Tim Hecker

Μετά από πολλά χρόνια στην Kranky, ο αγαπητός Καναδός, κυκλοφορεί για πρώτη φορά στην 4AD. Τρία χρόνια μετά το αριστουργηματικό "Virgins", οι προσδοκίες είναι αναμενόμενα μεγάλες. Όταν ένας καλλιτέχνης, εδώ και δεκαπέντε χρόνια παρουσιάζει μόνο καλούς έως υπέροχους δίσκους και κινείται τόσο μαγικά στον κόσμο της ambient, του καθαρού drone και της πειραματικής electronica, δεν μπορείς παρά να ανυπομονείς για άλλο ένα υπέροχο παραμύθι ηλεκτρονικών ήχων.

Φυσικά, δεν λείπουν οι πειραματισμοί και από αυτήν του την κυκλοφορία. Πειραματισμοί που κάνουν τους ηλεκτρονικούς ήχους του επίτηδες δυσλειτουργικούς και άρρυθμους. Μια δυσλειτουργία που εμφανίζεται ως διαφορά, σε σχέση με τον γνωστό του ήχο που κατά κάποιο τρόπο κρατούσε ως σταθερά, τόσα χρόνια. Μια διαφορά που ίσως φέρει αυτήν τη δουλειά, ένα μικρό, έως και ελάχιστο σκαλοπατάκι πιο κάτω. Ίσως λέω, γιατί αυτές οι μουσικές, οι θόρυβοι και τα περάσματα δεν μπορούν να κριθούν άμεσα. Θέλουν χρόνο, διάθεση και ανοιχτό μυαλό.

Το αν δεν θυμίζει Hecker, σημαίνει ότι εδώ υπάρχει εξέλιξη. Όλοι αλλάζουμε. Δεν γίνεται ένας καλλιτέχνης να παραμένει ο ίδιος. Θα ήταν εξαιρετικά βαρετός, να είναι μια ζωή απαράλλαχτος. Αλλά εδώ, όχι μόνο αλλάζει. Εδώ φεύγει αλλού. Κάνει μερικά βήματα μπροστά και μερικά πίσω. Αναπαράγει ήχους ξεπερασμένους και παίζει με άσκοπες και ειλικρινά αναξιοποίητες ηλεκτρονικές στιγμές. Αν κάτι είναι όμορφο στ' αυτιά ενός και άσχημο στ' αυτιά κάποιου άλλου, άσχετα με το πόσο έχει παιδευτεί σε πειραματισμούς ο καθένας, το αποτέλεσμα κρίνεται τουλάχιστον ως ακραίο και αποκαλυπτικό. Εδώ, όμως, τουλάχιστον γι' αυτούς που τον έχουν αγαπήσει, το διαφορετικό θα φανεί ανούσιο. Synths που βγάζουν άσχημα reverse και χορωδίες που δεν κολλάνε με κανέναν ήχο. Ακούω το "Music Of The Air", το οποίο έρχεται δεύτερο μετά το αρκετά ελπιδοφόρο "Obsidian Counterpoint", και διακρίνω μια τεχνική που χρησιμοποιεί υπάρχουσες πηγές, samples και φωνητικά, χωρίς να δημιουργεί καμία ιδέα ή σύνθεση που χειρίζεται σωστά το ηχητικό τοπίο. Επίσης, παρακάτω, το "Bijie Dream", ακούγεται αρχάριο για το τεράστιο επίπεδο του. Ναι, το καταλαβαίνω, το ηχητικό κολάζ που έφτιαξε, δεν πέτυχε απόλυτα. Το "Violet Monumental I" έχει μη σωστά βαλμένες χορωδιακές και παραμορφωμένες ηχογραφήσεις και θορύβους που μοιάζουν ασύνδετα. Εντάξει θα ξεχωρίσω τα "Violet Monumental II" και "Castrati Stack", άντε και λίγο "Up Red Bull Creek" που είναι ανάμεσά τους, τα οποία πραγματικά με πήγαν στο σημείο που ήθελα. Μου απέδειξαν ότι ο τύπος δεν στέρεψε από ταλέντο. Το έχει ακόμα. Παράγει αυτό το μαγικό ambient, με όσο θόρυβο και πειραματισμό χρειάζεται για να γίνει εκπληκτικό. Το "Voice Crack" μετά, μου φαίνεται πιο μπροστά από την εποχή του. Ένα non-music αριστούργημα που ξεφεύγει ευχάριστα από τα συνηθισμένα. Το "Collapse Sonata" που έπεται και το "Black Phase" που κλείνει τον δίσκο, σαν να μην αλλάζουν πολλά. Σαν να ακούς ίδιους ήχους με τα προηγούμενα, εξίσου όμορφα και σαγηνευτικά, αλλά χωρίς να δημιουργούν κάτι διαφορετικό.

Κι όμως γίνεται, το πρώτο μισό του δίσκου να είναι άχρωμο και κατά τη γνώμη μου, χαμηλότερου συνθετικού και προσωπικού επιπέδου (απ' ό,τι εχω συνηθίσει από τον Καναδό) και το δεύτερο μισό να δείχνει πρόοδο, καλλιτεχνία, ιδέες, μαγείες, έως και αριστουργηματικά πειράματα.

Είναι το πρώτο και μοναδικό δημιούργημα του Tim, που δεν με άφησε καθολικά με φανταστικές εντυπώσεις. Δεν μπορώ να πω ότι είναι κακό. Αν άλλοι δίσκοι του έπαιρναν οκτώ και εννιά, αυτό θα πέσει στο επτά, άλλα δεν είναι για βάση, δεν είναι κακό, δεν μπορείς να το πεις καν μέτριο. Είναι λίγο διαφορετικό, πιο glitch απ' ό,τι θα έπρεπε. Πιο σπαστικό, ανά φάσεις, απ' ό,τι αντέχεις. Αλλά και πάλι, κάπου το βρίσκει και αποδεικνύει ότι είναι πίσω ξανά ένας τεράστιος καλλιτέχνης, ένας μάστορας του είδους.