9MM

Το Δελτίο Τύπου που συνοδεύει το εν λόγω cd χαρακτηρίζει το συγκρότημα progressive rock, αλλά ας μου επιτραπεί ταπεινά να διαφωνήσω, θεωρώντας την ταμπέλα αυτή αρκετά παραπλανητική. Διότι όποιος παίζει με άνω του μετρίου τεχνική στο δύσμοιρο ελληνικό (και δη ελληνόφωνο) ροκ μπορεί και να φαντάζει progressive για τα δεδομένα της σκηνής, αλλά η μουσική πραγματικότητα λέει κάτι το διαφορετικό. Όχι και κάτι κακό πάντως.

Η απαραίτητη αυτή εισαγωγή γίνεται για να καταλήξω τελικά στο ότι οι 9MM (διαβάζεται «9 χιλιοστά») στην πρώτη τους δισκογραφική δουλειά δείχνουν, αν μη τι άλλο, ότι μπορούν να ανταπεξέλθουν στο επάγγελμα του μουσικού (εξάλλου μία ματιά στο βιογραφικό των περισσοτέρων μελών αποκαλύπτει κάποια session δουλειά και επαγγελματισμό ως προς το αντικείμενο). Όμως η μουσική τους κινείται περισσότερο προς το μοντέρνο hard rock (και metal θα το έλεγε κανείς αν είχε διαφορετική παραγωγή), με εναλλαγές ανάμεσα σε μελωδικά και οργισμένα/punkίζοντα φωνητικά, λιγοστά διακοσμητικά ηλεκτρονικά στοιχεία και, ναι, υπό την έννοια των Tool και το progressive κάνει αχνά την εμφάνισή του, ως επιρροή περισσότερο.

Το σίγουρο είναι ότι δεν περνάει, σε πρώτη τουλάχιστον, σκέψη από το μυαλό μου κάποιο αντίστοιχο συγκρότημα που να έχει επιχειρήσει να συνδυάσει τα παραπάνω με ελληνικό στίχο και αυτό από μόνο του είναι ένα τόλμημα. Πιάνει; Σε γενικές γραμμές ναι. Ο δίσκος δεν κουράζει, ούτε βαλτώνει, ακούγεται από την αρχή έως το τέλος ευχάριστα και, όπως προείπαμε, μουσικά στέκει σε υψηλό επίπεδο, είτε πρόκειται για την καλοπαιγμένη lead δουλειά της κιθάρας, τη στιβαρότητα της ρυθμικής βάσης, τις προσεγμένες προσθήκες των πλήκτρων και τα ικανά φωνητικά. Από την άλλη, δε μπορεί να μην τονισθεί ότι, με βάση τα διεθνή μουσικά δεδομένα, ακολουθούν την πεπατημένη και άρα δεν ξεφεύγουν του χαρακτηρισμού «για Έλληνες καλοί είναι», ενώ και διάφορες κλισέ παθογένειες του ελληνικού ροκ κάνουν την εμφάνισή τους, είτε στον φορμαλισμό της στιχουργικής τους (κοινωνικοπολιτική κατά βάση), είτε σε γέφυρες/ρεφρέν κτλ.

Εν τέλει, βέβαια, αυτό που μετράει είναι το πόσα τραγούδια μπορούν να ξεχωρίσουν και τελικά εκεί είναι που η ζυγαριά κλίνει προς το μέρος τους. Με λίγες, μάλιστα, ακροάσεις αναδεικνύονται τραγούδια όπως τα "Δημοκρατία", "Μέρα Με Τη Μέρα" και "VII", που μοιάζουν σαν αδερφάκια,  ή "Το Όνομα", ενώ δε θα μου κάνει εντύπωση αν και κάποιο άλλο καταφέρει να γοητεύσει ένα ακροατήριο, αφού όλα έχουν το «κάτι» τους. Παράδειγμα η μπαλάντα "Θυμάμαι", που θα μπορούσε να βρει ανταπόκριση στους φίλους της μέσης περιόδου των Ξύλινων Σπαθιών.

Φοβούμενος ότι η μοίρα του θα είναι να το βρουν πολύ «ελληνικό» οι μεταλλάδες και πολύ «σκληρό» οι «του ελληνόφωνου», ελπίζω να βρει το κοινό του κάπου εκεί ενδιάμεσα, στη γκρίζα ζώνη που καλύπτει τους ακροατές χωρίς κολλήματα, γιατί σίγουρα αξίζει τη θέση του πάνω από το συρφετό που κατά καιρούς κυκλοφορεί.