Paradise Lost

Υπάρχουν κάποιοι δίσκοι, οι οποίοι αποπνέουν έναν αέρα μεγαλείου, μια αύρα θαυματουργή από την ημέρα κυκλοφορίας τους και δημιουργούν τις συνθήκες που φτιάχνουν σχολές. Ενίοτε χαρακτηρίζουν και το δισκογραφικό έργο ενός συγκροτήματος ή ακόμα και επηρεάζουν και τις τάσεις της εποχής. Το "Draconian Times" των Paradise Lost είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου σημαντικού πονήματος. Μετά την κυκλοφορία του "Icon" όλα έδειχναν ότι οι Paradise Lost θα κατακτούσαν την τότε «μεταλλική» Ευρώπη με γοργά και σίγουρα βήματα. Πιθανότατα να έχετε ακούσει για χαρακτηρισμούς όπως τους εξής: «Metallica της Ευρώπης», «η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή metal μπάντα των '90s» και όλες αυτές τις σχετικές υπερβολές, είτε του Τύπου εκείνης της εποχής, είτε ημών, των fanboy-δων. Υπεύθυνο για τις εκρήξεις υπερβολής και αγάπης προς τους Paradise Lost υπήρξε βεβαίως και το "Draconian Times".

Και όμως, δεκαέξι χρόνια μετά, οι Paradise Lost εξυμνούνται ακόμα, κυρίως για το συγκεκριμένο άλμπουμ, ακόμα και μετά από μερικούς εκπληκτικούς δίσκους. Πόσοι θα μπορούσαν τότε να προβλέψουν την περιπετειώδη και ειλικρινέστατη πορεία των Paradise Lost προς το άγνωστο με κάθε νέο άλμπουμ τους από τότε; Ανέκαθεν οι πέντε Άγγλοι (εδώ που τα λέμε, το δίδυμο Holmes/Makintosh στην ουσία) είχαν προοδευτικές ιδέες για τη μπάντα. Κάτι που αφενός τους απέτρεψε από τη στασιμότητα του ατμοσφαιρικού ήχου και την αέναη επανάληψη των τεχνοτροπιών του, αλλά αφετέρου επέσυρε την μήνιν των οπαδών τους και του metal κοινού της εποχής μετά το "One Second" και κυρίως με το "Host". Ας σταθούμε όμως στην αξία και την ποιότητα του μοναδικού "Draconian Times". Πόσες φορές δεν έχετε εντυπωσιαστεί από το μαγικό opening track, "Enchantment", ή ακόμα πόσες φορές δεν έχετε σιγοτραγουδήσει το ρεφραίν του "Shadowkings" ή του "I See Your Face" και δεν έχετε κάνει air drumming με το "Once Solemn"; Δεν είναι τυχαίο ότι από τις 12 συνθέσεις του άλμπουμ, σχεδόν όλες έχουν αντιπροσωπευτεί και συνεχίζουν να αποτελούν μέρος της συναυλιακής ροής ενός Paradise Lost show (αρκετά μικρό σε χρονική διάρκεια, εδώ που τα λέμε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!). Mόνο το "Jaded" δεν έχουν παίξει... κάτι που θα συμβεί στις επερχόμενες επετειακές συναυλίες που θα δώσουν για το εν λόγω αριστούργημα και, φυσικά, θα περάσουν και από τα μέρη μας.

Αν παρακολουθήσει κανείς την πορεία της μπάντας έκτοτε, μετά την άκρως επιτυχημένη περιοδεία που ακολούθησε το "Draconian Times", δεν έχει παρά να παραδεχτεί τη μοναδικότητα και τη γόνιμη αλλαγή μουσικής πλεύσης προς χάριν πρωτοπορίας και όχι προσκόλλησης σε έναν ήχο, τον οποίο εν ολίγοις οι ίδιοι κατέχουν δικαιωματικά. Και αν έκαναν τον κύκλο τους μέχρι και το "Symbol Of Life", με κάθε άλμπουμ διαφορετικό από το προηγούμενο, τότε από το ομώνυμο μέχρι και το "Faith Divides Us, Death Unites Us" αυτό που τους επανέφερε στο θρόνο του ατμοσφαιρικού metal κατά συνέπεια είναι το σήμα κατατεθέν τους, που άφησαν στο "Draconian Times" πριν τόσο καιρό. Οι μεγαλειώδεις lead κιθάρες του Greg Mackintosh, τα κοφτά riffs του Aaron Aedy και η doom, αλλά ταυτόχρονα μελωδική, απόρροια του μοναδικού τους ήχου, σε συνδυασμό με τα φωνητικά του Holmes. Άλλοτε με γρέντζο, όπως στο "Icon", και άλλοτε σχεδόν υποτονικά, μεταδίδουν την Paradise Lost φιλοσοφία.

Αν από την άλλη αναλογιστούμε ότι η μπάντα είχε να ξεπεράσει μια συνέχεια δίσκων σαν τα "Gothic" - "Shades Of God" - "Icon", τότε η αξία του "Draconian Times" αυτόματα εκτοξεύεται, όπως είναι λογικό. Σε θέματα συνθέσεων, εκτελεστικής ικανότητας, φωνητικών, στίχων, παραγωγής (του Simon Efemey για τρίτο συνεχόμενο άλμπουμ), το "Draconian Times" θα βρίσκεται πάντα στην elite των μεγάλων δίσκων της δεκαετίας του '90 και οι Paradise Lost θα εξυμνούνται ως οι τέλειοι πρεσβευτές της μελοποιημένης μελαγχολίας.

Ακόμα, ποιός δεν έχει ξοδέψει ώρα χαζεύοντας το μοναδικό artwork του "Draconian Times" ή δεν έχει αναρωτηθεί αν πρόκειται να προσφέρουν κάτι πιο «φετιχιστικό» από τη limited εκείνη έκδοση με τα διπλό cd, το οποίο περιείχε μεταξύ άλλων και το εκπληκτικό "Forever Failure" με συνοδεία εγχόρδων.

Επίσης, κατά την προσφιλή τους νοοτροπία, οι Paradise Lost με κάθε κυκλοφορία τους επιλέγουν να προσφέρουν στους οπαδούς τους και ορισμένα b-sides, τα οποία κατά γενική ομολογία είναι κομμάτια που δε χωράνε στο συγκεκριμένο άλμπουμ, επειδή υποτίθεται ότι είναι εκτός κλίματος ή κατώτερης ποιότητας. Και όμως, αυτό που έχουν καταφέρει οι Paradise Lost όλα αυτά τα χρόνια με τα b-sides είναι να δημιουργήσουν μερικά μυθικά τραγούδια, με καθαρά cult χαρακτήρα, αλλά ως επί το πλείστον κομμάτια που άνετα θα μπορούσαν να σταθούν μεταξύ των κορυφαίων τους. Ένα κλασικό παράδειγμα της "Draconian Times" περιόδου αποτελεί και το "Another Desire". Από τα απλούστερα κομμάτια των Paradise Lost μέχρι τότε, έκλεινε το μάτι στο προσεχές τους μέλλον και στον πιο «pop», ας πούμε, προσανατολισμό που προσέγγισαν με το ασύγκριτο "One Second".

Όσοι, λοιπόν, νοσταλγούν την περίοδο που οι Paradise Lost μεσουρανούσαν σε φήμη και προβολή είναι ευκαιρία να θυμηθούν το προ 15ετίας status τους και να παρακολουθήσουν μερικές ιστορικές, για τη μπάντα και τους οπαδούς της, εμφανίσεις. Και ίσως να έχει γίνει μόδα η εκτέλεση επί σκηνής κλασικών δίσκων από συγκροτήματα, τα οποία μεσουρανούσαν τότε, αλλά πόσοι άλλωστε δεν είχαν κρυφό πόθο να παραβρεθούν σε τέτοια επετειακά δρώμενα, ακόμα και μετά από τόσες συναυλίες των Paradise Lost στη χώρα μας;