Wolves In The Throne Room

Ερημίτες; Περίεργοι; Πρωτοπόροι; Ό,τι και να βάλει κάποιος μπροστά από το όνομα των Wolves In The Throne Room μέσα θα πέσει. Το δίδυμο των αδερφών Weaver εδώ και 13 χρόνια δημιουργεί μουσική η οποία δεν είναι για μαζική κατανάλωση. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι και για ζωντανή ακρόαση. Μόνο στην απομόνωση του προσωπικού χώρου του καθενός και της καθεμιάς μπορεί να λειτουργήσει η τελετουργία των τραγουδιών τους. Σε κάτι λιγότερο από δύο μήνες βέβαια θα μας φύγει και αυτή η απορία καθώς θα τους δούμε και από τα μέρη μας. Αλλά ας επανέλθουμε στο δυστοπικό τώρα.

Ο έκτος ολοκληρωμένος δίσκος της μπάντας είναι ίσως ο καλύτερος τους. Μόνο οι ακροάσεις και το μέστωμα του "Thrice Woven" θα δείξει άλλωστε αν αξίζει αυτό το χαρακτηρισμό. Το δίδυμο έχει αποσυρθεί από τα αστικά περιβάλλοντα εδώ και κάποια χρόνια διαβιώντας μέσα στα δάση της Ουάσιγκτον. Μία τέτοια επιλογή δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει και τις δημιουργίες τους. Το black metal τους δεν είναι το προφανές. Είναι υπερβατικό. Αποσύρεται από τα εγκόσμια και παρατηρεί την πτώση της ανθρωπότητας από μία απόσταση.

Οι ambient πειραματισμοί του "Celestite" ανήκουν εν μέρει στο παρελθόν. Ο δίσκος μπαίνει με ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια του αμερικάνικου κύματος στο black metal όπως το όρισαν οι Weakling στο "Dead As Dreams": Ατμοσφαιρικό, σπηλαιϊκό, μελωδικό με τους Ulver και τους Satyricon να εμφανίζονται συχνά πυκνά στις μεγαλόπνοες συνθέσεις. H προσθήκη του Colin Keyworth των Aldebaran ως κανονικό μέλος σε κιθάρα και φωνητικά έχει βοηθήσει τα μέγιστα.

Το εναρκτήριο "Born From The Serpent's Eye" είναι στρατηγικά τοποθετημένο γιατί σε πιάνει από τα μούτρα μιας και παίζει να είναι το καλύτερο opening track της χρονιάς. Για να φτάσει στη μέση του κομματιού και να σταματήσουν τα πάντα για να βγει η αιθέρια φωνή μιας Σουηδέζας ποπ (;) τραγουδίστριας, της Anna von Hausswolff η οποία νανουρίζει με ευχές του σκότους.

Η συνέχεια με 'The Old Ones Are With Us" περιλαμβάνει τα spoken words του Steve Von Till στην πιο μυστήρια σύνθεση του δίσκου. Ένα αργόσυρτο, ψυχεδελικό έπος που καθηλώνει. Για να ακολουθήσει το "Angrboda" με βόρειες πινελιές από σιδηροδρομιακά riff τα οποία σηκώνουν την τρίχα κάγκελο και σε κάνουν να σταματήσεις το τραγούδι να το γυρίσεις και να το ξανακούσεις, καθώς μία ίσον καμία. Για να τελειώσει ο δίσκος με έναν αδιανόητο ύμνο 11 λεπτών που όμοιό του είχαμε να ακούσουμε αρκετά χρόνια. Το "Fires Roar In The Palace Of The Moon" κλείνει τόσο επικά τον δίσκο που σε οδηγεί σε παροξυσμό και κάθαρση ταυτόχρονα. Είναι ένα χωνευτήρι όλου του δίσκου.

Οι Wolves In The Throne Room θα μπορούσαν, γιατί το έχουν κερδίσει, να κάθονται πάνω στο όρος Αιγάλεω και να απέχουν από γήινες καταστάσεις. Δεν το κάνουν όμως και η δήλωση τους αυτή δείχνει πως νιώθουν πολύ παραπάνω από όσο νομίζουμε:

«When we first came to Europe over 10 years ago we had no idea what to expect. Would we be accepted? Would we be hated? We could only pray that Europeans would understand what we were trying to say with our music.

And so we got in the van and made our way across your continent. We met in celebration with metal heads in leather and spikes, goths, left-wing squatter punks, all kinds of artists and heart-warriors in the cities and countryside. All people of good heart and free spirit! We met so many amazing people who changed our lives and opened our minds. Thank you people of Europe. Now, the THRICE WOVEN era dawns upon your shores.

Hail to the fans! Thank you!».