ΟΔΟΣ 55
ΟΔΟΣ 55
Ένα noise-synth-punk μουσικό μανιφέστο αναρίθμητων ωρών ακρόασης
Τρία περίπου χρόνια πριν, τον Δεκέμβρη του 2012, περπατώντας από την Αττική στη Βικτώρια, πολλοί από εμάς, αναρριγούσαμε με τα «μυθικά σημάδια» που εκτόξευαν προς το ανθρώπινο σύμπαν οι ΟΔΟΣ 55, με το αριστουργηματικό ομώνυμο ντεμπούτο τους των 33-στροφών, το οποίο ακολούθησε το ομώνυμο 45άρι. Τότε, τα επτά tracks του ολόλευκου άλμπουμ μας δονούσαν με την ηλεκτρονική, χθόνια μουσική, η οποία συνέδεε τη δεκαετία μας με το cold wave, το minimal synth-punk και τα χρόνια που χάσαμε αναζητώντας την «άσπρη γη», αποτελώντας -πια- σπάνιο απόκτημα στη δισκοθήκη μας, sold out από καιρό, ιδιαιτέρως hard-to-find!
Τώρα, η επιστροφή τους ακούγεται ως φρενιτιώδης noise drone attack, που εκβάλλει τις μύχιες ισορροπίες του μελωδικού θορύβου, των minimal electropunk synthesizers, των electroclash ψηγμάτων. Οι ΟΔΟΣ 55, αυτήν τη φορά, στο ολόμαυρο 12-ιντσο περίβλημα, περικλείουν τον αφυπνιστικό στίχο και τους νευρώδεις ηλεκτρονικούς χτύπους, χαρίζοντάς μας έναν seven/eight-tracks διαδραστικό παροξυσμό, αναρίθμητων ωρών ακρόασης!
Το εισαγωγικό "2082" προετοιμάζει τον ουρανό πριν την καταιγίδα του περιληπτικού "ΟΔΟΣ 55", υποβάλλωντάς μας στο δυστοπικό περιβάλλον της ηχητικής απομόνωσης. Τα αναλογικά synths, τα καταιγιστικά, επαναλαμβανόμενα, ηλεκτρονικά μοτίβα και η υπόκωφη εγγραφή των punk φωνητικών, πολύ σημαντική και απαραίτητη για το αποτέλεσμα, εκφέρουν τα χαρακτηριστικά της υπάρχουσας κοινωνικής τρομολαγνείας. Την αντιμετωπίζουν δε με ρεαλισμό και αιχμηρό λόγο, ενώ απλώνουν "Ακτίνες Θανάτου", οι οποίες, διαγράφωντας «διαστάσεις, φωτίζουν την πτώση» μιας «νέας εποχής που συνέχεια θα χάνεται».
Από τη Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, τη Φουκουσίμα, το Πρυπιάτ, ένα «αόρατο νέφος» από "Ήλεκτρο Φως" απλώθηκε -λίγους μήνες πριν- στα ηχεία μας, ως προπομπός του δίσκου, προετοιμάζοντας τον καταυγασμό του encore. Η λάμψη αυτή, της σχεδόν διετούς διάρκειας δημιουργίας του, δυναμιτίζει το κάθε λεπτό του με αμιγείς, λακωνικές, ηχητικές εκρήξεις. Το up-tempo noise "Είναι Αυτοί" οδηγεί στο πειραματικό intro του "Ισταμπούλ", ενώ η χρήση της αργόσυρτης ανατολίτικης μελωδίας του, που σταδιακά επιταχύνει σε ρυθμό, και η φωνή της Αννίτας στα "Προδοκούν Ένα Μέλλον" και "Ύπνωση Τηλεκίνηση", προσδίδουν ιδιαίτερη μουσική ποικιλία στο μοναδικό αποτέλεσμα του δίσκου.
Στα πενήντα λεπτά διάρκειάς του, το εξαιρετικό αυτό δεύτερο άλμπουμ των ΟΔΟΣ 55 υμνεί την εκλεπτυσμένη ηχητική ωμότητα. Καταγγελτικό σαν μανιφέστο, άγριο σαν τον πόλεμο, αναταράσσει την επιδερμική κανονικότητα της κοινωνίας. Έρχεται ακριβώς στην ιστορική καμπή της μεταπολεμικής Δύσης, φωνάζοντας για τη μνήμη που δεν χάνεται. Επιμένει να μας θυμίζει ότι τίποτε δεν έχει τελειώσει, ότι πάντα κάθε απότομο τέλος είναι μια νέα αρχή!
