Dead Can Dance

Όταν οι Dead Can Dance μεγαλουργούσαν για περισσότερο από μια δεκαετία, δεν βρισκόμουν ακόμα στην κατάλληλη ηλικία για να κατανοήσω την προσφορά τους στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Μετά την διάλυσή τους, καθώς ανακάλυπτα την μαγεία του ντουέτου αλλά και μέρος του ρόστερ της 4AD (με αποκορύφωμα τους τεράστιους Cocteau Twins), καταριόμουν την μοίρα μου πιστεύοντας ότι ποτέ δεν θα έχω την ευκαιρία να ζήσω από κοντά το μεγαλείο της μουσικής τους. Όσο ικανοποιητικές και αν ήταν οι μετέπειτα κυκλοφορίες του Brendan Perry και της Lisa Gerrard, δεν κατάφερναν να σταθούν στην υψηλότερη κορυφή, δίπλα στους κορυφαίους δίσκους που ηχογράφησαν κατά την συνεργασία τους.

Δεκαέξι χρόνια μετά το "Spiritchaser" που έδειχνε ότι θα αποτελούσε το κύκνειο άσμα τους, οι Dead Can Dance επιστρέφουν με τον πιο δυναμικό τρόπο, μια περιοδεία που θα περάσει από τέσσερις ηπείρους για την προώθηση του ολοκαίνουργιου "Anastasis". Μονάχα ο τίτλος θα μπορούσε να είναι αρκετός για να αγγίξει τους Έλληνες οπαδούς τους, αλλά o Perry και η Gerrard δεν σταματούν εδώ. Επηρεασμένοι από την ελληνική κουλτούρα (και όχι μόνο φυσικά) γεμίζουν τον δίσκο με τίτλους τραγουδιών που θα φανούν γνώριμοι στα μάτια μας ("Αgape", "Αmnesia", "Αnabasis"), ενώ η μεγαλύτερη έκπληξη αναμένεται στις ζωντανές τους εμφανίσεις στη χώρα μας τον Σεπτέμβριο.

Σε μια εποχή που η κληρονομιά των Dead Can Dance είναι διάχυτη στην indie σκηνή, οι ίδιοι επιστρέφουν χωρίς να παρουσιάζουν τρομερές αλλαγές προτιμώντας, παρά το πέρασμα των χρόνων να κρατήσουν την πετυχημένη συνταγή του παρελθόντος φιλτραρισμένη όμως μέσα από ένα σύγχρονο πρίσμα (κυρίως από πλευράς παραγωγής). Αν και για πρώτη φορά μακριά από την αγκαλιά της 4AD δείχνουν σίγουροι για τις δυνατότητες τους βασισμένοι στην εμπειρία σχεδόν τριάντα ετών. Ο Brendan Perry και η Lisa Gerrard, δυο τεράστιες μουσικές προσωπικότητες, γνωρίζουν την μοναδικότητά τους ενώ η επανεμφάνισή τους τούς επανέφερε αυτόματα στην επικαιρότητα ακόμα και πριν την κυκλοφορία του δίσκου τους.

Οι δυο μυστηριώδεις περσόνες μοιράζουν το "Anastasis" σε αντίστοιχα ισομερή τμήματα. Εκεί που κυριαρχούν τα βαθιά και μελαγχολικά φωνητικά του Perry, οι συνθέσεις αυτόματα αποκτούν έναν πιο indie χαρακτήρα, ένα γκρίζο χρώμα παρόμοιο με το τοπίο που απεικονίζεται στο εξώφυλλο αλλά ταυτόχρονα και έναν τόνο αισιοδοξίας που ίσως και να προκαλεί η ίδια η επανασύνδεση των Dead Can Dance. Στην απέναντι όχθη, η αιθέρια και σχεδόν απόκοσμη φωνή της Gerrard, γνώριμη όσο λίγες στον κόσμο προσφέρει στον ακροατή μια χαλαρωτική, μεθυστική ατμόσφαιρα ικανή να τον ταξιδέψει στα πιο μακρινά σημεία του πλανήτη.

Μουσικά το "Anastasis" περιλαμβάνει το γνωστό μείγμα μελωδιών προερχόμενα από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα με μεγαλύτερη έμφαση στους ρυθμούς της Ανατολής αλλά και στα αφρικανικά κρουστά. Αυτά και άλλα τόσα που θα ανακαλύψουμε μετά από κάθε ακρόαση δίοτι όπως συνέβαινε με κάθε κυκλοφορία των Dead Can Dance,χρειάζονταν δεκάδες επαναλήψεις για να κατανοήσει κανείς το μεγαλείο των συνθέσεων τους χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι ικανές να σε αγγίξουν από την πρώτη στιγμή.

Η Ανάσταση των Dead Can Dance είναι πλέον γεγονός, η μακροχρόνια απουσία τους είναι πλέον έτοιμη να σβηστεί από τις μνήμες μας ενώ η ολοκλήρωση του ονείρου θα πραγματοποιηθεί σύντομα. Ακόμα και τότε όμως, το "Anastasis" δείχνει ικανό να σταθεί επάξια μέσα στην υπόλοιπη δισκογραφία του ντουέτου.