Zeal And Ardor

Οι απελπιστικά περιορισμένες πληροφορίες που μπορείς να βρεις στο διαδίκτυο για ένα μουσικό σχήμα βοηθούν στον να μη σχηματίσεις καμιά αρχική εικόνα γι' αυτό που θα ακούσεις, συμβάλλουν στο να εστιάσεις μόνο στη μουσική, ενώ παράλληλα προσδίδουν μια αίσθηση μυστηρίου. Το εξώφυλλο βάζει ένα κομμάτι του παζλ στη θέση του, το οποίο θα ολοκληρωθεί μόνο με το πέρας της ακρόασης των 25 λεπτών του άλμπουμ.

Θεωρώντας είδος προς εξαφάνιση αυτούς που αντιλήφθηκαν την κυκλοφορία του προ διετίας ντεμπούτου τους, στο δεύτερό τους δίσκο οι Zeal And Ardor μας (ξανά) συστήνονται με το εισαγωγικό και ομώνυμο "Devil Is Fine" που ξετυλίγεται σε ένα σκηνικό που διαμορφώνεται από τις χαρακτηριστικές φωνητικές γραμμές των αμερικάνικων spirituals, ακούγοντας παράλληλα ως συνοδεία τις αλυσίδες των σκλάβων κάπου στον αμερικάνικο νότο να χτυπάνε.

Στο "In Ashes" το τρέμολο στήνει τη βάση πάνω στην οποία χτίζονται τα χαρακτηριστικά blues φωνητικά που κυριαρχούν γενικότερα στο άλμπουμ. Στο "Sacrilegium I" μια μεθυστική ανατολίτικη φωνή και αντίστοιχος εξ ανατολής χορευτικός ρυθμός μπολιάζονται με ηλεκτρονικά τύμπανα, ενώ το "Come On Down" κουβαλάει μια αισθητική από αρχέγονα blues στην εισαγωγή του, πριν ένα αδυσώπητο black metal riff πάρει τα ηνία για να επανέλθει μια μίξη από black metal, blues και soul φωνητικών που θα κάνουν πολλούς πιουρίστες όλων των προαναφερθέντων ιδιωμάτων να το βάλουν στα πόδια.

Το "Children’s Summon" είναι το πιο black metal κομμάτι του άλμπουμ και το μόνο που παραπέμπει στην αισθητική και ατμόσφαιρα του συγκεκριμένου ιδιώματος. Στο ίδιο ύφος και με την ίδια λογική συγκερασμού των προαναφερθέντων στοιχείων συνεχίζει το "Blood In The River" που διεκδικεί τον τίτλο του πιο «κολλητικού» και εθιστικού, ίσως, κομματιού του δίσκου.

Σε όλο το άλμπουμ πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι φωνητικές μελωδίες οι οποίες δίνουν τον τόνο, ενώ η μουσική, το μοτίβο, ο ρυθμός  προσαρμόζονται στα δεδομένα που έχουν ήδη τεθεί.

Σε αισθητική και ατμόσφαιρα ο δίσκος στέκεται πολύ πιο κοντά σε μουσικές του αμερικάνικου νότου (βλ blues, spirituals), παρά στο black metal, το οποίο δείχνει απλά να συμμετέχει και να βάζει τις δικές του πινελιές στο έργο που παρακολουθούμε.

Παραδόξως το "Devil Is Fine", δεν είναι το δύσκολο άλμπουμ που χρειάζεται τις πολλές ακροάσεις. Από την πρώτη σε συναρπάζει. Τουλάχιστον αυτούς που αρέσκονται σε πειραματισμούς και μπορούν να δεχτούν όλες τις παραπάνω, αλλά και άλλες προσμίξεις.

Συναρπαστικός δίσκος. Από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές και εκπλήξεις της χρονιάς. Πολύ δύσκολα θα χάσει τη θέση του από τη λίστα μου με τα καλύτερα άλμπουμ του 2016.