Xylouris White

Ο Γιώργος Ξυλούρης και ο Jim White συμπράττουν και μας χαρίζουν έναν δίσκο-δρόμο που μας οδηγεί σε μια μουσική χώρα όπου το λαούτο και τα κρουστά δεν μένουν στα μετόπισθεν, αλλά πρωταγωνιστούν. Αν και παραδοσιακά θεωρείται συνοδευτικό -της λύρας και του βιολιού- όργανο, ο Ξυλούρης δίνει για ακόμα μία φορά στο νησιωτικό λαούτο τον χώρο που του αξίζει, μετά τα σημαντικά "Αντίποδες" των Xylouris Ensemble, "Έμπολο" με τον Ψαρογιάννη  και "Όσο Κι Αν Δέρνει Ο Άνεμος" με Αγγελάκα - Βελιώτη, και αποδεικνύει και πάλι τις δυνατότητές του. Ο White, από την άλλη, με την post-punk πορεία, δίνει νέα διάσταση στην ρυθμική συνοδεία και δείχνει την υψηλή κλάση του.

Εννέα συνθέσεις που στην πρώτη επαφή μπορεί να μοιάζουν καλοί αυτοσχεδιασμοί, αλλά αποκαλύπτουν την εξαιρετικά σχεδιασμένη τους δομή μετά το πέρασμα λίγων ακροάσεων. Τα μόλις 35 λεπτά περνούν γρήγορα και άγρια -ή, πιο περιγραφικά, σαν κατσίκια που τρέχουν πάνω στις βραχώδεις πλαγιές μιας νέας εκδοχής της Μεγαλονήσου- χωρίς «κοιλιά» αλλά με χρωματικές αλλαγές στο ύφος, που προσθέτουν επιπλέον βάθος στην ακουστική εμπειρία.

Σε παραγωγή Guy Picciotto, ο δίσκος αποκτά αυτόματα την ροή μιας καλής ταινίας και το νεύρο ενός κιθαριστικού ακούσματος, παρότι η κιθάρα έχει αντικατασταθεί από το λαούτο. Μετά τα πρώτα εφτά ορχηστρικά, ο "Fandomas" σπάει την αλυσίδα για να μας πει λόγια της ξενιτιάς με τη φωνή του λαουτιέρη των Ανωγείων. Υψηλής αισθητικής folk με prog στοιχεία, με τις απίστευτες δυνατότητες των κρουστών του Αυστραλού των Dirty Three να δίνουν προστιθέμενη jazzy αξία στις εμπνευσμένες μουσικές φράσεις του λαουτιέρη από την σημαντικότερη μουσική οικογένεια της Κρήτης, σε ένα ημίωρο βγαλμένο από την μουσική παράδοση μιας χώρας που έφτιαξαν οι δυο τους.