Wovenhand

Refractory σημαίνει ατίθασος. Obdurate σημαίνει αμετάπειστος. Μόνα τους δύο επίθετα δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά όσοι γνωρίζουν έστω και από σπόντα τον David Eugene Edwards ξέρουν καλά ότι το τελευταίο πράγμα που θέλει είναι να βγάζει νόημα. Για του λόγου το αληθές, αρκεί μια ματιά στα ακατανόητα μπαράζ δεκάδων δυσνόητων και αταίριαστων φωτογραφιών που ποστάρει ανά καιρούς στην επίσημη σελίδα των Wovenhand στο Facebook (φαντάζομαι σε όχι και τόσο νηφάλια κατάσταση). Ο ινδιάνος είναι από τις πιο αυθεντικές rock φιγούρες εκεί έξω, παραμένοντας χιλιόμετρα μακριά από το να γίνει «ένας από εμάς». Τον φαντάζομαι στριφνό, με τους δικούς του δαίμονες, με συνειδητή και τρανή αδιαφορία για το τι πιστεύει ο κόσμος γι’ αυτόν και τη μουσική του...

Ναι, αν είναι κάτι εμφανές, αυτό είναι πως ο Edwards γράφει μουσική μόνο για τον εαυτό του. Και κάπως έτσι, το εγγενώς σιχαμερό christian rock δεν μας ενοχλεί όταν εκφέρεται από τους Wovenhand - και τους 16horsepower παλιότερα. Ίσα-ίσα που, θαρρείς συνεπαρμένοι από ένα παιδικό μυστικιστικό δέος, αισθανόμαστε την ψυχική ανάταση οδηγημένοι από τις βιβλικές διδαχές. Βιβλικές διδαχές που, όχι μόνο είναι κατάλληλα επιλεγμένες από τον Edwards ώστε να βγάζουν την ατμόσφαιρα που θέλει και να περιγράφουν τα προσωπικά του συναισθήματα, μα είναι επίσης και άριστα εκφερόμενες.

Εν προκειμένω, εκφέρονται πιο σκοτεινά και heavy από ποτέ. Το είχαμε υποψιαστεί από το δυναμικά ηλεκτρισμένο live που είχαν δώσει πέρσι στην Ελλάδα, αλλά και από την κομματάρα που είχαν δώσει στη δημοσιότητα πριν την κυκλοφορία. Μιλάμε για το φοβερό και τρομερό "Hiss", μια πολεμική κατάβαση στα πορφυρά άδυτα της κολάσεως, με τον Edwards να αντιλαλεί από τον πάτο της. Είχα σκεφτεί ότι αν είχαμε έστω και ένα κομμάτι καλύτερο από το "Hiss", τότε θα επρόκειτο για δισκάρα. Και ναι, κύριοι, υπάρχει. Το "The Refractory" δεν σε βουτάει απ' τον γιακά όπως το "Hiss". Εντούτοις, ακρόαση με την ακρόαση καταλαβαίνεις τους λόγους γιατί είναι ένα από τα πιο ανατριχιαστικά κομμάτια που έχει γράψει στην περίζηλη καριέρα του. Και μιας που έγινε λόγος για περίζηλη καριέρα, να υπογραμμίσουμε κάτι πραγματικά αξιοπρόσεκτο: μήτε οι 16horsepower, μήτε οι Wovenhand έχουν κυκλοφορήσει δίσκο κάτω του φοβερού σε σχεδόν είκοσι χρόνια ύπαρξης... Είπατε κάτι;

Τα highlights του άλμπουμ δεν είναι μόνο δύο, σαφώς. Το εναρκτήριο "Corsicana Clip" είναι ένα τραγούδι όπου χαλυβδώνονται όλα τα πιο «Wovenhand» χαρακτηριστικά του συγκροτήματος, με μια σχεδόν οργασμική υποβόσκουσα διάθεση για ξέσπασμα. Στο δεύτερο κομμάτι, "Masonic Youth", θα γίνει αντιληπτό ότι μιλάμε για τον πιο heavy δίσκο του συγκροτήματος, όταν το heavy metal τελείωμά του θα έρθει από το πουθενά, ως κεραυνός εν αιθρία. Το "Obdurate Obscura", δύο στάσεις πριν το τέλος είναι το πιο ήρεμο και λιτανικό κομμάτι του δίσκου και χτίζει θεοσκότεινες, ανατολίτικες ατμόσφαιρες.

Στα αρνητικά του δίσκου, να σημειώσουμε ότι σε κάποια κομμάτια λείπουν οι μελωδίες που θα σου κολλήσουν (βλέπε "Salome"), γιατί εστιάζουν ιδιαίτερα στους μυστικιστικούς ρυθμούς, καθώς επίσης και ότι το ανεβαστικό "Good Shepherd" που rock-άρει δυνατά είναι κάπως αταίριαστο. Ωστόσο, το πρώτο εξ' αυτών των προβλημάτων λύνεται εύκολα με πολλαπλές ακροάσεις, επειδή ο δίσκος είναι τόσο πολυεπίπεδος που σε ορισμένα σημεία θέλει σκάψιμο και κοσκίνισμα για να κρατήσεις τους κόκκους χρυσάφι που σου προσφέρει. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Ο ινδιάνος τα κατάφερε ξανά.