Grip Inc.

Κι ενώ φαίνεται πως άλλοι έχουν επιστρέψει στη θέση τους και άλλοι περιπλανιούνται ακόμη, κάποιες αριστουργηματικές -και συνεπώς άνευ μετανοίας- αλλαγές πορείας φαντάζουν ηδείς στη μνήμη των δεινοπαθούντων αυτιών του οπαδού της metal μουσικής.

Εν έτει 2008, ο Dave Lombardo, ο όχι αδίκως πιο δημοφιλής ντράμερ του σκληρού ήχου, κρυμμένος πίσω από τον ογκώδη τυμπανικό του προμαχώνα, διακρίνει και πάλι τις ανθεκτικές πλάτες των Slayer. Ο κιθαρίστας Waldemar Sorychta συνεχίζει να διαπλάθει τον ήχο της ελίτ και, παράλληλα, εμφανίζει το νέο ελπιδοφόρο σχήμα του, Enemy Of The Sun. Ο μπασίστας Jason Viebrooks έχει επιστρέψει στην ημιαφάνεια και ασχολείται με το σχήμα Allknowing. O δε τραγουδιστής Gus Chambers αγνοείται καλλιτεχνικώς από το 2006*. Αλλά, ας πατήσουμε το κουμπί του flashback.

Το 1992 ο Dave Lombardo βγήκε από το σφαγείο, χωρίς όμως να κλείσει την πόρτα πίσω του. Εγκατέλειψε ένα από τα μεγαλύτερα metal συγκροτήματα και μια υπερδεκαετή ένδοξη πορεία, για να παραδοθεί σε κάποιο νέο σχήμα, που θα του επέτρεπε να δημιουργεί πιο ελεύθερα και πιο «ευφάνταστα» τους μανιασμένους ρυθμούς του. Ενώ ποτέ δε μετάνιωσε την παρουσία του στα τάγματα των Slayer (κάτι που επιβεβαιώνει η επιστροφή του, το 2001) ομολογούσε μια καταπίεση της καλλιτεχνικής του έκφρασης και το γεγονός ότι αντιμετωπιζόταν από τους υπόλοιπους σα να ήταν μηχανή.

Δυο χρόνια αργότερα, συνευρέθηκε με τον Waldemar Sorychta στο "Jesus Killing Machine" των Voodoocult και, μερικούς μήνες αργότερα, οι δυο τους αναγνώρισαν στο πρόσωπο του βετεράνου hardcore/punk τραγουδιστή Gus Chambers το τρίτο απαραίτητο συστατικό για τη χημεία των μελλοντικών Grip Inc.

Η τριανδρία κάλεσε τον -πιο χαμηλών τόνων- μπασίστα Jason Viebrooks και αναζήτησε τον ήχο, που βασισμένος σε thrash metal θεμέλια θα κατάφερνε να αφομοιώσει στοιχεία από όλο το φάσμα του σκληρού ήχου, από industrial μέχρι punk, χωρίς να προσκολλάται σε αναμασημένα στερεότυπα, αλλά και χωρίς να χάνει ούτε πιθαμή από την αυθεντική επιθετικότητα, που αναλογεί στο ύφος του καθενός.

Η απόδειξη της επιτυχίας του εγχειρήματος ονομάζεται "Power Of Inner Strength" και βρέθηκε στα ράφια των δισκοπωλείων το Μάρτιο του 1995, με τη λάβα του εξωφύλλου της να λιώνει το πλαστικό των πέριξ εκτεθειμένων κυκλοφοριών. Ο ίδιος ο Lombardo χαρακτήρισε το άλμπουμ ως "a punch in the face" και εμείς, με σπασμένα δόντια, ψελλίζουμε ακατάληπτα πως έχει δίκιο. Πολλοί θα περίμεναν μια καρικατούρα των Slayer ή έναν απλό δίσκο/σεμινάριο, κυριευμένο από την παρουσία ενός βιρτουόζου μουσικού, μα το αποτέλεσμα ξεπερνά κάθε προσδοκία.

Το λυσσασμένο και ακριβέστατο χτύπημα του Lombardo ακούγεται πιο ελεύθερο από ποτέ. Τα γυρίσματά του είναι γιγάντιες ατσάλινες επιταχυνόμενες ατμομηχανές «που πατάνε τους μάγκες». Ο ιδιοφυής Sorychta δεν επιχειρεί να επιβαρύνει τον ήχο. Εξισορροπεί τον τυμπανιστικό οχετό με λιτά και ουσιώδη riffs, διανθίζει με ατμοσφαιρικά ωρυόμενες lead και η αξιοθαύμαστη ηφαιστειακή παραγωγή του σιδηροκολλά τα έγχορδα, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση ασυγκράτητης βαβούρας. Τα ξελαρυγγιαστικά φωνητικά και η ένταση των στίχων του Chambers δίνουν πρόσωπο στο θυμό.

Το εισαγωγικό μισό tribal-μισό industrial τυμπανιστικό δοκίμιο "Toque De Muerto", δεν προϊδεάζει για τη μανιασμένη θάλασσα υδραργύρου του "Savage Seas (Reatribution)" που ακολουθεί. Η δίκαση καίγεται. Χωρίς ανάσα ο γδούπος της συνέχειας σείει το έδαφος. Το άψογο κτίσμα "Hostage To Heaven" είναι ίσως το πιο μεγαλοπρεπές καταιγιστικό δείγμα του άλμπουμ.

Το αρρωστημένο riff του "Monster Among Us" μοιάζει απόμακρο, ώσπου να εκραγεί και να βάλει φωτιά στα ηχεία και να μετατραπεί σε ατμοσφαιρικό τοπίο για τα ψευδοσυγκρατημένα κουπλέ του Chambers. Μια κραυγή φέρνει πάλι το ρυθμικό σεισμό. To σφυροκόπημα μοιάζει ασταμάτητο στο εξαιρετικό "Guilty Of Innocence", παραδειγματική δομή και επικίνδυνο headbanging. Αργή καταδίκη, κραυγές από τα βάθη του πιο δραματικού «εγώ» και καθαρτική βαρύτητα στο "Innate Affliction".

Η ήπια μελωδική εισαγωγή ξεγελά κι ο Chambers χτίζει σε κάθε στίχο μια αγχωτική κλιμάκωση της οργής, μέχρι το ξέσπασμα του τυφώνα "Colors Of Death", που θα σκορπήσει πανικό. Η πιο groovy στιγμή του άλμπουμ θα έρθει με το "Ostracized", μα η ένταση δεν καταφέρνει να κοπάσει. "Cleanse The Seed" και "Heretic War Chant" και είμαι σίγουρος πως, στην άλλη άκρη της γης, πετάει μια πεταλούδα. Με πικρό χείλος, τον δίσκο κλείνει ένα φλεγόμενο ξόρκι ενάντια στην κατάρα του ρατσισμού. "The Longest Hate", εναλλαγές νωχελικής απόγνωσης και βίαιης κατακραυγής.

Η μεγαλύτερη επιτυχία του "Power Of Inner Strength" είναι το γεγονός ότι δεν καταφέρνει ο ακροατής να εστιάσει στα συστατικά εξ ων συνετέθη το θρυλικό άλμπουμ. Ο ήχος είναι συμπαγής. Δε χρειάζονται μακιγιάζ και ακατάπαυστες ταχύτητες για να εξιλεωθεί το μένος που κουβαλά η αιμοσφαιρίνη. Οι Grip Inc. κατάφεραν να ανανεώσουν τον βαρύ ήχο και να του χαρίσουν άλλο ένα γαλόνι.

Ακολούθησαν τα "Nemesis" (1997), "Solidify" (1999) και "Incorporated" (2004). Στα τελευταία χρόνια δράσης του, το σχήμα γνώρισε εντάσεις μεταξύ των ισχυρών χαρακτήρων της τριανδρίας, άλλαξε τρεις μπασίστες, ενώ επεξεργάστηκαν και την πιθανότητα της συνέχειας, χωρίς τον Lombardo. Σήμερα το συγκρότημα βρίσκεται σε λήθαργο, εξαιτίας των ανειλημμένων υποχρεώσεων των μελών. Η γραφίδα, που σχεδιάζει το κλείσιμο της παρένθεσης, δεν έχει ακόμα σηκωθεί από τη σελίδα.

* Επτά μήνες μετά τη δημοσίευση αυτού του κειμένου, ο μουσικός Τύπος έφερε της θλιβερή είδηση ότι ο Gus Chambers βρέθηκε νεκρός εξαιτίας ανάμειξης φαρμακευτικής αγωγής με αλκοόλ. Ας αναπαύεται εν ειρήνη και ας μην ξεχνάμε, μια στο τόσο, να τοποθετούμε τους δίσκους του στο ηχοσύστημα, για να ξανανιώσουμε τη δύναμη της ζωντάνιας του.