Zakk Wylde

Ήμουν βέβαιος πως το "Book Of Shadows" που κυκλοφόρησε πριν είκοσι ολόκληρα χρόνια ήταν μια μεμονωμένη προσπάθεια του Zakk να μας δείξει την πιο ευαίσθητη αγαπησιάρικη και Guns 'n' Roses πλευρά του. Σχηματίζοντας το '98 το μουσικό χαστούκι 500 οκτανίων των Black Label Society, θεώρησα πως οι σποραδικές μπαλάντες θα κάλυπταν την ανάγκη του Zakk για  συναίσθημα και ρομάντζο. Φυσικά διαψεύστηκα από το "Hangover Music Vol. VI" που, ενώ κυκλοφόρησε ως BLS, ήταν πιο ακουστικό και κοντά στο ύφος του "Book Of Shadows". Και ενώ θα είμαι ο μόνος που περιμένει την επιστροφή του στο βλαχό-metal ήχο των Pride And Glory, από το πουθενά κυκλοφορεί ως Zakk Wylde ένα πλήρες, μεστό αλλά ακουστικό άλμπουμ υπό το όνομα "Book Of Shadows II".

Όμως μπορεί ο Zakk μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, με δεκαπέντε περίπου σόλο δίσκους και με κάποιους από τους καλύτερους δίσκους του τζαζεμένου του Ozzy στο ζωνάρι του, να κυκλοφορήσει κάτι πραγματικά εξαιρετικό;

Απλά το "Book Of Shadows II" είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει ο Zakk Wylde εδώ και δέκα χρόνια. Βέβαια, ίσως κάποιοι να δυσκολευτούν να καταλάβουν πως αυτό το μπαλαντό-άλμπουμ είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του Zakk, οπότε αν δεν το ανέφερα ήδη, είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει ο Zakk Wylde εδώ και δέκα χρόνια.

Σαν άκουσμα, όσοι είναι γνώριμοι με τις ευαίσθητες χορδές του Zakk δεν θα απορήσουν. Από το πρώτο τραγούδι, το "Autumn Changes" αντιλαμβάνεσαι ότι είναι ένας δίσκος που κινείται στο ύφος και την ποιότητα του "Mama I'm Coming Home", παρόλο που αυτό το τραγούδι είναι το "Black" των Pearl Jam. Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλά τυχαίο και όχι Jimmy Page τυχαίο. Αλλά δεν χαλιόμαστε.

Και δεν χαλιόμαστε γιατί ενδεικτικά μιλώντας μόνο το "Darkest Hour" ή το "Lost Prayer" ή το "Sleepless Dogs" είναι όχι μόνο από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ο κυρ-Zakk, αλλά είναι τραγούδια που στέλνουν και το Seattle, αλλά και όλα τα Confederate States για ύπνο.

Το άλμπουμ είναι το απαύγασμα κλασικού rock με ολίγη από soul και μια γερή δόση καλώς εννοούμενης country, όπως θα το περιμέναμε τη χρυσή εποχή των Lynyrd Skynyrd, του Stevie Ray Vaughan και γιατί όχι και του Jimi Hendrix, αφού ο δίσκος έχει σολάρες με πιο πολλή ηλεκτρική ενέργεια και από χωράφι με φωτοβολταϊκά.

Μπόλικο συναίσθημα, μινόρε να θες να κόψεις τις φλέβες σου, hammond να στάζουν '70s, slide κιθάρες που ανασταίνουν όλο το πάνθεον των blues και piano με τη χαρακτηριστική σφραγίδα του Zakk. Aφού είπαμε είναι καλύτερο έχει βγάλει ο Zakk Wylde εδώ και δέκα χρόνια.