Yob

Το έχω ξαναπεί και το ξαναλέω. Οι Yob (μαζί με τους Ufomammut) είναι από τις ελάχιστες μπάντες που ορίζουν το μοντέρνο doom. Χωρίς να ξεχνάνε τις old school ρίζες τους, οι προαναφαρθείσες μπάντες έχουν καταφέρει να δώσουν έναν αέρα φρεσκάδας στο είδος. Η περίπτωση των Yob είναι ιδιάζουσα και διαφοροποιείται σημαντικά από τις αντίστοιχες άλλων μεγάλων doom συγκροτημάτων αφού από το 2002, όταν και κυκλοφόρησαν το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους "Elaborations Of Carbon", μέχρι και σήμερα συνεχίζουν -ξεροκέφαλα, θα μπορούσε να πει κανείς- να παίζουν την ίδια αργή, βαριά, καταθλιπτική, εγκεφαλική και υπνωτιστική μουσική, η οποία όμως δεν καταφέρνει ποτέ να στερείται μεγαλοπρέπειας, κάνοντας τον κάθε έναν από τους προηγούμενους έξι δίσκους να ακούγεται πάντα φρέσκος και επικός όπως πρέπει.

Έτσι, φτάνουμε στο φετινό έβδομο πόνημά τους και το "Clearing The Path To Ascend" δεν ξεφεύγει από ό,τι μας είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα. Παραμένοντας αρκούντως μεγαλοπρεπείς, συνεχίζουν να κυκλοφορούν τεράστια σε διάρκεια κομμάτια (σταθερά πάνω από δέκα λεπτά) επικού χαρακτήρα που σηκώνουν την τρίχα. Το "Clearing The Path To Ascend" χωρίζεται σε τέσσερις δαιδαλώδεις συνθέσεις συντριπτικων ήχων. Αν και η θολωμένη παραγωγή του, όπως και στο "Atma" του 2011, αφαιρεί αρκετό από τον πρωτόγνωρο όγκο των προηγούμενων δίσκων τους, καταφέρνουν χάρη στα υπνωτιστικά περάσματα που συνδυάζονται με τις καταθλιπτικές αλλά θεόβαριες κιθάρες, να παραμένουν εντυπωσιακοί.

Κλείνοντας το μάτι στους funeral doom θεούς Ahab, o ιθύνων νους της μπάντας, Mike Scheidt, δημιουργεί πολυεπιπέδα ηχοτοπία αστείρευτης μελαγχολίας, με κιθαριστικά περάσματα που βρίθουν echo, delay και feedback. Επιπροσθέτως, τα χαρακτηριστικά, γεμάτα πόνο, φωνητικά του βοηθανε στο να διογκωθεί η εν λόγω μελαγχολία, αν και εδώ, πιθανότατα επηρεασμένος από τον Scott Kelly (Neurosis), πειραματίζεται περισσότερο προσθέτοντας βάθος σε αυτά, ξεφεύγοντας ελαφρώς από το χαρακτηριστικό ύφος που είχε στους προηγούμενους δίσκους.

Αυτό βέβαια που κόβει την ανάσα είναι η μυστικιστική ατμόσφαιρα του δίσκου. Με εξαίρεση το θηριώδες "Nothing To Win" που μοιάζει με λυσσασμένο λύκο που κατασπαράζει τα πάντα στο διάβα του, το οποίο είναι και από τα πιο up-tempo κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ οι Yob, τα υπόλοιπα κινούνται στους ίδιους βασανιστικά αργούς ρυθμούς, με εναλλαγές θεμάτων από στοιχειωτικά ακουστικά ιντερλούδια σε εκκωφαντικά περάσματα που προκαλούν δονήσεις. Έτσι δημιουργείται αυτή η μυστικιστική, σχεδόν τελετουργική, ατμόσφαιρα που μοιάζει να είναι αποπνικτική και εξιλεωτική την ίδια στιγμή, κάτι που φαίνεται ακόμα περισσότερο στο εκπληκτικό "Unmask The Spectre", το οποίο από τα μισά και μετά φτάνει σε ονειρικά επίπεδα αποτελώντας ταυτόχρονα μια σπουδή δραματικού ύφους, με θρηνητικά κιθαριστικά leads απίστευτης ομορφιάς.

Από την άλλη, το "Clearing The Path To Ascend" δεν είναι αλάνθαστο. Το σχεδόν είκοσι λεπτών "Marrow" που κλείνει τον δίσκο μοιάζει να είναι περισσότερο μια απλή συρραφή από riff και εν τέλει χάνει σε ουσία κάνοντας τον δίσκο να μοιάζει μερικώς άνισος. Επίσης, κακά τα ψέματα, οι Yob παίζουν την ίδια μουσική εδώ και πάνω από δέκα χρόνια. Μπορεί αυτό που κάνουν να το κάνουν έξοχα και καλύτερα από όλους τους άλλους, αλλά στην ουσία δεν έχουν εξελιχθεί στο ελάχιστο από το αριστουργηματικό "The Illusion Of Motion" και μετά. Απλά κάποιες φορές αυτό το doom που παίζουν το παίζουν άψογα ("The Great Cessation"), άλλες φορές πιο μέτρια ("Atma") και άλλες φορές κάπου στη μέση αυτών των δύο, όπως ο φετινός δίσκος.

Μην με παρεξηγήσετε, το "Clearing The Path To Ascend" έχει μαγικές στιγμές που προκαλούν ρίγος. Έχει και στιγμές που οι Yob μας έχουν επιδείξει στο παρελθόν και καλύτερα. Το συμπέρασμα είναι ότι πρόκειται για ένα doom έπος παιγμένο από τους καλύτερους του είδους που σίγουρα πρέπει να ακούσετε.