Εν Πλω

Αυτό που στις Τρύπες πήρε τρεις δίσκους και πέντε χρόνια για να ωριμάσει, οι Εν Πλω το πέτυχαν με τον πρώτο δίσκο τους το 1989. Θρυλικό, συλλεκτικό και από κάθε άποψη εξαιρετικό, το ομώνυμο πρώτο και μοναδικό πόνημα του Σαλονικιώτικου σχήματος μέχρι πρότινος αποτελούσε απόλαυση για λίγους και εκλεκτούς που μπορούσαν να έχουν ένα από 1001 αντίτυπα της πρώτης βινυλιακής κοπής του άλμπουμ.

Μέχρι τώρα δηλαδή, όταν και η All Together Now, αυτό το μουσικό και καλλιτεχνικό «κοινόβιο» που προσπαθεί να στήσει ο Αγγελάκας με την παρέα του, αποφάσισε να επανακυκλοφορήσει τόσο σε CD, όσο και σε LP το εν λόγω αριστούργημα.

Γιατί τώρα; Πιθανότατα, αν όχι βεβαιότατα, γιατί στην προαναφερθείσα «συμμορία» συμμετέχει ενεργά και ο Ντίνος Σαδίκης, ένας εκ των πρωταγωνιστών σε όσα όμορφα συνέβησαν στο στούντιο «+1» πριν από 22 χρόνια. Με τον τρόπο αυτό διατηρείται ο καλλιτεχνικός έλεγχος του αποτελέσματος, τόσο στη διαδικασία της παραγωγής, όσο και σε όλα τα κανάλια της «μουσικής μπίζνας», αφού η διανομή του κατά κύριο λόγο θα γίνεται από το site της Αll Τogether Νow. Και, λόγω των προαναφερθέντων, η έκδοση αυτή έχει και τα «δωράκια» της, τόσο στη μορφή του ακόμα πιο σπάνιου single "Αντιλαλούν Οι Φυλακές / Είχα Έρωτες" (πρωτοκυκλοφόρησε το 1991 ως δώρο του fanzine "Στις Σκιές Του Β-23"), όσο και σε αυτήν ενός πρόσθετου video, με σκηνές από τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ από το προσωπικό αρχείο του Σαδίκη. Από άποψη περιεχομένου, η επανέκδοση αυτή δεν προσφέρει κάτι άλλο, ενώ, θα έλεγα, ότι από λάθος αφαιρεί κιόλας, καθώς στο φινάλε του εναρκτήριου "Παγωμένο" έχει δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα κατά την επεξεργασία, με αποτέλεσμα αυτό να κόβεται απότομα.

Όπως είπαμε, όμως, ο βασικός στόχος είναι να κάνει διαθέσιμο το μουσικό του περιεχόμενο και, γιατί όχι, να αποκαταστήσει τους Εν Πλω στη θέση που πραγματικά τους αξίζει σε αυτό που αποκαλούμε ελληνικό (ελληνόφωνο) rock. Και από αυτή την άποψη αρκεί μια και μόνη ακρόαση ώστε να βυθιστεί κανείς στον κόσμο τους. Έχοντας σα μουσική βάση αυτό που στο εξωτερικό θα ονομαζόταν post punk, αλλά, συνθετικά, με σαφώς λιγότερο «τραγουδιστική» δομή και υφέρποντα δημοτικά / λαϊκά στοιχεία. Το συντριπτικό ποσοστό του ηχητικού τους αποτελέσματος βασιζόταν φανερά στον Δήμο Ζαμάνο (1960 - 1998), ο οποίος αναλαμβάνει να λούσει τον ακροατή σε χείμαρρους ηλεκτρικών εκκενώσεων και feedback με την κιθάρα του, να κρατάει το ζεστό, οργισμένο groove με το φασαριόζικο μπάσο και να προσθέτει τις ελληνικές πινελιές των δοξαριών και των πνευστών. Ένα συγκρότημα μόνος του δηλαδή, αλλά και σε αγαστή συνεργασία με τον Κώστα Καλογήρου, που με τα μπάσα τύμπανά του έδινε μια πιο απόκοσμη αίσθηση σε όλα τα τραγούδια. Πάνω σε αυτή τη μουσική βάση, ο Ντίνος Σαδίκης απλώνει τις ερμηνείες του, άλλοτε στακάτες, ρυθμικές και απόμακρες, άλλοτε μελωδικές και γήινες, ενώ συμπληρώνει και τα κενά με την ακουστική του.

Η δυναμική των τραγουδιών αποδείχτηκε πολύ αργότερα, όταν το "Χωρίς Κανόνα" έγινε συναυλιακό δεδομένο και αγαπημένο των ακροατηρίων των διαφόρων σχημάτων του Αγγελάκα (πάντα με τον Σαδίκη παρόντα), αν και ποτέ ξανά δεν ακούστηκε τόσο απειλητικό, όσο στην αρχική του εκτέλεση (ούτε στην επανεκτέλεση του Σαδίκη από το προσωπικό του "Μολυβένιες Ιστορίες"). Σαν και αυτό όμως θα βρούμε και άλλα, αφού από κοντά ακολουθούν το "Παγωμένο", το "Φα#", το "Όνειρο", το "Αφιερωμένο" και φυσικά η απίστευτη εκτέλεση του "Αντιλαλούν Οι Φυλακές" του Βαμβακάρη. Για πιο λυρικές στιγμές ακούμε τα "Φεύγεις;" και "Στην Κοπελλιά Σας", ενώ στα "Φιλοι", "Χτες Βράδυ", "Είχα Έρωτες" βρίσκουμε την πρωτοπορία της ένταξης της ελληνικής μουσικής παράδοσης στο πιο σύγχρονο rock.

Η στόμα με στόμα διάδοση των καλά κρυμμένων μυστικών του ελληνικού rock έπαυσε μονομιάς με τη διάδοση του internet. Θεωρώ απίθανο να υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται για το ελληνικό rock και να μη γνωρίζει την ύπαρξη και τη συνεισφορά των Εν Πλω. Η πραγματική αποτίμηση της ποιότητας του έργου τους, όμως, μπορεί τελικά να γίνει μόνο με τις πολλαπλές και ολοκληρωμένες ακροάσεις του δίσκου τους και, μετά από την επανέκδοση αυτή, δικαιολογία πλέον δεν υπάρχει.