τους. Μοιάζουν να ισοσκέλισαν ξανά μεταξύ του progressive και του metal και να επανεπένδυσαν στη λυρικότητα.

6. PJ Harvey - Let England Shake
	Δεκαοκτώ μήνες χρειάστηκε η Polly για να γράψει τους στίχους, ενώ μόλις πέντε βδομάδες διήρκησε η ηχογράφηση του δίσκου, δείχνοντας σε ποιον τόμεα ήθελε να δώσει έμφαση. Το γεγονός αυτό όμως δε μειώνει ούτε στο ελάχιστο τη μουσική πλευρά του "Let England Shake". Κάθε άλλο, ο ήχος είναι ταξιδιάρικος, up-tempo σε σημεία, μελαγχολικός σε άλλα. Ικανός να φέρει στο μυαλό σου εικόνες από γαλήνια πράσινα λιβάδια αλλά και από φρικιαστικά, ματωμένα πεδία μάχης.

5. The Black Keys - El Camino
	Οι Black Keys διάλεξαν το Nashville για μια βόλτα στο φως και για να ηχογραφήσουν το καλύτερο άλμπουμ τους, από άποψη παραγωγής, πιο διαφορετικό από άποψης συνθέσεων, πιο εύρυθμο και πιθανότατα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άλμπουμ της χρονιάς.

4. The Parlor Mob - Dogs
	Το "Dogs" έρχεται να ταράξει τα νερά της rock κοινότητας ή τουλάχιστον θα έπρεπε να το κάνει, γιατί είναι φτιαγμένο από τα υλικά που φωνάζουν «επιτυχία». Θυμηθείτε το όταν θα κεφαλαιοποιούν την υπερ-αξία του στο επόμενο άλμπουμ τους...

3. Danger Mouse & Daniele Luppi - Rome
	To "Rome" είναι ένας μικρός θρίαμβος του Danger Mouse. Με παλαιά, σκονισμένα συστατικά, κατόρθωσε να κάνει την εποχή με την οποία καταπιάνεται να ζωντανεύει μπροστά μας. Κυρίως όμως, αυτό το κατάφερε ισορροπώντας με στιβαρότητα και σιγουριά στις ιδέες του και όχι αναμασώντας τα κλισέ της τιμώμενης εποχής.

2. Mastodon - The Hunter
	Oι Mastodon δε γράφουν με βάση τις ιδιοτροπίες του κάθε ακροατή, αλλά με βάση το καλλιτεχνικό τους όραμα ή μάλλον το καλλιτεχνικό τους ένστικτο, το οποίο τους οδηγεί σε ένα ακόμα αριστουργηματικό άλμπουμ.

1. Foo Fighters - Wasting Light
	Το "Wasting Light" από «ένα εκ των το πιο αναμενόμενων rock άλμπουμ της χρονιάς» γίνεται απλά «ένα εκ των απόλυτων rock άλμπουμ της χρονιάς» και έχω μεγάλη περιέργεια να δω ποιος μπορεί να τους κοντράρει.Είναι μια νέα κορυφή για τους Foo Fighters, που αξίζει να ακούσει και λογικά θα αγαπήσει όποιος θεωρεί τον εαυτό του οπαδό της σύγχρονης rock μουσικής.