Στη λίστα με τα συναυλιακά πραγματάκια που δεν βρίσκονταν στις μπίνγκο κάρτες μου για τη χρονιά που φεύγει, το πέρασμα των Starbenders στο πλευρό των Palaye Royale από τα μέρη μας την άνοιξη έχει μία θέση κάπου ψηλά. Όχι ότι χρειαζόταν απόδειξη, αλλά οι εμφανίσεις της Kimi Shelter και της παρέας της ήρθαν σαν επιβεβαίωση των δύο στούντιο κυκλοφοριών τους· το παλαιάς κοπής glam μπορεί να έχει πεθάνει από καιρό, η ψυχή του όμως παραμένει ζωντανή. Το "Take Back The Night" μοιάζει σαν το επόμενο λογικό βήμα στην πορεία των δημιουργών του. Τα φώτα του μικροφώνου δε χαμηλώνουν ποτέ. Η παραγωγή παίζει σε μοντέρνα επίπεδα. Τα χρώματα γυαλίζουν έντονα. Απολύτως φυσικά, το άνοιγμα του "The Game" χτυπάει ταβάνι. Οι γραμμές του "Seven White Horses" παρακαλάνε για τραγούδι. Τα κοψίματα των "Blood Moon" και "If You Need It" είναι μούρλια. Η διασκευή στο "Poison" περιμένει να χωθεί σε κάποια eighties-themed ταινία τρόμου. Και γιατί όχι. Τα δερμάτινα αντέχουν ακόμα.

Ντεμπούτο άλμπουμ για τους Ιάπωνες Coven, και αυτό σημαίνει χαράς ευαγγέλια για όσους από εμάς αρεσκόμαστε στα κλασικότροπα metal αλμπουμ που προσφέρει τακτικά η Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Άλλωστε, με ένα EP να δείχνει ήδη τις ικανότητες τους από το 2017, δεν ήταν δύσκολο να μας απασχολήσουν θετικά με το "Earthlings", ένα άλμπουμ που τιμάει στο έπακρο τόσο τις επιρροές, όσο και την καταγωγή του.

Με την δημιουργική ψυχή εκεί που πρέπει, στα ένδοξα heavy '80s, τα υπέροχα, εξωτικά (λόγω της χρήσης ιαπωνικών) φωνητικά τις Taka να δένουν υπέροχα με το post - NWOBHM υλικό της μπάντας και, φυσικά, τις κιθάρες να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο όπως σε κάθε ιαπωνική μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, οι Coven Japan δεν λαθεύουν. Καλώς ή κακώς, η γλωσσική συνθήκη συγκεκριμενοποιεί το κοινό στο οποίο απευθύνεται η μπάντα, αλλά η μουσική τους στέκεται αρκούντως ενδιαφέρουσα για να ορίσει το δικό τους cult following.

Bandcamp

Οι Kilter από τη Νέα Υόρκη είναι μάλλον ένα από τα καλύτερα νεότερα jazz metal σχήματα, έχοντας ήδη το εξαιρετικό "AXIOM" του 2020 στην πλάτη τους. Όμως, ο Laurent David (μπάσο), ο Kenny Grohowski (τύμπανα, Imperial Triumphant, John Zorn) κι o Ed Rosenberg (μπάσο σαξόφωνο) έχουν βάλει πλώρη για κάτι πολύ μεγάλο: η jazz metal opera "La Suspendida" είναι ένα πανοραμικό και υπέρ-φιλόδοξο εγχείρημα που θα περιέχει επίσης την σολίστ Andromeda Anarchia, την χορωδία The Growlers Choir και το κουαρτέτο εγχόρδων Seven)Suns. Μέχρι να απολαύσουμε το πλήρες έργο, γύρω στον Μάρτιο του 2024, κυκλοφορούν αυτό το EP, με συνθέσεις που θα ακούσουμε στο άλμπουμ, σε απογυμνωμένη όμως μορφή μόνο με το trio και τα σποραδικά φωνητικά της Andromeda Anarchia. Ακόμα κι έτσι, γίνεται αντιληπτό ότι το υλικό είναι εξαιρετικό. Κινείται από ambient drone μέρη και noir ατμόσφαιρες σε ακραία metal ή οπερετικές εκρήξεις, φτιάχνοντας ένα εκρηκτικά φαντασμαγορικό πλαίσιο. Ακούστε λοιπόν αυτό το EP μισής ώρας κι αφήστε την φαντασία σας να οργιάσει!

Bandcamp

Είστε 40+ και σας λείπει ο αμερικάνικος ήχος του ανέμελου rock των Sum 41, Blink 182, Green Day και άλλων παρόμοιων συγκροτημάτων; Θέλετε απλά να βάζετε μια μουσική στο background όταν κάνετε κάποια εργασία και να είναι "ροκ"; Ή μπορεί να αγαπάτε πολύ τα sandwich και ταυτίζεστε με το να τραγουδάτε για το φαγητό όπως ο frontman της μπάντας Andy Smooth με πάθος τραγουδά στο χαριτωμένο "A Song About Lunch". Οι Skinny Knowledge μας έρχονται από τη νότια Αγγλία και στο δεύτερο τους album θέλουν να καθιερωθούν σαν η μπάντα που θα καλέσεις στα party σου ή θα πας σε ένα μικρό φεστιβάλ με μπόλικη μπύρα για να χορέψεις. Μας το λένε ξεκάθαρα στο "‘I Wanna (Rock N’ Roll)" και στο "Strike Out!" ότι εδώ είμαστε για να ροκάρουμε χαλαρά. Όσα πάνε και όσα έρθουν και η ζωή είναι ωραία στο "Goes Around Comes Around" και μπαλάντα έχουμε για ένα χορό με το κορίτσι/αγόρι μας ("I Hate That I Miss You") ενώ στο φινάλε μας ιντριγκάρουν για το πως θα ακουγόντουσαν αν το γυρνούσαν στο heavy metal σε ένα ευπρόσδεκτο "Heavy Metal Inter2de" 90 δευτερολέπτων. Κυλάει σαν νεράκι, το ξεχνάς σε λίγα λεπτά, μια χαρά.

Με προϋπηρεσία σε σχήματα όπως οι Hammers Of Misfortune, Necrot, Mortuous, Stormkeep, Acephalix, Cardinal Wyrm, μάλλον το κατέχεις το metal σου. Εδώ και παραπάνω από μια δεκαετία, οι Καλιφορνέζοι Vastum έχουν κερδίσει με τους δίσκους τους τη μερίδα του σύγχρονου underground death metal ακροατηρίου. O πέμπτος τους δίσκος, "Inward To Gethsemane" συνεχίζει αυτή την αφοσιωμένη εξερεύνηση του death metal κοπής Grave, δηλαδή συνδυάζοντας τα καλύτερα εκ των σκηνών της Φλόριδα και της Στοκχόλμης. Οι Vastum όμως ανέκαθεν διατηρούσαν τον κρυφό άσσο των κατάμαυρων τελετουργικών ατμοσφαιρών, και εδώ μάλλον τις τελειοποιούν. Θυμίσου τους Nightfell, αλλά με πολύ πιο ρυθμικά riffs και επιθετική διάθεση. Οι ισορροπίες που διατηρούν οι Vastum και κυρίως η ατμόσφαιρα που φιλοτεχνούν, τους επιτρέπουν να «περηφανεύονται» πως εκ νέου κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα death metal άλμπουμ της χρονιάς.

Bandcamp
Youtube

Κάπου εκεί στα early 80s, οι This Heat υπήρξαν μία από τις καλύτερες και πιο επιδραστικές avant-rock μπάντες που ήρθαν από το underground. O Charles Hayward, ντράμερ και βασικός πόλος των This Heat, όχι μόνο δεν λέει να τα παρατήσει - είναι εξάλλου πάνω από 70 - αλλά ντεμπουτάρει και με νέο σχήμα, και μάλιστα εξαιρετικό. Οι Abstract Concrete δεν λένε όχι σε τίποτα. Κάποιες φορές ακούγονται σαν ένα κοινό alternative γκρουπ, άλλες φλερτάρουν με μια ψαγμένη pop, με chamber rock ή και αυτοσχεδιαστικά ηχοχρώματα. Είναι εμφανές πως δεν βάζουν όρια σε αυτό που κάνουν κι απλώνουν τα πλοκάμια τους προς πολλές κατευθύνσεις, με καλά αποτελέσματα. Η φωνή του Hayward φυσικά δεν είναι και ό,τι καλύτερο, έχει όμως μια γοητευτική αλητεία. Καταλήγει σχεδόν συγκινητικός όταν λέει "so long rock n' roll, as if we ever cared" στο εντυπωσιακό 15λεπτο "The Day The Earth Stood Still", ένα από τα πιο ειλικρινή τραγούδια που άκουσα φέτος. Συνολικά, ένα θαυμάσιο άλμπουμ, παράξενο μα και απαραίτητο για τους experimental rock εραστές.

Bandcamp

Η έντονη αμεσότητα της μπάντας δεν είναι ακριβώς ευκολο να ανεχθεί για 45 λεπτα! Κοίτα που γκρινιάζουμε γιατί την μεγάλη διάρκεια παρα για την μικρή. Κι όμως το screamo είναι ένα είδος που ταιριάζει σε μικρού μήκους άλμπουμ. Οι πρωτοπόροι και με τον καλύτερο για φέτος δίσκο Jeromes Dream, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ τους "The Grey In Between" που διαρκεί μόλις 24 λεπτά και είναι διαμάντι! Οι Dreamwell ακούγονται μέχρι και σαν παλιοί καλοί Deafheaven χωρίς να διώχνουν και post-hardcore σημεία. Οι στίχοι είναι πραγματικά καλογραμμένοι, εξερευνώντας τους αγώνες για την διαταραχή προσωπικότητας και το συναίσθημα των στίχων αντικατοπτρίζει πραγματικά αυτό. Κάποια σημεία που νιώθω ότι ακούω πολλές επαναλήψεις και μια κουραστική επιμονή στο ίδιο, θα μπορούσαν και να λείπουν. Σε γενικές γραμμές μιλάμε για άλλη μια εξαιρετική screamo κυκλοφορία που κρατάει δραστήριο το είδος και ζωντανό και φέτος.

Bandcamp

Μερικές φορές τα βιογραφικά μιλούν από μόνα τους. Η τετράδα των Degrading Spectacle έχει παρελθόν/παρόν σε εγχώρια σχήματα όπως οι Cut Off, Vulnus, Krause, Progress Of Inhumanity, Αντίδραση, Μαύρο Γάλα, Olajuwon, Yakuza, Violent Definition, Ορυμαγδός. Συνεπώς, όταν επιλέγει να παίξει crossover/hardcore βγαλμένο από τα μέσα των ‘80s, τότε είναι σαφές πως γνωρίζει ακριβώς τι κάνει και γιατί. Τα οκτώ κομμάτια συνολικής διάρκειας 11 λεπτών του ομότιτλου ντεμπούτου EP είναι η ιδανική απόδειξη.

Με άψογη παραγωγή, τα κομμάτια ηχούν πιστά μεν στις επιρροές τύπου Minor Threat, D.R.I., πρώιμοι Cro-Mags και Suicidal Tendencies, αλλά το βάρος πέφτει στη δομημένη γκρούβα (πχ "Fever Dream", "Lunch In Hades") και τα πειστικά φωνητικά ώστε να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Όταν πρέπει να «μιλήσουν» τα τσιτωμένα leads έρχεται το "Booze" και νωρίτερα, όσο διαρκεί το τρομερό "Urban Misery", κορυφαία στιγμή της κυκλοφορίας, η όρεξη ανοίγει. Οι Degrading Spectacle με χαρακτηριστική άνεση κυκλοφορούν μια δουλειά απότοκο της αφοσίωσης προς τον καλλιτεχνικό της σκοπό. Με το μυαλό φυσικά, και στο πόγκο. Ιδανική πρώτη γνωριμία.

Bandcamp

Έρχεται μετά το φανταστικό "Who Sent You?" και το εξαιρετικό "Open The Gates". Είναι άλλο ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Κρατάνε σίγουρα κάτι σταθερό. Δηλαδή νιώθεις ότι έχουν ένα δικό τους ήχο πλέον. Oι αμήχανες αναγνώσεις (ποίηση) που παρουσιάζει η Moor Mother μπορεί να ξενίσουν κάποιους. Αλλά όταν πετιέται ανάμεσα στις εξαιρετικές μελωδίες, τις φοβερές κόρνες και την απίθανη προοδευτική μουσική που ακολουθεί, είναι το κάτι άλλο. Οφείλεις και πρέπει να την ακούς σαν ένα ακόμα μουσικό όργανο. Αυτό είναι. Έχει avant-garde μπόλικο; Έχει. Έχει ομιλίες, απαγγελίες και ποίηση; Έχει. Είναι υπερβατικό, αντιδραστικό και πνευματικό; Είναι. Είναι υπερβολικά προοδευτικό και ελεύθερο; Φυσικά. Έχει μέχρι και παγκόσμιους ρυθμούς; Ναι, έχει. Ειναι φανταστικό. 

Spotify

Γνωστοί και μη εξαιρετέοι στα experimental πεπραγμένα της ημεδαπής σκηνής, ο Στυλιανός Τζιρίτας (πλήκτρα, μαγνητοταινία, κλαρινέτο) και ο Μιχάλης Καραγιάννης (τύμπανα, κρουστά) ενώνονται ξανά, ως cHΩROS αυτή την φορά, για ένα νέο αισθητικό μανιφέστο. Το "A" είναι ένα EP τριών τραγουδιών, η δεκαπεντάλεπτη όμως διάρκεια του είναι αρκετή για να στηθεί ένα ωραίο αίνιγμα. Το ντουέτο εμφανέστατα παίζει ζωντανά, όχι τόσο για να επιδείξει υψηλούς αυτοσχεδιασμούς, όσο για να αιχμαλωτίσει την ίδια την στιγμή και την αίσθηση του παιχνιδιού. Με φόρμες πάντα ανοιχτές, με lo-fi ήχους στα πλήκτρα που δεν πουλάνε δηθενιά αλλά όντως προσθέτουν b-movie πινελιές και με έναν συνεχή παλμό να κινείται υπογείως, το "A" μοιάζει με πυραμίδα: Το "Σποράδες" είναι γεμάτο ιμπρεσιονισμό και φως, το "Pizzicato" κινείται μεταξύ τρόμου και ψυχεδέλειας και το "Τρίτη Πέτρα" με τα συγκρατημένα ουρλιαχτά του κλαρινέτου, οδηγεί τα πράγματα σε μια δυσοίωνη darkjazz κατάληξη. Οι πειραματισμοί των cHΩROS δεν είναι άσκοποι. Έχουν κινηματογραφικότητα και έντονη εσωτερική αφήγηση. Η διαπίστωση μας αφήνει ευχαριστημένους και μετέωρους, όσο για την απορία τί κατασκευή μπορεί να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο full length, ελπίζουμε να απαντηθεί σύντομα.

Bandcamp

Θα μπορούσες να ρίξεις περίπου ό,τι χαρακτηρισμό μπορείς να σκεφτείς στους In This Moment και να τον δικαιολογήσεις στο απόλυτο. Υπερτιμημένοι; Εύκολα, από πού κι ως πού μαζεύουν τόσα εκατομμύρια ακροατές στις streaming πλατφόρμες. Υποτιμημένοι; Γύρνα το αποπάνω ανάποδα. Άνισοι; Μία ματιά στις δεύτερες πλευρές των δίσκων τους αρκεί. Διαβασμένοι παίκτες; Προφανέστατα. Ιδιοφυείς; Γιατί όχι. Τρία χρόνια μετά το "Mother", η Maria Brink με τη μπάντα της επιστρέφει για να κλείσει στόματα. Η όγδοη δουλειά τους συνεχίζει στο καθιερωμένο modern-meets-industrial-meets-core ύφος της μετά 2012 εποχής, με έναν αναπάντεχο τρόπο όμως το υλικό αφήνει μια πιο κοφτερή αίσθηση. Ίσως έχει να κάνει με την παρουσία του Tyler Bates πίσω από την κονσόλα. Ίσως το άθροισμα των πειραματισμών του παρελθόντος να οδήγησε εδώ. Ίσως να είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Σε κάθε περίπτωση, από τα κοψίματα στα "The Purge" και "Sanctify Me" ως τις εναλλαγές του "Everything Starts And Ends With You" και το πέρασμα του Spencer Charnas (βλ. Ice Nine Kills) στο "Damaged", το "Godmode" κουβαλάει αρκετή αγνή οργή και τόσο έντονο κινηματογραφικό σκοτάδι για να παρασύρει και τους πιο δύσκολους.

Κάθε κυκλοφορία των Body Void έχει την αίγλη της. Η διαδοχή του "Bury Me Beneath This Rotting Earth" με το "Atrocity Machine" δεν απώλεσε αυτό το αίσθημα. Ο noise/industrial τρόπος που προσεγγίζουν το βίαιο sludge metal της η τριάδα από το Βέρμοντ, παραμένει μοναδικός. Τα power electronics στοιχεία εντείνονται, όπως και κάποια death/doom riffs. Οι κραυγές δένουν ιδανικά με τα glitch εφιαλτικά ηχοτοπία. Τα 44 λεπτά του δίσκου δεν περνούν καθόλου εύκολα και αυτό είναι από τα θετικά του δίσκου. Δεν θες τέτοια άλμπουμ να μην εμβαθύνουν στον πόνο που προκαλούν με τις φριχτές τους μουσικές. Το ζήτημα όμως με τους Body Void, που πιθανώς και να αποθεώνονται πλέον πριν καν ακουστεί νότα από τα άλμπουμ τους, είναι ότι επιμένονστας σε ακροάσεις για να χαρτογραφήσεις τις drone ατμόσφαιρές τους, συνειδητοποιείς πως όχι απλά γνωρίζουν τι κάνουν, αλλά είναι και κορυφαίοι σε αυτό.

Bandcamp

Από το Vilnius της Λιθουανίας ξεχύνεται η πρώτη δουλειά των Vartai, στο τιμόνι των οποίων βρίσκουμε τον δικό μας Γιώργη Σακελλαρίου, και, χωρίς πολλά-πολλά, πρόκειται για μια εντυπωσιακή πρώτη παρουσία. Βρισκόμαστε ξεκάθαρα στο no-wave βασίλειο των Swans, σε έναν τόπο όπου ευδοκιμούν τα αχανή, θεοσκότεινα drones, οι κυκλώπειες δυναμικές, οι μακροσκελέστατες συνθέσεις και ένα σκοτάδι που δεν δαμάζεται με τίποτα. Η παρουσία του λιθουανικού παραδοσιακού οργάνου kankles εμπλουτίζει τα ηχοχρώματα των Vartai, σε ένα σύνολο βαρύ και σχεδόν απροσπέλαστο. Δύο εικοσάλεπτα έπη και μια συντομότερη σύνθεση συγκροτούν το "Pro Vartus", κι όλα φαίνονται να προεξοφλούν μια πραγματικά έξοχη μπάντα. Κι αν θα παραπονιόμουν ελαφρώς για την υπερβολική απλότητα των φωνητικών γραμμών - και την ελληνικότητα της προφοράς - η χρήση ελληνικών στο “Επίκληση/Erdve Be Horizonto” με αποστομώνει. Ανακαλύψτε τους Vartai κι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα experimental rock που ξεπέταξε το underground του 2023 - είχε άνετα θέση εδώ - και αναζητήστε το link του συνοδευτικού film. Είναι προφανές πως περιμένουμε πλέον πράγματα!

Bandcamp

Το ντεμπούτο των Underdark, "Our Bodies Burned Bright On Re-Entry", ήχησε γοητευτικά στα αυτιά μας. Μουσικά και στιχουργικά, το αγγλικό συγκρότημα έδειξε μια διάθεση να κινηθει σε εκσυγχρονισμένα black metal ηχοτοπία, και περιμέναμε τη συνέχεια με ενδιαφέρον. Ακούγοντας το δεύτερο άλμπουμ τους, και ειδικά στη στιγμή στο "Managed Decline I" που μπαίνει αυτό το μεγαλειώδες riff, και διαβάζοντας τους στίχους, για την ιστορία καπιταλιστικής παρακμής και υποβάθμισης τριών γενεών ζωής στα αστικά βρετανικά προάστια, αντιλαμβάνομαι πως οι Underdark εμβάθυναν εντυπωσιακά στις αρετές τους. Ο νέος τους δίσκους είναι ένα γράμμα αφοσίωσης στο σκοπό, το πνεύμα, την αλήθεια της ανατροπής της καταπίεσης. Οι καίριες ατμόσφαιρες, τα στοχευμένα riffs, οι εύστοχες γαλήνιες παρεμβάσεις, τα πιο κλασικότροπα black σημεία, μετατρέπουν τα 41 λεπτά του δίσκου σε μια ποιοτική και πλούσια ακρόαση. Οι Underdark μεγαλώνουν και εμείς αναμένουμε το μεγάλο αριστούργημα που αχνοφαίνεται.

Bandcamp | YouTube

"Sabi" ονομάζεται η Ιαπωνική αισθητική που αναδεικνύει την ομορφιά της μη-μονιμότητας και της φθοράς, είναι λοιπόν τουλάχιστον εύλογο ότι και το δεύτερο συνεργατικό άλμπουμ ανάμεσα στον Ιταλό συνθέτη Eraldo Bernocchi και τον Ιάπωνα βιολιστή Hoshiko Yamane (μέλος των θεών Tangerine Dream) θα γιορτάζει την ρευστότητα του ήχου και, κατά συνέπεια, των αισθήσεων. Αν μη τι άλλο, τα αντίθετα έλκονται: οι αιθέριες και υπερφυσικές μελωδίες του βιολιού ίπτανται πάνω από στιβαρά ηλεκτρονικά ambient περιβάλλοντα με τρόπο αδιανόητα ταιριαστό και αρμονικό. Το αποτέλεσμα αυτής της ένωσης μοιάζει σε στιγμές σαν ένα φουτουριστικό αστικό noir, άλλες κοιτάζει προς τα άστρα με μια new age λαχτάρα και τις υπόλοιπες είναι κόσμος παρθένος και αγέννητος. Αυτό το μεγάλο ηλεκτροακουστικό ταξίδι δεν έχει έτοιμες απαντήσεις αλλά είναι τρομερά γενναιόδωρο στην ομορφιά του. Φρόντισε δε η ακρόαση να γίνει με καλά ακουστικά γιατί το low end εδώ είναι οργασμικό!

Bandcamp