Το Rocking.gr προτείνει: «Υπόγειες» κυκλοφορίες του 2012

Όπως εδώ και έξι χρόνια, έτσι και φέτος θα σας παρουσιάσουμε κυκλοφορίες οι οποίες είτε δεν ακούστηκαν όσο έπρεπε, είτε δεν είχαν την προβολή που τους άξιζε (στην χώρα μας), είτε απλά διέφυγαν από εμάς κι εσάς κατά τη διάρκεια της περσινής χρονιάς. Για να μην μετανιώσουμε, αλλά και για να σας δώσουμε την ευκαιρία να ανακαλύψετε μερικά ακόμα διαμαντάκια, σας λέμε λίγα λόγια για ουκ ολίγες κυκλοφορίες από πολλά μουσικά ειδή, ώστε να καλύψουμε όλα τα γούστα και να «ψάξετε» μαζί μας τις Underground κυκλοφορίες του '12.

Absvrdist - "Illusory"
Self Released (2012)
(Grindcore)

Η πρωτοεμφανιζόμενη τούτη εδώ μπάντα έχει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα που θα ζήλευαν πολλές άλλες «φτασμένες». Ακούστε το grindcore τους, πωρωθείτε με αυτό και μετά καθίστε λίγο και σκεφτείτε τι «φταίει». Μήπως φταίει το αναμεμειγμένο hardcore feeling που δίνεται απλόχερα; Μήπως είναι τα black-ίζοντα μουσικά θέματα που δίνουν μια ακόμα πιο χαοτική διάσταση στον ήχο τους; Μήπως είναι τα γαμάτα φωνητικά, τα εξαιρετικά τύμπανα, η ολόσωστη παραγωγή; Φυσικά και είναι όλα τα παραπάνω τα χαρακτηριστικά που κάνουν το "Illusory" έναν σαρωτικό grindcore δίσκο που δεν θα φοβάται σε καμία περίπτωση να δείξει τον πολυσχιδή του χαρακτήρα και να το κάνει θεαματικά. Μπόμπα είναι, μην το σκέφτεστε!

Absvrdist.bandcamp.com

Τόλης Δόσης

Addaura - "Burning For The Ancient"
Kreation Records (2012)
(Black Metal)

Μελωδικό, υπνωτικό, σκοτεινό και βρώμικο. Κατάμαυρο και καταραμένο, στοιχειώνει από τις πρώτες νότες.  Έντονο, δημιουργικά μονότονο, ακoλουθεί μια μαγευτική διαδρομή. Διατηρεί μια έξυπνη ισορροπία μεταξύ των κομματιών για να μην λασπώσει και χαλάσει το αποτέλεσμα.  Τα φωνητικά είναι ένα μαγευτικό μείγμα ουρλιάχτων και βρυχηθμών και καταφέρνουν να εξυμνούν την μουσική και τελικά να της δίνουν μια επική υπόσταση. Η μπάντα αρχικά κυκλοφόρησε μόνη της ηλεκτρονικά το πόνημα αυτό και τελικά μπορείτε να το βρείτε και σε βινύλιο από την Kreation. Απόδραση από μια μονότονη ζωή, λαχτάρα για αλλαγή και επιμονή σε γκρίζα τοπία με ανθρώπους που αποπνέουν κάτι «κενό». Από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο black που άκουσα φέτος.

City Light (In Still Dark Forenoon Silence)

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης

Alkerdeel - "Morinde"
ConSouling Sounds (2012)
(Sludge / Black Metal)

Στον δεύτερο δίσκο τους (μετά το εξαιρετικό "De Speenzalvinge" του 2010), οι Βέλγοι συνεχίζουν να εξελίσσουν τον ήχο τους πειραματιζόμενοι με το  ωμό, τραχύ sludge και το black metal των αρχών των 90s και με την παραγωγή τίγκα στη βρωμιά, που βγάζει κάτι από κασσέττα, καταφέρνουν και δημιουργούν ένα τόσο ακραίο όσο και πρωτοφανές κράμα ήχων. Η κιθάρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, οδηγεί τις συνθέσεις σε δύσβατα μονοπάτια, με την ένταση να αυξάνεται κάθε λεπτό που περνάει. Τελετουργικές συνθέσεις βουτηγμένες στο σκοτάδι και τον πόνο με λυτρωτικά θέματα ("Hessepikn") και εντυπωσιακές δομές (το εικοσάλεπτο "Du Levande" που κλείνει το δίσκο είναι από τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια της περασμένης χρονιάς). Το μπάσο σε ορισμένες περιπτώσεις δίνει έναν ευχάριστο τόνο, πηγαίνοντας κόντρα στη μελαγχολία που βγάζει η κιθάρα, noise samples διαστρεβλώνουν ακόμα περισσότερο τις ατμόσφαιρες και τα θέματα που χτίζονται, ιντριγκάρουν. Αξιοπρόσεκτη περίπτωση, χωρίς να παίζουν κάτι το φοβερό, δημιουργούν μια δίνη που απορροφάει τον ακροατή.

Hessepikn
Facebook.com/alkerdeel

Μανώλης Κληρονόμος

Axis Of Light - "By The Hands Of Consuming Fire" (EP)
Mordgrimm (2012)
(Black Metal)

Οι Axis Of Light πήραν το black metal και του φόρεσαν την πιο αποκρουστική του φορεσιά. Raw black metal μέχρι εκεί που δεν πάει και μια έντονα φορτισμένη ατμόσφαιρα κάνουν τα συναισθήματα να ξεχειλώνονται και να καταδεικνύουν ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ξεχωριστή μπάντα. Τα riff ξυρίζουν και φτάνουν στο κόκκαλο και η όποια ελπίδα αναδύεται μέσα από αυτά, είναι για να σου θυμίζει πως παρόλο που αυτή πεθαίνει τελευταία... πεθαίνει. Βαρυσήμαντο ρόλο διαδραματίζουν τα φωνητικά, τα οποία είναι σπαραχτικά και βγάζουν ένα αυθεντικό συναίσθημα πόνου και απόγνωσης. Την υπέρμετρη βρωμιά της παραγωγής καλά θα κάνετε να την ανεχτείτε και να ταξιδέψετε σε αυτόν τον βίαιο και όμως τόσο θελκτικό κόσμο των Axis Of Light.

Mordgrimm.bandcamp.com/album/by-the-hands-of-the-consuming-fire

Τόλης Δόσης

Birth Of Joy - "Life In Babalou"
Suburban Records (2012)
(Psychedelic / Garage Rock)

Η χαρά γεννήθηκε στην Ολλανδία και ζει στην ...Μπαμπαλού; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων από τους νεόκοπους Κατωχωρίτες στο δεύτερο δίσκο τους.  Πρόκειται για μία ιδανική μίξη αδέκαστου garage punk, 70s hard rock και κυριαρχούμενης από hammond ψυχεδέλειας. Έλλειψη μπάσου, αδιάκοπο riffing, επιθετικά πλήκτρα και ένας φρενήρης drummer συνθέτουν τη μουσική πάνω στην οποία τα φωνητικά ουρλιάζουν με ορμή που φανερώνει το νεαρό της ηλικίας τους. Για αποφυγή αυχενικών επεισοδίων τα τραγούδια τους είναι συνήθως στα τρία με τρεισήμισι λεπτά αλλά εκεί που μεγαλώνουν τη διάρκειά τους έχουν την ευκαιρία να ψυχεδελειάσουν ωσάν πιο τσαμπουκαλεμένοι Doors  στην καλιφορνέζικη έρημο. Ιδανικό soundtrack για την επόμενη επίσκεψή σας στα Ολλανδικά coffee shops.

Birthofjoy.bandcamp.com/album/life-in-babalou

Κώστας Σακκαλής

Blacklisters - "BLKLSTRS"
Brew Records (2012)
(Noise Rock)

Από τις κυκλοφορίες που άκουσα στα μεθεόρτια των λιστών (το πρότεινε ο Blake Harrison των Pig Destroyer στην πρόσφατη συνέντευξη μας) και σκεφτόμουν ότι «αυτό αν το άκουγα νωρίτερα, θα το έβαζα στη λίστα μου με τα καλύτερα της χρονιάς». Ντεμπούτο για τους Βρετανούς, ένας noise rock παροξυσμός στην καρδιά των θρύλων του είδους, The Jesus Lizard με επιμέρους επιρροές από Fugazi και Melvins. Αριστοτεχνικά riff βουτηγμένα στην παράνοια, σκορπούν πανικό με ανορθόδοξο τρόπο, groove-άτα μέρη που σπάνε αυχένες, καθαρότητα στον ήχο όσο πρέπει για να ξέρεις ακριβώς τι σε χτυπάει την κάθε δεδομένη στιγμή, φωνητικά από άλλο πλανήτη και τίτλοι τραγουδιών που πάνε κόντρα στις συμβάσεις και φλερτάρουν με τον χαβαλέ. Κομματάρες που κολλάνε στο μυαλό ("Trickfuck", "Nice Garden", "Ask Yourself A Question If The Answer Is Go Fuck Yourself", και άλλα), noisy τζαμαρίσματα ("Shush") και γενικότερα μια τελειότητα που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα.

Brew.bandcamp.com/album/blacklisters-blklstrs
Facebook.com/blacklistersmusic

Μανώλης Κληρονόμος

Blues Pills - "Bliss" (EP)
Crusher Records (2012)
(Blues Rock / Stoner Rock)

November και Black Sabbath. Jimi Hendrix και Janis Joplin. Δύο πρώην μέλη των Radio Moscow μαζί με ένα Γάλλο κιθαρίστα και μια Σουηδέζα που τραγουδά «αμερικάνικα». Τέσσερα τραγούδια - υποσχέσεις για ένα σπουδαίο ολοκληρωμένο πρώτο άλμπουμ. Μια βουτιά σε ένα παρελθόν τίγκα στις ουσίες και τις μελωδίες. Ψυχεδελικό, bluesy και heavy όπου χρειάζεται, το "Bliss" χτυπά κέντρο στη καρδιά κυρίως λόγω της ψυχωμένης Elin Larsson της οποία μας προσφέρει μαργαρίτες μαζί με τσουκνίδες με ένα τρόπο που φέρνει αναγκαστικά στο μυαλό την μεγάλη Janis.

Bliss

Αντώνης Μουστάκας

Cranium Pie - "The Geometry Of Thistles"
Fruits De Mer (2012)
(Psychedelic/Space Rock)

Για να πω την αλήθεια, ο λόγος που παρουσιάζω φέτος το "The Geometry Of Thistles" είναι σε μεγάλο βαθμό από τύψεις που έχασα πέρυσι το θαυμάσιο ντεμπούτο τους "Mechanisms Part 1". Όχι ότι η φετινή τους δουλειά δε θα άξιζε τη θέση της εδώ από μόνη της. Απλά ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος παρουσιάζει ήδη το ...παρελθόν του αφού προσφέρει ηχογραφήσεις τους από το 2006 έως και το 2009, σε μία παλαιότερη μορφή του συγκροτήματος και που κάποιες έχουν ήδη βγει στο φώς με κάποιες μεταλλάξεις. Με βάση τους Pink Floyd της αμέσως μετά τον Syd εποχής και προεκτάσεις προς πιο διαστημικά περάσματα, οι Cranium Pie, άλλοτε σκοτεινοί άλλοτε φωτεινοί παρουσιάζουν ένα μίγμα μελωδικών, ταξιδιάρικων αλλά και συγκροτημένων συνθέσεων που προμηνύουν ακόμα σημαντικότερα πράγματα για το μέλλον, δηλαδή το παρόν.

Myspace.com/craniumpie

Κώστας Σακκαλής

Dean Allen Foyd - "The Sounds Can Be So Cruel"
Crusher (2012)
(Psychedelic Rock)

Νομίζω ότι είναι τα κούφια τύμπανα του "Please Pleaze Μe" που με έκαναν να πρωτοερωτευτώ αυτό το συγκρότημα. Ε, μετά μπήκε και η κιθάρα και το γλυκό έδεσε. Λίγο βαριά ψυχεδέλεια τύπου Iron Butterfly, λίγο Hendrix-ική κιθάρα και πολλή δική τους προσωπικότητα και οι Σουηδοί (πάλι; πάλι) το έκαναν το θαύμα τους. Το άλμπουμ με την εμπνευσμένη ονομασία «Ήχοι που μπορεί να γίνουν σκληροί» θα συνεχίσει σε heavy psych κατεύθυνση ανακατεύοντας και τους Cream, τους Fleetwood Mac (φυσικά του Peter Green, υπάρχουν κι άλλοι;), τους Hawkwind, τους Grateful Dead... Κυρίως όμως αποδεικνύεται ότι έχουν την έμπνευση να γράψουν τραγούδια με εμφανείς μελωδικές γραμμές χωρίς να θυσιάσουν την jam-αριστή διάθεση, να παίξουν με βάρος ή ανάλαφρα, groove-άτα αργά ή παραινετικά γρήγορα . Κι αν τίποτα από όλα αυτά δε σας πιάσει, θα τους αγαπήσετε για την αφάνα του drummer.

Κώστας Σακκαλής

Doctor Cyclops - "Borgofondo"
World In Sound (2012)
(Heavy Rock)

Γείτονες και «Una Faccia Una Razza» οι Doctor Cyclops που βρίσκονται με τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο στην αξιόλογη δισκογραφική World In Sound.  Δεν κρύβουν ότι η βασικός άξονάς τους είναι οι Black Sabbath, δε θα μπορούσαν άλλωστε, αλλά ευτυχώς η μουσική τους είναι πολλά περισσότερα από μία απλή αναπαραγωγή τους. Ενταγμένοι γενικότερα στο heavy rock της δεκαετίας του '70 κινούνται με άνεση ανάμεσα στις επιρροές τους προσθέτοντας διάφορα στοιχεία που τους επιτρέπουν να λοξοδρομούν με επιτυχία προς τα blues και την ψυχεδέλεια και να μην κουράζουν. Φτασμένοι δεν είναι, δουλειά ακόμα μπροστά τους έχουν αρκετή αλλά με τραγούδια όπως τα "Madness Show" και "My Revolution" θα θέλετε να λέτε ότι τους πιάσατε από την αρχή τους.

Myspace.com/doctorcyclopsband

Κώστας Σακκαλής

DreamLongDead - "MadnessDeadGrave - Invocations Three To The ONES That Lurk At The Threshold"
Self-released (2012)
(Death / Doom Metal)

Πενταμελής μπάντα από την Αθήνα που προσκυνάει και τιμάει χωρίς όμως να αντιγράφει Hellhammer / Celtic Frost. Φρέσκο και περιπετειώδες death / doom, με κοφτά old-school riffs που θυμίζουν κλασσικά θηρία όπως Asphyx και Autopsy, αργόσυρτους ρυθμούς, clean περάσματα που σκοτεινιάζουν το σύμπαν και ξερά growls. Γενικά, στο ντεμπούτο τους οι DreamLongDead, πιάνουν όλη την ακραία σκηνή των αρχών του ’90 και την αποδομούν σε τρεις -πάνω από δέκα λεπτά- συνθέσεις και μέσα στο καζάνι πετάνε κάθε λογής ευρηματικό ματζούνι: Τη black metal αύρα των Darkthrone, την επικότητα των Bathory, τη συντριπτική ατμόσφαιρα των πρώιμων Neurosis, με τους Hellhammer και Celtic Frost (όπως είπα και στην αρχή) να δεσπόζουν πάνω απ’ όλα. Και τα τρία κομμάτια χτίζονται ευλαβικά, πάνω στα τελετουργικά πρωτόγονα τύμπανα με περάσματα που κόβουν την ανάσα όπως το μπάσιμο της κιθάρας στο δεύτερο λεπτό του "The Comfort Of A Cold Grave" που κλείνει τον δίσκο. Θηριώδες ντεμπούτο. Τιτάνιο.

Dreamlongdead666.bandcamp.com/album/madnessdeadgrave (κατεβαίνει, πληρώνοντας όσο θέλει ο καθένας)

Μανώλης Κληρονόμος

Enos - "All Too Human"
Stargun Music (2012)
(Space/Stoner Rock)

Στην πρόσφατη ανασκόπηση της σκηνής, έγινε αναφορά στον underground δίσκο εκείνο που έφτασε πολύ ψηλά, αλλά δεν κατάφερε να εκθρονίσει τους Arc Of Ascent. Voilà... Οι Εγγλέζοι από το Brighton έχουν εντρυφήσει στο διάστημα και στο "All Too Human", παρουσιάζουν την συνέχεια της ιστορίας του Enos, του πρώτου χιμπατζή που στάλθηκε στο διάστημα και που τώρα συναναστρέφεται με Nazi zombies και βικτοριανές ιερόδουλες. Σε ζηλεύω Enos και σ' αγαπάω συνάμα, που με κάθε ευκαιρία τονίζεις τον θαυμασμό που τρέφεις στους Pink Floyd, που φέρνεις σουλάτσα στους βάλτους χωρίς να γίνεσαι μούσκεμα και που περπατάς ξυπόλητος στις αστρικές ερήμους χωρίς να παθαίνεις εγκαύματα. Αφού είσαι ο αγαπημένος μου χιμπατζής, ψέμματα να πω;

Enosthechimp.bandcamp.com/track/collisions

Γιώργος Ζαρκαδούλας

Gaza - "No Absolutes In Human Suffering"
Black Market Activities (2012)
(Metalcore / Math / Sludge)

Πόσες φορές έχετε ακούσει ότι ο Kurt Ballou (Converge) έχει γράψει και μιξάρει έναν δίσκο του είδους. Σας αρκεί για εγγύηση; Ε! Πάρτε άλλον έναν λοιπόν! Ξεκάθαρο μήνυμα μίσους προς τα πάντα. Σκληρό, τραχύ, γρήγορο, επίπονο και βίαιο. Περιέχει όλα τα -core παρακλάδια και τα αποδίδει φανταστικά. Σίγουρα ο καλύτερος δίσκος τους μέχρι στιγμής. Θα συγκινήσει φίλους των The Dillinger Escape Plan, Khanate, Converge, Trap Them, Nasum, Hatebreed, The Locust, Daughters και Killswitch Engage. Ψάξτε και τα "East" του 2004, "I Don't Care Where I Go When I Die" του 2006 και "He Is Never Coming Back" του εννιά και δεν θα απογοητευτείτε. Αξίζει να γνωρίσετε την μπάντα και να διαπιστώσετε κι εσείς το Χάος. Ομορφιά που βγαίνει με θυμό και χολή. Νομίζω ότι μπορεί να καταλάβει την θέση του πιο θυμωμένου δίσκου για την περασμένη χρονιά. Άνετα!

Not With All The Hope In The World

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης

Gravenhurst - "The Ghost In Daylight"
Warp Records (2012)
(Indie Rock / Slowcore / Folk)

Μετά από πέντε χρόνια απραξίας, ο Nick Talbot και το μουσικό του όχημα, οι Gravenhurst, επέστρεψαν με έναν από τους ομορφότερους δίσκους της χρονιάς. Πόσο τρομακτικό μπορεί να είναι ένα φάντασμα υπό το φως της ημέρας; Μάλλον θλίψη και νοσταλγία θα προκαλέσει, ακριβώς δηλαδή τα συναισθήματα που προκαλούν τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου: Το νωχελικό "Fitzrovia" που καλύπτεται επιμελώς από πέπλα ηχούς και μοιάζει να προχωρά προς έναν άφαντο, από το σημείο που στεκόμαστε, στόχο. Το "The Foundry", το οποίο τυλίγει την ατμόσφαιρά του γύρω από τον λαιμό σου και μοιάζει σαν οι Anathema να τακίμιασαν κατά ένα μυστήριο τρόπο με τους Red House Painters και τους Current 93. «If you let them burn books, you'll let them burn bodies...». Το "The Ghost In Daylight", ωστόσο, παραμένει κορυφαίο και στις ευχάριστες απόπειρές του, με το single “The Prize” να συναγωνίζεται σε ομορφιά οτιδήποτε βγήκε στον indie χώρο μέσα στο 2012. Όλες αυτές οι απομονώσεις κομματιών γίνονται βαριά τη καρδία, καθότι ο εν λόγω δίσκος οφείλει να ακούγεται απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του, για να σε πάει εκεί που εκείνος επιθυμεί.

Soundcloud.com/mad-mackerel/gravenhurst-the-foundry

Μάνος Πατεράκης

Hexvessel - "No Holier Temple"
Svart Records (2012)
(Folk)

Για το ερεβώδες αναγεννησιακό folk (sic) των Hexvessel είχαμε μιλήσει πέρυσι, όταν είχαν βγάλει το ντεμπούτο τους και είχαν πάρει θέση στις underground κυκλοφορίες του 2011. Αν και όχι τόσο underground όσο πριν ένα χρόνο, το "No Holier Temple" κάθε άλλο παρά έχει τύχει της αναγνώρισης που του αξίζει. Ξεπερνώντας τον ακατέργαστο και άγρια όμορφο προκάτοχό του, "Dawnbearer", η φετινή τους δουλειά είναι πιο μεστή, πιο δεμένη, πιο συνεκτική, αλλά με ακριβώς την ίδια σπιρτάδα και έμπνευση -αν όχι περισσότερη- σε σχέση με το ντεμπούτο. Οι εκπλήξεις μέσα στη σκοτεινή δίνη δε λείπουν: Τα σαξόφωνα του εκπληκτικού "Woods To Conjure", το 70s τελείωμα του πανέμορφου "Sacred Marriage", δύο από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, ή ακόμα και η ερώτηση της χρονιάς, "Are You Coniferous?", που μοιάζει να ειπώθηκε κάπως, κάπου, κάποτε από κάποιον γελωτοποιό ενός εδώ και αιώνες ξεχασμένου παραμυθιού.

Sacred Marriage (Official Video)

Μάνος Πατεράκης

Infinity People - "In Love With The Light"
Burger/Cass Records (2012)
(Psychedelic/Acid Rock)

Περίπτωση μεγάλη η μουσική αυτή κολλεκτίβα από το Detroit. Εν πρώτοις, το "In Love With The Light", δεν κυκλοφόρησε με την σύμπραξη δύο εταιρειών, αλλά έξι (!) και σε διπλό βινύλιο και, για να δευτερολογήσω, αγόρασέ το κι εσύ! Προσπαθώντας τώρα να υπεραπλουστεύσω την μουσική τους προς χάριν παραδείγματος και κατανόησης, φαντάσου μια μίξη των Goat (χωρίς τις afro μελωδίες) και Sabbath Assembly του πρώτου δίσκου. Εναλλαγή γυναικείων κι αντρικών φωνητικών hipp-ικης καταγωγής, έγχορδα ηλεκτρικά και μη, πνευστά, κρουστά, σ' ένα καλογυαλισμένο Woodstock περιβάλλον μεγάλης διάρκειας, συνθέτουν τους λόγους εκείνους που θα σε κάνουν να χρεώσεις κι άλλο την πιστωτική σου κάρτα. Όχι, δεν θα σου τον δανείσω, γιατί είμαι σίγουρος πως θα τον ξαναδώ τον κόκκινο Μάη, άσε που η εξάλεπτη εισαγωγή* του "The Serpent" αποτελεί κι επίσημα αναπόσπαστο κομμάτι της υπόλοιπης ζωής μου.

BandPage

*Κοιτάει στα μάτια οποιαδήποτε αντίστοιχη από GY!BE & Crippled Black Phoenix...μαζί.

Γιώργος Ζαρκαδούλας

Inverloch - "Dusk | Subside"
Relapse (2012)
(Death / Doom Metal)

Οι Disembowelment με τον ένα και μοναδικό δίσκο που πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν το 1993, το ανυπέρβλητο "Transcendence Into The Peripheral", έθεσαν νέες βάσεις για το τι σημαίνει «βαρύ» και «αργό» μέσα από επτά αριστουργηματικές συνθέσεις. Διαλύθηκαν πρόωρα αλλά το στίγμα τους έμεινε ανεξίτηλο. Χρόνια αργότερα, δύο από τα ορίτζιναλ μέλη των Disembowelment, οι Paul Mazziotta και Matthew Skarajew δημιούργησαν τους D.USK, tribute μπάντα που έπαιζε κομμάτια των Disembowelment, πήραν και τρεις παιχταράδες ακόμα και αφού είδαν ότι το κατέχουν το άθλημα, δημιούργησαν τους Inverloch και τούτο είναι το ντεμπούτο EP τους που θα μπορούσε να λογιστεί ως το επόμενο βήμα της μεγάλης αδικοχαμένης μπαντάρας. Βαρύ, αργό και βρώμικο, μέσα σε μόλις 22 λεπτά προλαβαίνουν να δείξουν εξαιρετικά δείγματα ποιότητας. Μελαγχολικό με εκπληκτικά leads, growls απόκοσμα και ζοφερά, μελωδικές γραμμές τρομερής εσωτερικής έντασης, death / doom που τιμάει τις ρίζες του και εναγκαλίζει το μέλλον, ένα διαμαντάκι που προοιωνίζει έναν ακόμα καλύτερο full length δίσκο.

Inverloch.bandcamp.com
Facebook.com/InverlochOfficial

Μανώλης Κληρονόμος

It's Not Night: It's Space - "Bowing Not Knowing To What"
Independent Release (2012)
(Experimental/Psychedelic/Stoner Rock)

Εξαιρετικό όνομα μπάντας που συνοδεύεται από underground πιασάρικο τίτλο. Περνάνε, αλλά όχι μόνο με την βάση. Το αμερικάνικο trio, παρουσιάζει έναν πολυμορφικό δίσκο με οργανική ποικιλία, μακριά από progressive φλυαρίες. Είναι κατά βάση instrumental, με σκόρπια κι ελάχιστα φωνητικά, με post αισθητική εκτελεσμένη με απευθείας ψυχεδελικό desert λάκτισμα. Γκολ! Στο πλεκτό και στο Γάμα. Είναι πιο γήινοι από τους My Sleeping Karma και πιο ανοιχτόμυαλοι στις ενορχηστρώσεις τους, καθώς δεν περιορίζονται στο σταδιακό χτίσιμο του ενός riff. Ετούτοι εδώ είναι μαστόρια, χτίζουν από το μηδέν, γκρεμίζουν και ξαναχτίζουν μέσα σε επτάμιση λεπτά ("Blue Mountain Freedom"). Το drone/ethnic στοιχείο είναι τόσο διακριτό, όσο και μια σταγόνα από ουίσκυ στον αφρό μπύρας, αλλά καθότι μερακλήδες θα εκτιμήσετε τα 50 λεπτά διάρκειας πόσης και θα ξαναγεμίσετε.

Bandcamp.com/track/blue-mountain-freedom

Γιώργος Ζαρκαδούλας

Jason Molina - "Autumn Bird Songs"
Graveface (2012)
(Acoustic Rock, Folk Rock)

Ό,τι και να πω για τον Jason Molina είναι λίγο για να περιγράψει την άποψη μου για την τεράστια αξία του μουσικού που έχει γράψει μερικά από τα συναισθηματικότερα κομμάτια των τελευταίων 15 χρόνων, είτε σαν Songs: Ohia είτε σαν Magnolia Electric Co.. O Molina, λόγω σοβαρών οικονομικών προβλημάτων και προβλημάτων υγείας, έχει αποσυρθεί από τη μουσική από το 2010 και ζει αυτοσυντηρούμενος σε μια φάρμα στη West Virginia. Το "Autumn Bird Songs" είναι κάποιες ηχογραφήσεις που έχει κάνει ο ίδιος πριν μερικά χρόνια, μόνο φωνή και ακουστική κιθάρα. Σκοπός του mini-άλμπουμ ήταν να συνοδεύσει το βιβλίο "From Blacksheep Boys to Bill Collectors" και όχι να αποτελέσει κανονική κυκλοφορία, ωστόσο και μόνο που ακούμε τη φωνή του Molina σε νέα κομμάτια όπως τα "Shore To Shore" και "The Harvest Law" είναι κάτι παραπάνω από αρκετό. Μην παρεξηγήσετε τον μινιμαλισμό του "Autumn Bird Songs", δεν είναι απλοϊκότητα. Μην παρεξηγήσετε την αυθεντικότητά του, δεν είναι προχειρότητα. Είναι ο Molina, που πήρε μια ακουστική κιθάρα και άρχισε να τραγουδά.

Shore To Shore

Μάνος Πατεράκης

JK Flesh - "Posthuman"
3BY3 (2012)
(Industrial Metal)

Όλοι γνωρίζετε ή έχετε ακούσει τους  Godflesh, Napalm Death και Jesu. Τρεις μπάντες οι οποίες είτε σημάδεψαν είτε διατηρούν σε εγρήγορση ακόμα τον κύριο Justin K. Broadrick. Οι JK Flesh είναι το νέο του project και μυρίζει έντονα Godflesh, αλλά με μια ιδέα από τα πιο πειραματικά project του Final και Pale Sketcher. Ο άνθρωπος έχει μορφώσει κόσμο από διάφορα μουσικά είδη και έχει κτίσει μουσικά μονοπάτια ή λεωφόρους που θεωρούνται προοδευτικά και ιδιαίτερα μοντέρνα ακόμα. Εδω έχουμε να κάνουμε με ένα σκοτεινό και άκρως πειραματικό industrial metal το οποίο εμπλουτίζεται με dub, noise και ηλεκτρονικά στοιχεία. Επαναλαμβανόμενα βιομηχανικά riff, αλλοιωμένα φωνητικά και στοιχειωμένη ατμόσφαιρα. Αν πω ότι θα αρέσει σε φίλους των Emeralds, των Fuck Buttons, αλλά συνάμα και των Nadja και the Angelic Process δεν θα είμαι υπερβολικός. Ο άνθρωπος είναι τεράστιος και ξέρει να δημιουργεί μνημεία.

Soundcloud.com/jk-flesh-posthuman-promos

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης

Karnarium - "Otapamo Pralaja"
Nuclear Winter Records (2012)
(Death Metal)

Περισσότερα από δέκα χρόνια έχει στην πιάτσα αυτή η μπάντα με πλειάδα από ep, split και ακόμα ένα full-length άλμπουμ το οποίο κυκλοφόρησε πριν από τέσσερα χρόνια. Άρα καινούργια μπάντα δεν την λες, ούτε ελπίδα για το μέλλον και όλα τα συναφή μιας και οι Karnarium μια χαρά γαμάνε και στο παρόν. Το φετινό "Otapamo Pralaja" αποτελεί ένα υπόδειγμα σκοταδιστικού death metal με όγκο που τρομάζει, «σπουδαγμένες» δομές και ταχύτητες που ή θα σε κυνηγάνε, ή θα σέρνονται (αλλά πάλι θα σε κυνηγάνε). Βρίθει από riff το συγκεκριμένο άλμπουμ και πραγματικά όλα τους είναι πηγαδίσια και μες στο (κατάμαυρο) πνεύμα. Τα ατμοσφαιρικά σημεία ("Yoga Of Tamas") εντείνουν την καταχνιά και το δωδεκάλεπτο άσμα "Per Me Reges Regnant" είναι τουλάχιστον επιβλητικό. Μην σας ξεφύγει αυτό το άλμπουμ, γιατί αξίζει κάθε του δευτερόλεπτο.

A Maddening Laughter

Τόλης Δόσης

Love Sex Machine - "Love Sex Machine"
Thoatruiner (2012)
(Sludge Metal)

H Γαλλία τα τελευταία καμιά δεκαριά χρόνια έχει δημιουργήσει μια ισχυρή παράδοση στο sludge με μια σειρά από εκπληκτικές μπάντες (βλέπε Eibon, Celeste, Dirge, Time To Burn, Overmars και άλλοι) που αρέσκονται να παίζουν θεόβαρια και θανατερά αργά και άλλοτε και ατμοσφαρικά, αν και στην προκειμένη περίπτωση, αυτό δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Οι Love Sex Machine έρχονται να προστεθούν σε αυτή τη λίστα με το ισοπεδωτικό ντεμπούτο τους, που φέρνει το sludge στα όρια του. Θηριώδης δίσκος με υπερ-heavy riffs από δυο κιθάρες κουρδισμένες στα τάρταρα (μπάσο καπούτ), χαοτικά απόκοσμα φωνητικά και απροσπέλαστη, θεόπυκνη, αριστουργηματική παραγωγή. Κοντά στο ύφος των Admiral Angry και Black Sheep Wall, με έντονες math επιρροές, να περνάνε μέσα από το sludge πρίσμα τους. Από τους καλύτερους sludge δίσκους της περασμένης χρονιάς, ένα ντεμπούτο που βομβαρδίζει αδιάκοπα, ένας ατέλειωτος καταιγισμός.

Lovesexmachine.bandcamp.com (κατεβαίνει, πληρώνοντας όσο θέλει ο καθένας)

Μανώλης Κληρονόμος

Mantric Muse - "Mantric Muse"
Transubstans (2012)
(Space Rock)

Οι Δανοί Mantric Muse είναι ένα ακόμα όνομα που προστίθεται στην μακρά λίστα των συγκροτημάτων της ατελείωτης underground σκηνής του space rock. Παρότι αυτός εδώ είναι ο πρώτος τους κανονικός δίσκος, το συγκρότημα υπάρχει από το 1998 ενώ τα μέλη τους έχουν ενισχύσει και το πάντοτε εναλλασσόμενο line-up των υπερπαραγωγικών Oresund Space Collective (δίσκο των οποίων παρουσιάσαμε στην περσινή αντίστοιχη στήλη). Με κυρίαρχη επιρροή τους Ozric Tentacles, διατηρούν τη φιλοσοφία των αυθόρμητων jam τα οποία ηχογραφούν και στη συνέχεια είτε επανεκτελούν σε κυκλοφορίσιμη μορφή, είτε μοντάρουν ώστε να παρουσιάζουν την απαιτούμενη συνοχή και το πολυπόθητο groove. Μπορεί η πρωτοτυπία να μην είναι το ατού τους, αν όμως οι τελευταίοι δίσκοι των Ozrics δε σας άφησαν την αίσθηση της απαιτούμενης φρεσκάδας, οι Mantric Muse είναι εδώ.

Soundcloud.com/mantricmuse

Κώστας Σακκαλής

Mass Culture - "Amoralism" (EP)
Self-released (2012)
(Atmospheric  Sludge Metal)

Νεοσύστατη μπάντα με μέλη από την Τρίπολη, τη Σπάρτη και την Αθήνα και ένα ισοπεδωτικό αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο EP, μελαγχολικό και όμορφο. Τιμώντας τα μεγαθήρια του είδους, Neurosis, Isis και Cult Of Luna (κυρίως τους τελευταίους) και με ψήγματα neo-crust στοιχείων (βλέπε Fall Of Efrafa, Planks) στον ήχο τους, προσπερνάνε με χαρακτηριστική ευκολία τα οποιαδήποτε deja-vu και προσφέρουν πόνο. Φανταστική για τα δεδομένα παραγωγή, με τέσσερις εκπληκτικές συνθέσεις, συνολικής διάρκειας 35 λεπτών, με συνεχείς εναλλαγές θεμάτων και διαθέσης, με μια lead κιθάρα να δημιουργεί μελωδίες απίστευτης ομορφιάς, φοβερές δυναμικές, μπάσο να γεμίζει τον ήχο και να δίνει όγκο, έκρυθμα τύμπανα και εξαιρετικά (αν και ελαφρώς μονοδιάστατα) φωνητικά. Ανυπομονώ να τους δω live, για να αποθεώσω εκ νέου. Από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς που πέρασε. Κατεβαίνει δωρεάν από εδώ:

Dropbox.com/s/Amoralism.rar
Facebook.com/pages/Mass-Culture

Μανώλης Κληρονόμος

Message To Bears - "Folding Leaves"
Dead Pilot Records (2012)
(Ambient/Folk/Electronica)

Message To Bears, ή αλλιώς όπως ονομάζει ένα από τα projects του ο Jerome Alexander, ένας πολύ ταλαντούχος πιτσιρικάς από τη Βρετανία ο οποίος παρουσιάζει ένα εξαιρετικό συνονθύλευμα οργάνων που έρχονται όλα μαζί και δένουν αρμονικότατα σε έναν ονειρώδη δίσκο, παρόμοιο με τις δουλειές των εξαίσιων Balmorhea. Χρησιμοποιώντας κυρίως ακουστικά όργανα και ολίγων τι από ηλεκτρονικές τζιριτζαντζουλιές, To “Folding Leaves” είναι από τις πιο ενεργητικά χαλαρωτικές μουσικές στιγμές του 2012. Ακούμε το "Mountains" και αν προκαλούμε να μας πείσετε για το αντίθετο.

Messagetobears.com/album/folding-leaves

Ιάσονας Τσιμπλάκος

Procosmian Fannyfiddlers - "Interference Number 9"
LL Records DA (2012)
(Symphonic Progressive Rock / Avant-Garde Rock)

Οι Procosmian Fannyfiddlers είναι μια μουσική κολεκτίβα από το Trondheim της Νορβηγίας. Έχουν αρκετές κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους από το 1997 και μετά, ωστόσο δε νομίζω να το γνωρίζει κανείς πέραν των πιο τσουρουφλισμένων εκ των καμένων prog-άδων. Το "Interference Number 9" είναι ο ένατος δίσκος τους, μια ποιοτικότατη κυκλοφορία που ακούγεται λες και ξεπήδησε κατευθείαν από κάποιο χίππικο στούντιο των αρχών των 70s, τότε που όλα ηχογραφούνταν αναλογικά και οι ενισχυτές είχαν μια παχιά-παχιά στρώση στάχτης πάνω τους (φανταζόμαστε). Όσο παράξενα και αν μοιάζουν τα ακόλουθα ονόματα αραδιασμένα το ένα δίπλα στο άλλο, η μουσική τους ακούγεται σαν μια μίξη Renaissance με Giant Squid και Frank Zappa (!) Με κυρίαρχο το συμφωνικό στοιχείο και αρκετές avant-garde jazz-ιες διάσπαρτες, όλα με τα κατάλληλα ψυχεδελικά περάσματα και τους στίχους που σε αφήνουν να κοιτάς απορημένος το κενό, το "Interference Number 9" δε σου δίνει τη δυνατότητα να κοντοσταθείς μέχρι και το τέλος του. Στα συν, η αραχνιασμένη παραγωγή και η πανέμορφη φωνή της Hebbe Görbi Girl Santos.

Procosmianfannyfiddlers.bandcamp.com

Μάνος Πατεράκης

Rangda - "Formerly Extinct"
Drag City (2012)
(Psychedelic Rock)

Ένα από τα πολλά πράγματα που μας έχει διδάξει η μουσική ιστορία είναι ότι τα πολυδιαφημισμένα supergroups κυκλοφορούν πατάτες και τα underground supergroups διαμάντια (με τις απαραίτητες εξαιρέσεις ε). Οι Rangda ανήκουν εμφανώς στη δεύτερη κατηγορία. Ο δεύτερος δίσκος τους, "Formerly Extinct", αποτελεί ένα θολό instrumental χάσιμο που γεννάται από το τζαμάρισμα τριών εξαιρετικών μουσικών: του Sir Richard Bishop των ο,τι-ναν-ικών θεών Sun City Girls, του Ben Chasny των Six Organs Of Admittance και του γυρολόγου και ταλαντούχου Chris Corsano. Ολόκληρος ο δίσκος αποτελεί ένα ενιαίο τριπάρισμα που χρωστά πολλά στα 60s και που κορυφαίνεται στο ρεμπέτικο του "Silver Nile", ένα κομμάτι διάρκειας υπερδιπλάσιας από τα υπόλοιπα του δίσκου, το οποίο εξελίσσεται υπνωτικά, με βραδείς ρυθμούς, μέχρι την αλλαγή που συμβαίνει κάπου προς το τέλος...

Silver Nile

Μάνος Πατεράκης

Red River Dialect - "Awellupontheway"
Self-Released (2012)
(Folk Rock / Psychedelic Rock / Alt-Country)

Μεγάλος δίσκος που ελάχιστοι πήραν πρέφα, τούτο εδώ το ντεμπούτο των Red River Dialect. Ένας από αυτούς τους ελάχιστους ήταν και ο ίδιος ο Ben Chasny των Six Organs Of Admittance (ο Chasny, άλλωστε, είχε ξεθάψει τον Gary Higgins πριν κάτι χρόνια, του έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη). Το "Awellupontheway" ξεκινάει με το americana προσωπείο του "Dawns Man" και έπειτα παίρνει folk μονοπάτια, σαν αυτά του πανέμορφου εξωφύλλου του. Το "Appleseed" από αναίμακτο up-tempo folk rock χιτάκι καταλήγει να έχει το στοιχειωτικό ρεφρέν της χρονιάς. Το λιοντάρι του "Lion Walks Among" εισάγει το psych στοιχείο στην εξίσωση, το οποίο εντείνεται ακόμα περισσότερο στο "Tavy Cleave" που μοιάζει να αποτελεί την εισαγωγή μιας τρομερής ιστορίας που μόνο happy-ending δε θα έχει. Το "Awellupontheway" αποτελεί επί της ουσίας έναν prog-folk δίσκο, όσο αδόκιμος και αν είναι ο όρος. Κυριαρχούσες ακουστικές κιθάρες, τσέλα, βιολιά, φυσαρμόνικες και ούτε μισό δευτερόλεπτο χαμένο. Έχω την εντύπωση ότι αν κλείσουμε τα μάτια θα δούμε τις ιστορίες τους...

Redriverdialect.bandcamp.com

Μάνος Πατεράκης

Salma Gandhi - "The Quest For Nonsense Never Ends"
Transubstans (2012)
(Acid Jazz)

Με εμφανή αγάπη στον κινηματογράφο οι Salma Ghandi μπλέκουν διττά ακριβώς αυτό το στοιχείο στη μουσική τους. Δεν είναι μόνο οι σαφείς αναφορές με τίτλους όπως "Why Does Matt Damon Always Say Matt Damon?" ή οι ατάκες παρμένες κατευθείαν από ταινίες όπως το «no hay banda» από το Mulholland Drive. Είναι που γενικότερα η μουσική τους θα μπορούσε να είναι υπόκρουση σε ταινίες της δεκαετίας του '70. Το αποτέλεσμα είναι άκρως περιπαικτικό και μελωδικό με το hammond και την κιθάρα να κυριαρχούν σε μελωδικό επίπεδο αλλά και τη ρυθμική βάση να αποδεικνύεται ασυγκράτητη. Αν έπρεπε το αποτέλεσμα να χαρακτηρισθεί κάπως θα ήταν ορχηστρική acid jazz αλλά προσθέστε ότι οι Σουηδοί μουσικοί που αποτελούν τους Salma Ghandi έχουν stoner/punk/metal καταβολές και μπορείτε να υποψιαστείτε πόσο φρέσκο και διαφορετικό ακούγεται. Έξτρα έπαινοι για την αναφορά τους στον πολυπράγμονα Boris Vian στις επιρροές τους.

Myspace.com/salmagandhi

Κώστας Σακκαλής

Sula Bassana - "Dark Days"
Sulatron (2012)
(Progressive Rock)

Εντάξει τώρα, υπάρχει underground και underground και η αλήθεια είναι ότι ο πολυοργανίστας Sula Bassana (κατά κόσμο Dave Schmidt) θεωρείται σχεδόν mainstream φιγούρα για όποιους είναι βαθιά χωμένοι στα υπόγεια του progressive και ψυχεδελικού rock σύμπαντος. Δεν είναι μόνο η εταιρία του (Sulatron Records) που έχει προωθήσει με επιτυχία πολλά αξιόλογα ονόματα του χώρου αλλά και οι συμμετοχές του σε διάφορα σχήματα του χώρου με γνωστότερους τους Zone Six. Η προσωπική του δισκογραφία ξεκινάει από το 2002 και εκτείνεται σε διαστημικά και krautrock μονοπάτια. Αυτή η κοσμική ατμόσφαιρα υπάρχει ακόμα στο "Dark Days" καθώς οι μεγάλες συνθέσεις, τα instrumental κομμάτια και τα πλήκτρα επιμένουν να έχουν το βλέμμα προς τον ουρανό  ακόμα κι αν η κιθάρα (όταν αφήνει στην άκρη τα εφέ της)  συχνά πλέον λοξοκοιτάει προoς τη Γη. Συνίσταται εξίσου για αρχάριους και ψαγμένους του χώρου, ο δίσκος ταξιδεύεται μονορούφι.

Soundcloud.com/sulabassana

Κώστας Σακκαλής

The Temperance Movement - "Pride" (EP)
Self Released (2012)
(Classic Rock)

Είναι Άγγλοι και Σκωτσέζοι αλλά αγαπούν την Αμερική. Ακούνε από Faces μέχρι Black Crowes και παίζουν μπάλα στο γήπεδο που έχουν μεγαλουργήσει στο παρελθόν οι Rolling Stones, οι Lynyrd Skynyrd και οι AC/DC. Ο Phil Campbell (όχι ο γνωστός) τραγουδά σαν να κάνει οντισιόν για τους αδερφούς Young και οι μουσικές εναλλάσσονται μεταξύ Startmeupικών riffs και southern στροφών. Ιδανικοί για classic rocκ ραδιοφωνικούς σταθμούς της Βόρειας Ευρώπης , δεν θα αλλάξουν φυσικά τον κόσμο αλλά σου φτιάχνουν την διάθεση στο δευτερόλεπτο. Προσπεράστε το παραπλανητικό σομόν εξώφυλλο.

Only Friend (Rehearsal Session)

Αντώνης Μουστάκας

Undersmile - "Narwhal"
Future Noise (2012)
(Drone / Doom / Sludge)

Οι Undersmile από την Αγγλία, δεν είναι από τις συμβατικές μπάντες που απλά αρέσκονται να παίζουν βαριά και αργά. Όχι ότι ο δίσκος δεν είναι βαρύς ή αργός, κάθε άλλο, αλλά το κάνουν με τον δικό τους τρόπο. Ο ήχος τους είναι παχής και συντριπτικός, το distortion έχει υπόσταση, το ακουμπάς, το νιώθεις. Οι δυο frontwomen καταθέτουν την ψυχή τους, είτε ουρλιάζοντας, είτε με τις αποκοσμες απαγγελίες τους είτε όταν ανοίγουν τρύπες στο σύμπαν με τα διαολεμένα riff τους. Οι δύο άντρες που αποτελούν το rhythm section της μπάντας, δίνουν ρυθμό και ανυπέρβλητο όγκο, αφήνοντας τις γυναίκες να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στις συνθέσεις. Το drone doom των Khanate και Moss, συνδυάζεται με το sludge των Burning Witch και Conan, με εμβόλιμα noise samples και θέματα στο πιάνο, καθησυχαστικά ιντερλούδια μπαίνουν σφήνα ανάμεσα σε έπη άνω των 10-15 λεπτών, δημιουργώντας ένα αραβούργημα σπάνιας αισθητικής και αστείρευτης ποιότητας που ολοκληρώνεται σε κάτι λιγότερο από ογδόντα εφιαλτικά λεπτά. Μεγαλειώδες.

Undersmile.bandcamp.com
Facebook.com/Undersmile

Μανώλης Κληρονόμος

The UFO Club - "The UFO Club"
The Reverberation Appreciation Society (2012)
(Psychedelic/Garage rock)

Οι UFO Club είναι μία συνεργασία των Christian Bland από τους Black Angels και του Lee Blackwell των Night Beats. Παρότι το όνομά τους είναι φόρος τιμής στο θρυλικό Λονδρέζικο club, η μουσική τους φέρνει περισσότερο προς το αμερικάνικο garage rock αλλά με φρέσκια προσέγγιση. Τα πνιγμένα στο fuzz τραγούδια φαίνονται σαν μία επιτηδευμένα διογκωμένη εκδοχή του ήχου των 60s. Το ιδιαίτερο είναι ότι ενώ ο ήχος παραπέμπει κατευθείαν στα τέλη αυτής της δεκαετίας, οι συνθέσεις  συχνά αντλούν από λίγο πιο νωρίς είτε αυτό εκφράζεται με την γλυκιά pop της Motown (βλ. διασκευή "Be My Baby") είτε με τα blues. Αυτό που τους κάνει πραγματικά ενδιαφέροντες είναι το πώς έχουν πιάσει την ψυχεδέλεια από την αρχή του νήματος όχι αντιγράφοντας, αλλά δημιουργώντας μέσα από τις ίδιες πρωταρχικές επιρροές. Φυσικά δε λείπουν και οι στιγμές που καταλήγουν όσο πιο far out και ψυχεδελομαστούρικα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί εν έτει 2012 αλλά η αμεσότητα που τους χαρίζουν τραγούδια όπως το λέγε-με-Seeds "Up In Her Room" είναι που ξεχωρίζει.

Soundcloud.com/reverberationappreciation

Κώστας Σακκαλής

Vattnet Viskar - "Vattnet Viskar"
Broken Limbs Recordings (2012)
(Atmospheric Black Metal / Sludge)

Στην Αμερική αρκετοί φίλοι του post-rock το γύρισαν στο black metal και τα αποτελέσματα είναι άκρως μοντέρνα και προοδευτικά. Η μπάντα από το New Hampshire φτιάχνει ένα θορυβώδες doom το οποίο ανεβαίνει την σκάλα με hardcore βήματα (ο ορισμός του sludge δεν είναι αυτό;) και καταλήγει σε ένα σάπιο black metal κεφαλόσκαλο στο οποίο στρογγυλοκάθεται. Η κυκλοφορία αν και μικρή, μόλις 27 λεπτά, περιλαμβάνει τρεις συνθέσεις οι οποίες είναι το μέλλον του αμερικάνικου black metal. Μπάντες σαν του Wolves In The Throne Room, Twilight, Aggaloch, Deafheaven, Darkthrone και Burzum μπορεί να είναι οι επιρροές τους ή οι πιο κοντινές αναφορές που μπορούμε να κάνουμε αλλά τελικά μια μίξη από ονόματα όπως οι Alcest, Skagos, Blut Aus Nord, Explosions In The Sky, Velvet Cacoon, Cult Of Luna και Rosetta μπορεί να προσδιορίσει καλύτερα τον ήχο τους. Στεγνά και σκέτα τύμπανα, κιθάρα και μπάσο. Τίποτα άλλο, κι όμως τόσο ατμοσφαιρικό. Από τα καλύτερα black του σήμερα (τους οποίους «τσίμπησε» ήδη η Century Media).

Vattnetviskar.bandcamp.com

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης

Wreck And Reference - "No Youth"
Flenser (2012)
(Noise-Rock / Drone / Industrial)

Αυτή είναι η δεύτερη κυκλοφορία για την μπάντα μετά το "Black Cassette" του 2011. Μετά τους Melvins, που τα έχουν παίξει όλα, να άλλο ένα συγκρότημα με πάμπολλες ανησυχίες και πειραματισμούς. Experimental Rock, Noise-Rock, Doom, Sludge, Black, Drone, Noise, Post-Punk, Krautrock, Industrial όλα μαζί και ξεχωριστά μέσα σε μία κυκλοφορία. Ο δίσκος έχει μια industrial μυρωδιά, διαφόρων ειδών φωνητικά, από ουρλιαχτά και κραυγές, μέχρι ομιλία και ψιθύρους και όλα τα παραπάνω μουσικά παρακλάδια σαν αναφορά ή βάση των συνθέσεων.  Βαθύ και πάρα πολύ μυστηριώδες άλμπουμ. Πολύπλοκο, περίπλοκο και τραχύ. Σίγουρα θα τραβήξει ανοιχτόμυαλους ακροατές με παρανοϊκές και μανιακές τάσεις. Μπορείτε να το αποκτήσετε από την παρακάτω σελίδα (δίνετε εσείς την τιμή (μόνο εάν θέλετε). Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και σκοτάδι!

Wreckandreference.bandcamp.com

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης

Year Of No Light - Collaborations / Splits

"YONL & thisquietarmy", Destructure (2012), (Sludge / Drone)
Να αναφέρω ότι Thisquietarmy είναι ένα one-man σόλο drone / ambient project του Eric Quach (Destroyalldreamers, Mains de Givre & Ghidrah). Το Split κυκλοφορεί σε 300 αντίτυπα σε μαύρο, 100 σε λευκό και 100 σε "καθαρό" βινύλιο. Από ένα κομμάτι έκαστος και δυο κομμάτια σε συνεργασία.

"YONL & Altar Of Plagues", Radar Swarm (2012), (Post-Rock / Black Metal)
Φονική συνεργασία περιορισμένη σε 1.400 αντίτυπα, αποκλειστικά σε μαύρο βινύλιο. Ένα ακυκλοφόρητο απομεινάρι από το "White Tomb" του 2009 για τους Altar και το "Møn" από τους Γάλλους. Σε ήρεμα post νερά με τα αναμενόμενα "σπασίματα" και βρωμιές έκαστος. Απολαυστικά ατμοσφαιρικό και βρώμικο.

"YONL & Mars Red Sky", HeadSpin Recs (2012), (Psychedelic / Stoner)
Περιορισμένη έκδοση σε 200 αντίτυπα μαύρου βινυλίου από τις 2 ενδιαφέρουσες μπάντες του Bordeaux. Γραμμένο στα 45 RPM, με 12 λεπτά, στην δεύτερη πλευρά, ενός εντελώς ψυχεδελικού instrumental stoner ταξιδιού όπου και οι δύο μπάντες παίζουν μαζί. Η συνεργασία περιέχει και από ένα αποκλειστικό κομμάτι κάθε μίας μπάντας ξεχωριστά.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης