Παύλος Παυλίδης & B-Movies

Έχοντας οι άνθρωποι την τάση να μυθοποιούμε το παρελθόν με εμμονική νοσταλγία, διαπράττουμε το ειδεχθέστερο των εγκλημάτων: να αγνοούμε την ίδια την εποχή μας, τις εκδηλώσεις, τα φαινόμενα της. Ναι, τα '90s κατά γενική ομολογία ήταν μία εξαιρετική εποχή γι' αυτό που σήμερα ονομάζουμε ελληνικό rock, με αμέτρητα συγκροτήματα και τους "big three" Διάφανα Κρίνα, Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά να μεσουρανούν. Όσοι έζησαν εκείνες τις μέρες θεωρούνται τυχεροί. Ευνοημένη, όμως, από την τύχη είναι και η γενιά που γνώρισε τον Παύλο Παυλίδη στη μετά-Σπαθιά εποχή, στην πιο μελωδική και ατμοσφαιρική καμπή της μουσικής του πορείας. Πάντα μαζί με τους B-Movies, συνοδοιπόρους του εδώ και μία δεκαετία σ' αυτό το ταξίδι, έχει κυκλοφορήσει έξι δίσκους, με πιο πρόσφατο το «Μια Πυρκαγιά Σ' Ένα Σπιρτόκουτο».

Μπορεί να μην έχει συμπληρωθεί ακόμη χρόνος από το «Στον Διπλανό Ουρανό», την πιο εσωστρεφή και μελαγχολική δουλειά του Παυλίδη, και η ανακοίνωση του νέου άλμπουμ προκάλεσε έκπληξη - διαβάζοντας μάλιστα πως τα δώδεκα κομμάτια ηχογραφήθηκαν παράλληλα με εκείνα του προηγούμενου, οι πιθανότητες κι οι προσδοκίες γέρνουν προς το ίδιο χαμηλότονο μοτίβο. Κι όμως, ήδη από τα πρώτα τραγούδια διακρίνεται - όχι απλά η διαφοροποίηση στο tempo, αλλά και η ευρύτερη αλλαγή ύφους. Στο «Μια Πυρκαγιά Σ' Ένα Σπιρτόκουτο» υπάρχει μεγάλη ποικιλία: από τη μία οι ατμοσφαιρικές, χαμηλής τάσης, συνθέσεις, συνήθεις και αγαπημένες στο παυλιδικό μουσικό σύμπαν κι από την άλλη τα πιο ζωηρά κομμάτια, άλλοτε ρυθμικά -σχεδόν χορευτικά- κι άλλοτε ηλεκτρικά, με μία δυναμική αύρα που φέρνει κάτι από Ξύλινα Σπαθιά.

Ήδη από το εναρκτήριο «Τα Λουλούδια» μεταβαίνουμε στον αιθέριο κόσμο που με ιδιαίτερη επιμέλεια και ταλέντο έχουν φτιάξει από κοινού Παυλίδης και B-Movies, ηχεί μια μελωδία τόσο οικεία και μοναδική ταυτόχρονα, που υπόσχεται ατελείωτα ταξίδια και ονειροπολήσεις. Είναι το σήμα έναρξης, η υπενθύμιση πως επέστρεψες σε αυτό το ιδιαίτερο σημείο της μουσικής σφαίρας, από το οποίο όσο κι αν απομακρυνθείς κι απέχεις, πάντα στο τέλος θα επανέρχεσαι, σαν κέλευσμα κάποιας μεγαλύτερης εσωτερικής δύναμης που αποζητά τη γαλήνη. Η ίδια ατμόσφαιρα διατηρείται καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου, επιτρέποντας την αύξηση της έντασης ανά τακτά διαστήματα και χαρίζοντας στιγμές κορύφωσης, που παρόμοιες τους πρέπει να ανατρέξουμε πολλούς δίσκους πίσω για να συναντήσουμε. Στα highlights, το upbeat «Τέλος Του Κόσμου», το εθιστικό riff του "Navigator", η νευρώδης ωδή στην Θεσσαλονίκη του «Πύργου Του Ποτέ», πόλη μείζονος σημασίας για το συγκρότημα και το «Στις Ακτές Του Παραδείσου», που φαντάζει σοκαριστικά επίκαιρο, με τον Παυλίδη να κραυγάζει «Τέλειο ταξίδι, άπειρη αγάπη, φρίκη κι αγωνία».

Ο Παυλίδης αν μη τι άλλο θεωρείται ένας από τους πλέον ικανούς στιχουργούς της ελληνικής σκηνής, τίτλο που δικαιολογεί κι εδώ. Πάντα ειλικρινής με την εκάστοτε συναισθηματική κατάσταση, δε διστάζει να εκφραστεί άλλοτε με φειδώ («Σήμερα σκέφτηκα ότι έχω να σε δω πολύ καιρό») κι άλλοτε με τις πλέον ευφάνταστες μεταφορές. Η αληθοφανής εικονοπλαστική του ικανότητα είναι αυτή στην οποία οφείλει τον τίτλο του ποιητή. Εμφανής, όμως, είναι και η ανακύκλωση εικόνων και μοτίβων, με αποτέλεσμα αρκετά σημεία να φαίνονται επαναλαμβανόμενα και ιδωμένα. Θα ήθελα να πιστεύω πως είναι ένα τέχνασμα που εξυπηρετεί τη συνοχή του συνολικού του έργου, ένας κοινός άξονας αναφοράς με τις προηγούμενες δουλειές. Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι η μείωση της διάρκειας των κομματιών, που ναι μεν κάνει την ακρόαση πιο ζωηρή, ανοίγει δε και το δρόμο στα κομμάτια να θεωρηθούν radio friendly.

Η «Πυρκαγιά Σ' Ένα Σπιρτόκουτο» είναι η πιο ζωντανή κι έντονη έκφανση του ήχου που έχει επιλέξει τελευταία ο Παυλίδης και οι B-Movies. Συνδυάζει αριστοτεχνικά την ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα με το απαιτούμενο νεύρο, μας ψιθυρίζει σιβυλλικά στ' αυτί όνειρα και ιδέες, όπως ότι κάτι φαινομενικά μικρό μπορεί να κρύβει κάτι τιτάνιο, με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει μία πυρκαγιά μέσα σ' ένα σπιρτόκουτο. Ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς στην εποχή της βαρβαρότητας επέστρεψε και δίνουμε ραντεβού στις επόμενες συναυλίες με νέο εξαιρετικό υλικό. Κι αν σπάσει το γρανάζι, φύγαμε στο διάστημα.