Clutch

Είναι μερικοί δίσκοι οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να γίνουν κλασσικοί. Δίσκοι που δεν χρειάζονται πολλές ακροάσεις, "χώνεμα", μελέτη και λοιπές αηδίες που πολλές φορές προφασιζόμαστε για να δικαιολογήσουμε κυκλοφορίες αγαπημένων μας γκρουπ. Δίσκοι που από τα πρώτα δευτερόλεπτα σε κάνουν να γουστάρεις, ανεξάρτητα με το ποια είναι η σχέση σου με την μπάντα.

Το "Blast Tyrant" των Clutch είναι ένας τέτοιος δίσκος. Από την εισαγωγή και μόνο του "Mercury" και με τον Neil Fallon να κραυγάζει στο μικρόφωνο "Daedalus, your child is falling, and the labyrinth is calling." αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που ακούς είναι χρυσός και όχι υδράργυρος. Και παράλληλα ξεκινάς το πιο σουρεαλιστικό τριπάρισμα που πιθανόν να βιώσεις στη ζωή σου με οδηγό τον "Blast Tyrant's Atlas Of The Invisible World Including Illustrations Of Strange Beasts And Phantoms" που είναι και ο ολόκληρος τίτλος του δίσκου. Αν και δεν θα τον δείτε ποτέ τυπωμένο στο εξίσου σουρεάλ εξώφυλλο.

Ο δίσκος που ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε το 2004, αποτέλεσε την έκτη δισκογραφική δουλειά των Clutch και οριοθέτησε τις ποικίλες μουσικές επιρροές της μπάντας, δρώντας σαν οδηγός για τους δίσκους που θα ακολούθησαν. Όντας ο διάδοχος του κομματάκι πιο αδύναμου "Pure Rock Fury" (2001), το "Blast Tyrant" ξεχωρίζει με διαφορά και ακόμα και σήμερα μνημονεύεται από πολλούς ως το κορυφαίο album του group.

Και αυτό δεν είναι καθόλου παράλογο, αν σκεφτεί κανείς ότι στην πρώτη τριάδα τραγουδιών του δίσκου συμπεριλαμβάνονται rock δυναμίτες όπως τo "Profits Of Doom" και το "The Mob Goes Wild". Δύο από τα δυνατότερα ίσως tracks του δίσκου, με το "The Mob Goes Wild" να γίνεται single και να συνοδεύεται και από ένα εξίσου πολύ διασκεδαστικό videoclip.

Παρόλα αυτά, μια απλή κατηγοριοποίηση τόσο του εν λόγω album όσο και των Clutch γενικότερα ως "rock" είναι μάλλον περιοριστική και σίγουρα παραπλανητική, σχετικά με το πολύ ιδιαίτερο "rock"  χαρμάνι της μπάντας από το Maryland των Ηνωμένων Πολιτειών. Με στέρεα και παντοτινή βάση της μουσικής τους, τους bluesy ρυθμούς, συν τις γενναίες δόσεις heavy rock riff-πλασίας από την κιθάρα του Tim Sult, μία jazzy/ funky υποψία και φυσικά και πάνω απ' όλα -σαν σωστοί Αμερικανοί rockers- αρκετές πρέζες southern αισθητικής, οι Clutch επιβεβαιώνουν και στουντιακά αυτό που είναι παραπάνω από προφανές σε μία live εμφάνιση τους. Ότι πάνω απ' οποιαδήποτε ταμπέλα είναι ουσιαστικά μια jam μπάντα στα sessions της οποία όλα χωράνε.

Αυτό αποτυπώθηκε άψογα και στα δεκαπέντε tracks του "Blast Tyrant", τα οποία, αγκαλιάζοντας το μεγάλο φάσμα ήχων που αναφέρθηκε παραπάνω, δημιουργούν ένα πολύχρωμο rock 'n' roll απόσταγμα που εκτείνεται από groovy heavy rock ύμνους όπως το "Cypress Grove" και το "Subtle Hustle", μέχρι τα "The Regulator" και "Ghost", τα πρώτα ακουστικά τραγούδια που έκαναν την εμφάνιση τους σε δίσκο της μπάντας, με μια έντονη southern πινελιά να τα χρωματίζει, καθώς και το απίστευτο "WYSIWYG" instrumental που κλείνει το album.

Βέβαια η αρχική δήλωση, στην πρώτη πρώτη παράγραφο κιόλας, ήταν ότι το "Blast Tyrant" ήταν ένα album καταδικασμένο να μείνει κλασσικό. Και ένα κλασσικό album δεν θα μπορούσε ποτέ να διαπρέπει μουσικά και να υστερεί στιχουργικά. Εδώ οι Αμερικανοί κάνουν πάλι ένα μικρό θαύμα γράφοντας μερικούς από τους πιο ιντριγκαδόρικους στίχους που θα διαβάσετε ποτέ, τόσο από θέμα περιεχομένου, όσο και στον τρόπο με τον οποίο είναι δοσμένοι.

Όσο σουρεαλιστικός και να φαντάζει ο full τίτλος του δίσκου, ωχριά μπροστά στο περιεχόμενο. Ξεπερνώντας το φράγμα των groovy ήχων που μπορεί να συνεπάρει το μυαλό στους ξέφρενους ρυθμούς τους και εστιάζοντας στα λόγια του Neil Fallon, ο πιο προσεκτικός ακροατής θα παρατηρήσει να περνάνε μέσα στους στίχους,  πέρα από τις πάμπολλες αναφορές μέσα από την Βίβλο, κοφτερή κοινωνική κριτική, obscure και μυθολογικά θέματα, όλα δοσμένα χιουμοριστικά ή ακόμα και, σε φάσεις, ειρωνικά.

Το "Blast Tyrant" αποτέλεσε πέρα από ένα σημείο αναφοράς για τους Clutch. Έδωσε έναν ακόμα πιο προσωπικό χαρακτήρα στο ήδη πολύ ιδιαίτερο μουσικό στυλ του γκρουπ και έδειξε την διαδρομή που θα ακολουθούσαν από κει και έπειτα. Η τετραετία 2004 - 2007 δε, ήταν ένα δημιουργικό / συνθετικό peak για την μπάντα, αφού ένα χρόνο μετά το "Blast Tyrant" κυκλοφόρησαν το επίσης εξαιρετικό "Robot Hive / Exodus" (2005) και το εξίσου δυνατό "From Beale Street Τo Oblivion" (2007). Ακόμα και η τελευταία τους δουλειά, το "Strange Cousins From Τhe West" (2009) μπορεί να μην πιάνει τον πήχη που το ίδιο το συγκρότημα έχει θέσει, αλλά αναμφισβήτητα κοιτά ίσια στα μάτια την προαναφερθείσα τριπλέτα.

Το συμπέρασμα είναι απλό. Οι Clutch είναι μία μπάντα που έχει κάτι να δώσει σε όλων των ειδών τους ακροατές. Αρκεί πάνω απ' όλα να βάζετε την διασκέδαση ως προτεραιότητα. Και δεν υπάρχει πιο κατάλληλος δίσκος από τον συγκεκριμένο για να σας βάλει για τα καλά στο τριπάκι των Αμερικανών και ποιος ξέρει. Ίσως να ανακαλύψετε ένα νέο αγαπημένο συγκρότημα.