Κίτρινα Ποδήλατα

Τι να είναι το σύγχρονο ελληνικό rock; Μην είναι ο Σωκράτης και ο Θανάσης; Μην είναι ο Φοίβος και ο Κωστής; Μην είναι η Ελεονόρα με τη Νατάσα; Ο Θάνος με τον Παύλο και τον Αϊ-Γιάννη; Όλοι αυτοί και κανένας ίσως, καθώς ο θρόνος που μοιράζονταν κάποια χρόνια πριν οι Τρύπες με τα Σπαθιά και τα Κρίνα, χήρεψε, και έκτοτε το σύγχρονο ελληνικό rock ψάχνει την φωνή του, εδώ και εκεί, κλέβοντας από άλλες μουσικές λοξοδρομώντας παράλληλα από τον ακραιφνή κιθαριστικό ήχο... Τον έχουν εγκαταλείψει όλοι όμως; Όχι, καθώς ένα «μικρό» (καλά, όχι πλέον) ελληνικό σχήμα αντιστέκεται ακόμα, και φέτος νιώθει το αίμα του να βράζει, κυκλοφορώντας νέο δίσκο και προσπαθώντας να γυρίσει πίσω, στην καρδιά των εξελίξεων, τους σημερινούς δεκαεξάρηδες...

Έχοντας ήδη μια πορεία χρόνων η οποία τους έχει αποφέρει πολλούς και καλούς φίλους (με τους οποίους συμπράττουν και στον παρόντα δίσκο), τα Ποδήλατα φτιάχνουν ένα δίσκο κοινωνικό, θαρρείς έως πολιτικό, εξηγώντας μας στο εσώφυλλο του πως θέλουν να «εμπνεύσουν και να συντροφεύσουν» τους σημερινούς δεκαεξάρηδες, που βλέπουν τα όνειρά τους να σκοτεινιάζουν και το μέλλον τους να κρίνεται (το λιγότερο) αβέβαιο. Μεγαλεπήβολος στόχος τον οποίο τα Ποδήλατα φαίνονται διατεθειμένα να πετύχουν, καθώς ήδη από το εναρκτήριο "Κράτησέ Με" μπαίνουν με ένα από τα πιο σκληρά riff που έχουν γράψει ποτέ και με στίχους να στηρίζουν/εκφράζουν ακριβώς αυτό τον προβληματισμό. Ήδη από το πρώτο κομμάτι, παθαίνουμε ένα μικρό σοκ, καθώς τα ηλεκτρονικά στοιχεία είναι έκδηλα και έντονα, αλλά μην γελιέστε, τα riff των αδερφών Παντελιά και ευδιάκριτα είναι και καταλλήλως στηριζόμενα από την παραγωγή του δίσκου. Στις ίδιες φόρμες ακολουθεί και το "Όσο Ανασαίνω... Ζω" που είναι και πιο συναυλιακό, για να ακολουθήσει το εξίσου riffάτο "Αυτή Είναι Η Ζωή Μου", όλα πάντα με την ίδια θεματική. Στο "Χελιδόνι Του Χειμώνα" ακούμε μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, σε μια μπαλάντα με κιθάρα που θυμίζει λίγο ύστερους Πυξ Λαξ, ενώ το "Ταραταταμ Και Χοπ" είναι, μαζί με το "Ετών 16", ένα από τα πιο «εφηβικά» κομμάτια του δίσκου, που σαφώς ξεχωρίζει και θα αποτελέσει και στο μέλλον διακριτό σημείο των ζωντανών εμφανίσεων του σχήματος.

Πέρα όμως των 100% «ποδηλατίσιων» κομματιών, το "Ετών 16" περιέχει και κάποιες συνεργασίες, που παρότι, σύμφωνα με τις δηλώσεις των ίδιων των Ποδηλάτων, αποτελούν τιμή για το συγκρότημα, η ακρόασή τους και η ποιότητά τους, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα οι υψηλοί προσκεκλημένοι επωφελήθηκαν περισσότερο της συνεργασίας, από τους «δεκαεξάρηδες» οικοδεσπότες... Το "Ναυάγιο" που συναντάμε πρώτο, είναι μια συνεργασία ανάμεσα στα Ποδήλατα και την Μελίνα Κανά, σε ένα κομμάτι που μάλλον είναι και το πιο ιδιαίτερο του δίσκου, καθώς ο χαρακτήρας της Μελίνας φαίνεται να το οδηγεί περισσότερο από την ορμή των Ποδηλάτων. Στο "Απ'τα Αλώνια, Στα Σαλώνια" συναντάμε για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό στη δισκογραφία ένα ξανανιωμένο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που τραγουδά με ζωντάνια, μακριά από την νωχελικότητα των τελευταίων ετών, ενώ στο "Αυτή Είναι Η Ζωή Μου" οι έφηβοι ποδηλάτες συναντούν τον «αιώνιο έφηβο» Βασίλη, προσφέροντάς του ένα κομμάτι που πολύ θα ήθελε να είναι δικό του. Τέλος, στον "Χρόνο" τα Ποδήλατα συντραγουδούν με τον Μπάμπη Στόκα, σε μια σύνθεση με πιάνο που στέκεται ψηλότερα από όλες τις υπόλοιπες συνεργασίες τους και γέρνει περισσότερο προς την solo τραγουδοποιία του Στόκα.

Σε έναν δίσκο που συνδυάζει ένα καθαρά κιθαριστικό ήχο χωρίς ντροπές, με τραγουδοποιία υψηλού επιπέδου και αναζωογονητικές συνεργασίες, τα Κίτρινα Ποδήλατα αποδεικνύουν ότι όχι μόνο αφουγκράζονται την εποχή μας, αλλά την τραγουδούν συνάμα όπως κανείς άλλος. Ο θρόνος του ελληνικού rock δεν θα είναι ακόμα για πολύ καιρό κενός, αν δεν είναι ήδη κατειλημμένος...