Το Rocking επιλέγει τις «υπόγειες» κυκλοφορίες του 2016
«Κι εσύ κάνεις τη δική σου τέχνη γιατί κι εσένα κάτι σου λείπει. Άμα δεν σου λείπει κάτι, δεν κάνεις τέχνη» - Γιώργος Ρόρρης
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο δεν βάζουμε μυαλό κι ακούμε ολοένα και περισσότερη μουσική. Κάπως έτσι φτάσαμε για ακόμη μια φορά στο σημείο να σας παρουσιάσουμε κάποιους δίσκους και καλλιτέχνες που είτε κάνουν τα πρώτα δισκογραφικά τους βήματα, είτε παίζουν live μπροστά σε συγγενείς και φίλους, είτε προκάλεσαν αίσθηση στο εξωτερικό, είτε ακόμα είναι παλιές καραβάνες με το ελάχιστο της αναγνώρισης / δημοφιλίας. Το μόνο σίγουρο είναι πως μας άρεσαν αρκετά για να τους αφιερώσουμε μερικές αράδες και να τους γνωρίσετε κι εσείς με τη σειρά σας. Happy digging για ακόμα μια χρονιά και προσοχή στα εξώφυλλα.
Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
Car Bomb - "Meta"
Self Released
(Mathcore, Djent)
Νεοϋορκέζικη καφρίλα με πολύ προοδευτικές πινελιές και παρανοϊκά τεχνικές εκρήξεις. Βάλε λίγο από Cave In, The Dillinger Escape Plan, Korn, Deftones και Gojira και έχεις αυτή εδώ την βόμβα. Ειλικρινά δένει εξαιρετικά όλες τις επιρροές και φτιάχνει ένα απολαυστικό αποτέλεσμα που αξίζει. Το πιο αξιοθαύμαστο είναι ότι ξεφεύγει από τα στεγανά του Djent (λίγοι αποδιώχνουν τους Meshuggah σε αυτό το είδος) και δημιουργεί έξυπνα σημεία που μόνο σε IDM μπάντες βρίσκεις.
Fange - "Purge"
Throatruiner/Lost Pilgrims
(Sludge Metal, Crust, Doom)
Ίσως το πιο σάπιο περσινό άλμπουμ. Βγάζει μια τρομερά ρυθμική θανατίλα. Μισανθρωπικό και παράφωνο, γεμάτο θόρυβο και ατέλειωτο βάρος. Μια αργό και μια εκρηκτικό. Αλλού πετάει πέτρες κι αλλού σκατά. Μεγάλο του πλεονέκτημα, ο θόρυβος, η βοθρίλα και η μυρωδιά καμένου. Είναι δίσκος που σε αφήνει άφωνο. Μετά από κάθε ακρόαση απλά θα πεις «τι έγινε εδώ;». Έτσι πρέπει να είναι η ακραία μουσική. Έτσι οφείλει να είναι το μοντέρνο ακραίο metal , είτε αργό, είτε γρήγορο, είτε ρυθμικό, είτε τεχνικό, δεν έχει σημασία.
Nonsun - "Black Snow Desert"
Self Released
(Drone Metal, Heavy Psych)
Εδώ ακούς ένα διαφορετικό drone metal με στοιχεία ανατολής, μουσικές φευγάτες και ατμόσφαιρα ερήμου. Αλλού βαραίνει επικίνδυνα και σε στιγμές γίνεται πειραματικό και ακραία θορυβώδες. Δεν είναι ένα άχαρο, ακραίο ή βαρετό και ανυπόφορα θορυβώδες παραλήρημα. Έχει μέσα στις επτά συνθέσεις πάνω από ογδόντα λεπτά μουσικής με υπέροχα σημεία και εξαιρετικές ιδέες, με ιδιαίτερη προσοχή στην σύνθεση και την ενορχήστρωση. Το πως αλλάζει από βαρύ και κακοτράχαλο σε ψυχεδελικό και πειραματικό, είναι εκπληκτικό.
Obscure Sphinx - "Epitaphs"
Self Released
(Progressive/Sludge Metal)
Είχα ξαναγράψει για τους Πολωνούς, στην αντίστοιχη λίστα πριν τρία χρόνια. Φέτος παρουσιάζουν ένα ακόμα καλύτερο ατμοσφαιρικό, προοδευτικό και βαρύγδουπο metal. Ναι μοιάζουν στους πατέρες του είδους, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει, όταν αυτό που κάνουν είναι τόσο καλό. Έχουν τόσο όμορφα σημεία και έχουν τοποθετήσει τόσο έξυπνα τις επιρροές τους που νομίζεις ότι οι Tool συνάντησαν την Julie Christmas και οι Minsk τους Russian Circles κάπου στην δεκαετία του ενενήντα. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό αυτοχρηματοδοτούμενο δίσκο που δύσκολα θα ακουστεί, γι' αυτό φροντίστε να τον ψάξετε.
Respire - "Gravity And Grace"
Self Released
(Blackgaze, Post-Rock)
Φοβερή μίξη τρομπέτας και πιάνου με άσχημο και σκοτεινό black metal μοντέρνας κοψιάς. Έχει τα όμορφα στοιχεία του Καναδικού post-rock και τα θορυβώδη στοιχεία της νέας γενιάς του Αμερικάνικου ατμοσφαιρικού black. Είναι ένας δίσκος που θα καταπλήξει. Θα τον βρείτε ηλεκτρονικά, σε βινύλιο και σε κασέτα. Είναι από αυτά τα διαμαντάκια που σε κάνουν να απορείς, πόση καλή μουσική χάνεται εκεί έξω στις μέρες μας. Πόσες μπάντες θάβονται στον βωμό της υπερπληροφόρησης και της υπερπαραγωγής. Αυτούς αξίζει να τους ξεθάψετε. Άμεσα.
Γιώργος Ζαρκαδούλας
Astral Cult - "The Sacred Flame"
Self Released
(Psychedelic, Heavy Rock)
Ο δεύτερος δίσκος των Αμερικάνων έχει τα αγαπημένα μας κλισέ στην σωστή αναλογία. Δεν ξέρουμε τι φάση παίζει σε σχέση με τον πρώτο δίσκο. Δεν τον έχουμε ακούσει. Ετούτος εδώ όμως, έχει τους αργόσυρτους Black Sabbath, την ψυχεδέλεια και το groove μερικών από τα παιδιά τους. Έχει φωνητικά που δεν επιθυμούν να μοιάσουν στον Ozzy, με τον λυρισμό του Albert Witchfinder. Μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, σωστά δομημένες με τα φόρτε και τα mid tempo τους κι ευχάριστες μουσικές εκπλήξεις. Τι θα πει σαν ποια;
King Bufallo - "Orion"
Stickman Records
(Psychedelic, Heavy Blues Rock)
Από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτα της χρονιάς που μας πέρασε. Οι συσχετισμοί με τους All Them Witches, αρχίζουν και τελειώνουν με τις κοινές τους περιοδείες. Τα εφέ και οι παραμορφώσεις, δίνουν στις όποιες νωχελικές συνθέσεις μια αίσθηση χαλαρότητας κι ασφάλειας. Το κούρδισμα της ηλεκτρικής είναι τέτοιο που την κάνει με ελαφρά από την stoner σκηνή, και καλά κάνει. Βαράνε βέβαια και κάποιες desert επιληψίες, αλλά μέχρι εκεί. Το ελεγχόμενο τζαμάρισμα είναι ελκυστικό και σε συνδυασμό με την άκρα μελωδικότητα, καθιστούν το "Orion" ως ένα από τα -πρέπει να το ακούσεις χθες- άλμπουμ.
MaidaVale - "Tales Of The Wicked West"
The Sign Records
(Vintage Blues Rock)
Όχι μία. Τέσσερις καλησπέρες να πείτε. Όσες και οι κυρίες που απαρτίζουν την μπάντα. Στακάτο rock που βρίσκεται στα μουσικά σύνορα '60s με '70s, με μια προσέγγιση στην παραγωγή που προκαλεί έκπληξη. Υπάρχει μια σύγχρονη αισθητική που κατά κάποιον μαγικό τρόπο, δεν υποδηλώνει το σήμερα. Θέτε τα Jimi Hendrix wah wah, τον μινιμαλισμό του αμιγώς οργανικού "Heaven And Earth"; Μπορεί πάλι να είναι η ευθεία παραπομπή του τραγουδιού στο "Maggot Brain". Το λες και διασκευή χωρίς τα credits.
Mother Island - "Wet Moon"
Go Down Records
(Garage, Psychedelic Rock)
Τα θυμάστε αυτό; Φαίνεται πως καλάρεσε στους Mother Island και είπαν να βγάλουν έναν ολόκληρο δίσκο για πάρτη του. Και όχι μόνο μπορούν να τον τρίψουν στη μούρη των συμπατριωτών τους Psychedelic Witchcraft, έτσι για να μάθουν, τους αξίζει να σουλατσάρουν κιόλας κρατώντας τον παραμάσχαλα. Η Anita Formilan έχει μια αδυναμία στην Jess και δεν την κρύβει και όλοι μαζί μια αγάπη για το garage και το βερμούτ. Κι ευτυχώς που δεν το κρύβουν.
The Mystery Lights - "The Mystery Lights"
Wick Records
('60s Garage, Psychedelic Rock)
Και proto-punk το λες. Αμέ. Ένα ταξίδι στον χωροχρόνο για τους Νεοϋορκέζους που καταλήγει κάπου στα μέσα των '60s. Αβίαστα και χωρίς μεθοδεύσεις. Beatmusic και να σου οι Chocolate Watch Band. Με fuzz και στα φωνητικά βεβαίως βεβαίως και με το "Too Many Girls" να πρωτοστατεί στον χορό. Ή μήπως το "Without Me"; Δεν είμαστε για διλήμματα. Οι The Mystery Lights δημιούργησαν έναν άκρως διασκεδαστικό δίσκο με λουλούδια και δαίμονες. Τον λες κι αισθαντικό. Αμέ.
Old Blood - "Old Blood"
DHU Records
(Psychedelic, Doom Rock)
Ψυχεδελοπροτοντουμ ροκ. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί μ’ αρέσουν. Με γυναικεία φωνητικά και λίγο άσιντροκ ρε παιδί μου. Μην πάει το μυαλό σου στην Jex Thoth. Όχι άμεσα τουλάχιστον. Η φίλτατη Feathers όσο ψυχάκι και να ‘ναι, έχει φωνάρα. Και τα blues έχει και την funk/soul έχει. Ειδικά εκεί που τραγουδάει "...let’s see how deep my rabbithole goes" ή εκεί που σκάει η γέφυρα στο "Silk Road Rash" από το πουθενά. Άντε να δούμε. Όσο για τους υπόλοιπους; Κάτι σαν Uncle Acid χωρίς την σκατοψυχιά τους. Θα σου έβαζα audio από κάτω, αλλά θα καταλάβεις γιατί δεν…
Χρήστος Καραδημήτρης
Evership - "Evership"
Self Released (Digital)
(Symphonic/Progressive Rock)
Οι Evership προέρχονται από το Nashville, όπου αν δεν είχε εγκατασταθεί για να βρει τη Μέκκα του ο Neal Morse, δεν θα είχε την παραμικρή σχέση με το prog rock παρά την πλούσια μουσική ιστορία του. Παίζουν αυτού του τύπου το συμφωνικό progressive rock, που λόγω του οργανικού ήχου και της προσέγγισης των μελωδιών, δεν είσαι σίγουρος ποια δεκαετία μπορεί να γράφτηκε και να ηχογραφήθηκε, αν δεν το γνωρίζει. Έχουν όλα τα ωραία κλισέ, όπως έναν υπέρ-ταλαντούχο τύπο που γράφει τα πάντα και παίζει διάφορα όργανα, ακόμα και τον αδερφό του να παίζει στην μπάντα. Αλλά κυρίως έχει πολλές, ωραίες μουσικές ιδέες που φέρνουν στο νου Queen, Kansas ή/και Yes, χωρίς να αντιγράφουν, τις οποίες χωράνε σε πέντε δεκάλεπτες συνθέσεις. Κάθε καλό prog άλμπουμ παίζει με την αναλογία απόλαυσης/απαιτητικότητας και στο ντεμπούτο τους οι Evership γέρνουν λίγο προς το δεύτερο, αλλά αφήνουν πολλές υποσχέσεις.
Kyros - "Vox Humana"
Self Released
(Progressive Metal/Rock)
Κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ ως Syneaesthesia, αλλά μάλλον δεν είδαν προκοπή με την συμφωνική progressive rock προσέγγιση, οπότε έκαναν restart, άλλαξαν το όνομά τους σε Kyros και επέλεξαν να σκληρύνουν τον ήχο τους. Το "Vox Humana" είναι διπλό, concept άλμπουμ που τελικά ισορροπεί μεταξύ rock και metal, με κάμποσο βρετανικό στοιχείο να θυμίζει από Arena και Frost*, ως και Tesseract, ενώ φυσικά κι υπάρχουν οι Dream Theater κάπου στο κάδρο. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε να είναι μικρότερο σε διάρκεια και πιο συμπαγές, αλλά στο prog δεν περνάνε αυτά. Θα τους έχουμε υπό στενή παρακολούθηση στα επόμενα βήματα, γιατί έχουν πολύ καλά στοιχεία.
Σπύρος Κούκας
Existance - "Breaking The Rock"
Black Viper Records
(Heavy Metal)
Για τη γαλλική heavy metal σκηνή τα είχαμε πει αναλυτικότερα στο αντίστοιχο αφιέρωμα προ ολίγων μηνών, με τους παραδοσιακούς metallers από το Clermont να έρχονται να ενισχύσουν την πεποίθηση μας για την ποιότητα των γαλλικών μπαντών. Στο δεύτερο άλμπουμ τους, οι Existance διορθώνουν τα λάθη του άγουρου ντεμπούτου τους, παρουσιάζοντας την προσωπική τους εκδοχή στο Accept-ικό heavy metal. Καίριες δόσεις Maiden-ικού λυρισμού δίνουν στα κιθαριστικά licks τη στόφα του προσβάσιμου, ενώ η θύμηση των Riot και των Judas Priest των '80s παρομοιάζει τους Γάλλους ως μια νεότερη εκδοχή των τρομερών Σουηδών Wolf.
Frozen Sword - "Frozen Sword"
Self Released
(Epic / Heavy)
Το δεύτερο άλμπουμ αυτών εδώ των Ελβετών μας επιστρέφει σε περασμένες εποχές για το heavy metal, εποχές που το συναίσθημα έπαιζε πολύ πιο σημαντικό ρόλο από τις τεχνικές δεξιότητες των μουσικών ή την αρτιότητα της παραγωγής. Ακατέργαστο, αρχέγονο και μονολιθικό, το ομότιτλο άλμπουμ των Frozen Sword στέκεται μεγαλοπρεπώς ως μια από τις πιο παραγνωρισμένες κυκλοφορίες της περασμένης χρονιάς, με την πρωτόγονη '80s αύρα του να υπόσχεται ουσιαστικές ακροάσεις, όπου το επικό στοιχείο των Manowar, των Omen και των Doomsword να συναντά την πρωτόλεια αισθητική των Ostrogoth και των πρώιμων Blind Guardian.
Sellsword - "And Now We Ride"
Self Released
(Heavy / Power)
Από τις καλύτερες underground προτάσεις στο power metal για πέρυσι, οι Άγγλοι Sellsword παρουσίασαν ένα πληθωρικό ντεμπούτο, τόσο σε ποιότητα όσο και σε διάρκεια. Δίσκος με «σωστές» επιρροές (Domine, Rhapsody, Blind Guardian μεταξύ άλλων), στιβαρό song writing και μια αντρίκια φωνάρα να πρωτοστατεί, παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη ωριμότητα στην αξιοποίηση των ιδεών του και την ισορροπία μεταξύ συνθετικού κι εκτελεστικού τομέα. Αν οι Falconer εστίαζαν λιγότερο στο folk στοιχείο ή οι Sabaton ακολουθούσαν την πιο riff-άτη προοπτική των πρώτων τους άλμπουμ, ίσως να ακούγονταν κάπως έτσι.
Lucifer’s Hammer - "Beyond The Omens"
Shadow Kingdom Records
(Heavy Metal)
Ωριμότεροι και πιο εστιασμένοι απ’ ότι στο προ τριετίας demo τους, οι Χιλιανοί heavy metallers παρουσίασαν στον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο ένα εντυπωσιακό δείγμα ‘80s heavy metal. Η επιρροή των πρώτων τριών άλμπουμ των Iron Maiden είναι εμφανέστατη, η riff-ολογία των Grim Reaper και των Tokyo Blade και η αισθητική των Omen είναι παρούσες σε μεγάλο βαθμό και τα άτσαλα, μα άκρως ταιριαστά και ψυχωμένα φωνητικά ενισχύουν το πυρακτωμένο ατσάλι του "Beyond The Omens". Με το "Black Mysteries" να είναι το καλύτερο Omen κομμάτι για το 2016 (κι ενώ έβγαλαν στο ίδιο έτος δίσκο και οι ίδιοι οι Omen), το "Shining Blade" να συναρπάζει με το παλιακό, παθιασμένο feeling του και την lead κιθαριστική δουλειά να είναι για σεμινάριο heavy metal-ικής πόρωσης, η υποψηφιότητα των Χιλιανών για το καλύτερο true metal άλμπουμ της περασμένης χρονιάς μοιάζει να έχει, δικαίως, αρκετούς υποστηρικτές.
Condor - "Sangreal"
Gomorrah Records
(Death/Doom)
Η γνήσια τέχνη είναι αποτέλεσμα ωμού πάθους και το βάθος του συναισθήματος, μαζί με την υφέρπουσα συνθετική δεινότητα, κορυφώνεται στο τρίτο έργο των Κολομβιανών, με ένα και μόνο σκοπό: να αψηφήσει το Χρόνο. Ο Βάγκνερ συναντά το ωμό heavy metal, ο βασιλιάς Αρθούρος συναντά τους Bathory, οι Iron Maiden τον Andres Segovia και η αναζήτηση του Ιερού Δισκοπότηρου ξεκινά. Από την εισαγωγή που ανακαλεί Burzum, μέσα από ένα ζοφερό ηχόκοσμο, τόσο ζοφερό όσο και πραγματικό, η απόγνωση και η βία ταξιδεύουν τον ακροατή και τον οδηγούν στο φως και στη λύτρωση, δίνοντας μέσω των death/doom συνθέσεων ουσία και καθιστώντας τη ζωή του αυτοσκοπό και μυθωδία. Και αυτό είναι άλλωστε το νόημα ετούτης της μουσικής. Αυθεντικό, καρυδάτο, κυκλοθυμικό και συνάμα μελαγχολικό heavy metal (στην ουσία του) από μια υποτιμημένη μπάντα του σήμερα.
A Tortured Soul - "On This Evil Night"
Pure Steel Records
(Heavy/Power/Thrash)
Οι Αμερικάνοι μεταλλουργοί αποτελούν τον ορισμό της παραγνωρισμένης μπάντας, καθώς, αν και κυκλοφορούν εδώ και μια δεκαετία σταθερά κορυφαίες δουλειές, η αναγνωρισιμότητα τους είναι αντιστρόφως ανάλογη της ποιότητας που τους διακατέχει. Στην τέταρτη τους δουλειά, συνεχίζουν να αναμειγνύουν μαεστρικά heavy, power και thrash metal ήχους, σε ένα αποτέλεσμα που μονάχα με την ταμπέλα του U.S. metal θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί. Η θεατρική ερμηνεία του Rick Black, κάπου μεταξύ του Rob Halford και του King Diamond, λειτουργεί υποστηρικτικά με το μουσικό περιεχόμενο, το οποίο παρουσιάζει πληθώρα καλών ιδεών που άλλες σύγχρονες τους μπάντες θα ήθελαν μια ολόκληρη δισκογραφία για να αναπτύξουν. Αν και όχι το καλύτερο τους άλμπουμ (αυτός ο τίτλος μάλλον πηγαίνει στο προηγούμενο “Lucifer’s Fate”), σίγουρα αξίζει την αμέριστη προσοχή όσων πιστών στο αυθεντικό αμερικάνικο heavy metal.
Κώστας Σακκαλής
Whoopie Cat - "Whoopie Cat"
Self Released
('70s blues rock)
Μπήκα στον πειρασμό αντί για μία από τις υπόγειες κυκλοφορίες της χρονιάς να την προτείνω και ως την καλύτερη κυκλοφορία της χρονιάς, τόσο καλή εντύπωση μου έκανε αυτή η πρώτη δουλειά των Αυστραλών Whoopie Cat. Κάτι ανάμεσα σε EP και κανονικό δίσκο έχει διάρκεια 34 λεπτών και μέσα σε έξι τραγούδια καταφέρνει να μας κάνει να ξεχάσουμε τη διάλυση των Graveyard παίρνοντας το νήμα εκεί που το άφησαν οι Σουηδοί με το "Innocence & Decadence". Δηλαδή ακόμα πιο βαθιά στο λυρικό '70s bluesy classic rock, με πολλές mid-tempo συνθέσεις, εμπνευσμένα riff και εξαιρετικής μελωδικότητας και φρασεολογίας κιθάρα. Έχουν όμως και κάποια επιπλέον στοιχεία και αυτά δεν είναι άλλα από την χρήση πιάνου που εμπλουτίζει τον ήχο τους και την πολύ δυναμική φωνή του τραγουδιστή τους. Αμαρτία από το θεό του rock που αυτό το συγκρότημα δεν έχει δισκογραφικό συμβόλαιο, ακούστε και ξανακούστε την πρώτη τους αυτή δουλειά από το bandcamp.
Harvey Mandel - "Snake Pit"
Tompkins Square
(Blues/Jazz)
Το έχουμε ξαναπεί, «υπόγεια» κυκλοφορία δεν είναι μόνο αυτή που προέρχεται από ένα νέο και ανερχόμενο συγκρότημα αλλά και από καλλιτέχνες που τα φώτα της δημοσιότητας τους έχουν προ πολλού ξεχάσει και το να μάθεις για τις νέας κυκλοφορίες τους πόσο μάλλον να βρεις τα δισκάκια αποτελεί ένα μικρό άθλο. Εκεί εμπίπτει σαφώς και ο θρυλικός κιθαρίστας των '60s και '70s Harvey "The Snake" Mandel που έφτιαξε το όνομά του με τη συμμετοχή του στους Canned Heat, τους Bluesbreakers του Mayall αλλά φυσικά και το πολύ σύντομο πέρασμά του (δοκιμάστικά) από τους Rolling Stones όπως αυτό αποτυπώθηκε στο "Black & Blue". Αυτό που όμως αξίζει περισσότερο να κρατήσει κανείς από αυτόν είναι η solo καριέρα του με αριστουργήματα όπως τα "Cristo Redentor", "Baby Butter" και "The Snake" και το μίνι supergroup Pure Food And Drug Act. Σα να μην πέρασε μία μέρα από τότε, μας παραδίδει φέτος το έξοχο απολύτως instrumental "Snake Pit" στην εταιρία από την οποία ξεκίνησε την καριέρα του και ο αγαπημένος Ryley Walker. Αποφεύγοντας το σκόπελο να είναι ένα one man show μαζεύοντας μουσικούς που τον ανυψώνουν, δεν τον βοηθούν απλά, ο Harvey Mandel μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
Luck Of Eden Hall - "The Acceleration Of Time"
Headspin Records
(Psychedelic)
Οι Luck Of Eden Hall είναι αρκετά γνωστοί στον underground χώρο της σύγχρονης ψυχεδέλειας και πώς να μην είναι δηλαδή αφού κυκλοφορούν στην πιάτσα από το 1989 με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (singles, self releases, συμμετοχές σε συλλογές και τις ενδιάμεσες «κανονικές» κυκλοφορίες). Φέτος όμως δημιούργησαν μία από τις πιο ολοκληρωμένες δουλειές τους στο "The Acceleration Of Time" οπότε δικαίως θα εμφανιστούν και για πρώτη φορά στη συγκεκριμένη στήλη μας. Μελωδικοί και με κάποιες Beatles-ικές αναφορές, κατά κύριο λόγο είναι οι ονειρική βάση που δημιουργούν τα πλήκτρα που χαρακτηρίζει τον ήχο τους ενώ η καταγωγή τους από τα '80s αρκετές φορές δεν κρύβεται. Μόνο κακό, και ενδεικτικό ίσως γιατί δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τον underground χώρο, ότι σε σχεδόν ογδόντα λεπτά μουσικής δεν υπάρχει ένα τραγούδι που να υψώνει ανάστημα. Μην αποθαρρυνθείτε όμως από αυτό, το σύνολο τους δικαιώνει.
Eye - "Vision Αnd Ageless Light"
The Laser’s Edge
(Hard Prog/Space)
To "Book Of The Dead" με τα εκτεταμένα σύνθια στην εισαγωγή και μία ψευδοεπική cult εισαγωγή δε σε προετοιμάζει για τη συνέχεια αφού ακούγεται σαν τους Spinal Tap την ώρα που κατεβάζουν το πλαστικό Stonehenge. Μόλις όμως αυτοί οι ήχοι μεταμορφωθούν σε κάτι από Tangerine Dream ξέρεις ότι βρίσκεσαι στο σωστό σημείο και από εκεί και μετά όλος ο υπόλοιπος δίσκος απλά το επιβεβαιώνει. Κινείται με ευκολία ανάμεσα σε διαστημικά μονοπάτια, heavy psych ήχους και hard rock κιθάρες. Η αλήθεια είναι ότι το cult στοιχείο δεν το αποφεύγουν ποτέ τελείως αφού τόσο φωνητικά έχουν φανερές αδυναμίες όσο και στιχουργικά προσεγγίζουν το φαιδρό. Η ποικιλία των ιδεών τους όμως, ο τρόπος που κινούνται από μουσικό θέμα σε μουσικό θέμα και το πώς αναπτύσσουν τα τραγούδια τους με αποκορύφωμα το 27-λεπτο "As Sure As The Sun" κάνουν την όποια καλτίλα τους ελκυστική.
Joy - "Ride Along!"
Tee Pee Records
('70s Hard Rock)
Τους είχαμε αναφέρει και στο αντίστοιχο άρθρο του 2014 και παρότι αυτός ο δεύτερος δίσκος τους έκανε έναν παραπάνω ντόρο δεν είναι ότι ξέφυγαν και από το «υπόγειο» κύκλωμα οπότε αναμενόμενα το "Ride Along!” θα τους φέρει και πάλι στην ίδια λίστα. Τίποτα άλλο δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Οι Blue Cheer και οι Radio Moscow και πάλι αποτελούν δύο εμφανείς επιρροές, μία παλιά και μία σύγχρονη αντίστοιχα. Ο Parker Griggs μάλιστα των δεύτερων συμμετέχει και πάλι στην κιθάρα όπως κάνει και ο Mario Rubalcaba των Eartless στα τύμπανα. Για τους φίλους του παλαιάς κοπής rock, των δυνατών μπασοτύμπανων, της riff-άτης fuzz κιθάρας, των ατελείωτων (υπάρχει κανένα πρόβλημα;) solo αλλά και των καλών συνθέσεων, το "Ride Along!" θα βρίσκεται στα καλύτερα ακούσματα της χρονιάς.
It’s Not Night, It’s Space - "Our Birth Is But A Sleep And A Forgetting"
Small Stone Records
(Space Rock)
Κάθε χρόνο υπάρχει ένα τζαμαριστό space rock άλμπουμ που ξεχωρίζει ή έστω ένα που φτάνει μέχρι τα αυτιά μας. Παραπάνω από ένα φυσικά αν μετρήσει κανείς του γνωστούς – αγνώστους αλλά φέτος από τα σχετικά νέα ονόματα αυτό που έμεινε στο μυαλό περισσότερο είναι οι Αμερικάνοι με το καταπληκτικό όνομα It’s Not Night, It’s Space που είχαν φιλοξενηθεί στις σελίδες μας και το 2012. Με τις σωστές δόσεις βάρους, όπως ορίζει πλέον η σύγχρονη σκηνή του είδους και αναφορές ακόμα και στο post rock, θυμίζουν πολύ τον τρόπο που πέρυσι μας εντυπωσίασαν και βρέθηκαν σε αυτή τη λίστα οι Σουηδοί Yuri Gagarin. Και όπως εκείνοι από εκεί βρέθηκαν και στη σκηνή του Smoke The Fuzz Festival, το ίδιο ευελπιστούμε και για αυτούς.
Fumaca Preta - "Impuros Fanáticos"
Soundway Records
(Experimental latin psychedelic funk)
Ειλικρινά δεν ξέρω ούτε πώς να το κατηγοριοποιήσω ούτε πώς να περιγράψω αυτό το δισκάκι. Το σίγουρο είναι ότι η καταγωγή του Πορτογαλοβενεζουελιανού Alex Figueira (φωνή και κρουστά) έχει βάλει σφραγίδα στον ήχο τους και θέτει τη βάση για όλο το συγκρότημα. Ακολουθούν από κοντά τα υπόλοιπα όργανα που είναι αρκετά για ένα συγκρότημα που κατά βάση είναι τρίο. Το αποτέλεσμα; Ένα λατινογενές ρυθμικό χάος που είναι ταυτόχρονα πειραματικό, ψυχεδελικό και χορευτικό. Συνήθως. Ήδη σε κανα δυο λίστες που μετράνε (π.χ. του δισκοπωλείου Rough Trade) φιγουράρουν στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς οπότε underground μεν, όχι για πολύ δε.
Bad Acid - "Revelations Of The Third Eye"
Transubstans Records/Ozium
(Heavy Psych/Stoner)
Σε δεύτερο επίπεδο είναι άστοχη η σύγκριση αλλά σε πρώτο ας έχει κανείς στο μυαλό του τους Purson και τους Jess & The Ancient Ones όταν προσεγγίζει τους Bad Acid. Και δεν είναι σεξιστικό το ότι ο βασικός λόγος είναι ότι και οι τρεις μπάντες έχουν γυναίκες τραγουδίστριες, ο τρόπος ερμηνείας της Simona Mignola είναι ενδιάμεσα στις τραγουδίστριες των δύο άλλων συγκροτημάτων ενώ όλοι παίζουν μία μορφή heavy psych με μυστικιστικούς στίχους. Ο διάολος όμως κρύβεται στις λεπτομέρειες και κατά τα άλλα οι Bad Acid μπορούν να υπερηφανεύονται ότι έχουν το δικό τους χαρακτήρα. Διαθέτουν αρκετούς τόνους βάρους, μουσικά είναι πιο μονοδιάστατοι χωρίς να κλείνουν καθόλου το μάτι προς το prog ή την folk κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Φυσικά κάτι τέτοιο ίσως να είναι που θα κάνει και το stoner ιδίωμα να τους δεχτεί με ευκολία. Κάπου πρέπει να προσθέσουμε ότι χώρα καταγωγής τους είναι η Σουηδία οπότε η ποιοτική σφραγίδα είναι ξεκάθαρη.
Γαβριήλ Φιλιππόπουλος
Ψ.Χ. - "Το Φως Το Αληθινό"
Self Released
(Black Metal;)
Είναι αρκετά δύσκολο να μιλήσεις μόνο για μουσική, αναφερόμενος σε αυτό το έκτρωμα που σου γδέρνει τα αυτιά με τα μακριά και βρώμικα νύχια του. Οι Ψ.Χ. εμφανίστηκαν ξαφνικά, από τα βρωμερά δωμάτια που κατοικούσαν όλα αυτά τα χρόνια, παρέα με σωρούς από φορεμένες κάλτσες και κατουρημένα σώβρακα, κάνοντας stalking σε ανυποψίαστους χρήστες του ίντερνετ. Μουσικά τώρα αν ντε και καλά πρέπει να μιλήσουμε με μία γλώσσα που να φέρνει σε μουσικό site οι άνθρωποι(;) πίσω από αυτό το κολλητικό δημιούργημα ονόματι "Το Φως Το Αληθινό" ακούγονται σαν τους Burzum της πρώτης εποχής, παρέα με τους Weakling και το τετρακάναλο του Fenriz. Αν θέλουμε να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας τότε το "Το Φως Το Αληθινό" είναι η μουσική απεικόνιση ενός κουφαριού (ζώου ή ανθρώπου διαλέξτε εσείς) πασαλειμμένο με σκατά και πεταμένο πάνω σ’ ένα τάφο.
Martrod - "Transmutation Of Wounds"
Fallen Empire Records & Terratur Possessions
(Black Metal)
Εδώ έχουμε μια ανίερη σύμπραξη των Wrest (Leviathan), A.P. (Chaos Moon, Krieg), Thorns (Blut Aus Nord), H.V Lyngdal (Wormlust), D.G.(Misþyrming) και MkM (Antaeus). Ένας και ένας οι συγκεκριμένοι μουσικοί με τεράστια βιογραφικά στο black metal και όχι σε τίποτα ανυπόληπτες τελευταιες μπάντες αλλά σε σχήματα που βρίσκονται στην προμετωπίδα. Στην πρώτη τους προσπάθεια με το mini LP “Transmutation of Wounds” υπό το όχημα των Martröð, ακούμε 2 συνθέσεις μεγάλης διάρκειας και μεγάλης ψύχωσης. Το εναρκτήριο "Draumleiðsla" έχει μία μεγαλοπρέπεια Emperor-ική που καθηλώνει ενώ το δεύτερο τραγούδι, "Draumleysa", κυμαίνεται και αυτό σε πολύ υψηλά στάνταρ ποιότητας χωρίς ωστόσο να εντυπωσιάζει όσο το πρώτο με τις εναλλαγές του. Σίγουρα πάντως αν όλοι αυτοί καταφέρουν να συνεννοηθούν, θα έχουμε να περιμένουμε κάτι ενδιαφέρον.
Throane - "Derrière-Nous, La Lumière"
Debemur Morti Productions
(Avant-garde/Black Metal)
Ό,τι μα ό,τι έχει σχέση με την Church of Ra γαμεί. Νομοτελειακά και αντικειμενικά. Ο τύπος που βρίσκεται πίσω από τα graphics designs σε Ulver, Blut Aus Nord και εκκλησία του Ra, καθώς και μουσικά πίσω από Treha Sektori, Sembler Deah και Ovtrenoir, είπε να βάλει άλλο ένα απόκοσμο σχήμα στο βιογραφικό του. Ο Dehn Sora με τους Throane εξερευνεί κάποια μονοπάτια, αν όχι απάτητα, σίγουρα μερικώς αχαρτογράφητα. Κάπου εκεί μεταξύ του black metal και του post metal/sludge των Amenra βρίσκεται το "Derrière-Nous, La Lumière". Κάθε ακροατής μπορεί να κάνει την δική του προβολή όσον αφορά τι είναι αυτό που ακούει και τι περιμένει να εισπράξει μόλις τελειώσει η ακρόαση. Απελπισμένα grim φωνητικά πάνω από μίνιμαλ τύμπανα και κιθάρες που τρομάζουν με τις κλειστοφοβικές ατμόσφαιρες που δημιουργούν. Δίσκος δοκιμασία.
Wode - "Wode"
Broken Limbs Recordings/Sell Your Soul Records
(Black Metal)
Οι Βρετανοί Wode χωρίς να έχουν προσπαθήσει ιδιαίτερα (προφανώς έχουν καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να βγει ο δίσκος, εδώ μιλάμε για το feeling που βγάζει) κυκλοφόρησαν έναν από τους πιο διασκεδαστικούς black metal δίσκους της χρονιάς. Και είναι φτιαγμένος από τόσο απολαυστικά παλιομοδίτικα στοιχεία που αναβλύζει πώρωση από κάθε riff. Το "Wode" είναι ένα τρελό rip-off Dissection με ολίγη από Mayhem. Τα παλικάρια το κάνουν τόσο όμορφα ωστόσο που δεν έχεις κανένα μα κανένα πρόβλημα να μπεις μέσα σε εκείνη τη χρονοκάψουλα και να βγεις πίσω στα γαμηστερά χρόνια όταν και άκουγες για πρώτη φορά το "Storm of the Light's Bane".
Sun Worship - "Pale Dawn"
Golden Antenna Records
(Black Metal)
Να που βρισκόμαστε πάλι μπροστά στο μεγάλο (ψεύτο)δίλημμα: Το hype και το Pitchfork επηρέασαν το black metal και σε τι βαθμό; H άποψη μου είναι πως μιλάμε για μία ακατάσχετη μπουρδολογία και «να ‘χαμε να λέγαμε» σε διασκεδαστικές μεν, γραφικές δε, κουβέντες με πιουρίστες (μπλακ)μεταλάδες. Οι Βερολινέζοι Sun Worship έγραψαν έναν συγκλονιστικά συναισθηματικό και σκοτεινό δίσκο, ζηλεύοντας σε ένα βαθμό το μεγαλείο και την ηγεμονική αύρα των Emperor. Αλλά και εκείνα τα βιτριολικά και τόσο χαρακτηριστικά riff των Satyricon της Nemesis Divina εποχής. Το "Pale Dawn" είναι ένα σκαλί πάνω από το τελευταίο Deafheaven ας πούμε.
Alkerdeel - "Lede"
Consouling Sounds
(Black Metal)
Δικαιωματικά πριν σχολιάσουμε το οτιδήποτε για το "Lede" των Alkerdeel πρέπει να αναφερθούμε στο φανταστικό εξώφυλλο. Είναι εκπληκτικό. Ένας δαίμονας που ρίχνει μία γιγάντια κλανιά κοιτώντας κιόλας πίσω ύπουλα να δει αν έχει φτάσει το στόχο. Ποιος είναι αυτός; Άγνωστοι αι βουλαί των Βέλγων ημίτρελων. Μουσικά τώρα, μέσα σε πέντε συνθέσεις raw black metal βγαίνει όλη η παράνοια τους αφτιασίδωτη. Ανελέητο blast beat, κιθάρες παγωμένες που ξυραφιάζουν, μπασάρα που σκάβει και δίνει βάθος και φωνητικά που έρχονται από τα βάθη ενός φαραγγιού στα Ιμαλάια. Όταν πιάνουν τα punk-ικα τούπα τούπα η μουσική είναι για τεράστια κλωτσοπατινάδα.
Chepang - "Lathi Charge"
Self Released/Nerve Altar/Holy Goat
(Grindcore)
Εδώ είμαστε. Αποκάλυψις. Συγκλονιστικής έντασης και ποιότητας grindcore από τους Chepang. Κατάγονται από το Nepal, αλλά ζουν στη Νέα Υόρκη. Η μουσική τους και οι στίχοι τους είναι πολιτικά φορτισμένοι με την ανάγκη για καταστροφή των ισχυόντων εκμεταλλευτικών, κοινωνικών και εργασιακών δομών. Οι ίδιοι έχουν ονομάσει το grindcore τους "immigrindcore”"καθότι μετανάστες. Το καινούριο τους EP, "Lathi Charge" είναι έντονο σε βαθμό παροξυσμικό και τόσο μα τόσο καλό που φέρνει στο μυαλό τα "Jouhou" και "The Inalienable Dreamless" των Discordnace Axis.
