Pyrrhon

Κατά γενική ομολογία, το extreme metal, ήταν από τα κυρίαρχα ηχητικά ρεύματα της προηγούμενης δεκαετίας, όσον αφορά το heavy metal στερέωμα. Εν μέρει, αυτό βασίστηκε στην κυρίαρχη τάση της επανάκαμψης παλαιομοδίτικων ιδιωμάτων, ειδικά στο death metal. Μια ολόκληρη νέα γενιά συγκροτημάτων, επιχείρησε να επαναφέρει την ουσία και το συναίσθημα των απαρχών του ιδιώματος. Την ίδια στιγμή, εκεί που τα σύνορα καταργούνται, πολλές μπάντες επιχείρησαν να δημιουργήσουν ακραία μουσική με νέους κανόνες και διαφορετικό υπόβαθρο, συνδυάζοντας ετερόκλητα μεταξύ τους στοιχεία.

Στις αρχές της δεκαετίας, αυτή η μεταπήδηση, προσέφερε μερικές νέες ηχητικές τάσεις. Από τις διδαχές των Deathspell Omega και των Gorguts, που σε σύντομο χρονικό διάστημα εξελίχθηκαν σε κατήχηση για άπειρους κλώνους, μέχρι το blackgaze, ο ακραίος ήχος δοκίμασε τα όρια του. Έτσι, το black 'n' roll βρέθηκε προς στιγμήν στο επίκεντρο, όπως και το extreme hardcore/crust και το mathcore, πατώντας πάνω στους σπόρους της προηγούμενης δεκαετίας. Στην σκιά αυτής της προόδου του extreme metal, ξεπρόβαλλαν και οι Pyrrhon από το Brooklyn.

Το κουαρτέτο, έδειξε ευθύς εξαρχής, από τις αρχές της δεκαετίας και το ντεμπούτο του, την διάθεση να αμφισβητήσει τους κανόνες. Έχοντας ένα υπόβαθρο που πατάει εξίσου στο death metal και το mathcore, κατάφεραν με το προ τριετίας "What Passes For Survival" να «εδραιωθούν» στην συνείδηση του σύγχρονου extreme metal ακροατηρίου. Δικαίως. Μέχρι και τον νέο, τέταρτο δίσκο τους, ονόματι "Abcess Time", πίστευα πως ο προκάτοχός του πλέον, ήταν ένα από τα πιο ριψοκίνδυνα ακούσματα που βίωσα ως ακροατής την προηγούμενη δεκαετία. Με το "Abcess Time" όμως, όλα άλλαξαν.

Αρχικά, ας ξεκαθαριστεί πως ο δίσκος διαρκεί σχεδόν μια ώρα και περιλαμβάνει δώδεκα κομμάτια, αποτελώντας ένα θαρραλέο άκουσμα. Η ανισοκατανομή στις διάρκειες, τις ταχύτητες, τις συνθετικές δομές, και εν τέλει η ίδια η δύστροπη φύση του ήχου της μπάντας, σε συνδυασμό με την, σχετικά εκτεταμένη, χρονική διάρκεια, καθιστούν το "Abcess Time" ένα πραγματικό τεστ αντοχής. Αυτή τη φορά μάλιστα, οι Pyrrhon φροντίζουν να πειραματιστούν ακόμη περισσότερο με τον ήχο τους, αφού, το avant-garde death metal τους, δεν εμπλέκεται μόνο με το mathcore και το noise rock, αλλά ενσωματώνει τόνους sludge λάσπης.

Εδώ έγκειται και η κρισιμότερη διαφορά με τον προκάτοχό του. Το "What Passes For Survival", ήταν μια ηχητική μεταφορά του εξωφύλλου του, ένα απελπισμένο θηρίο με την πλάτη στον τοίχο που σε αρπάζει από τον λαιμό, δεν σε συμπαθεί και καθυστερεί να το δείξει. Το "Abcess Time", είναι πιο σαδιστικό, συγκριτικά. Εδώ, ο σκοπός δεν είναι να αποτελειώσει μονομιάς τον ακροατή, αλλά να τον αφυπνίσει βίαια. Να τον σύρει μέσα από όλα τα επίπονα ηχητικά τοπία που δημιουργεί, να τον κάνει, ως ένα άλλο «Κουρδιστό Πορτοκάλι», να δει κατάματα και με το ζόρι τις θεματικές που αναπτύσσονται, να του παρέχει μερικές φαινομενικές ανάσες, όταν στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ο ακροατής να ανασαίνει τοξικά αέρια. Το "Abcess Time" είναι πόλεμος εναντίον ακροατή, ιδιώματος, συνθετικών δομών, κατά πάντων.

Αν ποτέ είχατε την απορία, πως θα μπορούσαν να ηχούν οι Gorguts ή οι Meshuggah, αν διασκεύαζαν Swans, ενώ ρυθμικά εκμεταλλεύονταν jazz ελευθερίες, τότε, οπλιστείτε με υπομονή και εμβαθύνετε. Φυσικά, ο διεστραμμένος συνδυασμός κοινωνικά ευαίσθητων Ulcerate με The Dillinger Escape Plan, είναι παρών, με τα riffs και τις ασύνδετες μελωδίες, να ξεδιπλώνονται ως ηχητικά κύματα ενός χαλασμένου τηλέγραφου που μεταδίδει εν μέσω πυρηνικής καταστροφής. Απλά άκου το εκπληκτικό "The Cost Of Living" και αν δεν έξυσες το κεφάλι σου από απορία, διάβασε τους στίχους. Είναι τόσο αιχμηροί και πολύπλοκοι, εξαιρετικοί δηλαδή, όσο η μουσική των Pyrrhon:

"And now the ground shifts under our feet / And our debts shadow us into our sleep / So that we never rest, we just slave for a seat / At the table of gold, as if we’re not the feast / Like cattle we are butchered, like kings they will eat / For the landless and luckless are such easy meat / And the cost of our living will only increase"

Δίπλα όμως σε μακροσκελείς συνθέσεις όπως την προαναφερθείσα ή το τρομακτικό "The Lean Years", υφίστανται και κομμάτια που δεν ξεπερνούν τα δύο λεπτά. Το αλλοπρόσαλλο "Overwinding" εξυπηρετεί ό,τι ακριβώς μπορεί να είχε στο μυαλό της η μπάντα, ενώ το "Teuchnikskreis" είναι ένα grind στην ψυχή, κομμάτι, που όμως τεχνικά θα μπορούσε να αποτελεί ένα ηχομοντάζ 2-3 διαφορετικών τραγουδιών. Στις μικρές διάρκειες, ενώ θα περίμενε κανείς οι Pyrrhon να επαναφέρουν την «σχετική αμεσότητα» των προκατόχων τους, αυτοί το επιχειρούν κατά το ήμισυ.

Έτσι, στιγμές όπως το αποτρόπαιο και ωμά αληθές "Human Capital", για ένα ακροατή της μπάντας ηχούν αναμενόμενα εκπληκτικές, απλά, στον πυρήνα τους, συνεχίζουν να φέρουν αυτή την space ψυχεδέλεια που ενυπάρχει σε όλο τον δίσκο. Φυσικά, η μισανθρωπία είναι ακόμη παρούσα, όπως υποδεικνύει το "Cornered Animal" όπου οι στίχοι "With my last breath, I'll make you pay / Rely on primal instinct / Until silence displaces pain / I'll greet the end with claws and teeth" φτύνονται σε κατάσταση παράνοιας.

Η τελειωτική δυάδα συνθέσεων του "Abcess Time", φροντίζει να αφήσει μια μηδενιστική απαισιοδοξία ως επίγευση. Η ιδιαιτερότητα, ξανά, της μπάντας, είναι το γεγονός πως δεν παρατηρούν αποστασιοποιημένα ένα παγιωμένο ανθρωποφαγικό status quo, αλλά, αναλύοντας τους κοινωνικούς συσχετισμούς, βροντοφωνάζουν στον ανυποψίαστο πολίτη πως η ζωή του, αν δεν την αλλάξει, είναι καταδικασμένη. Στο έξυπνα τιτλοφορούμενο, "State of Nature", το ανίερο sludge των Pyrrhon μαίνεται:

"Never thrive, never forgive / Us, who drank the world dry / And thirsting still, poured you in / Whose same spasms blind / Bind you by the brainstem / And so you'll strive / Through the heat and the stillness / With a strength we could not teach / For it was nature's to give"

Η επιβλητική κατάληξη του "Rat King Lifecycle" προσυπογράφει εξαιρετικά το ποιόν του "Abcess Time". Οι Pyrrhon, δεν επεκτείνουν μόνο ηχητικά τα όρια του death metal, αλλά φροντίζουν να είναι ριψοκίνδυνοι και τοποθετούνται ως συνολική οντότητα στην εμπροσθοφυλακή του ακραίου ήχου. Με μια υποδειγματική παραγωγή που αναδεικνύει ισάξια, πιατίνια, μπάσο και κιθαριστικές ατονίες, με ξυραφένια στιχουργία, με συνθέσεις που δεν είναι χαοτικές απλά για το «πρέπει» της υπόθεσης. Οι Pyrrhon με αυτό τον δίσκο, δοκιμάζουν τα δικά τους όρια αλλά και των ακροατών τους, σε ένα δίσκο που, ίσως, συνοψίζει υποδειγματικά την ηχητική εξέλιξη του extreme metal εν έτει 2020, όσο, και την στιχουργική. Πόσο πιο death metal από αυτό:

"This big machine eats everything / And the only way out's / Through a hole in the ground"

Bandcamp

Youtube