Μετά την πανέμορφη φετινή του κυκλοφορία "Rock 'N' Roll Consciousness" και την παρουσία του στο FOS Festival πριν λίγες ημέρες στην Αθήνα, ο ηγέτης των Sonic Youth αφού μας έχει συνηθίσει σε άπειρες πειραματικές συνεργασίες παρουσιάζει μαζί με τον Τούρκο κιθαρίστα Umut Caglar (Konstrukt) δύο δεκαπεντάλεπτα περίπου κομμάτια-αυτοσχεδιασμούς που ουσιαστικά εξερευνούν θορύβους και απλώνονται με ένα free jazz ύφος που ακούγεται πραγματικά αρκετά ενδιαφέρον. Πρόκειται για έναν υψηλού επιπέδου θόρυβο από δύο κιθαρίστες με παρόμοια αισθητική και έντονη δημιουργικότητα/έμπνευση που έδεσε αυτή εδώ την προσπάθεια πανέμορφα. Αφηρημένες ιδέες και αυτοσχεδιασμοί που στροβιλίζονται μεταξύ τους. Ένα ηχητικό σύννεφο από χορδές που προσπαθούν να καταστρέψουν οποιαδήποτε μελωδία. Μετά τις δύο παλαβές συνθέσεις "Kensaku" και "The Red Sun" ο δίσκος κλείνει με το πολύ μικρό "Echo" το οποίο τελικά είναι μια ευχάριστη, αχρείαστη ανάπαυλα από τον θόρυβο.

Bandcamp

Η πιθανότατα πιο γνωστή metal μπάντα της Μάλτας, οι φοβεροί doomsters Forsaken, επιστρέφουν μετά από οχτώ ολόκληρα χρόνια σιωπής με τον πέμπτο τους ολοκληρωμένο δίσκο. Βέβαια, δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολλά σε ό,τι αφορά τις προθέσεις και τον ήχο τους, αφού για άλλη μια φορά μας προσφέρουν την προσωπική τους οπτική για το πώς πρέπει να παίζεται σωστά το παραδοσιακό, Candlemass-oriented επικό doom.

Με εξαίρεση την αρκετά μέτρια παραγωγή σε όλα τα όργανα (και, κυρίως, στον ήχο των τυμπάνων, που ακούγονται απελπιστικά «κούφια»), το "Pentateuch" έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα προσελκύσουν (και θα κρατήσουν) τον οπαδό του είδους, από τις ελεγειακές μελωδίες και τις ογκώδεις ρυθμικές κιθάρες, μέχρι τις επικές χρονικές διάρκειες και τις ψυχωμένες ερμηνείες του, βετεράνου πια, Leo Stivala. Το "The Dove And The Raven" στέκεται ως μια σπουδαία στιγμή για την γενικότερη φετινή doom σκηνή, το επικών προδιαγραφών "Apocryphal Winds" παρομοίως, κι αν η μπάντα δεν αδικούσε τον κόπο της με την ανεπάρκεια στην παραγωγή και μίξη του υλικού, θα μιλούσαμε με άλλα δεδομένα για την, κατά τα άλλα σοβαρότατη, φετινή της δισκογραφική επιστροφή.

Αν στις πρόσφατες επισκέψεις των Battleme από τα μέρη μας αποδείχθηκε κάτι, αυτό είναι ότι ο Matt Drenik και η παρέα του ξέρουν να στήνουν εξαιρετικά vintage rock 'n' roll πάρτυ. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι στο μέλλον ο λόγος που κάποιος θα αναφέρει το όνομα των Αμερικάνων είναι για τη συμβολή τους στο Sons Of Anarchy· όχι παράλογα, αφού στιγμές σαν τα περάσματα των "Hey Hey, My My" ή του "I See Through You" είναι πραγματικά σπάνιες. Αλλά εδώ και μερικά χρόνια η μπάντα από το Austin του Texas έχει δώσει μερικές τιμιότατες πρωτότυπες κυκλοφορίες. Το "Cult Psychotica" συνεχίζει από εκεί που άφησε το περσινό "Habitual Love Songs", με τα ρυθμικά και τα ρεφρέν να ξεχωρίζουν χαρίζοντας κάποιους κλεφτούς συνειρμούς προς τη μουσική επένδυση του αγαπημένου MC του Charming. Ζωντανά όλα ακούγονταν απείρως καλύτερα, αλλά αυτό πάντα δε συμβαίνει στο rock;

Ο δίσκος παίζει ολόκληρος στο Spotify.

Οι Νεοϋορκέζοι, Michael Berdan (φωνητικά) και Ben Greenberg (κιθάρα, drum machine), παρουσιάζουν τον δεύτερο δίσκο τους. Μετά το μέτριο "Perfect World" του 2015, έρχονται ένα σκαλί παραπάνω με την φετινή τους δουλειά. To δυνατό noise-rock τους έχει τρόμο, θυμό και industrial υπόβαθρο. Ταιριάζει απόλυτα με την κατάσταση του κόσμου μας. Τρομακτικό και βίαιο. Έχει μια ψυχράδα και μια μαυρίλα που το κάνουν να ακούγεται σαν μια περισσότερο rock εκδοχή των Godflesh. Βγάζει μια φρίκη που το καθιστά ακραίο. Αν ακούσεις το κομμάτι “The Lost” όμως μπορεί και να θυμηθείς περισσότερο τους Suicide. Παραμένουν σε σημεία αρκετά πειραματικοί ("The Light Αt Τhe End (Cause)"). To "The Killing Of America" παίζει και να είναι το πιο punk κομμάτι τους με απίστευτο metal solo προς το τελείωμα. Λίγο απ’ όλα με κεντρική ιδέα την φασαρία. Είναι ένας αρκετά ενδιαφέρον δίσκος που δεν πρωτοτυπεί αλλά δεν ακούγεται σαν κάτι άλλο, απαραίτητα. 

Bandcamp

Δεν είναι συχνό φαινόμενο για ένα σχήμα να έχει στο βιογραφικό του εικοσιπέντε συναπτά χρόνια παρουσίας και δέκα ολοκληρωμένες κυκλοφορίες. Μιλώντας, δε, για τον χώρο του ατμοσφαιρικού metal, με βάση το «παραδοσιακό» death-doom της δεκαετίας του '90 και χωρίς σημαντικές αποκλίσεις, τα ονόματα που έρχονται στο μυαλό είναι μετρημένα. Αυτό από μόνο του δε λέει απαραίτητα κάτι για την ποιότητα της μουσικής, αλλά οι Novembers Doom είχαν κι έχουν μια από τις πιο σταθερές παρουσίες στο ύφος. Στο "Harmatia" η πεντάδα από το Chicago συνεχίζει σταθερά στην πορεία των "Aphotic" και "Bled White", αυτή τη φορά χαμηλώνοντας τις εντάσεις, μειώνοντας τις διάρκειες και δίνοντας περισσότερο χώρο στα καθαρά φωνητικά του Paul Kuhr. Οι πιστοί του χώρου δεν θα απογοητευτούν ούτε τώρα.

Το ακούτε ολόκληρο μέσω ΥouΤube.

Ετούτοι οι πιτσιρικάδες από το Jarvenpaa της Φινλανδίας φαίνεται να έχουν όλο το μέλλον δικό τους, έστω κι αν αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά μονάχα με το ταλέντο και τη νεανική τους ορμή. Αναμενόμενα, στο συνθετικό τομέα δεν έχουν ξεφύγει ακόμη από την φάση όπου οι μουσικές των ηρώων τους κυριαρχούν και ξεπροβάλουν πολύ πιο έντονα από τις εντελώς προσωπικές τους ιδέες, με τους Iron Maiden να φαντάζουν ως η πιο κυρίαρχη πηγή έμπνευσης τους, τα πρώτα Dio άλμπουμ (το ομότιτλο του δίσκου έχει main riff «καρφί» "Stand Up And Shout") να ακολουθούν και αρκετές γνωστές μπάντες του δεύτερου NWOBHM κύματος να ολοκληρώνουν το μεγαλύτερο φάσμα επιρροών τους.  Στα υπέρ τους, η χαρακτηριστική φωνή που μελλοντικά θα τους ξεχωρίσει και οι αρκετές πραγματικά καλές ιδέες, στα κατά οι άγουρες ερμηνείες του Rami Hermunen, το drum programming και η έλλειψη προσωπικότητας, εν τέλει σμιλεύουν το ντεμπούτο μιας μπάντας η οποία θαρρώ πως με λίγη τύχη και μπόλικη δουλειά, έχει τις προοπτικές να μας απασχολήσει ακόμη περισσότερο μελλοντικά.

Bandcamp

Αν αρέσκεστε σε παλαιάς κοπής hard & heavy και δεν έχετε ακούσει Sister Sin, προσθέτετε στη λίστα τα "Switchblade Serenades" και "Black Lotus". Αφού βγάλαμε αυτό από τη μέση, κι αφού ήπιαμε μερικές μπύρες προς τιμήν της τίμιας διάλυσης της μπάντας πριν από κάνα-δυο χρόνια, φέτος έχουμε το πρώτο σόλο LP της μπροστάρισσας για παρηγοριά. Στο "Follow Me" δεν υπάρχουν πρωτοτυπίες. Ύφος βγαλμένο από την τιμημένη δεκαετία του '80, μπόλικοι Accept (στα credits διακρίνεται το όνομα του Stefan Kaufmann) και η Liv Jargell στα συνήθη τσαμπουκαλεμένα επίπεδα. Η παραγωγή ίσως να ζορίσει, αλλά θέλει παραξενιά για να φτάσει κανείς σε αυτό το επίπεδο. Προσπερνάτε το επιεικώς αδιάφορο εξώφυλλο και μπαίνετε στο κλίμα με τη διασκευή του "Immortal Sin" με τον Jyrki των 69 Eyes.

Το ακούτε ολόκληρο στο Spotify.

Πρώτη εντύπωση κάνει το εξώφυλλο αυτού του δίσκου. Είναι ειλικρινά εξαιρετικό. Δεύτερη κάνει η επιστροφή της μπάντας μετά από πολλά χρόνια (με αλλαγές στην σύνθεση φυσικά). Είχαν κυκλοφορήσει το "Ι" πριν καμιά δεκαριά χρόνια. Φέτος κερνάνε εννιά κομμάτια γεμάτα ψυχεδέλεια και βαριά κιθαριστικά περάσματα. Ναι το τραγουδιστικό στιλ και αρκετοί ήχοι τους φέρνουν λίγο σε Nightstalker στο πιο πένθιμο, αλλά το γενικότερο ύφος της μουσικής τους είναι αρκετά πιο βαρύ και σχετικά πιο αργόσυρτο. Δηλαδή, πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό stoner/doom metal το οποίο εμπλουτίζεται με ελαφριές ιδέες και ψυχεδελική διάθεση. Βρόμικα riff, εναλλαγές σε ρυθμό και ταχύτητα, μέχρι και βραχνά φωνητικά που θα ικανοποιήσουν στο έπακρο τους οπαδούς του είδους. Αρκετά εύπεπτο και εύκολο στο άκουσμα. Τα "Order N Sin" και "California" είναι εξαιρετικά κομμάτια. Αν θέλετε να groov-άρετε πρέπει οπωσδήποτε να ασχοληθείτε μαζί τους. 

H παρουσίαση του δίσκου θα γίνει στο AN club την Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017. 

Bandcamp

Οι Ολλανδοί είναι συνεπέστατοι στο ραντεβού τους με την ποιότητα, αφού σχεδόν κάθε διετία μας προσφέρουν και από κάτι φρέσκο. Εξειδίκευσή τους το μελωδικό, συμφωνικό black metal με έντονες γοτθικές αναφορές. Ξεκάθαρα φωτογραφική περιγραφή, αλλά οι Carach Angren δεν είναι μια κόπια των Cradle Of Filth. Έχουν πάρει αρκετά από το “Cruelty And The Beast” όσον αφορά την ατμόσφαιρα, αλλά και αρκετές κιθαριστικές μελωδίες (βλέπε "Blood Queen"). Ακόμα και τα φωνητικά τους έχουν κάποια παρόμοια σημεία με τους Βρετανούς. Ξυπνούν όμορφες στιγμές από το παρελθόν οι Ολλανδοί, αφού παίζουν σαν παλιούς COF, όταν οι ίδιοι δεν θέλουν (ή δεν μπορούν). Το "Charles Francis Coghlan" είναι η πιο θεατρική τους στιγμή μαζί με το "Song For The Dead", αν και μάλλον το "Blood Queen" είναι το καλύτερο του δίσκου.

Οι Afformance μας έχουν αποδείξει ότι είναι μια εξαιρετική μπάντα. Είτε με τις δουλειές τους, είτε με τις ζωντανές εμφανίσεις τους, σχεδόν ποτέ δεν μας έχουν απογοητεύσει. Στην πάροδο των ετών εξελίσσονται και παρουσιάζουν τις ανησυχίες τους μέσα από τις μουσικές τους. Σαν άλλοι Mogwai παρουσιάζουν μια post-rock δουλειά με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία. Όπως καταλαβαίνουμε κι από τον τίτλο, αυτό εδώ είναι ένα soundtrack για μια ταινία που έχουν πλάσει στο μυαλό τους.  Τα κομμάτια, ξεδιπλώνουν ψυχικά και φυσικά στάδια από τα οποία περνάει ο ήρωας της ταινίας τους, για να πραγματοποιήσει το πέρασμα από τη λήθη στην συνειδητοποίηση μιας ασθένειάς. Αν και ο δίσκος ακούγεται ολόκληρος και συνεχόμενος και καλό είναι να μην ξεχωρίσουμε κάποιο κομμάτι, τα "Anapaest" και "Aftermath" είναι από τα πιο όμορφα κομμάτια που έχω ακούσει από αυτούς. Η κυκλοφορία είναι άκρως πειραματική και ιδιαίτερα ατμοσφαιρική. Το σύνολο ακούγεται αρκετά στενάχωρο, με δόσεις τρόμου και πένθιμες εικόνες. Οι ήχοι είναι απείρως ταξιδιάρικοι. Ο δίσκος είναι πραγματικά πάρα πολύ καλός. Δεν έχει ξεσπάσματα γιατί δεν στοχεύει σε αυτά, αλλά κερδίζει με τα απίθανα ηχοτοπία που δημιουργεί. 

Bandcamp

Γουστόζικο, γκρουβάτο και - το κυριότερο - ευδιάθετο, το έκτο κατά σειρά άλμπουμ  των rockers από το Maryland μοιάζει ως το ιδανικό άκουσμα για εκείνους που προτιμούν το heavy rock τους κατά βάση ‘70s και πληκτράτο. Έτσι, τα πολλά και καλοπαιγμένα θέματα των πλήκτρων θα φέρουν τις Deep Purple/Uriah Heep επιρροές σε πρώτο πλάνο, οι Clutch παραπομπές θα συνεχίσουν να προσφέρουν ευχάριστους συνειρμούς και οι funk πινελιές θα χρωματίζουν έντονα τις συνθέσεις ενός δίσκου, ο οποίος έχει ως κυριότερο προσόν ότι σε κάνει να περνάς καλά σε κάθε του ακρόαση. Μπορεί από άποψη πρωτοτυπίας να μην έχουμε να κάνουμε με κάτι που δεν έχει ξαναπαρουσιαστεί, μπορεί το ποιοτικό ταβάνι της μπάντας να είναι συγκεκριμένο, όμως οι Lionize είναι καθ’ όλα τίμιοι στα όσα μπορούν να προσφέρουν, έχοντας ένα υψηλό επίπεδο συνέπειας ως προς αυτά σε κάθε τους κυκλοφορία.

YouTube

Οι In Flames από το πουθενά κυκλοφορούν ένα EP διασκευών. Όλες οι επιλογές τους είναι δύσκολες, αφού αγγίζουν από Chris Isaak και Depeche Mode μέχρι Alice In Chains και Nine Inch Nails. Το EP ξεκινά με το "It’s No Good" των Depeche Mode, την δεύτερη διασκευή που επιχειρούν οι Σουηδοί μετά το "Everything Counts" του "Whoracle". Σε σύγκρισή με εκείνο, είναι σαφώς κατώτερο, αλλά δεν το λες και κακό. To έχουν φέρει στα τωρινά μέτρα τους, αλλά και πάλι τα πολλά εφέ στα «καθαρά» φωνητικά του Friden, ξενίζουν. Συνέχεια με το "Down In A Hole" των Alice In Chains. Πιο πολύ σε Nine Inch Nails φέρνει η διασκευή, παρά σε In Flames. Και πάλι προσπαθούν, αλλά μάταια. Το ίδιο μοτίβο συνεχίζεται με το φουλ ηλεκτρονικό "Wicked Game" - που δε με χαλάει καθόλου. Αντιθέτως ο τρόπος που ο Friden «τραγουδάει» τους στίχους, δε μου κάθεται καλά. Το κλείσιμο με την live ακουστική εκτέλεση του  "Hurt" των Nine Inch Nails είναι μεν διαφοροποιημένη από τις υπόλοιπες διασκευές, αλλά και πάλι δεν προσθέτει τίποτα στο πρωτότυπο. Μια πρόχειρη κυκλοφορία από τους Σουηδούς, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Από την περσινή, πρώτη κυκλοφορία τους "The Yeti Has Landed" είχα διακρίνει ένα βασικό πλεονέκτημα σε αυτό το τρίο (με αλλαγή μέλους πλέον στα τύμπανα). Η ενορχήστρωση και το σωστό χτίσιμο σε μεγάλες (χρονικά) συνθέσεις ήταν το ατού τους και αυτό παραμένει και φέτος. Τρεις μεγάλες συνθέσεις (οι δύο από αυτές σπασμένες σε δύο μέρη έκαστος) διατηρούν αυτό το αργόσυρτο, βαρύ, αλλά ψυχεδελικό και μελωδικά όμορφο stoner/doom. Τα φωνητικά είναι ακόμα πιο όμορφα και η ατμόσφαιρα άνυδρη, ξερή και μονολιθική, χωρίς όμως να σε συνθλίβει. Εχει μια πιο ανάλαφρη μυρωδιά. Καταφέρνουν στον ήχο πέρα από την έντονη ψυχεδέλεια να προσφέρουν τρόμο, φόβο και χάσιμο! Μακράν αγαπημένο κομμάτι είναι εξ αρχής το "Rojo" (με ισπανικό τραγούδι/στίχους θυμίζει μια μίξη Los Natas και Brant Bjork), το οποίο αποτυπώνει ξεκάθαρα όποια αλλαγή έχει προκύψει στον ήχο της μπάντας και καταφέρνει παρά την διάρκεια του να μην είναι ποτέ μονότονο. Η χώρα μας, εκεί που αλλού ψοφάνε, καταφέρνει ακόμα να βγάζει καλούς δίσκους στο είδος. Αυτός είναι πολύ καλός.

Bandcamp

Από τους δύο δίσκους που κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα οι Afformance πριν λίγο καιρό, σε κανέναν δεν ταιριάζει ακριβώς ο χαρακτηρισμός "συμβατικός". Αν έπρεπε, όμως, κάποιος να επιλέξει εκείνον που συγκριτικά βρίσκεται πιο μακριά από την ζώνη ασφαλείας του σχήματος, αυτός χωρίς πολλούς προβληματισμούς θα ήταν το "Pop Nihilism". Οι shoegaze αναφορές είναι ακόμα παρούσες, όπως και η post-ίζουσα λογική, αλλά οι συνθέσεις είναι πιο έντονα χτισμένες γύρω από μελωδικά θέματα. Οι ambient λεπτομέρειες λειτουργούν κατά κανόνα σε δευτερεύον πλάνο και οι ρυθμοί έρχονται στο προσκήνιο. Απέχει (προφανώς) χιλιόμετρα από οτιδήποτε μπορεί να μπει κάτω από την ταμπέλα του "pop", τόσο από άποψη ήχου όσο κι από αισθητικής πλευράς· αν έπρεπε, ωστόσο, να παραλληλίσω το συναίσθημα που μου έβγαλε, το πιο κοντινό θα ήταν εκείνο της μη-βιομηχανοποιημένης indie-pop. Ακούστε το εισαγωγικό "Perspectivism", για παράδειγμα, και θα πάρετε μια καλή ιδέα για το τι εννοώ. Ή το πανέμορφο "Here, Now, a Million Years" με τις αλά Lee Douglas γραμμές. Αν ακουγόταν έτσι η pop, θα ήμουν οπαδός χωρίς καμία ντροπή.

Το ακούτε, κατά προτίμηση με ακουστικά, μέσω bandcamp.

Τι κοινό θα μπορούσε να έχει ο ήρωας του Red Dead Redemption με τον εκάστοτε πρωταγωνιστή του True Detective; Τη μουσική των The Road Miles, καθότι ταμάμ για τα αντίστοιχα soundtrack video game και τηλεοπτικής σειράς αντίστοιχα.

Το "Ballads For The Wasteland" έχει κινηματογραφικό υπόβαθρο. Από τα λόγια του, μέχρι την μουσική του. Έχει την απαιτούμενη νωθρότητα των ψιθύρων, την μοναδικότητα των συνθέσεων και το σύνολο ενός δίσκου. Έχει το προσδοκώμενο ξέσπασμα στο solo, μα πάνω απ’ όλα έχει χαρακτήρα.

Χαρακτήρας που δεν διαμορφώνεται λόγω της μουσικής ταμπέλας, ακόμα κι αν αυτή τοποθετηθεί. Πρωτίστως λόγω του "Where I Was Born, There I Will End" και εν συνεχεία λόγω του χαρίσματος της ποικιλίας αποτύπωσης εικόνων στο μυαλό. Αν πάλι θεωρείσαι ταινιοφάγος, ακόμα καλύτερα.

Αυτή είναι η πέμπτη επίσημη ολοκληρωμένη δουλειά του Alexander von Meilenwald ο οποίος μόνος του παράγει, συνθέτει και δημιουργεί. Αρχικά κινούνταν στον χώρο του ατμοσφαιρικού black metal. Τελευταία φαίνεται ότι εντάσσει στον ήχο του πολλά στοιχεία θανατερού doom. Η φετινή κυκλοφορία θυμίζει πάρα πολύ My Dying Bride και το παρελθόν των Katatonia, Saturnus και Paradise Lost. Η ακρόαση είναι απολαυστική. Εάν αγαπάς  τα προαναφερθέντα μουσικά είδη και γουστάρεις αρμονίες, ατμόσφαιρες και σαπίλα, εδώ θα βρεις μια απίθανη δουλειά για τα γούστα σου. Η ποικιλία των φωνητικών κάνουν κάπως τελετουργικό το σύνολο. Η ποικιλία των μουσικών το κάνουν ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Η μόνη βαρετή και άχαρη πινελιά είναι μερικές άσκοπες επαναλήψεις που το παρατραβάνε. Χρειάζεται χρόνο όμως. Είναι πειραματικό και πρέπει να το καταλάβεις για να αρχίσει να σε συγκινεί και να σου περνάει αυτή την οργή, την σαπίλα, τον μαύρο θάνατο που εκπέμπει. Δώσε προσοχή στα τρία τελευταία "The Pythia's Pale Wolves", "Towards Malakia" και "Takitum Tootem! (Trance)". Τελετουργικό, μαύρο και ατμοσφαιρικά έξυπνο.

Bandcamp

Οι Γάλλοι, όπως και στον προηγούμενο δίσκο τους "Animale(S)", αλλά και σε όλες τις παλιότερες δουλειές τους , "Pessimiste(S)" (2006), "Nihiliste(S)" (2008), "Misanthrope(S)" (2009) και "Morte(S) Nee(S)" (2010), παράγουν μια μίξη σκληρού metal με sludge και black στοιχεία. Έντονες κιθάρες, γρήγορα τύμπανα με πολλές εναλλαγές και τρομακτικά ουρλιαχτά. Κάθε μία τους δουλειά ακούγεται σταθερά στο ίδιο υψηλό επίπεδο. Ειλικρινά δεν απογοητεύουν ποτέ. Πρόκειται για μια φανταστική μπάντα η οποία δεν έχει λάβει ότι της αξίζει από αναγνώριση και κριτικές. Δεν κάνω πλάκα, είναι σταθερά ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα στον σάπιο ήχο. Η μουσική  καθεαυτή είναι μυστήρια, γεμάτη σκοτάδι και τρόμο. Αδυσώπητες μελωδίες και βαριά λάσπη. Αρκετά αντιφατικό στην δυναμική και στην επιθετικότητα του. Αρκετά κακοτράχαλο με διάθεση για πειραματισμούς και αμείλικτο.