Το Rocking.gr προτείνει: «Υπόγειες» κυκλοφορίες του 2011
18/01/2012 @ 13:05
Τι καθιστά έναν καλλιτέχνη, ένα δίσκο «underground»; Αρκετές και διαφορετικές θα είναι οι απαντήσεις σε ένα τέτοιο ερώτημα, με τις περισσότερες εξ αυτών να βρίσκουν σύμφωνους πολλούς από εμάς. Μία από τις εναλλακτικές που θεωρούμε ότι περικλείει αρκετή δόση αλήθειας είναι πως η δημοφιλία τους είναι αντιστρόφως ανάλογη ως προς την ποιότητα του έργου τους και με τη λογική αυτή σας προτείνουμε να ακούσετε για ακόμη μια χρονιά κάποιους από τους δίσκους που μας κέρδισαν (και) με την κρυμμένη φύση τους. Το αξίζουν και με το παραπάνω...
Andrew Jackson Jihad - "Knife Man"
Asian Man Records (2011)
(Folk / Skate Punk)
Κυνισμός, χιούμορ πίσσα κατράμι και τσουχτερή κοινωνική κριτική, όλα συνοδευόμενα από διάφορα ακουστικά όργανα που εκτείνονται από κιθάρες, σε ukulele, σε kazoo. Ένα ομολογουμένως love or hate άκουσμα, καθώς τα σχετικώς ένρινα φωνητικά της μπάντας μπορούν εύκολα να εκνευρίσουν, ειδικά άμα δε μπορεί να ταυτιστεί κανείς με τα μίση και την κριτική που ασκούν απροκάλυπτα, βλέπε "Hate, Rain On Me". O δίσκος αξίζει χρόνο μόνο και μόνο για την ωμότητα των στίχων, και αφού εντρυφήσεις και μάθεις της αλήθειες για τη μιζέρια, τότε ίσως χορέψεις και με τις φολκοπάνκικες μελωδίες τους.
www.andrewjacksonjihad.com/knife%20man.html
Ιάσονας Τσιμπλάκος
Aphrenous - "Ravaged By The Incessant Scourge Of Deception"
Independent Release (2011)
(Black Metal)
Οι Αμερικάνοι Aphrenous παίζουν αυτό το black metal που αγαπήσαμε στη δεκαετία του '90 και που τώρα έχει δώσει το boost για να δούμε πράματα και θάματα σε αυτόν τον ήχο. Το θέμα με αυτή την μπάντα είναι ότι το κάνει πολύ καλά. Χωρίς να το καταλάβω, τον συγκεκριμένο δίσκο τον άκουσα πολλές φορές και όλες του οι στιγμές διαδραματίστηκαν υπέροχα στο κεφάλι μου. Από τις καλοακονισμένες κιθάρες, τα riff που αναπαράγονται είναι παγερά και οι μελωδίες θεοσκότεινες, κουβαλούν πάνω τους μια αποκρουστική και ταυτόχρονα οικεία χροιά. Απλά και ωραία, χωρίς ακροβασίες έχει χτιστεί μια υπέροχη ατμόσφαιρα και σε αυτό συμβάλλει τα μάλλα και το ambient «alter ego» της μπάντας, καταδεικνύοντας σε εμάς για άλλη μια φορά ότι το black metal είναι άμεσα συσχετιζόμενο με την ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη και, όπως φαίνεται, οι Aphrenoυs έχουν τη μαυρίλα μέσα τους.
http://aphrenous.bandcamp.com/
Τόλης Δόσης
Arkham Witch - "On Crom's Mountain"
Barbarian Wrath (2011)
(Heavy / Doom Metal)
Όταν ο Simon (φωνητικά) και η Emily (drums) των The Lamp Of Thoth αποφάσισαν να παντρέψουν τους αναίσχυντους Cathedral fan boy-ισμούς τους με το κλασικό heavy metal το αποτέλεσμα ήταν οι Arkham Witch. Οι δύο εκφάνσεις της ταυτότητάς τους φαίνονται ξεκάθαρα στα διαδοχικά "The Phantom Bowmen" και "Dagon’s Bell", όπου το NWOBHM ζει ένδοξες στιγμές και έπειτα δίνει τη σκυτάλη στο επιβλητικό doom metal. Το "On Crom’s Mountain" έχει ζωντάνια και αμεσότητα live δίσκου, έχει groove, έχει riff-άρες, έχει φοβερές επιρροές... Πάνω απ’ όλα, όμως, δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά –και πολύ καλά κάνει γιατί προκύπτουν γραφικότατες, πορωτικές, συναυλιακές κομματάρες όπως το "Viking Pirates Of Doom" (they just take all of your shit!). Τίμιο μέχρι τελευταίας ρανίδος metal. Προσπεράστε τη λαίλαπα καλογυαλισμένου metal κομμωτηρίου και κάντε μια στάση στο βουνό του Crom, μα τον Odin!
www.youtube.com/watch?v=eWm63MiWkLU
Μάνος Πατεράκης
Bruce Peninsula - "Open Flames"
Hand Drawn Dracula (2011)
(Indie Rock)
Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει στο χώρο του indie rock. Αρκεί ένα τσίμπημα από μια τρίαινα (το πιάσατε το υπονοούμενο έτσι; οι υπόλοιποι απλά μεταφράστε) για να ακουστεί ένα συγκρότημα από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, να εκτοξευθούν τα scrobbles του στο last.fm, να φτάσουν στα ύψη τα views του στο youtube, να υπερπολλαπλασιαστούν τα ratings του στο rateyourmusic, να ξεπετάγονται παντού download links σε γνωστά blogs και ούτω καθεξής... Οι Bruce Peninsula από το πανέμορφο Toronto έβγαλαν έναν από τους ομορφότερους δίσκους, ο οποίος υπό άλλες συνθήκες θα εκθειαζόταν από κόσμο και κοσμάκη, όμως είχαν την ατυχία να βρίσκονται στην αντίπερα όχθη –όχι ως προς τον ωκεανό, εκεί καλά είναι. Γυναικεία φωνητικά εναλλάσσονται με αντρικά και αυτά με τη σειρά τους με κάποια gospel φωνητικά που βρίσκονται διάσπαρτα στο δίσκο. Το μοντέρνο folk αποκτά μια μεταμοντέρνα hipster prog προσέγγιση σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες indie κυκλοφορίες που μπορεί να ακούσει κανείς. Ολόκληρος ο δίσκος εδώ, αλλά πάνω απ’ όλα "Say Yeah" στην παρρησία τους να αποφύγουν την κλάψα του ιδιώματος.
www.youtube.com/watch?v=uApeYxtojb0
Μάνος Πατεράκης
Cormorant - "Dwellings"
Independent Release (2011)
(Progressive / Black Metal)
Πολλές φορές, όταν η περιγραφή της μουσικής που ακούς σε ταλανίζει, έχεις ήδη κάνει το μισό δρόμο. Ο άλλος μισός είναι να νιώσεις τους ήχους στο πετσί σου. Οι Cormorant από την California έχουν πραγματοποιήσει τη διαδρομή μέχρι τη γραμμή τερματισμού με τη δεύτερη self-released κυκλοφορία τους. Εκμαύλισαν το τολμηρό progressive metal τοποθετώντας του black metal προσωπείο, γυμνάζοντάς το με post-metal κιθάρες και δομικές κορυφώσεις, του έδωσαν να καπνίσει death τζούρες μισανθρωπιάς, το έντυσαν με ατμοσφαιρικά folk πέπλα και μας το παρέδωσαν. Οι Opeth χορεύουν αγκαλιά με τους Agalloch πιασμένοι με avant-garde νορβηγικά μαντήλια σε κομματάρες όπως τα "Funambulist" και "Unearthly Dreamings", τα οποία αποτελούν μονάχα την κορυφή του παγόβουνου, όπως κορυφή του παγόβουνου είναι και το πανέμορφο εξώφυλλο του δίσκου. Βυθιστείτε εδώ.
Μάνος Πατεράκης
Deathrite - "Deathrite"
Independent Release (2011)
(Hardcore Metal)
Την ενέργεια και την καύλα που λείπει από πολλά φτασμένα ονόματα του χώρου την έχουν κλέψει οι Deathrite, για αυτό και η πρώτη τους full length προσπάθεια είναι σκέτος δυναμίτης. Το power-violence hardcore που παίζουν κάνει μια θέση παραπέρα για να στριμωχθεί το grindcore χτίζοντας έναν ήχο χαώδη και σπασμωδικό, επικίνδυνα εθιστικό. Οι ταχύτητες είναι ανεβασμένες γενικά χωρίς αυτό να τους αποτρέπει από το να «μπουκώσουν» την μουσική τους με αργά βαλτώδη σημεία ("Locust Swarm") για να ησυχάσει ο εγκέφαλος από την υπερ-πληροφόρηση. Τα riff είναι ένα και ένα πανάθεμά τα και αμφιταλαντεύονται μεταξύ του punk και του metal προσδιορισμού, κινούμενα όμως με χάρη και στους δύο αυτούς χώρους. Η παραγωγή δεν γυαλίζει και καλά κάνει, ενώ τα φωνητικά είναι ό,τι πρέπει για την αλήτικη εικόνα που βγάζει η μπάντα. Hardcore-άδες και grindcore-άδες μην το φοβηθείτε, κάνει και για τους δυο σας.
http://deathrite.bandcamp.com/album/s-t-12-inch
Τόλης Δόσης
Faces Of Bayon - "Heart Of The Fire"
Ragnarok Records (2011)
(Doom / Death Metal)
Οι Faces Of Bayon δημιουργήθηκαν το φθινόπωρο του 2008 από τον Matt Smith (πρωην μέλος των doom/death θεών Warhorse) στα φωνητικά και κιθάρα, τον Ron Miles (Twelfth of Never) στο μπάσο, τον Matthew Davis (Twelfth of Never) στα drums και τον Nathan Westerlind στην κιθάρα, με τον τελευταίο να αποχωρεί το 2009. Λίγο πριν την κυκλοφορία του δίσκου έφυγε από τη ζωή ο Davis, με τον Mike Brown να τον αντικαθιστά, αλλά εδώ ακούμε την αρχική τριάδα να παίζει. Με τον Smith σε ηγετικό ρόλο, συνθετικά και στιχουργικά, δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν πολύ από το τέρας των Warhorse, καθώς επίσης και από άλλες ιερές δυνάμεις της doom/death σκηνής όπως τους Coffins και τους Burning Witch, αλλά και από την ευρύτερη doom σκηνή. Όπως γίνεται απόλυτα κατανοητό, λοιπόν, το "Heart Of The Fire" είναι ένα ultra-heavy κτήνος αποτελούμενο από πέντε βασανιστικά αργόσυρτα κομμάτια και ένα ψυχεδελικό outro, με tribal τύμπανα, μπάσο που προκαλεί τεκτονικές δονήσεις και επαναλαμβανόμενα βαρέων βαρών riffs που, ενώ δεν είναι ικανά να σπάσουν σβέρκους, γκρεμίζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα με την εσωτερική δύναμή τους.
www.youtube.com/watch?v=l6UuxUH0JqY
Μανώλης Κληρονόμος
Gomgoma - "Sick Theories"
Independent Release (Demo, 2011)
(Doom / Sludge Metal)
Το (σ)τρίβουν καλά εκεί στη Χαλκίδα ...το πιπέρι. Καλοκαιριάτικα άνοιξαν τη συναυλία των Eyehategod έχοντας στις αποσκευές τους το demo "Sick Theories" και σίγουρα θα έχουμε περισσότερα νέα τους στο μέλλον. Τρεις συνθέσεις άκρως αντιπροσωπευτικές για το είδος που ασπάζεται το συγκρότημα, βαριές και βρώμικες κιθάρες, σκισμένα φωνητικά με πρωινό τσιγαρόβηχα και το «Nola» κίνημα αποδεικνύει την οικουμενικότητά του. Η μουσική γέφυρα στο "Simpleton" στέλνει αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους θεριακλήδες και το απόκοσμο finale του καλωσορίζει τις παρθένες εκείνες που αυτοβούλως επιθυμούν να θυσιαστούν εις το όνομα των Gomgoma. Μην χαθείτε ούτε οι μεν, ούτε οι δε. Σας χρειαζόμαστε και πολύ περισσότερο, σας ποθούμε...
www.youtube.com/watch?v=Mq_hQOlxrt8
Γιώργος Ζαρκαδούλας
Hexvessel - "Dawnbearer"
Svart Records (2011)
(Dark Folk / Neofolk)
Οι Hexvessel μπορεί να έβγαλαν το 2011 τον πρώτο τους δίσκο, όμως υπήρχαν ανέκαθεν. Ήταν η ψυχή του Kvohst (έχει τραγουδήσει εκτός των άλλων σε δίσκους των Code, Dodheimsgard) που πήρε πια σάρκα και οστά ως το όχημα το οποίο κάθε μουσικός με καλλιτεχνικές ανησυχίες χρειάζεται σε κάποια στιγμή της καριέρας του για να διοχετεύσει και να κωδικοποιήσει τα πιο ενδόμυχα συναισθήματά του. Η μουσική του "Dawnbearer" ουδεμία σχέση έχει με το black metal... Πρόκειται για ερεβώδες folk με αναγεννησιακή χροιά. Πρόκειται για τις πορφυρές ατμόσφαιρες που πέφτουν κατά στρώματα κατά την ακρόαση κομματιών όπως το "I Am The Ritual" και το "The Tunnel At The End Of Light", αλλά και για ακουστικές κιθάρες που χρησιμοποιούνται παρανοϊκώς, για λοιπά έγχορδα με χρονομεταφορικές ικανότητες, για διακριτικά drums που συντελούν στην σκοτεινή νωχελικότητα των κομματιών... Πρόκειται για την ιδιαίτερη φωνή του Kvohst να βρίσκει το σπίτι της...
www.youtube.com/watch?v=ZK5ziQMLmQc
Μάνος Πατεράκης
High Spirits - "Another Night"
Independent Release (2011)
(Heavy Metal)
Προσπαθείς να αναβιώσεις τον ήχο του παλιού καλού heavy metal και πολύ καλά κάνεις. Σε τι διαφέρεις, όμως, από τόσους και τόσους άλλους που επιχειρούν κάτι παρόμοιο; Λέγεσαι Chris Black και έχεις δείξει επανειλημμένως την αξία σου με τους εξαιρετικούς Dawnbringer. Βρίσκεις άλλους τρεις μουσικούς που συμμερίζονται την αφοσίωσή σου στο NWOBHM και έναν τραγουδιστή με μια φωνή που ζει στα 80s και σχηματίζεις τους High Spirits με έδρα σου και πάλι το Σικάγο. Αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις είναι το αυθεντικό συναίσθημα των συνθέσεων, η περιρρέουσα ενέργεια που αιχμαλωτίζεται μαεστρικά στην παραγωγή, οι γλυκές μελωδίες, οι εθιστικές δισολίες και το hard rock-άδικο attitude. Στο άκουσμα του "Another Night" θα θυμηθείς μια όψη της πόλης που είχες ξεχάσει ότι υπάρχει. Θα έχεις για παρέα σου τους Angelwitch, τους Praying Mantis, τους Maiden, τους Y&T και τους Def Leppard. Οι αισθήσεις σου θα ηλεκτριστούν, θα το διασκεδάσεις και δεν θα θέλεις να ζεις πουθενά αλλού. Και όλα αυτά θα τα πιστώσεις στους High Spirits για ό,τι θα σου προσφέρουν με τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο.
www.youtube.com/watch?v=1iHRAnIA2Yw
Βαγγέλης Ευαγγελάτος
Illuminatus - "Glasnost"
Headroom Records (2011)
(Alternative Rock)
Οι Illuminatus είναι μία από εκείνες τις ιδιαιτέρες περιπτώσεις μπαντών που ακούς τα κομμάτια τους, καταλαβαίνεις πως έχουν τρελό potential για mainstream επιτυχία, αλλά πραγματικά δεν τους έχει ακούσει ποτέ κανείς. Το σκληρότερο άκρο του πιασάρικου alt rock που πρεσβεύουν έχει ομολογουμένως καιρό να αστράψει και να πετάξει καινούργιο διαμάντι, κυρίως μάλλον επειδή δεν υπάρχει κανείς να το γυαλίσει. Το "Glasnost" είναι ένας δίσκος που ακούγεται νεράκι, κάθε κομμάτι πιο εύπεπτο και πιασάρικο από το άλλο. Τα βαριά riff, τα οργισμένα φωνητικά, που είναι ένα κράμμα Chester Bennington των Linkin Park και Benjamin Burnley των Breaking Benjamin, και η γενικώς κατωκουρδισμένη διάθεση των κομματιών είναι ό,τι πρέπει για αυτόν που ψάχνει κάτι δυνατό αλλά συνάμα προσιτό και δίχως πολλά πολλά.
http://youtu.be/Xh6suob8J-s
Ιάσονας Τσιμπλάκος
Keitzer - "Descend Into Heresy"
FDA Rekotz (2011)
(Death / Grind Metal)
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην γουστάρετε τους Keitzer. Τόσο γαμάτο death-grind δεν έχω την ευκαιρία να ακούσω συχνά και είμαι σίγουρος ότι αυτό θα πείτε και εσείς. Τα riff πυροβολούν ασταμάτητα και βρωμάνε καυτό μέταλλο. Ξερνάνε death metal σε υπερηχητικές ταχύτητες με μια πολύ μοντέρνα φιλοσοφία που δεν ξεχνάει όμως τις ρίζες της. Η αμεσότητα σε συνάρτηση με την τραχύτητα του δίσκου αποτελεί σημείο αναφοράς για τον ήχο γενικότερα. Δεν την φορτώνουν την μουσική τους οι Γερμαναράδες με τσιρίγματα και κιθαριστικές αμπελοφιλοσοφίες για αυτό και τα πάντα ακούγονται και είναι καθαρά και στακάτα, με την βοήθεια που παίρνουν από την ολόσωστη παραγωγή. Τα φωνητικά εναλλάσσονται από βοθρέ σε σκισμένα και έχουν χαρακτήρα, ενώ πολύ μου άρεσε και ο «τυμπανιστής» που κοπανιέται με όση λύσσα αξίζει σε αυτή τη μουσικάρα. Μην κάνετε το λάθος και δεν το ακούσετε τούτο εδώ· θα πάει χαμένη η χρονιά.
www.youtube.com/watch?v=riUx-X8z4Uc
Τόλης Δόσης
Kraken - "Demon In The Barn"
Independent Release (Demo, 2011)
(Retro / Doom Rock)
Πόσοι από εσάς έχετε πεθυμήσει τους Witchcraft; Ωραία, αφού μετρηθήκαμε και ζωή να ‘χουμε, γεμίζουμε τρεις συνεχόμενες βραδιές το Wembley Stadium, ας δούμε τι θα πράξουμε ενδιάμεσα μέχρι την ώρα εκείνη. Το 2010 ήταν οι Noctum με το "The Séance" που μας ξεδίψασαν λίγο και τώρα είναι η σειρά των επίσης Σουηδών Kraken να συνδράμουν υπέρ μας και φυσικά να θεωρήσουν εαυτούς παραμένοντες στο μουσικό χάρτη. Το "Demon In The Barn" έχει δύο ανώμαλες ιδιαιτερότητες που το καθιστούν επιεικώς γοητευτικό. Από τη μία, το στακάτο παίξιμο της κιθάρας δεν φέρνει στον νου μόνο τη μπάντα που κυκλοφόρησε το δίσκο της χρονιάς στο Rocking.gr για το 2007, αλλά και τους Burning Saviours, ενώ τα φωνητικά του RT, αν κι απέχουν αρκετά από την τελειότητα, ακούγονται ιδανικά για τη μουσική των Kraken. Δεν ξέρω αν θα καταφέρουν να πείσουν κάποια γνωστή δισκογραφική εταιρεία όπως οι Graveyard και οι Noctum, με τέτοιο demo όμως θα εισπράξουν, και σύντομα μάλιστα, τη συμπάθεια και την αναγνώριση από μερακλήδες. Σκανδιναβικές ομορφιές γαρ...
http://soundcloud.com/luciferskraken/04-on-the-edge
Γιώργος Ζαρκαδούλας
LightGuides - "Samba Samba Samba"
Alcopop! (2011)
(Alternative Rock)
Έχοντας φέτος απομακρυνθεί περισσότερο από ποτέ από τον συγκεκριμένο, πιο εύπεπτο, ήχο, πρέπει κάποια κυκλοφορία να καταφέρει να ξεχωρίσει αρκετά ώστε να την αντιληφθώ και να μου τραβήξει την προσοχή και, όντας και σκωτσεζολάγνος, οι LightGuides είχαν όλα τα φόντα να γίνουν μία από τις αγαπημένες μου κυκλοφορίες για φέτος. Καταπληκτικές μελωδίες, ενδιαφέροντα «προγκ» tempo και πιασάρικα refrain, όλα στους δρόμους του rock που χάραξαν οι Biffy Clyro, το "Samba Samba Samba" έχει να τα προσφέρει όλα σε fan του ιδιώματος. Ειδικότερα τα "The Arts Factory" και "Bachelor Death Party", κομμάτια που γίνονται και ιδιαιτέρως εμφανείς οι γλωσσικοί ιδιωματισμοί των Γλασκωβιτών, απογειώνουν την ακρόαση και δίνουν ένα πολύ ευχάριστο και ανεβαστικό τόνο στην όλη ομιχλώδη ατμόσφαιρα του δίσκου.
http://soundcloud.com/alcopop/bachelor-death-party
Ιάσονας Τσιμπλάκος
Liz Green - "O, Devotion!"
Play It Again Sam (2011)
(Folk)
Από τη μέρα των πρώτων ενθουσιωδών υπογείων ψιθύρων, τέσσερα ατέλειωτα χρόνια περίμενε ο καλός κόσμος του Manchester από τη Liz Green να κυκλοφορήσει το πρώτο της ολοκληρωμένο άλμπουμ. Η διαδικασία της ηχογράφησης ήταν επίπονη για την νεαρή ντροπαλή καλλιτέχνιδα και η εξόρυξη τόσο εύθραυστων ημιπολύτιμων λίθων είναι πράγμα ριψοκίνδυνο. Το "O, Devotion!", όμως, είναι το εντυπωσιακό ντεμπούτο μιας πραγματικής singer-songwriter αναπαλαιωμένης folk, η οποία πάσχισε και κατάφερε να αποφύγει τη mainstream ομοιομορφία των λοιπών κορασίδων που μοιράζονται παρόμοιους τίτλους. Η εγγύτητα του δωματίου επέζησε μέσα σε ένα ιδιοφυές παραμύθι. Λιτός ήχος, κυρίως αρπιστή ακουστική κιθάρα και υπεραιωνόβια μπρούτζινα πνευστά, αλλά κυρίαρχη μαγεύει η γλυκόπικρη cabaret φωνή της υπέροχα ασχημούλας Liz. Η pop συναντά τη jazz και ένα κάτι από τα blues, καθώς τα ανάλαφρα μονότονα νανουρίσματα διηγούνται βαρύγδουπες πονεμένες ιστορίες για θάνατο, ξεριζωμό και χώμα.
www.youtube.com/watch?v=j-KeXVln0bE
Μανώλης Γεωργακάκης
Lukas Rossi - "Prophecy"
Independent Release (2011)
(Melodic Hard Rock)
Underground ένας τύπος που κάποτε κέρδισε τηλεπαιχνίδι για να γίνει ο frontman συγκροτήματος των Tommy Lee, Jason Newsted και Gilby Clarke; Κι όμως, ο Lukas Rossi είπε «απεταξάμην τον Σατανά και το Hollywood», αφού πρώτα γνώρισε την (πρώην pornostar) σύζυγό του από τον Lee και έκτοτε κυκλοφορεί τη μουσική του μακριά από (τα πολλά) φώτα δημοσιότητας. Το "Prophecy" πραγματεύεται τη ζωή του και δεν είναι υπερβολή να χαρακτηριστεί ως ένα νέο "Heroin Diaries", καθώς είναι ακριβώς στην ίδια μουσική λογική και συναισθηματική φόρτιση με το έργο του Sixx, περιέχοντας κομματάρες όπως το "Ignite" και το "Bless The Children". Αφηγήσεις, πιάνα και δυνατές ενορχηστρώσεις δε θα μπορούσαν να λείπουν. Μόνο που το τραγούδι εδώ λέει «life is not so beautiful».
www.youtube.com/watch?v=VSThjp3X9wY
Χρήστος Καραδημήτρης
Manticore's Breath - "Death Breath"
WOW Records (2011)
(Heavy Psych)
Οι Will-O-The Wisp ήταν (είναι;) κάτι παραπάνω από underground για την Ελλάδα. Ήταν συλλεκτικοί. Είναι σαφώς περισσότερος ο κόσμος που έχει ακούσει για αυτούς, παρά αυτούς. Και κάπως έτσι από στόμα σε στόμα έχτισαν μία φήμη για να τη αγνοήσουν το 2010 ξεκινώντας σχεδόν από την αρχή με τη γένηση των Manticore’s Breath. Η τελευταία σύνθεση του, και πέρα από την Ελλάδα, φημισμένου ψυχεδελικού progressive συγκροτήματος κρατάει το πρώτο συνθετικό στη μουσική του, εισάγει πιο βαριά και αργά Sabbath-ικά στοιχεία και μία υφέρπουσα σκοτεινιά και το 2011 μας παραδίδει το δεύτερο δίσκο τους. Η γνώριμη φωνή του Άγγελου (Γερακίτη) τραγουδάει για δαίμονες και μοιρολόγια, νεκρούς θεούς και σκιές πάνω σε βαριά riff και επιθετικά πλήκτρα. Ακολουθώντας την τακτική και των Will-O-The Wisp, το "Death Breath" κυκλοφορεί και σε πανέμορφα, περιορισμένα και προορισμένα να γίνουν συλλεκτικά, βινύλια. Μία παράκληση μόνο: Αν είναι να το αγοράσετε μόνο για τη συλλογή σας, αφήστε καλύτερα τους υπόλοιπους που θα εκτιμήσουν και τη μουσική. Ευχαριστώ.
www.youtube.com/watch?v=SbwlV_68WZ0
Κώστας Σακκαλής
Noah Gundersen - "Family"
Independent Release (EP, 2011)
(Americana / Folk Rock)
Με δυο παπούτσια πάνινα, βιολί, τσέλο, την αδελφή του και μια ηλεκτρακουστική κιθάρα, ο Noah Gundersen αποτίει φόρο τιμής στον τόπο καταγωγής και στην οικογένειά του. Μελαγχολικό ναι, μελό όμως για κανένα λόγο. Αν και δεν τον έχουν πάρει τα χρόνια, καθώς διανύει μόλις την δεύτερη δεκαετία της ζωής του, ο τραγουδοποιός ακούγεται στο τρίτο του EP πιο ώριμος από αρκετές παλιοσειρές της americana/folk rock σκηνής και άθελά του δημιουργεί ένα ευχάριστο δίλημμα. Φωνή ή στίχοι; Η ζεστασιά και η αμεσότητα του James Maynard Keenan είναι παρούσες από το εναρκτήριο "David" και συνεχίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, την ίδια στιγμή που οι στίχοι φέρνουν στο νου αλήθειες και εικόνες χιλιάδων χιλιομέτρων απόστασης. Το "Family" δεν προορίζεται μόνο για τους «ομοίους» του και η ζωντανή απόδειξη αυτού είναι ο γράφοντας. Το "David" συγκαταλέγεται στις ωραιότερες συνθέσεις του 2011 και, μαζί με το ομότιτλο τραγούδι, κατάφεραν να μετατρέψουν σε αθώα κουταβάκια τα αιμοδιψή μέλη της SAMCRO. Παρακολουθήστε με ευλάβεια τον τέταρτο κύκλο της σειράς "Sons Of Anarchy" και θα νιώσετε το γιατί...
www.youtube.com/watch?v=jutpOye4G1c&feature=share
Γιώργος Ζαρκαδούλας
Ocoai - "The Electric Hand"
Missing Words Records (2011)
(Sludge Metal)
Οι Ocoai έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο με τον όποιο συνδυάζουν μελωδία και βαρύ sludge metal. Μερικά riff που ακούγονται σε αυτήν την κυκλοφορία είναι τίμια και ωμά όσο λίγα, ενώ η μελωδία τους συνεπάγει μια τέχνη ζηλευτή από ψυχεδελικές μπάντες παλαιότερων εποχών. To "The Electric Hand" είναι από τα ελάχιστα album που μπορούν να κάνουν εντύπωση από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Ίσως είναι περισσότερο ατμοσφαιρικοί σε σχέση με την πρώτη τους δουλειά, το "Breatherman" του 2008, αλλά αυτή η μίξη prog μουσικών ειδών με heavy και sludge περάσματα αποδίδει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Η ποιότητά τους είναι υψηλή και οι επιρροές τους ξεκινούν από τους Neurosis και φτάνουν στους Godspeed You! Black Emperor. Όταν βέβαια ακούς ήχους από τσέλο, organ, πιάνο, βιολί, τρομπέτα και διάφορα synths να μπολιάζονται σε μοντέρνου rock και metal ηχοτοπία, δύσκολα μπορείς να κατηγοριοποιήσεις τον ήχο και να βρεις τις διάφορες επιρροές αυτών των μουσικών. Η κυκλοφορία έρχεται σε ένα χάρτινο digipack ασπρόμαυρου φόντου. Απαρτίζεται από επτά συνθέσεις οι οποίες προσφέρουν περίπου πενήντα λεπτά ορχηστρικής μουσικής και συνίσταται σε λάτρεις της μελωδικά σκληρής μουσικής.
www.missingwords.com/electric_hand
Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
Omnia Opera - "Nothing Is Ordinary"
Independent Release (2011)
(Psychedelic / Space Rock)
Τι σόι underground είναι ένα συγκρότημα με τριακονταετή ιστορία και κυκλοφορίες στη γνωστή ανεξάρτητη δισκογραφική Delirium; Ο ορισμός! Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι παραμένουν ουσιαστικά άγνωστοι, δεν είναι μόνο οι κασέτες που κυκλοφορούσαν τις πρώτες ηχογραφήσεις τους και μοιράζονταν στις συναυλίες τους, ούτε ότι τα live τους ήταν πάντοτε ο πρωταρχικός σκοπός της ίδρυσής τους. Είναι κυρίως ότι οι δύο «κανονικές» κυκλοφορίες τους ("Omnia Opera" - 1993, "Red Shift" - 1997) κυκλοφόρησαν λίγο πριν και λίγο μετά τη διάλυσή τους και, παρά τον κάποιο θόρυβο που δημιούργησαν, δεν έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης από το συγκρότημα. Αντιθέτως, σαν να ήταν εσκεμμένο, περέμειναν 12 χρόνια σε πλήρη απραξία και μόλις πέρυσι κυκλοφόρησαν το διπλό "Nothing Is Ordinary" όπου επιτέλους ξεδιπλώνουν και πάλι το μίγμα τριπαριστής και διαστημικής μουσικής τους που αντλεί από Hawkwind και Gong. Σε μία χρονιά όπου οι Ozric Tentacles φανέρωσαν το γήρας τους, οι Omnia Opera αποδεικνύουν τη φρεσκάδα τους.
http://omniaopera1.bandcamp.com/track/nothing-is-ordinary
Κώστας Σακκαλής
Oresund Space Collective - "Entering Into The Space Country"
K2 (2011)
(Space Rock / Kosmiche Music)
Οι Oresund Space Collective αποτελούν μία υπερπαραγωγική κολεκτίβα που συνηθίζει να κυκλοφορεί σχεδόν δύο δίσκους τον χρόνο. Και πώς να μην το κάνουν όταν η λογική τους είναι η εξής απλή: μαζευόμαστε στο στούντιο και ηχογραφούμε τα τζαμαρίσματά μας. Ακόμα και η σύσταση του συγκροτήματος δεν είναι σταθερή αφού, πέραν του Scott Heller, μουσικοί πάνε και έρχονται με αποτέλεσμα κάποιες συνθέσεις του "Entering Into The Space Country" να παρουσιάζουν πέντε (!) κιθαρίστες και άλλες δύο. Στην πρώτη περίπτωση, μάλιστα, το δέσιμο και το παιχνίδισμα των εξάχορδων φέρνει στο μυαλό τους αυτοσχεδιασμούς των Allman Brothers ή των Grateful Dead. Οι στρώσεις synthesizer και άλλων πλήκτρων, όμως, καθώς και τα ταξιδιάρικα κρουστά οδηγούν τη μουσική σε κόσμους πολύ πιο μακρινούς. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ συμμετέχει και ο Mathias Danielsson των Μy Brother The Wind.
http://oresundspacecollective.bandcamp.com/track/rising-tides-and-floating-nebulas
Κώστας Σακκαλής
Revival Hymns - "Feathers"
Independent Release (2011)
(Post / Indie Rock)
«Somehow my wings were replaced with steel», σφαδάζουν στο υποβλητικό εναρκτήριο κομμάτι του ντεμπούτου τους οι Φινλανδοί Revival Hymns. Something’s terribly, terribly wrong. Πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις ασήκωτα καταθλιπτικά post-rock θέματα; Πόσο δύσκολο είναι να τους ταιριάξεις φωνητικά από πάνω, άλλοτε τελετουργικά, άλλοτε καταπραϋντικά, άλλοτε πονεμένα και ταυτόχρονα να μη σε λένε A Silver Mt Zion; Πόσο εύκολο είναι στις μέρες μας να κυκλοφορήσεις έναν δίσκο; Πανεύκολο, ειδικά αν είσαι εκεί ψηλά, στο βορρά. Πόσο εύκολο είναι να εγκλωβίσεις τόσο συναίσθημα ώστε με την πρώτη ακρόαση του πρώτου σου δίσκου να απομακρύνεσαι ποιοτικά από πάμπολλα άλλα πασχίζοντα συγκροτήματα; Κομματάκι δύσκολο. Πόσο εύκολο είναι να φτιάξεις όνομα και να σε ακούσει κόσμος όταν χάνεσαι στη χαλαζόπτωση της blog-όσφαιρας; Εδώ είμαστε. Αυτό είναι το ερώτημα. Κι όμως, είμαστε ένα click μακριά από έναν από τους ομορφότερους και μελαγχολικότερους δίσκους του 2011. O stranger...
http://revivalhymns.bandcamp.com/album/feathers
Μάνος Πατεράκης
Sisters Of Your Sunshine Vapor - "Spectra Spirit"
Independent Release (2011)
(Psychedelic / Garage Rock)
Ένας Jim Morrison στα πιο νεκρώσιμά του τραγουδάει μέσα από μία σπηλιά και οι Black Angels τον συνοδεύουν σε φευγάτες συνθέσεις βουτηγμένες στη fuzz-αριστή κιθάρα, το fuzz-αριστό μπάσο, τα fuzz-αριστά πλήκτρα (ναι, διάολε, μέχρι και τα τύμπανα ακούγονται μέσα στο fuzz!). Αυτό θα μπορούσε να είναι μία καλή περιγραφή του συγκροτήματος με το πιο far out όνομα που έχω ακούσει εδώ και καιρό. Λες και έπεσαν στη μαρμίτα με την ψυχεδέλεια από μικρά, σε 40 λεπτά κάνουν τον ακροατή μία βολτά μέσα στο «Σπίτι Του Τρόμου Οn Αcid» με στοιχειωμένες συνθέσεις, απόκοσμους ήχους και εθιστικούς mid tempo ρυθμούς. Παίζουν με το μυαλό σου (νόμιζες ότι είναι τυχαίο ότι οι λέξεις mind, insane, brain, dream εμφανίζονται στους τίτλους των τραγουδιών;) και σε αφήνουν να θες κι άλλο. Και το καλύτερο; Το άλμπουμ τους διατίθεται για download από το site τους (όπως και το ντεμπούτο τους).
www.sistersofyoursunshinevapor.com/
Κώστας Σακκαλής
Sleepmakeswaves - "...And So We Destroyed Everything"
Birds Rode Records (2011)
(Post Rock)
Αυστραλία. Η λέξη αυτή θα΄πρεπε να ήταν αρκετή για να πειστεί κανείς ότι μιλάμε τουλάχιστον για μια ποιοτική κυκλοφορία. Οποιαδήποτε μπάντα στο παρελθόν έχει καταφέρει να ξεφύγει από τους περιορισμούς down under και να πιάνεται από τα ραντάρ μας δε μας έχει προσφέρει τίποτα λιγότερο από καταπληκτικές δουλειές. Το ίδιο και οι sleepmakeswaves. To "In Today Already Walks Tomorrow" ΕP τους του 2008 είναι ίσως από τα ομορφότερα πράματα στο χώρο του ατμοσφαιρικού post-rock ήχου που έχω ακούσει ποτέ και το φετινό τους LP φαίνεται πως αγγίζει μεγαλύτερες κορυφές. Εξαιρετικά build-ups που οδηγούν σε εντυπωσιακά ξεσπάσματα, πλαισιωμένα από τη μαεστρική χρησή των εφφέ (κυρίως delay) και όσο ηλεκτρονικά μέρη χρειάζεται, το “...Destroyed Everything” είναι ένας δίσκος που αξίζει να ακουστεί από τους πολυάριθμους φαν του ιδιώματος στη χώρα μας.
http://youtu.be/CVIYNQzAjwo
Ιάσονας Τσιμπλάκος
The Getaway Plan - "Requiem"
We Are Unified (2011)
(Alternative / Modern Rock)
Είναι η στιγμή που όλα βγάζουν νόημα. Που η αισθητική των Linkin Park, των Bullet For My Valentine, των Coheed And Cambria, των AFI ή και άλλων συγκροτημάτων βρίσκει κοινό μουσικό τόπο. Τα μέλη των Αυστραλών The Getaway Plan είναι μικρά σε ηλικία, πολύ πιο μπροστά αυτής μουσικά και με το δεύτερο άλμπουμ τους, όταν κατανοήσουν κάποιοι ότι κρατάνε έναν μικρό θησαυρό, θα κάνουν σημαντική επιτυχία. Σε μια από τις πιο άρτιες παραγωγές της χρονιάς, εδώ θα βρείτε μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του είδους για τη χρονιά που διανύουμε, με πρώτο και καλύτερο το "Heartstone". Το μόνο που με προβληματίζει είναι αυτή η φωνή που μου λέει «γιατί underground κι όχι στα καλύτερα της χρονιάς κατευθείαν;». Έλα ντε!
www.youtube.com/watch?v=u7ht4fEEtBU
Χρήστος Καραδημήτρης
The Grand Trick - "Reminence Boulevard"
Transubstans (2011)
(Hard Rock)
Οι Motörhead το γύρισαν στο 70s hard rock με πλήκτρα; Ή ο Lemmy βρήκε νέο συγκρότημα για να περνάει την ώρα του; Τίποτα από τα δύο, αν και ομολογώ ότι έλεγξα τα ονόματα των μουσικών για να σιγουρευτώ. Οι Σουηδοί The Grand Trick κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους που αποτελείται από τραγούδια που θα μπορούσαν να ανήκουν σε οποιονδήποτε από τους Deep Purple μέχρι τους Thin Lizzy. Πιασάρικα riff, έξυπνα refrain, δυνατές κιθάρες, επιθετικά πλήκτρα και όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά βρίσκονται εδώ. Πέραν από τη μαεστρία με την οποία τα συνδέουν, το έτερο χαρακτηριστικό τους είναι η τσιγαροφωνή του τραγουδιστή τους (όμοια με του κ. Kilmister) που, μαζί με κάποια γοητευτικά kitsch σημεία που παρουσιάζονται στη μουσική τους, αναγάγουν το συγκρότημα σε cult αγάπη.
www.thegrandtrick.com/media.asp
Κώστας Σακκαλής
Thousand Needles In Red - "Empires"
Independent Release (2011)
(Alternative / New Prog Rock)
Ευτυχώς ή δυστυχώς, η φήμη των εξαίσιων The Butterfly Effect δεν αποτρέπει στα μέλη του συγκροτήματος να φτιάχνουν άσημα side projects, ένα εκ των οποίων είναι οι Thousand Needles In Red, του τραγουδιστή τους Clint Boge. Όσο και να ήθελε να απομακρυνθεί, η φωνή του παραπέμπει στη βασική του μπάντα, χωρίς αυτό να ενοχλεί καθόλου, έχοντας γράψει πολύ πιασάρικα τραγούδια με όμορφες μελωδίες και κολλητικά refrain. Λίγο alternative, λίγο κλασσικό αυστραλέζικο new prog και ένα απολαυστικό σύνολο τραγουδιών που συνήθως groove-άρει όπως στα "Fire In The Sky" και "When You Go", αλλά δεν παραμελεί και τις πιο ακουστικές, χαλαρές στιγμές όπως στο "Darkness Meets The Day". Ό,τι βγαίνει από αυτή τη σκηνή είναι εγγύηση τελικά.
www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Rx8zU1EltFE
Χρήστος Καραδημήτρης
Toehider - "To Hide Her"
Bird's Robe Records (2011)
(Alternative / Progressive Rock)
Οι Toehider από τη λεβεντογέννα στο χώρο του alt-prog Αυστραλία, έχοντας κάμποσα EP στους ώμους τους ως one-man project του Mike Mills, αποφασίζουν να γίνουν κανονική μπάντα (προσλαμβάνοντας εκτός των άλλων τον Richard Evensand που έχει περάσει από Therion, Lamb Of God!) και κυκλοφορούν το πρώτο τους full-length σαν μέρος του «1in1» project. Με άλλα λόγια, το εκπληκτικό δημιούργημα που ακούει στο όνομα "To Hide Her" γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σε χρονικό διάστημα μιας μόλις εβδομάδας. Στα κοντά 50 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος έχουν καταφέρει να χωρέσουν πολυάριθμες επιρροές, κολλητικές pop μελωδίες, prog ευρήματα και ένα ιδιαίτερο στίγμα προσωπικής ταυτότητας. Οι Coheed & Cambria συναντούν τους Queen, οι Marillion εποχής Fish δε ροζιάζουν τα μάγουλα όταν βρίσκονται πλάι σε εφηβικά pop-punk κομμάτια και οι πιο heavy στιγμές κάπου στη μέση αφήνουν το ambient/noise τελευταίο κομμάτι του δίσκου να αναλάβει το κλείσιμο. Πιασάρικο, ποιοτικότατο, πανέξυπνο, το ντεμπούτο των Toehider είναι ο καλύτερος δίσκος που δεν θα ακούσει κανείς το 2011. Εσείς, δώστε έμφαση στο ομώνυμο, στο "Daddy Issues" και στο επικό "Giants Who Walk With Man".
http://birdsrobe.bandcamp.com/album/to-hide-her
Μάνος Πατεράκης
Trophy Scars - "Never Born, Never Dead"
The Shame Ghost Collective (EP, 2011)
(Alternative / Progressive Rock)
Δεν έχω χώρο να αναπτύξω την ιστορία που ξετυλίγεται μέσα σ' αυτό το EP, καθώς θα έπρεπε να ανατρέξω και σε προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας και θα μας έπαιρνε και το 2013. Αυτό όμως πάνω στο οποίο θα σταθώ είναι η εκκεντρική μελωδικότητα. Τα κομμάτια στο "Never Born, Never Dead" σκεπάζονται όλα από ένα πέπλο θεατρικότητας, είτε αυτό ερμηνεύεται από τη δομή των κομματιών, το σχεδόν σαλουνάτο πιανάκι, τα samples, τις καταπληκτικές εναλλαγές των φωνητικών. Ο δίσκος κυλάει και ρέει τόσο ομαλά που, παρά την εκκεντρικότητα του (κυρίως στο στόρυ), θα μπορούσε να ακροαστεί αλλά και να ευχαριστηθεί από οποιονδήποτε ακροατή. Οι λεπτομέριες που κρύβουν τα κομμάτια του, αν και ΕP, θέλουν πάμπολλες ακροάσεις μέχρι να τις ανακαλύψεις όλες, αλλά αξίζει την κάθε μία από αυτές. Ειδικό δωράκι και για τους φίλους του Lost κρύβει και το κομμάτι "Angel" του δίσκου, έτσι, να σας αναγκάσω να ψάξετε.
www.youtube.com/watch?v=vo2kUyvEDOM
Ιάσονας Τσιμπλάκος
Wiht - "The Harrowing Of The North"
Independent Release (2011)
(Sludge / Stoner Metal)
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμάστε του ΘΕΟΥΣ Λονδρέζους Capricorns. Πάνε τώρα τρία-τέσσερα χρόνια που το έχουν διαλύσει αλλά στα πέντε χρόνια που δραστηριοποιούνταν, πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν δύο πανέμορφες δισκάρες οργανικού, στακάτου stoner με πολλά post-metal στοιχεία, εξυψωτικές ατμόσφαιρες και διαολεμένους up-tempo ρυθμούς. Εν έτει 2011, πάμε λίγο βορειότερα και συγκεκριμένα στο Leeds που βρίσκουμε τρεις πιτσιρικάδες να πειραματίζονται ακριβώς με αυτή την κληρονομιά που άφησαν οι Capricorns. To ντεμπούτο των Wiht είναι ένας concept δίσκος που πραγματεύεται την άλωση του Yorkshire από τον βασιλιά της Αγγλίας τον 11ο αιώνα. Εδώ έχουμε δύο συνθέσεις συνολικής διάρκειας 33 λεπτών, με συνεχείς εναλλαγές ρυθμών και θεμάτων, που πηγαινοέρχονται από το ατμοσφαιρικό sludge στο stoner και από εκεί ξανά στο sludge, με πολλά ψήγματα ψυχεδέλειας και φυσικά το ανάλογο fuzz που κάνει τους τοίχους να τρίζουν. Hail for the North Ones...
http://wihtleeds.bandcamp.com/
Μανώλης Κληρονόμος
Year Of The Goat - "Lucem Ferre"
Ván Records (EP, 2011)
(Retro / Doom Rock)
Οι Σουηδοί ανήκουν στην ίδια δισκογραφική οικογένεια με τους The Devil’s Blood και τους Castle, αλλά δεν πάνε εκ του ασφαλούς. Είναι πιο μελωδικοί, πιο «καθαροί» και δεν διασκευάζουν Roky Erickson. Προτίμησαν να μεταλλάξουν τους Sam Gopal επί εποχής αμούστακου Lemmy (βλ. "Dark Lord") και δεν ακολουθούν το ρεύμα των πρόσφατων χρόνων με τα γυναικεία φωνητικά. Αμαρτία θα ήταν άλλωστε, όταν πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται ο πράος Thomas Eriksson των Griftegård. Το "Lucem Ferre", είναι εν μέρει αυτό που περίμενα να ακούσω από τους φετινούς The Devil’s Blood, από την άλλη, πάλι καλά που δεν πραγματοποιήθηκε η επιθυμία μου προς όφελος και των δύο συγκροτημάτων. Οι Year Of The Goat εκπέμπουν μια αίσθηση ασφάλειας κι εμπιστοσύνης, τέτοια που με κάνει να υπογράψω λευκή επιταγή για την ποιότητα του πρώτου ολοκληρωμένου άλμπουμ τους, ειδικά αν περιλαμβάνει riff και μπασογραμμές σαν το αντίστοιχα του "Vermillion Clouds". Ο καλύτερος οιωνός για το 2012, αρκεί να μην κυκλοφορήσει ο καινούργιος δίσκος των Witchcraft που θα επαληθεύσει τις προφητείες των Μάγια...
www.youtube.com/watch?v=D07L5mjiER4
Γιώργος Ζαρκαδούλας
Zodiac - "Zodiac"
Independent Release (Demo EP, 2011)
(Stoner / Classic Rock)
Τι χρειάζεται για να μεγαλώσει στα αφτιά σου ο θαυμασμός και ο σεβασμός που έχεις για ένα συγκρότημα; Να αισθάνεσαι συγκινημένος που έχεις πατήσει δις τα μουσικόφιλα χώματα του Münster της Γερμανίας; Η απάντηση ακούει στο όνομα Janosch Rathmer, ο drummer των Long Distance Calling που αντάμωσε με τον κιθαρίστα Nick van Delft και αποφάσισαν να δώσουν μια νότια αύρα στο γερμανικό Βορρά. Το ομότιτλο EP των Zodiac είναι κλασσικό rock άκουσμα με μοντέρνα αισθητική και σαφώς post/stoner διάθεση. Το σχεδόν οχτάλεπτο "Failure" που ρίχνει την αυλαία είναι το μουσικό σήμα κατατεθέν της μπάντας, μολονότι το riff του "Drown" παραπέμπει σε Clutch πανηγύρι και το "Assembly Line" σε Lynyrd Skynyrd ημι-μπαλάντα. Η ιντριγκαδόρικη όμως στιγμή τους είναι «υπόγεια» και βρίσκεται κρυμμένη -αν και όχι καλά- στο "Upon The Stone", το solo του οποίου είναι η πιο εθιστική οργανική παρα-σύνθεση του 2011, με το δίστιχο που το συνοδεύει να παραδίδει μαθήματα αυτονόητης σοφίας. Υποδειγματική παραγωγή, εμπνευσμένοι καλλιτέχνες και το demo της χρονιάς είναι οι λόγοι που θα με οδηγήσουν στο Münster για ακόμα μια φορά...
https://www.reverbnation.com/artist/song_details/10369687
Γιώργος Ζαρκαδούλας
Andrew Jackson Jihad - "Knife Man"Asian Man Records (2011)
(Folk / Skate Punk)
Κυνισμός, χιούμορ πίσσα κατράμι και τσουχτερή κοινωνική κριτική, όλα συνοδευόμενα από διάφορα ακουστικά όργανα που εκτείνονται από κιθάρες, σε ukulele, σε kazoo. Ένα ομολογουμένως love or hate άκουσμα, καθώς τα σχετικώς ένρινα φωνητικά της μπάντας μπορούν εύκολα να εκνευρίσουν, ειδικά άμα δε μπορεί να ταυτιστεί κανείς με τα μίση και την κριτική που ασκούν απροκάλυπτα, βλέπε "Hate, Rain On Me". O δίσκος αξίζει χρόνο μόνο και μόνο για την ωμότητα των στίχων, και αφού εντρυφήσεις και μάθεις της αλήθειες για τη μιζέρια, τότε ίσως χορέψεις και με τις φολκοπάνκικες μελωδίες τους.
www.andrewjacksonjihad.com/knife%20man.html
Ιάσονας Τσιμπλάκος
Aphrenous - "Ravaged By The Incessant Scourge Of Deception"Independent Release (2011)
(Black Metal)
Οι Αμερικάνοι Aphrenous παίζουν αυτό το black metal που αγαπήσαμε στη δεκαετία του '90 και που τώρα έχει δώσει το boost για να δούμε πράματα και θάματα σε αυτόν τον ήχο. Το θέμα με αυτή την μπάντα είναι ότι το κάνει πολύ καλά. Χωρίς να το καταλάβω, τον συγκεκριμένο δίσκο τον άκουσα πολλές φορές και όλες του οι στιγμές διαδραματίστηκαν υπέροχα στο κεφάλι μου. Από τις καλοακονισμένες κιθάρες, τα riff που αναπαράγονται είναι παγερά και οι μελωδίες θεοσκότεινες, κουβαλούν πάνω τους μια αποκρουστική και ταυτόχρονα οικεία χροιά. Απλά και ωραία, χωρίς ακροβασίες έχει χτιστεί μια υπέροχη ατμόσφαιρα και σε αυτό συμβάλλει τα μάλλα και το ambient «alter ego» της μπάντας, καταδεικνύοντας σε εμάς για άλλη μια φορά ότι το black metal είναι άμεσα συσχετιζόμενο με την ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη και, όπως φαίνεται, οι Aphrenoυs έχουν τη μαυρίλα μέσα τους.
http://aphrenous.bandcamp.com/
Τόλης Δόσης
Arkham Witch - "On Crom's Mountain"Barbarian Wrath (2011)
(Heavy / Doom Metal)
Όταν ο Simon (φωνητικά) και η Emily (drums) των The Lamp Of Thoth αποφάσισαν να παντρέψουν τους αναίσχυντους Cathedral fan boy-ισμούς τους με το κλασικό heavy metal το αποτέλεσμα ήταν οι Arkham Witch. Οι δύο εκφάνσεις της ταυτότητάς τους φαίνονται ξεκάθαρα στα διαδοχικά "The Phantom Bowmen" και "Dagon’s Bell", όπου το NWOBHM ζει ένδοξες στιγμές και έπειτα δίνει τη σκυτάλη στο επιβλητικό doom metal. Το "On Crom’s Mountain" έχει ζωντάνια και αμεσότητα live δίσκου, έχει groove, έχει riff-άρες, έχει φοβερές επιρροές... Πάνω απ’ όλα, όμως, δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά –και πολύ καλά κάνει γιατί προκύπτουν γραφικότατες, πορωτικές, συναυλιακές κομματάρες όπως το "Viking Pirates Of Doom" (they just take all of your shit!). Τίμιο μέχρι τελευταίας ρανίδος metal. Προσπεράστε τη λαίλαπα καλογυαλισμένου metal κομμωτηρίου και κάντε μια στάση στο βουνό του Crom, μα τον Odin!
www.youtube.com/watch?v=eWm63MiWkLU
Μάνος Πατεράκης
Bruce Peninsula - "Open Flames"Hand Drawn Dracula (2011)
(Indie Rock)
Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει στο χώρο του indie rock. Αρκεί ένα τσίμπημα από μια τρίαινα (το πιάσατε το υπονοούμενο έτσι; οι υπόλοιποι απλά μεταφράστε) για να ακουστεί ένα συγκρότημα από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, να εκτοξευθούν τα scrobbles του στο last.fm, να φτάσουν στα ύψη τα views του στο youtube, να υπερπολλαπλασιαστούν τα ratings του στο rateyourmusic, να ξεπετάγονται παντού download links σε γνωστά blogs και ούτω καθεξής... Οι Bruce Peninsula από το πανέμορφο Toronto έβγαλαν έναν από τους ομορφότερους δίσκους, ο οποίος υπό άλλες συνθήκες θα εκθειαζόταν από κόσμο και κοσμάκη, όμως είχαν την ατυχία να βρίσκονται στην αντίπερα όχθη –όχι ως προς τον ωκεανό, εκεί καλά είναι. Γυναικεία φωνητικά εναλλάσσονται με αντρικά και αυτά με τη σειρά τους με κάποια gospel φωνητικά που βρίσκονται διάσπαρτα στο δίσκο. Το μοντέρνο folk αποκτά μια μεταμοντέρνα hipster prog προσέγγιση σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες indie κυκλοφορίες που μπορεί να ακούσει κανείς. Ολόκληρος ο δίσκος εδώ, αλλά πάνω απ’ όλα "Say Yeah" στην παρρησία τους να αποφύγουν την κλάψα του ιδιώματος.
www.youtube.com/watch?v=uApeYxtojb0
Μάνος Πατεράκης
Cormorant - "Dwellings"Independent Release (2011)
(Progressive / Black Metal)
Πολλές φορές, όταν η περιγραφή της μουσικής που ακούς σε ταλανίζει, έχεις ήδη κάνει το μισό δρόμο. Ο άλλος μισός είναι να νιώσεις τους ήχους στο πετσί σου. Οι Cormorant από την California έχουν πραγματοποιήσει τη διαδρομή μέχρι τη γραμμή τερματισμού με τη δεύτερη self-released κυκλοφορία τους. Εκμαύλισαν το τολμηρό progressive metal τοποθετώντας του black metal προσωπείο, γυμνάζοντάς το με post-metal κιθάρες και δομικές κορυφώσεις, του έδωσαν να καπνίσει death τζούρες μισανθρωπιάς, το έντυσαν με ατμοσφαιρικά folk πέπλα και μας το παρέδωσαν. Οι Opeth χορεύουν αγκαλιά με τους Agalloch πιασμένοι με avant-garde νορβηγικά μαντήλια σε κομματάρες όπως τα "Funambulist" και "Unearthly Dreamings", τα οποία αποτελούν μονάχα την κορυφή του παγόβουνου, όπως κορυφή του παγόβουνου είναι και το πανέμορφο εξώφυλλο του δίσκου. Βυθιστείτε εδώ.
Μάνος Πατεράκης
Deathrite - "Deathrite"Independent Release (2011)
(Hardcore Metal)
Την ενέργεια και την καύλα που λείπει από πολλά φτασμένα ονόματα του χώρου την έχουν κλέψει οι Deathrite, για αυτό και η πρώτη τους full length προσπάθεια είναι σκέτος δυναμίτης. Το power-violence hardcore που παίζουν κάνει μια θέση παραπέρα για να στριμωχθεί το grindcore χτίζοντας έναν ήχο χαώδη και σπασμωδικό, επικίνδυνα εθιστικό. Οι ταχύτητες είναι ανεβασμένες γενικά χωρίς αυτό να τους αποτρέπει από το να «μπουκώσουν» την μουσική τους με αργά βαλτώδη σημεία ("Locust Swarm") για να ησυχάσει ο εγκέφαλος από την υπερ-πληροφόρηση. Τα riff είναι ένα και ένα πανάθεμά τα και αμφιταλαντεύονται μεταξύ του punk και του metal προσδιορισμού, κινούμενα όμως με χάρη και στους δύο αυτούς χώρους. Η παραγωγή δεν γυαλίζει και καλά κάνει, ενώ τα φωνητικά είναι ό,τι πρέπει για την αλήτικη εικόνα που βγάζει η μπάντα. Hardcore-άδες και grindcore-άδες μην το φοβηθείτε, κάνει και για τους δυο σας.
http://deathrite.bandcamp.com/album/s-t-12-inch
Τόλης Δόσης
Faces Of Bayon - "Heart Of The Fire"Ragnarok Records (2011)
(Doom / Death Metal)
Οι Faces Of Bayon δημιουργήθηκαν το φθινόπωρο του 2008 από τον Matt Smith (πρωην μέλος των doom/death θεών Warhorse) στα φωνητικά και κιθάρα, τον Ron Miles (Twelfth of Never) στο μπάσο, τον Matthew Davis (Twelfth of Never) στα drums και τον Nathan Westerlind στην κιθάρα, με τον τελευταίο να αποχωρεί το 2009. Λίγο πριν την κυκλοφορία του δίσκου έφυγε από τη ζωή ο Davis, με τον Mike Brown να τον αντικαθιστά, αλλά εδώ ακούμε την αρχική τριάδα να παίζει. Με τον Smith σε ηγετικό ρόλο, συνθετικά και στιχουργικά, δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν πολύ από το τέρας των Warhorse, καθώς επίσης και από άλλες ιερές δυνάμεις της doom/death σκηνής όπως τους Coffins και τους Burning Witch, αλλά και από την ευρύτερη doom σκηνή. Όπως γίνεται απόλυτα κατανοητό, λοιπόν, το "Heart Of The Fire" είναι ένα ultra-heavy κτήνος αποτελούμενο από πέντε βασανιστικά αργόσυρτα κομμάτια και ένα ψυχεδελικό outro, με tribal τύμπανα, μπάσο που προκαλεί τεκτονικές δονήσεις και επαναλαμβανόμενα βαρέων βαρών riffs που, ενώ δεν είναι ικανά να σπάσουν σβέρκους, γκρεμίζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα με την εσωτερική δύναμή τους.
www.youtube.com/watch?v=l6UuxUH0JqY
Μανώλης Κληρονόμος
Gomgoma - "Sick Theories"Independent Release (Demo, 2011)
(Doom / Sludge Metal)
Το (σ)τρίβουν καλά εκεί στη Χαλκίδα ...το πιπέρι. Καλοκαιριάτικα άνοιξαν τη συναυλία των Eyehategod έχοντας στις αποσκευές τους το demo "Sick Theories" και σίγουρα θα έχουμε περισσότερα νέα τους στο μέλλον. Τρεις συνθέσεις άκρως αντιπροσωπευτικές για το είδος που ασπάζεται το συγκρότημα, βαριές και βρώμικες κιθάρες, σκισμένα φωνητικά με πρωινό τσιγαρόβηχα και το «Nola» κίνημα αποδεικνύει την οικουμενικότητά του. Η μουσική γέφυρα στο "Simpleton" στέλνει αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους θεριακλήδες και το απόκοσμο finale του καλωσορίζει τις παρθένες εκείνες που αυτοβούλως επιθυμούν να θυσιαστούν εις το όνομα των Gomgoma. Μην χαθείτε ούτε οι μεν, ούτε οι δε. Σας χρειαζόμαστε και πολύ περισσότερο, σας ποθούμε...
www.youtube.com/watch?v=Mq_hQOlxrt8
Γιώργος Ζαρκαδούλας
Hexvessel - "Dawnbearer"Svart Records (2011)
(Dark Folk / Neofolk)
Οι Hexvessel μπορεί να έβγαλαν το 2011 τον πρώτο τους δίσκο, όμως υπήρχαν ανέκαθεν. Ήταν η ψυχή του Kvohst (έχει τραγουδήσει εκτός των άλλων σε δίσκους των Code, Dodheimsgard) που πήρε πια σάρκα και οστά ως το όχημα το οποίο κάθε μουσικός με καλλιτεχνικές ανησυχίες χρειάζεται σε κάποια στιγμή της καριέρας του για να διοχετεύσει και να κωδικοποιήσει τα πιο ενδόμυχα συναισθήματά του. Η μουσική του "Dawnbearer" ουδεμία σχέση έχει με το black metal... Πρόκειται για ερεβώδες folk με αναγεννησιακή χροιά. Πρόκειται για τις πορφυρές ατμόσφαιρες που πέφτουν κατά στρώματα κατά την ακρόαση κομματιών όπως το "I Am The Ritual" και το "The Tunnel At The End Of Light", αλλά και για ακουστικές κιθάρες που χρησιμοποιούνται παρανοϊκώς, για λοιπά έγχορδα με χρονομεταφορικές ικανότητες, για διακριτικά drums που συντελούν στην σκοτεινή νωχελικότητα των κομματιών... Πρόκειται για την ιδιαίτερη φωνή του Kvohst να βρίσκει το σπίτι της...
www.youtube.com/watch?v=ZK5ziQMLmQc
Μάνος Πατεράκης
High Spirits - "Another Night"Independent Release (2011)
(Heavy Metal)
Προσπαθείς να αναβιώσεις τον ήχο του παλιού καλού heavy metal και πολύ καλά κάνεις. Σε τι διαφέρεις, όμως, από τόσους και τόσους άλλους που επιχειρούν κάτι παρόμοιο; Λέγεσαι Chris Black και έχεις δείξει επανειλημμένως την αξία σου με τους εξαιρετικούς Dawnbringer. Βρίσκεις άλλους τρεις μουσικούς που συμμερίζονται την αφοσίωσή σου στο NWOBHM και έναν τραγουδιστή με μια φωνή που ζει στα 80s και σχηματίζεις τους High Spirits με έδρα σου και πάλι το Σικάγο. Αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις είναι το αυθεντικό συναίσθημα των συνθέσεων, η περιρρέουσα ενέργεια που αιχμαλωτίζεται μαεστρικά στην παραγωγή, οι γλυκές μελωδίες, οι εθιστικές δισολίες και το hard rock-άδικο attitude. Στο άκουσμα του "Another Night" θα θυμηθείς μια όψη της πόλης που είχες ξεχάσει ότι υπάρχει. Θα έχεις για παρέα σου τους Angelwitch, τους Praying Mantis, τους Maiden, τους Y&T και τους Def Leppard. Οι αισθήσεις σου θα ηλεκτριστούν, θα το διασκεδάσεις και δεν θα θέλεις να ζεις πουθενά αλλού. Και όλα αυτά θα τα πιστώσεις στους High Spirits για ό,τι θα σου προσφέρουν με τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο.
www.youtube.com/watch?v=1iHRAnIA2Yw
Βαγγέλης Ευαγγελάτος
Illuminatus - "Glasnost"Headroom Records (2011)
(Alternative Rock)
Οι Illuminatus είναι μία από εκείνες τις ιδιαιτέρες περιπτώσεις μπαντών που ακούς τα κομμάτια τους, καταλαβαίνεις πως έχουν τρελό potential για mainstream επιτυχία, αλλά πραγματικά δεν τους έχει ακούσει ποτέ κανείς. Το σκληρότερο άκρο του πιασάρικου alt rock που πρεσβεύουν έχει ομολογουμένως καιρό να αστράψει και να πετάξει καινούργιο διαμάντι, κυρίως μάλλον επειδή δεν υπάρχει κανείς να το γυαλίσει. Το "Glasnost" είναι ένας δίσκος που ακούγεται νεράκι, κάθε κομμάτι πιο εύπεπτο και πιασάρικο από το άλλο. Τα βαριά riff, τα οργισμένα φωνητικά, που είναι ένα κράμμα Chester Bennington των Linkin Park και Benjamin Burnley των Breaking Benjamin, και η γενικώς κατωκουρδισμένη διάθεση των κομματιών είναι ό,τι πρέπει για αυτόν που ψάχνει κάτι δυνατό αλλά συνάμα προσιτό και δίχως πολλά πολλά.
http://youtu.be/Xh6suob8J-s
Ιάσονας Τσιμπλάκος
Keitzer - "Descend Into Heresy"FDA Rekotz (2011)
(Death / Grind Metal)
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην γουστάρετε τους Keitzer. Τόσο γαμάτο death-grind δεν έχω την ευκαιρία να ακούσω συχνά και είμαι σίγουρος ότι αυτό θα πείτε και εσείς. Τα riff πυροβολούν ασταμάτητα και βρωμάνε καυτό μέταλλο. Ξερνάνε death metal σε υπερηχητικές ταχύτητες με μια πολύ μοντέρνα φιλοσοφία που δεν ξεχνάει όμως τις ρίζες της. Η αμεσότητα σε συνάρτηση με την τραχύτητα του δίσκου αποτελεί σημείο αναφοράς για τον ήχο γενικότερα. Δεν την φορτώνουν την μουσική τους οι Γερμαναράδες με τσιρίγματα και κιθαριστικές αμπελοφιλοσοφίες για αυτό και τα πάντα ακούγονται και είναι καθαρά και στακάτα, με την βοήθεια που παίρνουν από την ολόσωστη παραγωγή. Τα φωνητικά εναλλάσσονται από βοθρέ σε σκισμένα και έχουν χαρακτήρα, ενώ πολύ μου άρεσε και ο «τυμπανιστής» που κοπανιέται με όση λύσσα αξίζει σε αυτή τη μουσικάρα. Μην κάνετε το λάθος και δεν το ακούσετε τούτο εδώ· θα πάει χαμένη η χρονιά.
www.youtube.com/watch?v=riUx-X8z4Uc
Τόλης Δόσης
Kraken - "Demon In The Barn"Independent Release (Demo, 2011)
(Retro / Doom Rock)
Πόσοι από εσάς έχετε πεθυμήσει τους Witchcraft; Ωραία, αφού μετρηθήκαμε και ζωή να ‘χουμε, γεμίζουμε τρεις συνεχόμενες βραδιές το Wembley Stadium, ας δούμε τι θα πράξουμε ενδιάμεσα μέχρι την ώρα εκείνη. Το 2010 ήταν οι Noctum με το "The Séance" που μας ξεδίψασαν λίγο και τώρα είναι η σειρά των επίσης Σουηδών Kraken να συνδράμουν υπέρ μας και φυσικά να θεωρήσουν εαυτούς παραμένοντες στο μουσικό χάρτη. Το "Demon In The Barn" έχει δύο ανώμαλες ιδιαιτερότητες που το καθιστούν επιεικώς γοητευτικό. Από τη μία, το στακάτο παίξιμο της κιθάρας δεν φέρνει στον νου μόνο τη μπάντα που κυκλοφόρησε το δίσκο της χρονιάς στο Rocking.gr για το 2007, αλλά και τους Burning Saviours, ενώ τα φωνητικά του RT, αν κι απέχουν αρκετά από την τελειότητα, ακούγονται ιδανικά για τη μουσική των Kraken. Δεν ξέρω αν θα καταφέρουν να πείσουν κάποια γνωστή δισκογραφική εταιρεία όπως οι Graveyard και οι Noctum, με τέτοιο demo όμως θα εισπράξουν, και σύντομα μάλιστα, τη συμπάθεια και την αναγνώριση από μερακλήδες. Σκανδιναβικές ομορφιές γαρ...
http://soundcloud.com/luciferskraken/04-on-the-edge
Γιώργος Ζαρκαδούλας
LightGuides - "Samba Samba Samba"Alcopop! (2011)
(Alternative Rock)
Έχοντας φέτος απομακρυνθεί περισσότερο από ποτέ από τον συγκεκριμένο, πιο εύπεπτο, ήχο, πρέπει κάποια κυκλοφορία να καταφέρει να ξεχωρίσει αρκετά ώστε να την αντιληφθώ και να μου τραβήξει την προσοχή και, όντας και σκωτσεζολάγνος, οι LightGuides είχαν όλα τα φόντα να γίνουν μία από τις αγαπημένες μου κυκλοφορίες για φέτος. Καταπληκτικές μελωδίες, ενδιαφέροντα «προγκ» tempo και πιασάρικα refrain, όλα στους δρόμους του rock που χάραξαν οι Biffy Clyro, το "Samba Samba Samba" έχει να τα προσφέρει όλα σε fan του ιδιώματος. Ειδικότερα τα "The Arts Factory" και "Bachelor Death Party", κομμάτια που γίνονται και ιδιαιτέρως εμφανείς οι γλωσσικοί ιδιωματισμοί των Γλασκωβιτών, απογειώνουν την ακρόαση και δίνουν ένα πολύ ευχάριστο και ανεβαστικό τόνο στην όλη ομιχλώδη ατμόσφαιρα του δίσκου.
http://soundcloud.com/alcopop/bachelor-death-party
Ιάσονας Τσιμπλάκος
Liz Green - "O, Devotion!"Play It Again Sam (2011)
(Folk)
Από τη μέρα των πρώτων ενθουσιωδών υπογείων ψιθύρων, τέσσερα ατέλειωτα χρόνια περίμενε ο καλός κόσμος του Manchester από τη Liz Green να κυκλοφορήσει το πρώτο της ολοκληρωμένο άλμπουμ. Η διαδικασία της ηχογράφησης ήταν επίπονη για την νεαρή ντροπαλή καλλιτέχνιδα και η εξόρυξη τόσο εύθραυστων ημιπολύτιμων λίθων είναι πράγμα ριψοκίνδυνο. Το "O, Devotion!", όμως, είναι το εντυπωσιακό ντεμπούτο μιας πραγματικής singer-songwriter αναπαλαιωμένης folk, η οποία πάσχισε και κατάφερε να αποφύγει τη mainstream ομοιομορφία των λοιπών κορασίδων που μοιράζονται παρόμοιους τίτλους. Η εγγύτητα του δωματίου επέζησε μέσα σε ένα ιδιοφυές παραμύθι. Λιτός ήχος, κυρίως αρπιστή ακουστική κιθάρα και υπεραιωνόβια μπρούτζινα πνευστά, αλλά κυρίαρχη μαγεύει η γλυκόπικρη cabaret φωνή της υπέροχα ασχημούλας Liz. Η pop συναντά τη jazz και ένα κάτι από τα blues, καθώς τα ανάλαφρα μονότονα νανουρίσματα διηγούνται βαρύγδουπες πονεμένες ιστορίες για θάνατο, ξεριζωμό και χώμα.
www.youtube.com/watch?v=j-KeXVln0bE
Μανώλης Γεωργακάκης
Lukas Rossi - "Prophecy"Independent Release (2011)
(Melodic Hard Rock)
Underground ένας τύπος που κάποτε κέρδισε τηλεπαιχνίδι για να γίνει ο frontman συγκροτήματος των Tommy Lee, Jason Newsted και Gilby Clarke; Κι όμως, ο Lukas Rossi είπε «απεταξάμην τον Σατανά και το Hollywood», αφού πρώτα γνώρισε την (πρώην pornostar) σύζυγό του από τον Lee και έκτοτε κυκλοφορεί τη μουσική του μακριά από (τα πολλά) φώτα δημοσιότητας. Το "Prophecy" πραγματεύεται τη ζωή του και δεν είναι υπερβολή να χαρακτηριστεί ως ένα νέο "Heroin Diaries", καθώς είναι ακριβώς στην ίδια μουσική λογική και συναισθηματική φόρτιση με το έργο του Sixx, περιέχοντας κομματάρες όπως το "Ignite" και το "Bless The Children". Αφηγήσεις, πιάνα και δυνατές ενορχηστρώσεις δε θα μπορούσαν να λείπουν. Μόνο που το τραγούδι εδώ λέει «life is not so beautiful».
www.youtube.com/watch?v=VSThjp3X9wY
Χρήστος Καραδημήτρης
Manticore's Breath - "Death Breath"WOW Records (2011)
(Heavy Psych)
Οι Will-O-The Wisp ήταν (είναι;) κάτι παραπάνω από underground για την Ελλάδα. Ήταν συλλεκτικοί. Είναι σαφώς περισσότερος ο κόσμος που έχει ακούσει για αυτούς, παρά αυτούς. Και κάπως έτσι από στόμα σε στόμα έχτισαν μία φήμη για να τη αγνοήσουν το 2010 ξεκινώντας σχεδόν από την αρχή με τη γένηση των Manticore’s Breath. Η τελευταία σύνθεση του, και πέρα από την Ελλάδα, φημισμένου ψυχεδελικού progressive συγκροτήματος κρατάει το πρώτο συνθετικό στη μουσική του, εισάγει πιο βαριά και αργά Sabbath-ικά στοιχεία και μία υφέρπουσα σκοτεινιά και το 2011 μας παραδίδει το δεύτερο δίσκο τους. Η γνώριμη φωνή του Άγγελου (Γερακίτη) τραγουδάει για δαίμονες και μοιρολόγια, νεκρούς θεούς και σκιές πάνω σε βαριά riff και επιθετικά πλήκτρα. Ακολουθώντας την τακτική και των Will-O-The Wisp, το "Death Breath" κυκλοφορεί και σε πανέμορφα, περιορισμένα και προορισμένα να γίνουν συλλεκτικά, βινύλια. Μία παράκληση μόνο: Αν είναι να το αγοράσετε μόνο για τη συλλογή σας, αφήστε καλύτερα τους υπόλοιπους που θα εκτιμήσουν και τη μουσική. Ευχαριστώ.
www.youtube.com/watch?v=SbwlV_68WZ0
Κώστας Σακκαλής
Noah Gundersen - "Family"Independent Release (EP, 2011)
(Americana / Folk Rock)
Με δυο παπούτσια πάνινα, βιολί, τσέλο, την αδελφή του και μια ηλεκτρακουστική κιθάρα, ο Noah Gundersen αποτίει φόρο τιμής στον τόπο καταγωγής και στην οικογένειά του. Μελαγχολικό ναι, μελό όμως για κανένα λόγο. Αν και δεν τον έχουν πάρει τα χρόνια, καθώς διανύει μόλις την δεύτερη δεκαετία της ζωής του, ο τραγουδοποιός ακούγεται στο τρίτο του EP πιο ώριμος από αρκετές παλιοσειρές της americana/folk rock σκηνής και άθελά του δημιουργεί ένα ευχάριστο δίλημμα. Φωνή ή στίχοι; Η ζεστασιά και η αμεσότητα του James Maynard Keenan είναι παρούσες από το εναρκτήριο "David" και συνεχίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, την ίδια στιγμή που οι στίχοι φέρνουν στο νου αλήθειες και εικόνες χιλιάδων χιλιομέτρων απόστασης. Το "Family" δεν προορίζεται μόνο για τους «ομοίους» του και η ζωντανή απόδειξη αυτού είναι ο γράφοντας. Το "David" συγκαταλέγεται στις ωραιότερες συνθέσεις του 2011 και, μαζί με το ομότιτλο τραγούδι, κατάφεραν να μετατρέψουν σε αθώα κουταβάκια τα αιμοδιψή μέλη της SAMCRO. Παρακολουθήστε με ευλάβεια τον τέταρτο κύκλο της σειράς "Sons Of Anarchy" και θα νιώσετε το γιατί...
www.youtube.com/watch?v=jutpOye4G1c&feature=share
Γιώργος Ζαρκαδούλας
Ocoai - "The Electric Hand"Missing Words Records (2011)
(Sludge Metal)
Οι Ocoai έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο με τον όποιο συνδυάζουν μελωδία και βαρύ sludge metal. Μερικά riff που ακούγονται σε αυτήν την κυκλοφορία είναι τίμια και ωμά όσο λίγα, ενώ η μελωδία τους συνεπάγει μια τέχνη ζηλευτή από ψυχεδελικές μπάντες παλαιότερων εποχών. To "The Electric Hand" είναι από τα ελάχιστα album που μπορούν να κάνουν εντύπωση από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Ίσως είναι περισσότερο ατμοσφαιρικοί σε σχέση με την πρώτη τους δουλειά, το "Breatherman" του 2008, αλλά αυτή η μίξη prog μουσικών ειδών με heavy και sludge περάσματα αποδίδει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Η ποιότητά τους είναι υψηλή και οι επιρροές τους ξεκινούν από τους Neurosis και φτάνουν στους Godspeed You! Black Emperor. Όταν βέβαια ακούς ήχους από τσέλο, organ, πιάνο, βιολί, τρομπέτα και διάφορα synths να μπολιάζονται σε μοντέρνου rock και metal ηχοτοπία, δύσκολα μπορείς να κατηγοριοποιήσεις τον ήχο και να βρεις τις διάφορες επιρροές αυτών των μουσικών. Η κυκλοφορία έρχεται σε ένα χάρτινο digipack ασπρόμαυρου φόντου. Απαρτίζεται από επτά συνθέσεις οι οποίες προσφέρουν περίπου πενήντα λεπτά ορχηστρικής μουσικής και συνίσταται σε λάτρεις της μελωδικά σκληρής μουσικής.
www.missingwords.com/electric_hand
Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
Omnia Opera - "Nothing Is Ordinary"Independent Release (2011)
(Psychedelic / Space Rock)
Τι σόι underground είναι ένα συγκρότημα με τριακονταετή ιστορία και κυκλοφορίες στη γνωστή ανεξάρτητη δισκογραφική Delirium; Ο ορισμός! Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι παραμένουν ουσιαστικά άγνωστοι, δεν είναι μόνο οι κασέτες που κυκλοφορούσαν τις πρώτες ηχογραφήσεις τους και μοιράζονταν στις συναυλίες τους, ούτε ότι τα live τους ήταν πάντοτε ο πρωταρχικός σκοπός της ίδρυσής τους. Είναι κυρίως ότι οι δύο «κανονικές» κυκλοφορίες τους ("Omnia Opera" - 1993, "Red Shift" - 1997) κυκλοφόρησαν λίγο πριν και λίγο μετά τη διάλυσή τους και, παρά τον κάποιο θόρυβο που δημιούργησαν, δεν έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης από το συγκρότημα. Αντιθέτως, σαν να ήταν εσκεμμένο, περέμειναν 12 χρόνια σε πλήρη απραξία και μόλις πέρυσι κυκλοφόρησαν το διπλό "Nothing Is Ordinary" όπου επιτέλους ξεδιπλώνουν και πάλι το μίγμα τριπαριστής και διαστημικής μουσικής τους που αντλεί από Hawkwind και Gong. Σε μία χρονιά όπου οι Ozric Tentacles φανέρωσαν το γήρας τους, οι Omnia Opera αποδεικνύουν τη φρεσκάδα τους.
http://omniaopera1.bandcamp.com/track/nothing-is-ordinary
Κώστας Σακκαλής
Oresund Space Collective - "Entering Into The Space Country"K2 (2011)
(Space Rock / Kosmiche Music)
Οι Oresund Space Collective αποτελούν μία υπερπαραγωγική κολεκτίβα που συνηθίζει να κυκλοφορεί σχεδόν δύο δίσκους τον χρόνο. Και πώς να μην το κάνουν όταν η λογική τους είναι η εξής απλή: μαζευόμαστε στο στούντιο και ηχογραφούμε τα τζαμαρίσματά μας. Ακόμα και η σύσταση του συγκροτήματος δεν είναι σταθερή αφού, πέραν του Scott Heller, μουσικοί πάνε και έρχονται με αποτέλεσμα κάποιες συνθέσεις του "Entering Into The Space Country" να παρουσιάζουν πέντε (!) κιθαρίστες και άλλες δύο. Στην πρώτη περίπτωση, μάλιστα, το δέσιμο και το παιχνίδισμα των εξάχορδων φέρνει στο μυαλό τους αυτοσχεδιασμούς των Allman Brothers ή των Grateful Dead. Οι στρώσεις synthesizer και άλλων πλήκτρων, όμως, καθώς και τα ταξιδιάρικα κρουστά οδηγούν τη μουσική σε κόσμους πολύ πιο μακρινούς. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ συμμετέχει και ο Mathias Danielsson των Μy Brother The Wind.
http://oresundspacecollective.bandcamp.com/track/rising-tides-and-floating-nebulas
Κώστας Σακκαλής
Revival Hymns - "Feathers"Independent Release (2011)
(Post / Indie Rock)
«Somehow my wings were replaced with steel», σφαδάζουν στο υποβλητικό εναρκτήριο κομμάτι του ντεμπούτου τους οι Φινλανδοί Revival Hymns. Something’s terribly, terribly wrong. Πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις ασήκωτα καταθλιπτικά post-rock θέματα; Πόσο δύσκολο είναι να τους ταιριάξεις φωνητικά από πάνω, άλλοτε τελετουργικά, άλλοτε καταπραϋντικά, άλλοτε πονεμένα και ταυτόχρονα να μη σε λένε A Silver Mt Zion; Πόσο εύκολο είναι στις μέρες μας να κυκλοφορήσεις έναν δίσκο; Πανεύκολο, ειδικά αν είσαι εκεί ψηλά, στο βορρά. Πόσο εύκολο είναι να εγκλωβίσεις τόσο συναίσθημα ώστε με την πρώτη ακρόαση του πρώτου σου δίσκου να απομακρύνεσαι ποιοτικά από πάμπολλα άλλα πασχίζοντα συγκροτήματα; Κομματάκι δύσκολο. Πόσο εύκολο είναι να φτιάξεις όνομα και να σε ακούσει κόσμος όταν χάνεσαι στη χαλαζόπτωση της blog-όσφαιρας; Εδώ είμαστε. Αυτό είναι το ερώτημα. Κι όμως, είμαστε ένα click μακριά από έναν από τους ομορφότερους και μελαγχολικότερους δίσκους του 2011. O stranger...
http://revivalhymns.bandcamp.com/album/feathers
Μάνος Πατεράκης
Sisters Of Your Sunshine Vapor - "Spectra Spirit"Independent Release (2011)
(Psychedelic / Garage Rock)
Ένας Jim Morrison στα πιο νεκρώσιμά του τραγουδάει μέσα από μία σπηλιά και οι Black Angels τον συνοδεύουν σε φευγάτες συνθέσεις βουτηγμένες στη fuzz-αριστή κιθάρα, το fuzz-αριστό μπάσο, τα fuzz-αριστά πλήκτρα (ναι, διάολε, μέχρι και τα τύμπανα ακούγονται μέσα στο fuzz!). Αυτό θα μπορούσε να είναι μία καλή περιγραφή του συγκροτήματος με το πιο far out όνομα που έχω ακούσει εδώ και καιρό. Λες και έπεσαν στη μαρμίτα με την ψυχεδέλεια από μικρά, σε 40 λεπτά κάνουν τον ακροατή μία βολτά μέσα στο «Σπίτι Του Τρόμου Οn Αcid» με στοιχειωμένες συνθέσεις, απόκοσμους ήχους και εθιστικούς mid tempo ρυθμούς. Παίζουν με το μυαλό σου (νόμιζες ότι είναι τυχαίο ότι οι λέξεις mind, insane, brain, dream εμφανίζονται στους τίτλους των τραγουδιών;) και σε αφήνουν να θες κι άλλο. Και το καλύτερο; Το άλμπουμ τους διατίθεται για download από το site τους (όπως και το ντεμπούτο τους).
www.sistersofyoursunshinevapor.com/
Κώστας Σακκαλής
Sleepmakeswaves - "...And So We Destroyed Everything"Birds Rode Records (2011)
(Post Rock)
Αυστραλία. Η λέξη αυτή θα΄πρεπε να ήταν αρκετή για να πειστεί κανείς ότι μιλάμε τουλάχιστον για μια ποιοτική κυκλοφορία. Οποιαδήποτε μπάντα στο παρελθόν έχει καταφέρει να ξεφύγει από τους περιορισμούς down under και να πιάνεται από τα ραντάρ μας δε μας έχει προσφέρει τίποτα λιγότερο από καταπληκτικές δουλειές. Το ίδιο και οι sleepmakeswaves. To "In Today Already Walks Tomorrow" ΕP τους του 2008 είναι ίσως από τα ομορφότερα πράματα στο χώρο του ατμοσφαιρικού post-rock ήχου που έχω ακούσει ποτέ και το φετινό τους LP φαίνεται πως αγγίζει μεγαλύτερες κορυφές. Εξαιρετικά build-ups που οδηγούν σε εντυπωσιακά ξεσπάσματα, πλαισιωμένα από τη μαεστρική χρησή των εφφέ (κυρίως delay) και όσο ηλεκτρονικά μέρη χρειάζεται, το “...Destroyed Everything” είναι ένας δίσκος που αξίζει να ακουστεί από τους πολυάριθμους φαν του ιδιώματος στη χώρα μας.
http://youtu.be/CVIYNQzAjwo
Ιάσονας Τσιμπλάκος
The Getaway Plan - "Requiem"We Are Unified (2011)
(Alternative / Modern Rock)
Είναι η στιγμή που όλα βγάζουν νόημα. Που η αισθητική των Linkin Park, των Bullet For My Valentine, των Coheed And Cambria, των AFI ή και άλλων συγκροτημάτων βρίσκει κοινό μουσικό τόπο. Τα μέλη των Αυστραλών The Getaway Plan είναι μικρά σε ηλικία, πολύ πιο μπροστά αυτής μουσικά και με το δεύτερο άλμπουμ τους, όταν κατανοήσουν κάποιοι ότι κρατάνε έναν μικρό θησαυρό, θα κάνουν σημαντική επιτυχία. Σε μια από τις πιο άρτιες παραγωγές της χρονιάς, εδώ θα βρείτε μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του είδους για τη χρονιά που διανύουμε, με πρώτο και καλύτερο το "Heartstone". Το μόνο που με προβληματίζει είναι αυτή η φωνή που μου λέει «γιατί underground κι όχι στα καλύτερα της χρονιάς κατευθείαν;». Έλα ντε!
www.youtube.com/watch?v=u7ht4fEEtBU
Χρήστος Καραδημήτρης
The Grand Trick - "Reminence Boulevard"Transubstans (2011)
(Hard Rock)
Οι Motörhead το γύρισαν στο 70s hard rock με πλήκτρα; Ή ο Lemmy βρήκε νέο συγκρότημα για να περνάει την ώρα του; Τίποτα από τα δύο, αν και ομολογώ ότι έλεγξα τα ονόματα των μουσικών για να σιγουρευτώ. Οι Σουηδοί The Grand Trick κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους που αποτελείται από τραγούδια που θα μπορούσαν να ανήκουν σε οποιονδήποτε από τους Deep Purple μέχρι τους Thin Lizzy. Πιασάρικα riff, έξυπνα refrain, δυνατές κιθάρες, επιθετικά πλήκτρα και όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά βρίσκονται εδώ. Πέραν από τη μαεστρία με την οποία τα συνδέουν, το έτερο χαρακτηριστικό τους είναι η τσιγαροφωνή του τραγουδιστή τους (όμοια με του κ. Kilmister) που, μαζί με κάποια γοητευτικά kitsch σημεία που παρουσιάζονται στη μουσική τους, αναγάγουν το συγκρότημα σε cult αγάπη.
www.thegrandtrick.com/media.asp
Κώστας Σακκαλής
Thousand Needles In Red - "Empires"Independent Release (2011)
(Alternative / New Prog Rock)
Ευτυχώς ή δυστυχώς, η φήμη των εξαίσιων The Butterfly Effect δεν αποτρέπει στα μέλη του συγκροτήματος να φτιάχνουν άσημα side projects, ένα εκ των οποίων είναι οι Thousand Needles In Red, του τραγουδιστή τους Clint Boge. Όσο και να ήθελε να απομακρυνθεί, η φωνή του παραπέμπει στη βασική του μπάντα, χωρίς αυτό να ενοχλεί καθόλου, έχοντας γράψει πολύ πιασάρικα τραγούδια με όμορφες μελωδίες και κολλητικά refrain. Λίγο alternative, λίγο κλασσικό αυστραλέζικο new prog και ένα απολαυστικό σύνολο τραγουδιών που συνήθως groove-άρει όπως στα "Fire In The Sky" και "When You Go", αλλά δεν παραμελεί και τις πιο ακουστικές, χαλαρές στιγμές όπως στο "Darkness Meets The Day". Ό,τι βγαίνει από αυτή τη σκηνή είναι εγγύηση τελικά.
www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Rx8zU1EltFE
Χρήστος Καραδημήτρης
Toehider - "To Hide Her"Bird's Robe Records (2011)
(Alternative / Progressive Rock)
Οι Toehider από τη λεβεντογέννα στο χώρο του alt-prog Αυστραλία, έχοντας κάμποσα EP στους ώμους τους ως one-man project του Mike Mills, αποφασίζουν να γίνουν κανονική μπάντα (προσλαμβάνοντας εκτός των άλλων τον Richard Evensand που έχει περάσει από Therion, Lamb Of God!) και κυκλοφορούν το πρώτο τους full-length σαν μέρος του «1in1» project. Με άλλα λόγια, το εκπληκτικό δημιούργημα που ακούει στο όνομα "To Hide Her" γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σε χρονικό διάστημα μιας μόλις εβδομάδας. Στα κοντά 50 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος έχουν καταφέρει να χωρέσουν πολυάριθμες επιρροές, κολλητικές pop μελωδίες, prog ευρήματα και ένα ιδιαίτερο στίγμα προσωπικής ταυτότητας. Οι Coheed & Cambria συναντούν τους Queen, οι Marillion εποχής Fish δε ροζιάζουν τα μάγουλα όταν βρίσκονται πλάι σε εφηβικά pop-punk κομμάτια και οι πιο heavy στιγμές κάπου στη μέση αφήνουν το ambient/noise τελευταίο κομμάτι του δίσκου να αναλάβει το κλείσιμο. Πιασάρικο, ποιοτικότατο, πανέξυπνο, το ντεμπούτο των Toehider είναι ο καλύτερος δίσκος που δεν θα ακούσει κανείς το 2011. Εσείς, δώστε έμφαση στο ομώνυμο, στο "Daddy Issues" και στο επικό "Giants Who Walk With Man".
http://birdsrobe.bandcamp.com/album/to-hide-her
Μάνος Πατεράκης
Trophy Scars - "Never Born, Never Dead"The Shame Ghost Collective (EP, 2011)
(Alternative / Progressive Rock)
Δεν έχω χώρο να αναπτύξω την ιστορία που ξετυλίγεται μέσα σ' αυτό το EP, καθώς θα έπρεπε να ανατρέξω και σε προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας και θα μας έπαιρνε και το 2013. Αυτό όμως πάνω στο οποίο θα σταθώ είναι η εκκεντρική μελωδικότητα. Τα κομμάτια στο "Never Born, Never Dead" σκεπάζονται όλα από ένα πέπλο θεατρικότητας, είτε αυτό ερμηνεύεται από τη δομή των κομματιών, το σχεδόν σαλουνάτο πιανάκι, τα samples, τις καταπληκτικές εναλλαγές των φωνητικών. Ο δίσκος κυλάει και ρέει τόσο ομαλά που, παρά την εκκεντρικότητα του (κυρίως στο στόρυ), θα μπορούσε να ακροαστεί αλλά και να ευχαριστηθεί από οποιονδήποτε ακροατή. Οι λεπτομέριες που κρύβουν τα κομμάτια του, αν και ΕP, θέλουν πάμπολλες ακροάσεις μέχρι να τις ανακαλύψεις όλες, αλλά αξίζει την κάθε μία από αυτές. Ειδικό δωράκι και για τους φίλους του Lost κρύβει και το κομμάτι "Angel" του δίσκου, έτσι, να σας αναγκάσω να ψάξετε.
www.youtube.com/watch?v=vo2kUyvEDOM
Ιάσονας Τσιμπλάκος
Wiht - "The Harrowing Of The North"Independent Release (2011)
(Sludge / Stoner Metal)
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμάστε του ΘΕΟΥΣ Λονδρέζους Capricorns. Πάνε τώρα τρία-τέσσερα χρόνια που το έχουν διαλύσει αλλά στα πέντε χρόνια που δραστηριοποιούνταν, πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν δύο πανέμορφες δισκάρες οργανικού, στακάτου stoner με πολλά post-metal στοιχεία, εξυψωτικές ατμόσφαιρες και διαολεμένους up-tempo ρυθμούς. Εν έτει 2011, πάμε λίγο βορειότερα και συγκεκριμένα στο Leeds που βρίσκουμε τρεις πιτσιρικάδες να πειραματίζονται ακριβώς με αυτή την κληρονομιά που άφησαν οι Capricorns. To ντεμπούτο των Wiht είναι ένας concept δίσκος που πραγματεύεται την άλωση του Yorkshire από τον βασιλιά της Αγγλίας τον 11ο αιώνα. Εδώ έχουμε δύο συνθέσεις συνολικής διάρκειας 33 λεπτών, με συνεχείς εναλλαγές ρυθμών και θεμάτων, που πηγαινοέρχονται από το ατμοσφαιρικό sludge στο stoner και από εκεί ξανά στο sludge, με πολλά ψήγματα ψυχεδέλειας και φυσικά το ανάλογο fuzz που κάνει τους τοίχους να τρίζουν. Hail for the North Ones...
http://wihtleeds.bandcamp.com/
Μανώλης Κληρονόμος
Year Of The Goat - "Lucem Ferre"Ván Records (EP, 2011)
(Retro / Doom Rock)
Οι Σουηδοί ανήκουν στην ίδια δισκογραφική οικογένεια με τους The Devil’s Blood και τους Castle, αλλά δεν πάνε εκ του ασφαλούς. Είναι πιο μελωδικοί, πιο «καθαροί» και δεν διασκευάζουν Roky Erickson. Προτίμησαν να μεταλλάξουν τους Sam Gopal επί εποχής αμούστακου Lemmy (βλ. "Dark Lord") και δεν ακολουθούν το ρεύμα των πρόσφατων χρόνων με τα γυναικεία φωνητικά. Αμαρτία θα ήταν άλλωστε, όταν πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται ο πράος Thomas Eriksson των Griftegård. Το "Lucem Ferre", είναι εν μέρει αυτό που περίμενα να ακούσω από τους φετινούς The Devil’s Blood, από την άλλη, πάλι καλά που δεν πραγματοποιήθηκε η επιθυμία μου προς όφελος και των δύο συγκροτημάτων. Οι Year Of The Goat εκπέμπουν μια αίσθηση ασφάλειας κι εμπιστοσύνης, τέτοια που με κάνει να υπογράψω λευκή επιταγή για την ποιότητα του πρώτου ολοκληρωμένου άλμπουμ τους, ειδικά αν περιλαμβάνει riff και μπασογραμμές σαν το αντίστοιχα του "Vermillion Clouds". Ο καλύτερος οιωνός για το 2012, αρκεί να μην κυκλοφορήσει ο καινούργιος δίσκος των Witchcraft που θα επαληθεύσει τις προφητείες των Μάγια...
www.youtube.com/watch?v=D07L5mjiER4
Γιώργος Ζαρκαδούλας
Zodiac - "Zodiac"Independent Release (Demo EP, 2011)
(Stoner / Classic Rock)
Τι χρειάζεται για να μεγαλώσει στα αφτιά σου ο θαυμασμός και ο σεβασμός που έχεις για ένα συγκρότημα; Να αισθάνεσαι συγκινημένος που έχεις πατήσει δις τα μουσικόφιλα χώματα του Münster της Γερμανίας; Η απάντηση ακούει στο όνομα Janosch Rathmer, ο drummer των Long Distance Calling που αντάμωσε με τον κιθαρίστα Nick van Delft και αποφάσισαν να δώσουν μια νότια αύρα στο γερμανικό Βορρά. Το ομότιτλο EP των Zodiac είναι κλασσικό rock άκουσμα με μοντέρνα αισθητική και σαφώς post/stoner διάθεση. Το σχεδόν οχτάλεπτο "Failure" που ρίχνει την αυλαία είναι το μουσικό σήμα κατατεθέν της μπάντας, μολονότι το riff του "Drown" παραπέμπει σε Clutch πανηγύρι και το "Assembly Line" σε Lynyrd Skynyrd ημι-μπαλάντα. Η ιντριγκαδόρικη όμως στιγμή τους είναι «υπόγεια» και βρίσκεται κρυμμένη -αν και όχι καλά- στο "Upon The Stone", το solo του οποίου είναι η πιο εθιστική οργανική παρα-σύνθεση του 2011, με το δίστιχο που το συνοδεύει να παραδίδει μαθήματα αυτονόητης σοφίας. Υποδειγματική παραγωγή, εμπνευσμένοι καλλιτέχνες και το demo της χρονιάς είναι οι λόγοι που θα με οδηγήσουν στο Münster για ακόμα μια φορά...
https://www.reverbnation.com/artist/song_details/10369687
Γιώργος Ζαρκαδούλας
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
