Τα Παιδιά Της Παλαιότητας

Το δεύτερο τέκνο της μετεξέλιξης του κερκυραϊκού φαινόμενου Κόρε. Ύδρο. είναι εδώ. Το σχήμα ανανεώθηκε με την προσθήκη του ντράμερ Τέλη Κροκίδη, του Θοδωρή Άνθη ως δεύτερου κιθαρίστα, της μπασίστριας Νούμερο Μπλε και, μετά από περιπέτειες με την δισκογραφική στέγαση του εγχειρήματος, τα XIV τραγούδια του "Consortium In Amato" βρήκαν τελικά τον δρόμο προς το κοινό τους.

Σε αυτόν τον κύκλο τραγουδιών, το σχήμα που ακολουθείται είναι το εξής: στο κέντρο του θεματολογικού σύμπαντος τοποθετείται η Αγάπη και γύρω της περιφέρονται ο Θάνατος ("Ωδή Στη Μυρσίνη Που Έρχεται") και ο Έρωτας ("Τρέλανέ Μας Κι Απόψε"), ενώ παρατηρούμε την υποχώρηση της Θρησκείας ("Ο Τζίμης") και την παγίωση ενός νέου θεματικού δορυφόρου, του Σχετικού Χρόνου [Νεότητα/Παλαιότητα ~ Μνήμη] ("Είχα Τα Νιάτα Του Κάποτε (Η Νεότητα)", "Κύκλοι"), που γενικά προϋπήρχε, αλλά τώρα διεκδικεί τον δικό του χώρο. Στιχουργικά, η ποίηση του ευτελούς αποδεικνύει αβίαστα την ύπαρξή της και λυτρώνει την αμφίβολη προσπάθεια του πρώτου δίσκου.

«Όχι, ποτέ δεν τα ξέχασα / Τα πράσινα γκοφρέ σεντόνια / Εκεί θα χύνουμε αιώνια / Σ’ αυτή τη γη, στον Κάτω Κόσμο ή στον Παράδεισο...»

Το «θέμα» είναι ότι η λύτρωση αυτή πέρασε μέσα από την ατραπό της προσωπικής έκθεσης, που σε ορισμένα σημεία είναι αβάσταχτη ("Τα Γκοφρέ Σεντόνια"). Όπως αβάσταχτη γίνεται σε άλλα σημεία και η απογύμνωση της λαϊκής ελληνικής (πολιτικο-κοινωνικής) πραγματικότητας από τα φτιασίδια του λαϊκισμού ("Η Ποίηση Που Γράψαμε Μαζί (28)"). Άλλωστε, το προσωπικό και το συλλογικό διαπλέκονται συχνά στο έργο του Π.Ε. Δημητριάδη, συνήθως με αποτελέσματα-λεπίδες.

«Τις Κυριακές στο γήπεδο πως τρέχεις, / Από το χέρι του παπά / Σ' αυτό του χούλιγκαν»

Η συνδιάλεξη με το έργο των Κόρε. Ύδρο. δεν παύει να είναι γόνιμη, αφού γεννά τραγούδια σαν το "Μόνο Ψέμα Που Αγαπώ". Το μουσικό μέρος είναι κατά βάση pop αλλά οριοθετείται από την μπάντα σαφέστερα μέσα από τις πολυσυλλεκτικές ενορχηστρώσεις. Κατά τ' άλλα, οι συνθέσεις αποδεικνύονται ικανές να βάλουν σε πειρασμό για περισσότερες ακροάσεις και -παρ' ότι ξεκάθαρα υιοθετούν νέα στοιχεία από την μουσική πορεία κάθε μέλους- κινούνται αναπόδραστα στο αναγνωρίσιμο ύφος του Π.Ε. Δημητριάδη. Δεν ξέρω τί θα κερδίζαμε αν τελικά παρέκλιναν.

Οι ακούραστοι εξερευνητές της πρωτοτυπίας μπορούν να στρέψουν αλλού τους φακούς τους και να αφήσουν σε μας την νωχέλεια της απόλαυσης ενός σπάνια ρομαντικού μουσικού εγχειρήματος. Η αληθινή υπέρβαση εμφανίζεται μία φορά. Μετά, ακολουθεί η εργατικότητα και η συνέπεια.

Η γενική αίσθηση του "Consortium" είναι ένα σέξι, εμμονικό κυνηγητό ανάμεσα σε ξέφωτα και κατασκότεινες γωνιές ενός δάσους πυκνών εικόνων. Κάπου-κάπου, ακούς ένα S.O.S. να εκπέμπεται μέσα από τον χαλασμένο ασύρματο. Το αιώνιο ζήτημα της ιδιάζουσας αισθητικής (και των ερμηνευτικών δυνατοτήτων) του Π.Ε. Δημητριάδη νομίζω παύει να απασχολεί τον ακροατή, αφού -πρώτον- δεν σοκάρει πλέον και -δεύτερον- δεν προβάλλεται μέσω καμίας βεβιασμένης απόπειρας. Όλα είναι ώριμα και (υπο)ταγμένα στο να αποκαλυφθούν όσες περισσότερες πτυχές αυτού του παράξενου κόσμου γίνεται στα δεκατέσσερα αυτά τραγούδια.

«Ποια είσαι δε θα ξέρω/ Μα θα ξέρω, σ’ έχω δει/ Με την ποδιά σου/ Σ’ ένα αρχαίο νεκροτομείο»

Το "Μέλλον" είναι ένα επείγον τραγούδι για τον δημιουργό του, αλλά τοποθετείται στην άλλη μεριά του καθρέφτη, απέναντι απ' ό,τι μας έχει συνηθίσει ως τώρα ο Δημητριάδης, ένα αντίθετο "Τραγούδι Με Ανάστροφο Μήνυμα". Πέραν αυτής της έκπληξης, αποτελεί το πιο αδιάφορο σημείο του δίσκου, κι ας φέρεται να είναι διασκευή Morrissey. Το "Μπλοκάκι" είναι μία συνολικά σημαντική (και συγκινητική) στιγμή του Π.Ε. Δημητριάδη, που φυλακίζει με επιτυχία την ατμόσφαιρα του δίσκου, όπως σημαντική είναι και η κατάθεση του "Η Ποίηση Που Γράψαμε Μαζί (28)", ενός τραγουδιού που ήρθε για να μείνει. Σπουδαιότερο όλων, όμως, και με διαφορά, το ισοπεδωτικό "Τρέλανέ Μας Κι Απόψε", που επιδεικνύει μία συναρπαστική οικονομία, τόσο στιχουργικά, όσο και μουσικά.

«Γάμησέ μας κι απόψε, / Πάρε εσύ ό,τι απέμεινε· / Μαδημένα τριφύλλια / Στης Ευρώπης το ζεστό καναπέ»

Εσωστρέφεια τέλος, λοιπόν, για Τα Παιδιά Της Παλαιότητας. Τα τραγούδια του νέου δίσκου είναι για να παιχτούν ζωντανά, με πόζα, να πουλήσουν μούρη, να σου τη βγουν από δεξιά, πώς το λένε ρε παιδί μου; Α, ναι... Rock.