Sanctuary

«Μόνο ύμνους!»... Έτσι μου είχε απαντήσει ο φίλος μου, δίνοντας μου την κασέτα στην οποία μόλις είχε γράψει το "Into The Mirror Black", πριν πολλά χρόνια, σε ερώτηση μου για το μουσικό περιεχόμενο του δίσκου. Τα λόγια του αποδείχτηκαν, όπως ήταν φυσικό, απολύτως αληθινά.

Πίσω στο μακρινό 1990, οι Sanctuary, μετά το φοβερό ντεμπούτο τους, "Refuge Denied", του οποίου την παραγωγή είχε αναλάβει ο Dave Mustaine -ομολογουμένως όχι με ιδιαίτερη επιτυχία- κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους, υπό τον τίτλο "Into The Mirror Black", στο οποίο ακούμε τη μπάντα να ωριμάζει μουσικά, καταθέτοντας  συνθέσεις, η ποιότητα των οποίων δημιούργησε ένα δίσκο - ορόσημο στο χώρο.

Ξεκινώντας από την παραγωγή του Howard Benson, αμέσως αντιλαμβανόμαστε πως για τα δεδομένα της εποχής είναι πολύ καλή, «καλογυαλισμένη» όσο χρειάζεται, ώστε να αναδεικνύονται όλα τα όργανα, ενώ ταυτόχρονα είναι αρκετά heavy, προσθέτοντας επιπλέον δυναμική στα εννιά καταπληκτικά κομμάτια.

Από το άνοιγμα με τη μπασογραμμή του "Future Tense" έως το φοβερό riff με το οποίο αρχίζει το "One More Murder", το μόνο πράγμα με το οποίο θα έρθουμε αντιμέτωποι είναι η καταπληκτική απόδοση της μπάντας. Ο δίσκος έχει μια υποβόσκουσα progressive διάθεση, ενώ δε λείπουν και τα πολλά thrash στοιχεία, σε αντίθεση με τη speed κατεύθυνση του "Refuge Denied". Οι κιθαρίστες Lenny Rutledge και Sean Blosl δείχνουν τις ικανότητές τους, προσφέροντας με τα riff και τα solo τους στιγμές ανθολογίας, οι οποίες είκοσι χρόνια μετά μπορούν ακόμη να προκαλούν ανατριχίλα στον ακροατή, ενώ το rhythm section των Budbill και Sheppard κρίνεται εξόχως στιβαρό και απρόβλεπτο.

Τα φωνητικά του Dane επίσης έχουν βελτιωθεί, παρουσιάζοντας μας μια περισσότερο ώριμη προσέγγιση στην ερμηνεία, χωρίς πλέον να είναι διαρκώς «στο θεό» και επιδεικνύοντας καλύτερες φωνητικές μελωδίες και αρμονίες, οι οποίες απογειώνουν το τελικό αποτέλεσμα και μας αναγκάζουν να κατατάξουμε τον Dane ανάμεσα στους κορυφαίους ερμηνευτές.

Έχω την εντύπωση πως δε θα βαρεθώ ποτέ τo "Into The Mirror Black" και, αν και δε μου αρέσει να κάνω υποθέσεις, πιστεύω πως δύσκολα οι Sanctuary θα είχαν ξεπεράσει αυτή τους τη δημιουργία, ακόμη και αν δεν είχαν διαλυθεί. Πρόκειται για έναν αριστουργηματικό δίσκο, που δεν πρέπει να λείπει από καμία δισκοθήκη και ο οποίος θα μνημονεύεται στους αιώνες των αιώνων... αμήν.