Benjamin Clementine

Ο Benjamin Clementine είναι το δίχως άλλο μία από τις σημαντικότερες πρωτοεμφανιζόμενες μουσικές προσωπικότητες της χρονιάς. Σε ηλικία 27 ετών κυκλοφορεί τον πρώτο του full-length δίσκο, έχοντας κάνει ήδη τα πρώτα του βήματα το 2013 και το 2014 με τα δύο EP προάγγελους του φετινού "At Least For Now". Ή ιστορία του ξεκινάει κάμποσα χρόνια πιο πίσω, όταν παράτησε τη νομική για να μετακομίσει από την Αγγλία στην Γαλλία και να ζήσει την μποέμικη ζωή, βγάζοντας τα προς το ζην παίζοντας μουσική σε μπαρ και ξενοδοχεία.

Βιογραφικό βγαλμένο από άλλες δεκαετίες, όπως και η υπέροχη μουσική του άλλωστε. Σε πλήρη αρμονία με το σεμιναριακό του εξώφυλλο, οι ήχοι του έχουν την αύρα των '60s - '70s, διαθέτουν πληθωρικούς, έντονους χρωματισμούς, μα ταυτόχρονα είναι απογυμνωμένοι, μινιμαλιστικοί, με προσοχή στις ανεπαίσθητες λεπτομέρειες των αλλαγών των αποχρώσεων.

Δεν χρειάζονται πολλές ακροάσεις για να αντιληφθείς ότι ο Clementine είναι πηγαίο ταλέντο και θα υπέθετα, με ιδιαίτερα μικρή πιθανότητα να πέσω έξω, πως είναι από εκείνες τις φιγούρες που δεν θα μπορούσαν να ήταν τίποτα άλλο πέρα από αυτό που είναι -και αναλογιζόμαστε ειρήσθω εν παρόδω πού θα φτάσει κάποτε, αν συνεχίσει στην ίδια γραμμή.

Τον Clementine θα τον πετύχετε στο διαδίκτυο υπό τους εξής τρεις χαρακτηρισμούς: «μουσικός», «ποιητής» και «πιανίστας». Το -εν μέρει αυτοβιογραφικό, θα μαντέψω- εναρκτήριο "Winston Churchill's Boy" θα δικαιολογήσει στο έπακρο και τους τρεις αυτούς χαρακτηρισμούς. Ωστόσο, θα προσέθετα το «τραγουδιστής», καθότι ολόκληρο το άλμπουμ αποτελεί μια σπουδή στην ιδιαιτερότητα της νέγρικης φωνής και μια εξτραβαγκάντζα των φωνητικών δυνατοτήτων του ίδιου του Clementine, ο οποίος, δίχως αιδώ, θα επιδειχτεί.

Επιδεικνύεται, όμως, τόσο αυθόρμητα και πηγαία που δεν θα στραβώσεις, μα θα αναρωτηθείς πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει. Και, λίγο search να κάνετε στο YouTube, θα διαπιστώσετε πως αυτές τις εξωπραγματικές φωνητικές ακροβασίες τις κάνει αυτούσιες και εκτός κονσόλας.

Άλλοτε με το σκέρτσο της Nina Simone, άλλοτε με τη ζεστασιά του Terry Callier (με έκανε να ξεθάψω το "What Colour Is Love"), ο Benjamin Clementine άνθισε. Το πιάνο, το ταλέντο, η αίσθηση της απόρριψης μπλεγμένη σε θολό τοπίο με υπαρξιακούς προβληματισμούς, το ταμπεραμέντο διανοούμενου του δρόμου και η φινέτσα του σπουδαγμένου... Lest the trees cease breathing, lest all the bees cease breeding and all the salts in the dead sea ferment to honey... Until then, I will be forever chasing... ("Adios")