Ramones

Τριανταπέντε χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την κυκλοφορία του debut album των Ramones. Τρεις εκ των δημιουργών του "Ramones" έχουν ήδη γνωρίσει το Χάρο και ο τέταρτος είναι σε μια ηλικία που ή θα πρέπει να περπατάει κάθε μέρα και να προσέχει τι τρώει ή να αρχίσει να προπονείται στο σκάκι. Το ντεμπούτο τους όμως είναι ακόμη εδώ, ανεξίτηλο και ζωντανό. Και αν με το να κοιτάμε τα άστρα βλέπουμε το παρελθόν τους, τότε με το να ακούμε το "Ramones" γνωρίζουμε αυτούς τους τέσσερις θρασύτατους αλητάκους που άλλαξαν το rock και απέδειξαν πως τα λαμπρότερα πρόβατα του κοπαδιού είναι τελικώς τα μαύρα.

Τους φαντάζομαι στα μέσα των '70s, να παίζουν τα τραγούδια του δίσκου στο CBGB's της Νέας Υόρκης, μπροστά στους φανατικούς μπλουζόφιλους θαμώνες, και καταλαβαίνω γιατί οι μετέπειτα punk μπάντες έπαιζαν πίσω από συρματόπλεγμα. Μαύρα πρόβατα ήταν για το τότε rock κοινό, αφού τα κομμάτια τους δεν είχαν solo, ήταν τόσο απλά που μπορούσε να τα παίξει ο κάθε ασχετίλας και οι live εμφανίσεις τους σπάνια ξεπερνούσαν τα 20 λεπτά, σε καιρούς που η ποιότητα μετριόταν σε λεπτά της ώρας. Παρά τα αποθεωτικά σχόλια του μουσικού Τύπου και το θαυμασμό των συναδέλφων τους, τελικά μόνο το underground αστικό κοινό τους πήρε εξαρχής στα σοβαρά.

Με μέση διάρκεια κομματιών τα 2 λεπτά, ήταν εμφανές πως οι Ramones δε την είχαν ψωνίσει, όπως τόσοι και τόσοι σύγχρονοι τους μουσικοί, και δε σκόπευαν να γίνουν οι Μότσαρτ του 20ου αιώνα, με πολύπλοκες συνθέσεις και ραψωδίες για στίχους. Όχι μάλιστα δεν είχαν τέτοιες φιλοδοξίες, αλλά κάποτε, λίγο πριν κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο, ο Paul Simonon εμφανίστηκε μπροστά τους τρομοκρατημένος που οι The Clash θα έβγαιναν για πρώτη φορά επί σκηνής και θεωρούσε πως η μπάντα δεν ήταν ακόμη έτοιμη για live εμφάνιση. Ο Johny Ramone τον καθησύχασε λέγοντας του πως δεν έχει λόγο να φοβάται. Οι Ramones παίζουν επίσης χάλια!

Πρέπει να έβγαλαν άπειρα σπυράκια οι τότε fanboys του classic και του art rock, όταν άκουγαν για πρώτη φορά το "Judy Is A Punk". Το αφελώς ξέγνοιαστο surf rock των The Beach Boys και ο ρομαντισμός των πρώιμων The Beatles, μετά από τόσα χρόνια, έρχονταν ξανά στο προσκήνιο. Πιασάρικοι ρυθμοί -αποτέλεσμα επαναλαμβανόμενων απλούστατων riff και γρήγορου drumming-, μονοτονία που έσπαγε από μερικά παλαμάκια και στίχοι που δίχως ίχνος σοβαρότητας αυτοχλευάζονταν, ανακοινώνοντας ποια στροφή είναι ίδια με την πρώτη και ποια διαφέρει. Η ειρωνεία, το χιούμορ, η νεανική ανωριμότητα και ο χαβαλετζίδικος κυνισμός της ήταν συμπυκνωμένα σε λίγα λεπτά μουσικής.

Οι Ramones ήταν νέα παιδιά και με αυτό το τρόπο σκέφτονταν. Μπορούσαν να διασκεδάσουν ακόμη και με τα πιο απλά κομμάτια, αρκεί να ήταν γρήγορα και χαρούμενα. Αυτή η απλότητα και οι γρήγορες ταχύτητες ήταν που έκαναν κομμάτια όπως τα "Beat On The Brat", "Chainsaw" και "I Don't Wanna Go Down To Τhe Basement" να είναι τόσο εθιστικά φρέσκα, ενώ τα "I Wanna Sniff Some Glue" και "53rd & 3rd" απογειώνονται από τα γυρίσματα της κιθάρας, ακριβώς λόγω της τεράστιας αντίθεσης που κάνουν με τον μινιμάλ χαρακτήρα του υπόλοιπου δίσκου.

Οι στίχοι όχι μόνο δεν εξυπηρετούσαν κανέναν ανώτερο σκοπό, αλλά πολλές φορές δεν προσπαθούσαν ούτε να είναι σοβαροφανείς. «Μιλάς πολύ μωρό, σκάσε γιατί θα σε πλακώσω στο ξύλο, γιατί είσαι ένα πολυλογάδικο μωρό» τραγουδούσαν στο "Loudmouth" και στα κρυφά γέλαγαν με όσους/ες ενοχλούνταν. Δεν τους ενδιέφερε καθόλου η άποψη του κόσμου για αυτούς. Ήξεραν πως διέφεραν και το γλεντούσαν.

Το "Ramones" ήταν προπομπός μια μεγάλης αλλαγής. Η παλιά γενιά του rock n roll που το εξέλιξε σε πολιτικό εργαλείο για τη διεκδίκηση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, προσπαθώντας να ταρακουνήσει την κοινωνία γύρω της, σύντομα θα άφηνε τη θέση της στη νέα γενιά του rock. Αυτήν που ξεκινώντας από το μηδέν, δηλαδή το σημείο όπου οι έννοιες rock και διασκέδαση είναι ταυτόσημες, στόχευε να ταρακουνήσει όχι μόνο την κοινωνία γύρω της, αλλά και τα ίδια τα μέλη αυτής της γενιάς. Η σημαντικότερη, όμως, προσφορά του "Ramones" ήταν πως για πρώτη φορά υποβίβασε τους rock Θεούς σε κοινούς θνητούς. Ο δίσκος αποδείκνυε πως δε χρειάζεσαι δεκαετίες μουσικών σπουδών για να παίξεις rock, ούτε ακριβές και φίνες παραγωγές ή βαθυστόχαστους στίχους και πολύπλοκες συνθέσεις. Το μόνο που χρειάζεται κάποιος είναι αρκετό θράσος, θάρρος και ελεύθερο πνεύμα. Το "Ramones" πήρε το rock από τις αρένες, τα high-tech studios και τις μεγάλες δισκογραφικές και το έδωσε ξανά στον κόσμο.

Δεν έχουν μείνει πολλά που να μην έχουν γραφτεί ήδη για αυτό το δίσκο. Ποιός δεν έχει τραγουδήσει εξάλλου «Hey ho, lets go» από το "Blitzkrieg Bop" ή δεν έχει γελάσει με την υπόγεια ειρωνία του "I Wanna Be Your Boyfriend"; Με το "Ramones", όμως, δόθηκε το πρώτο ηχηρό σύνθημα για την απελευθέρωση του rock από τις μεγάλες δισκογραφικές. Από ακριβό προϊόν, διαχειριζόμενο από λίγους επαγγελματίες, το rock εκδημοκρατιζόταν ξανά και ήταν πάλι κτήμα του καλλιτέχνη και του κοινού του.