Aerosmith - Bad Boys From Boston

Το πόσες φορές έφτασαν στο χείλος της καταστροφής μόνο οι ίδιοι το ξέρουν. Η μεγαλύτερη rock 'n' roll μπάντα της Αμερικής όμως, όπως αυτοαποκαλούνται και δεν έχει βρεθεί κανείς να τους αμφισβητήσει, έχουν αποδειχτεί εφτάψυχοι, μουσικά αλλά και βιολογικά. Έζησαν και ζουν ακόμα αυτό που νοείται ως rock τρόπος ζωής στο maximum και, παρεμπιπτόντως, δημιούργησαν και σπουδαία μουσική.




Steven Tyler σε φωνή και πιάνο, Joe Perry σε lead κιθάρα, Brad Whitford σε ρυθμική κιθάρα, Tom Hamilton στο μπάσο και Joey Kramer στα τύμπανα. Πέντε αληταράδες από τη Βοστώνη θα καταφέρουν να κάνουν όλη την Αμερική να υποκλίνεται στην άσωτη ζωή τους, τα σεξουαλικά τους υπονοούμενα και κυρίως τα σπουδαία τραγούδια τους. Για να το κάνουν αυτό θα χρειαστεί μία σειρά δίσκων και μία αλληλουχία... λάθος κινήσεων.

"Aerosmith" 13 Ιανουαρίου 1973 - Columbia

Η αρχή θα γίνει διστακτικά το 1973. Βαθύτατα επηρεασμένοι από τον τρόπο που οι Βρετανοί δανείστηκαν τα blues για να φτιάξουν το δικό τους rock 'n' roll οι Aerosmith κλέβουν πίσω το ροκ που ανήκει στην Αμερική. Οι Rolling Stones εξαρχής τοποθετούνται στο εικονοστάσι τους με τον Steven Tyler -σχεδόν αποκλειστικό συνθέτη τους σε αυτόν τον δίσκο- να φέρνει μία έντονη ομοιότητα προς τον Mick Jagger, όχι μόνο φυσιογνωμικά με τα χαρακτηριστικά και στους δύο έντονα χείλη, αλλά και ως προς τη σκηνική του παρουσία. Το βρώμικο rock 'n' roll τους θα γίνει φανερό με συνθέσεις όπως το "Mama Kin" (αρκετά χρόνια αργότερα θα αποκτήσει εκ νέου δημοσιότητα από την εκτέλεση των Guns 'N' Roses). Το μεγάλο τραγούδι του δίσκου όμως είναι το "Dream On".

"Get Your Wings" 1 Μαρτίου 1974 - Columbia

Το Βρετανικό blues based rock εξακολουθεί να αποτελεί την παλέτα από την οποία αντλούν τα χρώματά τους όπως αποκαλύπτει εξάλλου και η διασκευή του "Train Kept A Rollin'" που υπήρξε ταυτισμένο με τους Yardbirds. Στο "Get Your Wings" όμως αρχίζουν να βρίσκουν και τον χαρακτήρα τους με τραγούδια όπως το "Lord Of The Thighs" και "Same Old Song And Dance" να αποτελούν highlights των συναυλιών τους τότε αλλά και σήμερα. Σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα και ο παραγωγός Jack Douglas που εδώ πρωτοσυνεργάζεται μαζί τους και θα μείνει σε όλο το διάστημα των μεγάλων επιτυχιών τους με αρχή το...

"Toys In The Attic" 8 Απριλίου 1975 - Columbia

Η στιγμή που οι Aerosmith γίνονται μεγάλο συγκρότημα. Πλέον αποκτούν τον δικό τους ήχο και ύφος. Τα σεξουαλικά υπονοούμενα δίνουν και παίρνουν ενώ το "Sweet Emotion" γίνεται το πιο επιτυχημένο single τους και μαζί τραβάει και ολόκληρο το άλμπουμ. Εκτός από αυτό ξεχωρίζουν τα "Toys In The Attic", "Adam' s Apple" το συναυλιακό αγαπημένο "Big Ten Inch Record" και φυσικά το "Walk This Way" που αργότερα θα γράψει τη δικιά του ιστορία στο χώρο της μουσικής γενικότερα. Στο δίσκο αυτό αρχίζει να λάμπει περισσότερο και ο Joe Perry, όχι μόνο σαν συνθέτης αλλά και ως ένας ευφάνταστος κιθαρίστας που αντλεί τόσο από την blues παράδοση όσο και από το σύγχρονο ροκ.

"Rocks" 3 Μαΐου 1976 - Columbia

Η πιο ωμή και σκληρή εκδοχή των Aerosmith, όπως καθόλου τυχαία δηλώνεται και από τον τίτλο, αποτελεί και τον κατά γενική ομολογία καλύτερο δίσκο τους. Αν και δεν περιέχει τα μεγάλα singles των προηγούμενων ή και κάποιων από τους επόμενους δίσκους, αποδείχθηκε πιο δεμένο και ομοιόμορφο, ανέβηκε στην τρίτη θέση του καταλόγου επιτυχιών και υπήρξε η μεγαλύτερη επιτυχία τους για πολλά χρόνια. Τα "Back In The Saddle", "Rats In The Cellar" και "Last Child" ξεχώρισαν και ειδικά το πρώτο παίζεται ακόμα στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Επιπλέον καταξίωση μπορεί να θεωρηθεί η μεγάλη μάζα συγκροτημάτων κυρίως από τη δεκαετία του 80 που το αναφέρουν ως τη μεγαλύτερη επιρροή τους ή το δίσκο που τους έκανε να θέλουν να παίξουν μουσική.

"Draw The Line" 1 Δεκεμβρίου 1977 - Columbia

Η αρχή του τέλους ή το τέλος της αρχής, ανάλογα από ποια οπτική το κοιτάει κανείς. Θεωρήθηκε ο πιο μέτριος δίσκος τους μέχρι τότε και μέχρι ενός σημείου αυτό ισχύει, τουλάχιστον σε σύγκριση με τα δύο προηγούμενα μεγαθήρια. Όντας ήδη τεράστιο όνομα στην Αμερική και μόλις η Ευρώπη έχει αρχίσει να τους δίνει τη δέουσα σημασία, αφοσιώνονται όλο και περισσότερο στις «αμαρτωλές» απολαύσεις των ροκ αστέρων. Οι καταχρήσεις που από την αρχή τους συνόδευαν, εδώ γίνονται σημαντικότερες από τη ίδια τη μουσική, με αποτέλεσμα σήμερα να μη θυμούνται καν οι ίδιοι την περίοδο των ηχογραφήσεων. Αν αυτό όμως σας προϊδεάζει για έναν κακό δίσκο, σκεφτείτε ξανά. Το "Kings And Queens" αποτελεί ένα από τα γοητευτικότερα τραγούδια τους ενώ το ομώνυμο και το "Get It Up" δεν έχουν να ζηλέψουν πολλά από τις καλύτερες στιγμές των προηγούμενων.

"Night In The Ruts" 1 Νοεμβρίου 1979 - Columbia

Ήδη από την περιοδεία του προηγούμενου δίσκου τα προβλήματα είχαν φανεί. Συχνά έπαιζαν τραγούδια δύο φορές γιατί είχαν ξεχάσει ότι τα είχαν ξαναπαίξει. Σε τέτοια κατάσταση βρίσκονταν. Εν μέσω αυτού του κλίματος ο Joe Perry θα αποχωρήσει κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων μετά από ένα περιστατικό που θα περιλαμβάνει τον καυγά της συζύγου του με την αντίστοιχη του Hamilton, με την τελευταία να καταλήγει με ένα ποτήρι γάλα πάνω της. Προλαβαίνοντας να ηχογραφήσει μόνο τα μισά τραγούδια, αντικαθίσταται από τον Jimmy Crespo. Σαν να μην έφτανε αυτό, η επιλογή τους να σταματήσουν να δουλεύουν με τον παραγωγό Jack Douglas δεν τους «βγαίνει» αφού χάνουν κάθε μουσική κατεύθυνση. Ελάχιστη γνώση της ζωής που κάνουν τότε, είναι αρκετή ώστε να αποσαφηνίσει το γιατί. Παρόλα αυτά η απρόσμενη διασκευή στο "Remember (Walking In The Sand)" του γυναικείου soul συγκροτήματος The Shangri-Las, ανήκει στις καλύτερες στιγμές της πρώτης περιόδου τους.

"Rock In A Hard Place" 1 Αυγούστου 1982 - Columbia

Ίσως το χαμηλότερο σημείο της καριέρας τους. Μετά τον Perry αποχωρεί και ο έτερος κιθαρίστας, Brad Whitford. Απογυμνωμένοι από το χαρακτηριστικό τους ήχο, με τη χρήση synthesizer εντονότερη από ποτέ, χωρίς έμπνευση και πνιγμένοι στις καταχρήσεις δεν μπορούν να σωθούν ούτε από την επιστροφή του Jack Douglas που κλήθηκε να περισώσει ό,τι μπορούσε από την κατάσταση και τη φήμη τους. Η περιοδεία που ακολούθησε ήταν ακόμα χειρότερη, με το Tyler να καταρρέει στη σκηνή. Την άνοιξη του 1984 και μετά από την ταυτόχρονη παρουσία σε μία συναυλία των Perry και Whitford η σύντομη αποχώρησή τους τελειώνει άπαξ και διαπαντός.

"Done With Mirrors" 9 Νοεμβρίου 1985 - Geffen

Η πολυαναμενόμενη επανασυγκρότησή τους τούς προσφέρει μία επιτυχημένη περιοδεία με τίτλο "Back In The Saddle" και ένα νέο συμβόλαιο με την Geffen που πίστεψε στην εμπορική τους απήχηση. Έχοντας απαλλαχθεί από τις προσωπικές τους διαφορές, όχι όμως και τους προσωπικούς τους δαίμονες, εξακολουθούσαν να είναι βουτηγμένοι άλλος στα ναρκωτικά, άλλος στο αλκοόλ, οι δε περισσότεροι και στα δύο. Για το λόγο αυτό το "Done With Mirrors" είναι μόλις ένα σκαλί καλύτερο από τον απογοητευτικό προκάτοχό του και σίγουρα μακριά από το ένδοξο παρελθόν τους. Το "Let The Music Do The Talking", μία (κατώτερη πάντως του αυθεντικού) επανεκτέλεση του τραγουδιού από τον δίσκο του Joe Perry Project με τον ίδιο τίτλο ξεχωρίζει. Η επιστροφή των δύο κιθαριστών όμως σημαίνει και την επιστροφή του γνώριμου και αγαπημένου ήχου του συγκροτήματος. Το μόνο που απομένει είναι να βρεθούν και οι κατάλληλες συνθέσεις να τον αναδείξουν...

"Permanent Vacation" 5 Σεπτεμβρίου 1987 - Geffen

...και αυτό θα το αναλάβει η Geffen προσλαμβάνοντας τους Desmond Child και Jim Vallance να βάλουν το συνθετικό χεράκι τους. Καλύτερα δε θα μπορούσε να πράξει. Εκμεταλλευόμενη και τη συγκυρία της επιτυχίας των Run DMC με τη διασκευή του "Walk This Way" αλλά και την εποχή του MTV και του video clip, που έκτοτε θα χρησιμοποιήσουν τόσο συστηματικά όσο ελάχιστα άλλα ροκ συγκροτήματα, γνωρίζουν επιτυχία μεγαλύτερη και από την πρώτη τους περίοδο, αυτή τη φορά παγκόσμια. Δίπλα σε κλασικά blues και blues rock τραγούδια, τα κοντύτερα στο ύφος των 80s "Rag Doll", "Angel" και "Dude Looks Like A Lady" ακούγονται στα Αμερικάνικα ραδιόφωνα ακατάπαυστα και εκτοξεύουν τις πωλήσεις του δίσκου.

"Pump" 8 Σεπτεμβρίου 1989 - Geffen

Συνταγή που κερδίζει δεν αλλάζει και έτσι το "Pump" δύο χρόνια μετά στηρίζεται στην ίδια λογική. Ο Jim Vallance και ο Desmond Child ξαναβάζουν το μαγικό χεράκι τους και το άλμπουμ γνωρίζει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Είναι σαφώς πιο προσανατολισμένο στον ήχο του 80s hair metal του οποίου σημείο αναφοράς αποτελεί μέχρι σήμερα. Από τους οπαδούς αυτής τη περιόδου των Aerosmith θεωρείται ο καλύτερός τους δίσκος. Νέα σειρά από εξαιρετικά singles / video clips όπως τα "Janie' s Got A Gun", "Love In An Elevator", "What It Takes" και "The Other Side" δεν αφήνουν το δίσκο να ξεχαστεί για αρκετά χρόνια...

"Get A Grip" 20 Απριλίου 1993 - Geffen

...και θα περάσουν κάμποσα η αλήθεια είναι μέχρι τον επόμενο δίσκο τους. Αρκετά τυχεροί, αλλά και έξυπνοι ίσως, αφήνουν ένα μεσοδιάστημα ησυχίας όταν ξεσπάει το grunge και παρασέρνει τους πάντες σε εδάφη εμφανώς άγνωστα για τους βετεράνους rockers. Αφήνουν το νέο αυτό ρεύμα να κάνει τον κύκλο του και το 1993 ξαναχτυπούν. Το "Get A Grip" είναι ίσως ο πιο μεστός από την τριλογία των άλμπουμ που τους επανέφεραν στην επικαιρότητα (και μάλιστα υψηλότερα από ότι πριν). Αποτελεί τη χρυσή τομή ανάμεσα στο 70s και το 80s ροκ και αποδείχθηκε τεράστια εμπορική επιτυχία. Παρόλο που το πρώτο single "Living On the Edge" μόλις που έκανε αίσθηση, οι τρεις διαδοχικές μπαλάντες "Crying", "Crazy" και "It' s Amazing" με τα αντίστοιχα κινηματογραφικής ποιότητας video clips τους απογείωσαν τις πωλήσεις του δίσκου και έκαναν το όνομα των Aerosmith γνωστό ακόμα και σε άσχετο με το χώρο κοινό. Στην πραγματικότητα όμως τραγούδια όπως τα "Eat The Rich", "Shut Up And Dance", "Flesh" και το ομώνυμο, έχουν εξίσου υψηλή ποιότητα.

"Nine Lives" 18 Μαρτίου 1997 - Columbia

Άλλα τέσσερα χρόνια θα περάσουν όσο κεφαλαιοποιούν τη νέα μεγάλη επιτυχία του δίσκου τους και περιοδεύουν παγκόσμια στην πιο δοξασμένη, ίσως, περίοδο της ζωής τους. Η επιστροφή τους στην Columbia θα εγκαινιαστεί με έναν δίσκο που... μάλλον προσπαθεί πολύ. Προσπαθεί πολύ να επαναλάβει τα προηγούμενα εμπορικά μεγαλεία με τραγούδια όπως τα "Falling In Love (Is Hard On The Knees)", "Full Circle" και "Hole In My Soul", προσπαθεί πολύ να αντλήσει από το ένδοξο ξεκίνημά τους με τραγούδια όπως το "Nine Lives" και "Something' s Gotta Give", προσπαθεί πολύ και με άγχος να τους κρατήσει στην κορυφή, ενώ αντίθετα ακούγονται παράδοξα φρέσκοι και χαλαροί όταν πειραματίζονται και βγαίνουν ελαφρώς από τα νερά τους με τα "Taste Of India" και "Pink".

"Just Push Play" 6 Μαρτίου 2001 - Columbia

Αποτελεί ουσιαστικά το τελευταίο δείγμα έμπνευσης που μας έχουν προσφέρει μέχρι τώρα. Φυσική συνέχεια των πειραματισμών του "Nine Lives", μακριά από το δωδεκάμετρο εαυτό τους και πολύ φιλικό προς το (όχι απαραίτητα ροκ) ραδιόφωνο, αποτελείται δηλαδή από τραγούδια που θα ακούγονταν εξίσου άνετα ανάμεσα από τα τρέχοντα «χιτάκια» της Pink ή της Avril Lavigne ή βαρετές επαναλήψεις της, ούτως ή άλλως βαρετής επιτυχίας τους "I Don't Want To Miss A Thing" που είχε μεσολαβήσει. Η μοναδική, μάλλον με το ζόρι, επιτυχία του άλμπουμ, το "Jaded" αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Η κιθάρα του Perry ενίοτε θυμίζει τα παλιά αλλά σε γενικές γραμμές το άλμπουμ είναι απογοητευτικό. Η μέτρια αποδοχή που είχε παρά το πολύ σπρώξιμο από τη δισκογραφική τους εταιρία δείχνει ότι δεν πέτυχαν το σκοπό τους.

"Honkin' On Bobo" 30 Μαρτίου 2004 - Columbia

Το ταξίδι τους στον κόσμο της mainstream pop rock ήταν σύντομο και μάλλον άδοξο. Πώς αντιμετωπίζεται λοιπόν η αποτυχία; Με το σύνηθες τρόπο. Επιστροφή στις ρίζες. Το "Honkin' On Bobo" συλλέγει αγαπημένα κομμάτια καλλιτεχνών από τον ευρύτερο blues / soul χώρο φανερώνοντας έτσι τις καταβολές του συγκροτήματος. Για τον λόγο αυτό επιστρατεύεται και πάλι ο Jack Douglas στην παραγωγή και επιτέλους αναβιώνει πλήρως το πνεύμα των 70s. Μετά από πολύ καιρό ο Steven Tyler δε φαίνεται να είναι η κεντρική φιγούρα αλλά ισότιμο μέλος μίας μπάντας που γενικότερα «φυσάει», όπως αποδεικνύουν τα "Eyesight To The Blind", "Baby Please Don' t Go" ακόμα και το μοναδικό δικό τους "The Grind". Αντιμετωπίστηκε από τους περισσότερους ως μία «ιδιοτροπία» του συγκροτήματος, ένα εκτός δισκογραφίας άλμπουμ, αλλά στην πραγματικότητα είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησαν εδώ και μία δεκαετία. Και καθώς μέχρι τώρα ούτε νεότερη κυκλοφορία έχει υπάρξει, και τα σχέδια που είχαν διαφανεί στον ορίζοντα έχουν ναυαγήσει αρκετές φορές, ίσως να αποτελεί και ένα ταιριαστό κλείσιμο του κύκλου της καριέρας τους.



Τραγούδια - ορόσημα

"Dream On" - Η μπαλάντα του "Dream On" από το ντεμπούτο τους υπήρξε το διαβατήριο για τα μεγάλα σαλόνια. Σκαρφάλωσε στο νούμερο 21 του Billboard και έδειξε στη δισκογραφική τους εταιρία ότι οι Aerosmith άξιζαν την επένδυση. Κυριαρχείται από την λυρική κλιμάκωση της κιθάρας του Perry και το πιάνο του Tyler αλλά είναι η φωνητική ερμηνεία του δεύτερου και τα ενίοτε falsetto φωνητικά του που κλέβουν την παράσταση. Η εκτέλεση από τους ίδιους στα βραβεία του MTV το 1994 με προσθήκη ορχήστρας αλλά και η διασκευή των Dio / Malmsteen αξίζουν σχεδόν όσο και το πρωτότυπο.

"Walk This Way" - Αρχικά αποτέλεσε ένα αγαπημένο τραγούδι μέσα από το "Toys In The Attic" που μαζί με το "Sweet Emotion" άνοιξε τις πόρτες της επιτυχίας για τους Aerosmith. Και ενώ αυτά αρκούν για να έχει ξεχωριστή θέση στη δισκογραφία τους, το 1986 ο Rick Rubin που τότε πρωτοπορούσε δημιουργώντας το πρώτο κύμα του rap / hip hop με μπάντες όπως οι Beastie Boys και οι Run DMC, έβαλε στους δεύτερους (που δεν είχαν καν υπόψη τους ποιοι ήταν οι Aerosmith!) να ακούσουν το συγκεκριμένο τραγούδι και αυτοί δέχθηκαν να το διασκευάσουν. Ο τρόπος ρυθμικής ερμηνείας της αρχικής εκτέλεσης βοήθησε να γίνει το πρώτο rap τραγούδι που ανοίγεται στο ευρύ κοινό φτάνοντας σε υψηλότερη θέση από το πρωτότυπο. Στη διασκευή αυτή δέχθηκαν να πάρουν μέρος και οι Tyler, Perry με αποτέλεσμα για δεύτερη φορά το ίδιο τραγούδι να εκτινάξει την καριέρα τους που τότε ήταν στο χαμηλότερο σημείο δημοτικότητας. Το έξυπνο video clip, άνοιξε την πόρτα του MTV στους Aerosmith και μαζί την πρόσβαση σε μία νεότερη γενιά, ενώ θα δίνει για πάντα το δικαίωμα στους ροκάδες να ισχυρίζονται ότι το ροκ έφερε και το χιπ-χοπ στο προσκήνιο.

"I Don' t Want To Miss A Thing" - Η μεγαλύτερη μέχρι τώρα επιτυχία τους, το μοναδικό τραγούδι που βρέθηκε απευθείας στο νούμερο ένα των αντίστοιχων καταλόγων. Αλλά και το σημείο που τους αποκύρηξαν οι περισσότεροι οπαδοί τους, η αρχή μίας σταδιακής εξαφάνισης από το προσκήνιο. Ηχογραφημένο για το soundtrack της ταινίας "Armageddon" που πρωταγωνιστούσε και η κόρη του Steven Tyler, αποτελεί μία καθόλα εμπορική μπαλάντα με έντονη γλυκερή επίστρωση από έγχορδα και μελιστάλαχτα, σπαραχτικά φωνητικά από τον Tyler που δεν ταιριάζουν καθόλου με την σατυρική (εκ τους σάτυρος) εικόνα που έφτιαχνε όλα τα χρόνια. Παρόλα αυτά για άλλη μια φορά συγκίνησαν το "μη ροκ" κοινό, ανοίχθηκαν σε νέα ακροατήρια και κατάφεραν να το κάνουν το νούμερο ένα τραγούδι σε γάμους. Ε, είναι κι αυτό κάτι, δεν είναι;



Ξέρετε ότι:

- Οι Steven Tyler και Joe Perry είναι γνωστοί και ως toxic twins λόγω των καταχρήσεων σε κάθε είδους ουσίες κατά το glimmer twins των Jagger / Richards. Στα πρότυπα αυτού του διδύμου εξάλλου ήταν στηριγμένη και η δράση τους τόσο σε σχέση με τη μουσική όσο και μακριά από αυτή.

- Από το βίντεο του "Janie' s Got A Gun" (σκηνοθέτης του οποίου ήταν ο David Fincher των "Seven", "Fight Club" κτλ.) οι σκηνές με τους αστυνομικούς που δεν χρησιμοποιήθηκαν στο τελικό μοντάζ βρήκαν θέση λίγα χρόνια αργότερα στο βίντεο του Μeatloaf για το "I 'd Do Anyhting For Love".

- Ένας από τους λόγους που ο Joe Perry ξεκίνησε solo καριέρα ήταν ότι χρωστούσε στην μπάντα (!) 80.000 δολάρια για ζημιές σε δωμάτια ξενοδοχείων. Οι managers τους του πρότειναν να κάνει solo δίσκο και να χρησιμοποιήσει τα λεφτά της προκαταβολής για να εξοφλήσει. Μέχρι τώρα, ακόμα δεν έχει καταλάβει και ο ίδιος πως προέκυψε αυτό το ποσό.

- Ο τίτλος "Night In The Ruts" είναι λογοπαίγνιο της φράσης "Right In The Nuts" όπως αποκαλύπτει και το οπισθόφυλλο του άλμπουμ. Έτσι ονομάστηκε και η περιοδεία που το υποστήριξε.

- Ο Joe Perry το 1984 ήταν έτοιμος να ενταχθεί στο συγκρότημα του Alice Cooper και αυτό ήταν ένα παραπάνω κίνητρο για τον Tyler να τον καλέσει πίσω στους Aerosmith.

- Για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Steve Tyler ισχυριζόταν ότι δεν υπάρχει ναρκωτικό που να μην έχει δοκιμάσει.

- Ο manager Tim Collins τους υποσχέθηκε το 1986 ότι μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια θα έκανε τους Aerosmith το μεγαλύτερο ροκ συγκρότημα στον κόσμο, αν όλα τα μέλη και κυρίως ο Tyler, ολοκλήρωναν επιτυχώς προγράμματα απεξάρτησης. Όλες οι πλευρές κράτησαν την υπόσχεσή τους.



- Το "I' m Down" των Beatles ήταν το τραγούδι που έπαιξαν δοκιμαστικά για να εξασφαλίσουν το πρώτο τους δισκογραφικό συμβόλαιο. Συμπεριλήφθηκε αρκετά χρόνια αργότερα στο "Permanent Vacations". Το πρώτο τους συμβόλαιο αφορούσε αμοιβή περίπου 1000 δολαρίων και δέσμευση δύο άλμπουμ το χρόνο.

- «Τα heavy metal συγκροτήματα αφαίρεσαν το σεξ από το ροκ. Τραγουδούν για αυτό, έχουν την πόζα αλλά δεν το εκπέμπουν. Είναι μόνο φιγούρα» Joe Perry εν έτει 1989 για όλο το glam / hair metal κίνημα.

- Στην περιοδεία για την προώθηση του "Permanent Vacation" περιόδευσαν μαζί με τους φρέσκους τότε Guns 'N' Roses σε μία προβληματική περιοδεία γιατί οι δεύτεροι ήταν τότε βουτηγμένοι στα ναρκωτικά ενώ οι πρώτοι στην επίπονη διαδικασία του να μείνουν καθαροί.

- Το "The Other Side" από το "Pump" είναι μία εμφανής κλοπή του "Standing In The Shadows Of Love" των Fourtops για το οποίο τελικά έδωσαν συγγραφικά δικαιώματα στη συνθετική τριάδα των Holland-Dozier-Holland.

- Τρία από τα video clip του "Get A Grip" είχαν σαν πρωταγωνίστρια την Alicia Silverstone γεγονός που την ανέδειξε σε μεγάλο κινηματογραφικό αστέρι για σύντομο χρονικό διάστημα. Τα τραγούδια ήταν τα "Cryin'", "It' s Amazing" και "Crazy". Μάλιστα στο τελευταίο συμπρωταγωνιστούσε η κόρη του Tyler, Liv που έκτοτε και αυτή έκανε καριέρα στη μεγάλη οθόνη.

- Ο τελευταίος εθισμός του Steven Tyler ήταν στα παυσίπονα και υπήρξε η αιτία για τη μη ικανοποιητική τήρηση των καθηκόντων του, για αυτό και πρόσφατα ξαναμπήκε σε κλινική αποτοξίνωσης. Μάλιστα αυτό παρολίγο να αποτελέσει και αιτία διάλυσης του συγκροτήματος αφού οι υπόλοιποι ήθελαν να προχωρήσουν με άλλον τραγουδιστή ενώ ο ίδιος απειλούσε με αγωγές σχετικά με τη χρήση του ονόματος. Μάλιστα οι φήμες ήθελαν διάφορους τραγουδιστές να έχουν φτάσει στο σημείο να δοκιμάζονται για τη θέση του. Δεν είναι και λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πάντως ότι η όλη αναστάτωση ήταν διαφημιστικό κόλπο για την επερχόμενη περιοδία τους. Περιοδία που θα τους φέρει (με τον Steven Tyler) για πρώτη φορά και στην Ελλάδα.