Ανασκόπηση 2015: Doom / Stoner / Sludge / Heavy Rock

Ετούτη εδώ η ανασκόπηση, έχει κατά καιρούς προτείνει ταινίες σαν τους "Ιππείς Της Πύλου", "Predestination" και το "Begotten". Ήρθε η ώρα λοιπόν και για ένα γουέστερν. Σκέψου, τι είναι αυτό που λείπει από τις λυρικές ταινίες της Άγριας Δύσης του Tommy Lee Jones, των αδελφών Coen και το έμορφου Fassbender; Το μούσι του Kurt Russell.

Το "Bone Tomahawk" είναι η φετινή ταινία που αγαπήσαμε, η ταινία στην οποία συμπρωταγωνιστεί το ξανθό νυμφίδιο του "Banshee", είναι το γουέστερν που επιτέλους έχει μαζί με το οδοιπορικό, ατάκες που ξυρίζουν και πολλά καντάρια βίας που προσδοκούσαμε εδώ και καιρό. Στα δικά μας τώρα...

♦ Αθάνατα παππούδια ♦

Βετεράνοι και larger than life περσόνες που αρνούνται πεισματικά την συνταξιοδότηση

1. Οι Clutch αψήφησαν τον νόμο του Νεύτωνα και με το "Psychic Warfare" παρέμειναν στα ψηλά. Μπορεί να είναι μια σκάλα κάτω σε σχέση με το "Earth Rocker", το γεγονός όμως πως εδώ και καιρό συναγωνίζονται τους εαυτούς τους, μαρτυρά την απόσταση που τους χωρίζει από άλλες μπάντες. Σε αναμονή, λοιπόν, να τραγουδήσουμε μαζί τους κι από κοντά το "Our Lady Of Electric Light".
2. Το "Luminiferous" των High On Fire είναι μια παρόμοια περίπτωση κι αυτό. Έχει το προσόν της καλώς εννοούμενης υπεροψίας. Έχει το ηχητικό πισωγύρισμα σε πιο heavy metal φόρμες και το ειδικό βάρος της τυφλής εμπιστοσύνης που λίγοι εμπνέουν εκεί έξω. Μια άξια προσθήκη στα ουκ ολίγα γαλόνια της μπάντας.
3. Οι Monster Magnet αποφάσισαν να συνεχίσουν την επιτυχημένη συνταγή του "Milking The Stars: A Re-Imagining Of Last Patrol", αλλάζοντας αυτήν τη φορά τα φώτα του "Mastermind" με τα ψυχεδελικά λαμπιόνια του "Cobras And Fire". Το ευχαριστηθήκαμε, αλλά μάλλον δεν υπάρχει λόγος να τριτώσει το redux. Τουτέστιν, καιρός για καινούργιες συνθέσεις κε Wyndorf.
4. Δεν ξέρω το γιατί, αλλά ελάχιστοι ασχοληθήκαμε με το "Curious Volume" των Pentagram. Ίσως να ήταν λόγω της αρνητικής εντύπωσης από το πρώτο τραγούδι που έδωσαν στην δημοσιότητα, ίσως γιατί το θυμηθήκαμε κομματάκι αργά. Αυτό που εν τέλει ακούσαμε είναι πιο rock του αναμενομένου, με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Victor Griffin που επιτέλους κατάφερε να κλέψει λίγη από την δόξα του Bobby Liebling.
5. Η επιστροφή της χρονιάς φέρει φαρδύ πλατύ το όνομα των Goatsnake και την παύση της 15ετούς απουσίας τους από τα δισκογραφικά δρώμενα. Το "†Black Age Blues†" μας πήγε κάμποσα χρόνια πίσω, τότε που ο νεανίας Greg Anderson ίδρωνε τα χέρια του στην κιθάρα προκειμένου να βγάλει το βρώμικο feeling των Black Sabbath. Το "Elevated Man" πάντως, είναι Kyuss.

Check Also: Τους πήρε 20 χρόνια να κυκλοφορήσουν τον -κατά πολλούς- καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Ο λόγος για τους Acid King και το "Middle Of Nowhere, Center Of Everything", που με το ελεγχόμενο τζαμάρισμα, το εξαιρετικό drumming και το αναμενόμενο tripping, δημιούργησαν μεταξύ άλλων έναν δίσκο που βρίθει μουσικότητας κι επικής ατμόσφαιρας. Μάρτυράς μας το "Laser Headlights".

♦ Αργός θάνατος ♦

Groovy & πένθιμες καμπάνες του Doom

1. Οι Uncle Acid συνεχίζουν να ακροβατούν φανταστικά πάνω στην ψυχεδέλεια και το doom της δεκαετίας του '70, διαχειριζόμενοι εξαιρετικά φως και σκοτάδι με οργιαστικά riff και αργούς τελετουργικούς ρυθμούς που προκαλούν δέος. Το "Night Creeper" είναι άλλο ένα κομψοτέχνημα παραδοσιακού τζαμαριστού, heavy doom που επισφραγίζει το μεγαλείο τους.
2. Οι Windhand είναι από τις ιδιαίτερες περιπτώσεις μπαντών που κάθε δίσκος τους ξεκινάει με ένα τεράστιο αβαντάζ που καμία άλλη μπάντα δεν έχει: Την τεράστια και ισοπεδωτική φωνάρα της Dorthia Cottrell. Όταν έχεις λοιπόν αυτή την μοναδική φωνή και πάνω από ρεψίματα να τη βάλεις, πάλι γαμώ ακούγεται το τελικό αποτέλεσμα. Πόσω μάλλον όταν την πλαισιώνεις με αργόσυρτες doom riff-άρες που σκίζουν το σύμπαν και μονολιθικά τύμπανα που προκαλούν δονήσεις, όπως και γίνεται στο "Grief's Infernal Flower".
3. Με σβηστές τις μηχανές οι Ιταλοί τιτάνες Ufomammut, προκαλούν δέος για άλλη μια φορά με το υπερβατικό "Ecate". Ακραία ψυχεδέλεια και μονολιθικότητα συνδυάζονται και πάλι εξαίσια και παρ' όλο που του λείπει η αποπνικτική ατμόσφαιρα των προκατόχων του, έχει τελικά ό,τι χρειάζεται για να τους διατηρήσει στην κορυφή του ευρωπαϊκού doom.
4. Οι Jess And The Ancient Ones συνεχίζουν να συναρπάζουν με το μπολιασμένο στα '70s doom rock τους, έχοντας κατεβάσει μια ταχύτητα από το υπέροχο ντεμπούτο τους. Βέβαια, το "Second Psychedelic Coming: The Aquarius Tapes" κλείνει με αυτό το ανυπέρβλητο "Farewell to Virgin Grounds Forever" το οποίο στα 20 λεπτά του παίρνει τον ακροατή από το χεράκι και τον ταξιδεύει σε ψυχεδελικά ηχοτοπία μοναδικής ομορφιάς, που και μόνο από αυτό να αποτελείτο ο δίσκος, θα άξιζε τους διθυράμβους.
5. Η εμβληματική φυσιογνωμία του Tommie Eriksson και το cult απόσταγμα μαύρης μαγείας από το οποίο ξεχειλίζει το "To The Other" αρκούσαν για να μας απασχολήσουν εκ νέου οι Saturnalia Temple. Μπορεί να μην έχει την μεγαλοπρέπεια του "Aion Of Drakon", έχει όμως παρ' όλα αυτά όλη αυτή τη μαυρίλα, το ψύχος και τα αλυσοδεμένα riff που χρειάζονται για να χαθούμε ξανά στη σκοταδιστική δίνη που δημιουργεί η μουσική τους.

Check also: Πώς και πώς περιμέναμε τον διάδοχο του "Vol. II" και οι Spelljammer παραδίδουν το "Ancient Of Days" μέσω drone / noise βόμβων και μελωδικής ψυχεδέλειας.

♦ Σκληρά, βαριά και κατάξερα κομμάτια λάσπης ♦

It's sludge time baby

1. Το ντεμπούτο των Αaron Turner (Isis, Old Man Gloom), Nick Yacyshyn (Baptists) και Brian Cook (Russian Circles, Botch) με το "The Deal" ικανοποίησε κάθε προσδοκία. Βαρύ, ακραίο, σκληρό και ατμοσφαιρικό όπου χρειάζεται. Αν και μπορεί να συγκινήσει και φίλους του post-rock, περιέχει απίστευτη ένταση και μια καφρίλα που θα δυσκολέψει πολλούς. Θηρίες κομματάρες που τσακίζουν. Σχιζοφρένεια. Εμπειρία. Ομορφιά. Πολύπλοκες, βασανιστικές συνθέσεις, γεμάτες ψυχεδέλεια, ατμόσφαιρα και σαπίλα. Ένα ασήκωτο αριστούργημα από τους Sumac, χωρίς αναστολές και όσο μοντέρνο πάει.
2. Δυο ακραία συγκροτήματα, έκατσαν μαζί κι έφτιαξαν το "You, Whom I Have Always Hated". Οι Thou και οι The Body κατάφεραν να δημιουργήσουν τα πιο βρώμικα, θορυβώδη, αργά και σάπια sludge κομμάτια για φέτος. Ανατριχιαστικά ταιριάσματα ήχων και μουσικών ιδεών. Τρόμος, ακρότητα, βρώμα και μαυρίλα. Έξοχη επιθετικότητα στα όργανα, βάναυσες κραυγές στα φωνητικά. Σαρωτικό και καταστροφικό. Καλοφτιαγμένο και επίμονα αδιάκριτο, εισβάλει στο είναι σου και το καταστρέφει.
3. Μπορεί να είναι και το πλέον ακραίο, hardcore, μαύρο και χαοτικό sludge για το 2015. Στο "All Hail Τhe Swinelord" δεν θα περάσεις καλά. Η βία του είναι ωμή. Η επίθεση ανελέητη. Οι ιδέες του μηδενιστικές. Ο ήχος ακραίος. Μια βαρβαρότητα από τους This Gift Is A Curse που παρουσιάζουν εξαιρετικά και άμεσα, αυτό ακριβός που επιθυμούν. Μια δυνατή μουσική που πονάει.
4. Οι Phantom Winter προέρχονται από τους Omega Massif. Παράγουν ένα εξαιρετικά αργό και χειμωνιάτικο doom / sludge. To "Cvlt" περιέχει όμορφη καλοπαιγμένη και καλοφτιαγμένη μουσική. Οι βάσεις τους είναι ο θόρυβος, η τραχύτητα στις κιθάρες και οι εξάρσεις στους ρυθμούς. Μαζί μ' αυτά έρχονται τα σκισμένα φωνητικά και δένουν το γλυκό. Αρκετά καλή προσπάθεια, χωρίς να εντυπωσιάζει.
5. Δεν μπόρεσαν να κάνουν την έκπληξη οι Kowloon Walled City με το "Grievances" αν και πλησιάζουν τον ορισμό του sludge όσο λίγοι. Αργοί με επίμονα ουρλιαχτά, που ίσως ενοχλούν, κατέχουν την σύνθεση και παράγουν μοντέρνα μουσική που θα μπορούσε όμως να έχει ενορχηστρωθεί πιο σωστά. Η μονοτονία, αντί να τους εξυψώσει, τους άφησε στα ρηχά νερά.

Check Also: Αν και δεν ταιριάζει απόλυτα στο sludge, καθότι πιο ατμοσφαιρικό, τo "The Crash And The Draw" των Minsk είναι ένα αριστούργημα που δεν δείχνει κανένα μα κανένα έλεος. Προετοιμάστε τα αυτιά σας για μια πανδαισία ήχων και εμπνευσμένων συνθέσεων. Ανεπανάληπτο.

♦ Κάποτε στην έρημο ♦

Είτε το πεις πρώην stoner rock είτε νυν heavy rock, μέσα θα 'σαι

1. Ο δίσκος θα μπορούσε να είναι σε οποιαδήποτε παράγραφο αυτής της ανασκόπησης. Το "Crooked Doors" είναι το πιο βαρύ, λασπωμένο, νότιο, blues και μελωδικό stoner που θα βρείτε εκεί έξω. Hard rock μαγεία από τους Royal Thunder. Μια κυκλοφορία η οποία προσελκύει άπειρους θαυμαστές καθώς δεν έχει όρια, δεν δείχνει ελαττώματα και στέκεται αγέρωχη ως μιας από της καλύτερες της χρονιάς. Οι μουσικές τους σε αφήνουν μαλάκα. Οι ιδέες τους σε πετάνε κάτω ξερό. Το συναίσθημα που εκφράζουν σε λυγίζει και η μαγκιά τους σε γονατίζει. Απολαυστικό.
2. Οι Elder κυκλοφόρησαν μάλλον τον καλύτερο stoner δίσκο για το 2015. Βέβαια, δεν είναι μόνο stoner καθώς έχει λίγο απ' όλα. Το "Lore" έχει αρετές και μπλέκει απίθανα, αρκετά μουσικά είδη που δεν είναι αταίριαστα μεν, αλλά δένονται εκπληκτικά. Είναι τόσο heavy που σε ξεσηκώνει. Είναι τόσο πολύπλοκο που σε εντυπωσιάζει. Πέντε πολύ μεγάλες χρονικά συνθέσεις, οι οποίες περιέχουν τα πάντα και καταφέρνουν να μην κάνουν κοιλιά ούτε δευτερόλεπτο. Το τρίο από την Μασαχουσέτη δημιούργησε λοιπόν ένα εξαιρετικό άλμπουμ, το οποίο δεν χάνει πουθενά την ισορροπία και την «βαρύτητά» του.
3. Είναι ό,τι πιο εύπεπτο, χαρούμενο και pop μπορείς να ακούσεις στο είδος. Το "Restarter" δημιουργήθηκε από τους Torche για να κάνει εντύπωση. Περιέχει σάπια σημεία, όμορφες μελωδίες, εκρηκτικά περάσματα και βαρύτητα που δεν το πιστεύεις. Θυμάται λίγο από τους παλιούς Torche, χαμηλώνει αρκετά τις ταχύτητες και παρουσιάζει την φρεσκάδα και τις νέες τους ιδέες με τον καλύτερο τρόπο. Τρομερός θόρυβος, καταπληκτικές συνθέσεις, χοροπηδητά και χαμόγελα. Μια επανεκκίνηση λοιπόν που ανεβάζει την μπάντα ψηλά.
4. Οι Kylesa είναι μια αγαπημένη μπάντα στο ελληνικό κοινό και φέτος παρουσίασε το "Exhausting Fire" και παραδόξως μας ψιλοαπογοήτευσε. Έχασε λίγο σε έμπνευση και ένταση, κέρδισε σε ψυχεδέλεια και μελωδία. Αυτό όμως που τους έκανε αγαπητούς τόσα χρόνια, ήταν η τρομερή ένταση και σαπίλα που έδιναν στον ρυθμό και την μελωδία τους. Όσοι γούσταραν το heavy στο stoner τους καλύτερα να φύγουν, όσοι γοητευόντουσαν από τα psych της μουσικής τους, τότε εδώ θα περάσουν καλά. Ευτυχώς τα κομμάτια "Lost And Confused" και "Shaping The Southern Sky" αποζημιώνουν τους πάντες.
5. To "Endless Flight" των Egypt κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες. Καλά καλά δεν ξέραμε ότι δουλεύουν πάνω σε νέο υλικό και η είδηση (όπως και ο δίσκος) έσκασε σαν βόμβα. Το τρίο από την Βόρεια Ντακότα παράγει πανέμορφα, σκονισμένα και βαριά riff που συνδυάζονται τρομερά με καθαρά και βραχνά φωνητικά. Αν είχε έρθει λίγο νωρίτερα θα το συζητάγαμε πολύ παραπάνω. Μην σας ξεφύγει, αργότερα θα το μνημονεύουμε ως κλασικό.

Check Also: Οι Αυστριακοί Sahara Surfers, πέραν του ότι ανήκουν στο ευρωπαϊκό ρεύμα της heavy rock σκηνής που πάει τον ήχο ένα βήμα παραπέρα, έχουν διαμορφώσει προσωπικότητα. Το "High Lands" έχει την οξυδέρκεια των Tool, τον λυρισμό των The Gathering, μα κυρίως έχει την ερμηνεία της Julia Überbacher. Το κούρδισμα των Colour Haze μαζί με τις προηγούμενες αναφορές τα ακούτε στο υποδειγματικό "Ghost".

♦ Θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε ♦

...ή αλλιώς, της Ελλάδος τα παιδιά

1. Τι κι αν κυκλοφόρησε νωρίς; Το "Those Winds" αντέχει ακόμα στον χρόνο και υπαίτια γι' αυτό είναι η εξαιρετική του ποιότητα. Οι Stonebringer δημιούργησαν ένα μέρος της μουσικής του μέλλοντος, φεύγοντας νωρίς από τον κακό χαμό της ελληνικής stoner σκηνής και δικαιώθηκαν πανηγυρικά. Αναμένουμε τους πρώτους ακόλουθους της «Μόρας».
2. Ο πρώτος επίσημος δίσκος των Black Hat Bones έχει κι αυτός τα ρίσκα του. Δεν έπραξαν εκ του ασφαλούς, διάλεξαν κι αυτοί άλλη ρότα από την προφανή και καταστάλαξαν στο αλητήριο rock. Το "High Gain Devil Rockers" έχει όλες εκείνες τις γουστόζικες αμερικανιές και είναι όσο heavy του πρέπει ώστε να προσελκύσει ετερόκλητο μουσικό κοινό. Το "Point Six" είναι η τρανή απόδειξη αυτού.
3. Σταθεροί παρέμειναν οι Potergeist στο swamp metal τους. Το "Crocodile Tears" είναι τίγκα στο groove της μεγάλης των Pantera σχολής και διασκεδαστικό όσο δεν πάει. Επικεντρωμένοι πλέον στο heavy κομμάτι του Νότου και έχοντας ως πρώτο τους μέλημα να περάσει καλά ο ακροατής, φαντάζουν ακλόνητοι από την θέση που δικαιωματικά έχουν κατακτήσει στην εγχώρια σκηνή.
4. Έχοντας αλωνίσει τις μουσικές σκηνές της πόλης (και όχι μόνο) δίπλα σε γνωστά συγκροτήματα, ήρθε ο καιρός για το πρώτο άλμπουμ των Godsleep και καθότι μερακλήδες ως λαός, το "Thousand Sons Of Sleep" θα εκτιμηθεί δεόντως. Είναι το stoner-o-doom που αγαπάμε και μας είχε λείψει; Είναι το αντανακλαστικό κλίνατε την κεφαλή πάνω κάτω; Ή μήπως είναι αυτά συν το ψυχεδελίζον έπος "Home"; Aye!
5. Επιτέλους και μια παρουσία από «μινάρες». Φαίνεται πως τα ολοένα αυξανόμενα live τα τελευταία χρόνια στην Πάτρα έπιασαν τόπο κι έδωσαν στους Fuel Εater λόγο ύπαρξης. Το heavy rock τους είναι γνώριμο και καλοδεχούμενο, θ' ακούσεις αγαπημένες μουσικές στο "Centralia" και στο τέλος θα βάλεις ν' ακούσεις εκ νέου το "The Blind Watchmaker". Στάνταρ.

Check Also: Οι παλαίουρες της παρέας. Σχηματίστηκαν το 2003 και παρόλη την θετική ανταπόκριση από το κοινό, διαλύθηκαν δυο χρόνια μετά. Οι Heavier Than God επανέρχονται επίσημα στην ενεργό δράση με τον πρώτο τους δίσκο, που φιλοδοξεί να συγκινήσει τους θιασώτες της doom punk σκηνής. Το "Doomed And Confused" θα σας πείσει για την βρώμικη αγνότητα των προθέσεών τους.

♦ Σε άγνωστα νερά ♦

Στα πιο σκοτεινά σημεία του βάλτου υπάρχουν διαμαντάκια που λάμπουν, το θέμα είναι να πάρεις την απόφαση να βουτήξεις και να βραχείς

1. Ο Ben Koller (Converge, All Pigs Must Die) είναι μια μια αφιονισμένη μηχανή που σκοτώνει. Ο Stephen Brodsky (Cave In) είναι μια διάνοια που γράφει κομματάρες και έχει μια πιο χροιά που κάνει τη διαφορά. Τι γίνεται όταν αυτοί οι δύο τζαμάρουν παρέα; Τους Mutoid Man και το "Bleeder", ένα νευρωτικό, μοντέρνο sludge-ο-hardcore με pop τζούρες, ιδανικό για να ξεχαρβαλώσεις τον αυχένα σου και να ξελαρυγγιαστείς.
2. Οι μικροί θεούληδες Gaza μας τελείωσαν και άφησαν πίσω τους συντρίμμια αλλά ευτυχώς το όραμα δεν πέθανε για τους Casey Hansen και Anthony Lucero, οι οποίοι σχημάτισαν τους Cult Leader και με το ντεμπούτο τους, "Lightless Walk" μας ταρακουνάνε επαρκώς με τα μανιασμένα hardcore / sludge τερτίπια τους. Δεν ακουμπάνε το μεγαλείο των πρώτων αλλά αυτό που κάνουν το κάνουν καλά και αυτό αρκεί.
3. Λίγους αξιόλογους occult doom δίσκους είχαμε φέτος και ένας από αυτούς είναι το δίχως άλλο, το ντεμπούτο των Church (ή όπως προτιμάνε οι ίδιοι, CHRCH), το ισοπεδωτικό "Unanswered Hymns". Βάλε μέσα στο occult καζάνι λίγο από το αυτιστικό τριπάρισμα των Sleep, βάλε λίγη και από την death / doom βοθρίλα των Warhorse και έδεσε το χαρμάνι. Ανελέητο σφυροκόπημα από αυτά που δεν βαριέσαι και επιζητάς να μην τελειώσουν ποτέ.
4. Οι Nightslug με είχαν απασχολήσει ήδη από το προπέρσινο ντεμπούτο τους, "Dismal Fucker", οπότε το νέο τους πόνημα το περίμενα με ανυπομονησία. Το "Loathe" ακούγεται ακριβώς όπως γουστάρω το σύγχρονο sludge: Με punk καταβολές, θεόρατη, απροσπέλαστη παραγωγή και riff που σου διαλύουν το κεφάλι.
5. Από Αυστραλία μεριά, οι Witchskull, στο ντεμπούτο τους, "The Vast Electric Dark", πάνε πίσω μπόλικες δεκαετίες χωρίς να χάνουν επουδενί σε φρεσκάδα. Το χαμηλοκουρδισμένο blues τους είναι εθιστικό και σε παρασέρνει με τους αργούς, μεθυστικούς doom ρυθμούς του, έχοντας τις απαραίτητες, classic rock, Thin Lizzy-ικές τζούρες που θα δώσουν το κάτι παραπάνω. Το "Raise The Dead" είναι και Wino approved.

Check also: Στο ίδιο ύφος με τους προαναφερθέντες Witchskull, οι Βρετανοί Mammothwing εστιάζουν ακόμα περισσότερο στην ψυχεδέλεια και την αυτοσχεδιαστακή διάσταση του doom και μας ταξιδεύουν με το εξαίσιο "Morning Light".

♦ Επί σκηνής κρεμάμενοι ♦

Αξιομνημόνευτες ζωντανές εμφανίσεις επί ελληνικού εδάφους

1. 11/06/15: Όταν οι πρωτεργάτες του sludge είναι στην σκηνή, τι να περιμένεις πέρα από ισοπέδωση των πάντων. Αυτό έγινε στην εμφάνιση των Eyehategod η οποία περιείχε αρκετά εμβληματικά κομμάτια και απέδειξε ότι παρά τα χρόνια αυτό το συγκρότημα μπορεί ακόμα να κάνει σοβαρές ζημιές.
2. 07/06/15: Οι τράγοι ήταν καταιγιστικοί. Οι Goatsnake με όσο τσαγανό χρειάζεται έπαιξαν τα πάντα. Παρελθόν και μέλλον στα αυτιά μας με μια απλότητα επί σκηνής. Χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα, αυτοί εδώ οι τύποι έδωσαν μια τρομερή παράσταση με όγκο, μαγκιά και παράδοξη χαρά. Όλα ήταν τέλεια.
3. 29/04/15: Κόλαση από του Black Cobra και ταξίδι από τους Acid King. Μπορεί παππούδες σαν τους Monster Magnet, να δείχνουν ότι δεν το έχουν πια ζωντανά, εδώ όμως τα γερόντια έδειξαν πόσο μάγκες είναι. Οι πρώτοι κόντεψαν να ρίξουν το μαγαζί και οι δεύτεροι να μας πάρουν τα κεφάλια. Εξαιρετική διπλή παρουσία από δυο υπέροχες μπάντες που έστειλαν sludge και doom μαχαιριές στα αυτιά μας.
4. 27/06/15: Εν μέσω capital controls, δημοψηφίσματος και γενικότερης κακής διάθεσης, οι Corrosion Of Conformity κατάφεραν να μας ταρακουνήσουν και να μας διασκεδάσουν. Η μπάντα με της κλασική της σύνθεση και όλες τι κομματάρες της καλής τους περιόδου έδειξαν την αξία της μπροστά σε ένα οπωσδήποτε μουδιασμένο κοινό.
5. 16/06/15: Αδιανόητη τρέλα και παράνοια από μια μπάντα που ζωντανά εξυψώνεται. Οι Weedeater μας έδωσαν τα μυαλά στο πιάτο να τα φάμε. Όταν ένας θρύλος σαν τον Dixie με την παρέα του, είναι μπροστά σου, το μόνο που περιμένεις είναι να καούν ενισχυτές και να πέσει κάνα μαγαζί. Το πρώτο έγινε, το δεύτερο παραλίγο.

Check Also: 04/04/15: Ιστορική συναυλία και δώρο στον κόσμο τους, για τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια που τους στηρίζει, από τους Planet Οf Zeus. Σε ένα χώρο με κοντά τρεις χιλιάδες κόσμο να τους αποθεώνει, τι καλύτερο να περιμένεις. Χωρίς ίχνος μιζέριας και δήθεν ύφους, έδωσαν ένα επικό live που δεν αφήνει καμία αμφιβολία και αμφισβήτηση στο ποια είναι η πιο δυνατή επί σκηνής ελληνική μπάντα.