Xylouris White

Έχουν απασχολήσει -μεταξύ άλλων- τους The Guardian, The New York Times, Pitchfork με την αξιοθαύμαστη πορεία τους, αποσπώντας ενθουσιαστικές κριτικές. Οι Xylouris White, που συνενώνουν άριστα τις διαφορετικές καταβολές τους, εξερευνούν νέους ορίζοντες διάχυσης μιας γνήσιας μουσικής. Μιας μουσικής που για το duo Γιώργου Ξυλούρη (Ψαρογιώργη) / Jim White ξυπνάει στα έγκατα του Δικταίου Άνδρου και τεντώνεται ως στις κορυφές των Λευκών Ορέων, χαιρετίζοντάς μας με το δεύτερο άλμπουμ τους "Black Peak".

Ο παρατεταμένος, ακραιφνής αυτοσχεδιασμός, πολύ πιο έντονος και υπαρκτός εδώ, απ’ ό,τι ακούσαμε στο "Goats" (2014), παραμένει κύριο χαρακτηριστικό του δίσκου, των επτά tracks, τόσο ως προς τα μελωδικά μέρη του λαγούτου και της λύρας, όσο και στα μέρη των κρουστών. O τρόπος με τον οποίον -διαδοχικά- συνδέονται οι δύο κατηγορίες οργάνων, εκείνη των εγχόρδων και εκείνη των κρουστών, υπογράφει μια αριστοτεχνικά γραμμένη μελωδική συζήτηση σαράντα ενός -περίπου- λεπτών.

Με απαρχή τη μουσική κληρονομιά της Κρήτης και -για ακόμα μια φορά- υπό το βλέμμα του παραγωγού Guy Picciotto (Fugazi), η μουσική συγκεντρώνει την έννοια του «μετά-» (post-), προεκτείνοντας το folk στην «μετά-» εποχή του psych, fusion, punk. Ως αποτέλεσμα ακούμε μια ρυθμική, τραχιά και βουκολική διήθηση στον πρωτογονισμό της κρητικής παράδοσης όπως αυτή εξελίσσεται μέσα στον χρόνο.

Το μοιρολόι και στίχους (στ.1-10, 17-22, 25-28) του Βιτσέντζου Κορνάρου, από το εισαγωγικό απόσπασμα της έμμετρης μυθιστορίας του «Ερωτόκριτου», την οποία μελοποίησε ο Νίκος Μαμαγκάκης και μετέπειτα ο Χριστόδουλος Χάλαρης με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη, ερμηνεύει -τώρα- ο Ψαρογιώργης, με την ανατριχιαστική, βαρύτονη χροιά του, συνοδευομένη από τα χαοτικά backing vocals του Bonnie "Prince" Billy. Ενώ η λύρα και τα φωνητικά του Ψαραντώνη στο "The Feast" συναρμολογούν έναν συγκλονιστικό δίσκο υψηλής δεξιοτεχνίας και βαθείας ψυχεδελικής τάσης, ιδανικό δείγμα της post-cretan psych folk.

Το "Black Peak", αποτελεί σταθμό στην πορεία των Xylouris White, ενώ εγείρει το αίσθημα της υπερηφάνειας σε κάθε άκουσμά του. Ανοίγει σαν παράθυρο στον χρόνο και στον κόσμο, αποδεικνύοντας πως η γραμμή που διαχωρίζει και χωρίζει τα εκάστοτε μουσικά είδη, παραμένει ορατή όσο την τεντώνουμε. Εν τέλει, υπάρχει στ’ αλήθεια; Κι αν όντως υπάρχει, εσείς ποιο άκρο της πατάτε; Καλή ακρόαση!

xylouriswhite.com
bellaunion.com/2016/09/xylouris-white-share-black-peak-remix