Σtella

Όταν σκέπτομαι γύρω από την μουσική για την μουσική, στριφογυρίζει στον νου μου η έννοια του «συγκερασμού» άλλων τεχνών, στο πρόσωπο της -εν λόγω- εύηχης, άλλοτε ευτυχούς, κι άλλοτε δυστυχούς Κυρίας. Η μουσική, κατά τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη, «είναι η τέχνη που εκφράζεται με τους ήχους» ("Θεωρία Της Μουσικής", 1992, σελ. 5), και που χωνεύει, θα προσέθετα, στο εύρυθμο πεπτικό της σύστημα την ποίηση, την γλυπτική και την ζωγραφική. Είναι η πέμπτη εκ των καλών τεχνών, που συνοδεύει όλες τις υπόλοιπες, προκαλώντας εθισμούς, ακόμη και σε όσους καταπιάνονται με άλλες μορφές των άνω ευγενών δημιουργημάτων.

Στην περίπτωση της Στέλλας Χρονοπούλου (aka Σtella), η οποία αν και απόφοιτη της σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, συνταυτίζεται -επισήμως- και με την μουσική, όλες εκείνες οι «καλές τέχνες» τέμνονται στο «σημείο G», όπως -απουσία νοήματος- μου είπε στην συνέντευξη που παρεχώρησε στο Rocking.gr. Ίσως τελικά να εννοεί, πως αυτό το «σημείο G», το εντοπίζει στην μουσική που η ίδια δημιουργεί. Ύστερα λοιπόν, από το πρώτο της EP, "Keep Me Naked" (2012), το οποίο είχε προκαλέσει την εντύπωσή μας, επιστρέφει για να γεμίσει τα pop αλκοολούχα ποτήρια μας, με την πρώτη full length ομώνυμη δουλειά της.

Ο ήχος της, ελαφρώς παλιομοδίτικος, διερευνά τις ηλεκτρονικές φόρμες της δεκαετίας του '80, τη disco, τη dance και το up tempo, στα δέκα τραγούδια του δίσκου. Παίζει με τις συχνότητες, τα μουσικά όργανα και τα πλήκτρα, αναμειγνύοντας, όπως τα χρώματα στον καμβά, τις δυνατότητες της φωνής της, με την εναλλακτική χορευτική κουλτούρα και την αισθητική του δρόμου, πράττουσα ως αρκετοί προκάτοχοί της, στην εποχή τους. Από το αναλόγιό της παρελαύνουν οι Róisín Murphy, Florence Welch, Tracey Thorn, ενώ το στιχουργικό της λιμπρέτο ιστορεί μέσα από τα μάτια μιας έφηβης, την ανθρώπινη σχέση, το εφήμερο του έρωτα και τη μοναδικότητα ενός φιλιού στο πρώτο φλερτ.

Η Σtella, ύστερα από την -άκρως ενδιαφέρουσα- εσωστρεφή και εσωτερική διαδρομή του "Keep Me Naked", σ' αυτήν την δουλειά, εξωτερικεύει τις αδυναμίες της ("Something Real"), τις σκέψεις της ("Detox"), τις επιθυμίες της ("Libya"). Απελευθερωμένη από οιαδήποτε διήθηση στην δύνη του εαυτού της, συναρμολογεί τις ματζόρε μελωδικές γραμμές σ' ένα μουσικό πάζλ, γεμάτο αισιοδοξία και παιδικότητα. Ανάμεσα στις στιγμές του άλμπουμ που ξεχώρισα, συγκαταλέγω και τα "Picking Words", "Made To Attack", "Last Minute Boy".

Η Σtella, με τον ομώνυμο δίσκο της, μας καλωσορίζει στη δύση -σχεδόν- του παγωμένου χειμώνα, με μιαν επίγεια θηλυκότητα. Προσφέρει απλόχερα μιαν ευτυχία, εμπνευσμένη -ίσως- από την ιδέα του καλοκαιριού και τις μυρωδιές της άνοιξης. Όσοι διψούν για ένα δροσερό κοκτέιλ στιγμών χαράς, τότε ας ανακατέψουν, κι ας πιουν στο άκουσμα του "Σtella", το οποίο απευθύνεται -αυστηρά- σε όλους τους χαρούμενους ακροατές και σ' εκείνους που επιθυμούν να γίνουν! Εσείς άραγε, σε ποιά κατηγορία ανήκετε;