Wolfmother

Μυστήρια πράγματα λαμβάνουν χώρα στον πλανήτη Γη, λες και οι Αυστραλοί είναι εξωγήινοι. Οι Wolfmother δεν είναι οι πρώτοι αλλά ούτε και οι τελευταίοι που διάλεξαν να πατήσουν πάνω στα 70ς, πάνω σε στέρεες βάσεις δηλαδή για να διαμορφώσουν τον ήχο τους. Ο ομότιτλος δίσκος τους πριν από τέσσερα χρόνια γνώρισε αποθεωτικές κριτικές αλλά και καχυποψία, μιας και το «σπρώξιμο» θεωρήθηκε ανασταλτικός παράγοντας στο να αναγνωριστεί η ποιότητα των συνθέσεών του. Μπορεί να σου τη σπάει φυσιογνωμικά ο Andrew Stockdale με την αφάνα και το μπλαζέ του υφάκι, αλλά ρε διάολε μην κλείνεις τα αφτιά σου εξ’ αιτίας του...

Κι εμένα μου τη δίνει το poser-ιλίκι του πατερούλη Leif Edling επί σκηνής, μου είναι όμως αδιανόητο να μην αναγνωρίσω τη συνθετική του ικανότητα και αρνούμαι να ΜΗΝ μου αρέσουν οι Candlemass, οπότε παραμέρισε τα προσωπικά σου κολλήματα κι επιτέλους παραδέξου πως κι άλλες μπάντες πριν τους Wolfmother έγιναν όνομα (και μάλιστα μερικές από αυτές τεράστιο), αντιγράφοντας τους Zeppelin που κι αυτοί με τη σειρά τους έκλεβαν κατά κόρον. Ωχ, όχι. Τι μαντάτα και τούτα! Γκρεμίστηκε όλος ο κόσμος γύρω μου τώρα, τι να κάνω; Να συνέλθεις...

...και να αναγνωρίσεις πως η à la “Breadfan” εισαγωγή του “California Queen” και το Sabbath-ικό του κόψιμο σε κόλλησαν στον τοίχο. Τ’ ακούς; Τ’ ακούω να λες. 'Οπως και το “New Moon Rising” που εκμοντέρνισε τον παλιομοδίτικο ήχο των νεαρών Αυστραλών. Οξύμωρο ε; Πολύ, αλλά μη στέκεσαι σε αυτό. Η “wah wah” αρχή του “Sundial” φέρνει τους Σαββατιανούς και πάλι στο προσκήνιο. Μεγάλο solo, μεγάλο τραγούδι που δίνει τη σκυτάλη στην καλύτερη σύνθεση της μπάντας. Η ενορχήστρωση του “10.000 Feet” μαζί με το αγαπημένο σας τραγούδι από τους The Tea Party είναι από τα καλύτερα άσματα των Zeppelin που όμως δεν τους ανήκουν. Δεν θα σταθώ άλλο σε τραγούδια ξεχωριστά, επίτρεψέ μου όμως να κάνω μια μικρή αναφορά στο “Violence Of The Sun” που κλείνει το δίσκο, πολύ απλά γιατί κάλιστα θα μπορούσε να αποτελεί μία από τις βάσεις του φετινού Οκτάεδρου των The Mars Volta. Ψήθηκες τώρα ε;

Όπως πιθανόν να ψήνονται και τα πρώην Λυκόπουλα ακούγοντας το δίσκο αυτό. Δεν ξέρω ποιανού φταίξιμο/απόφαση ήταν που έφυγαν από τη μπάντα οι Chris Ross και Myles Heskett, έχω την εντύπωση όμως πως ο δυνάστης Stockdale βγήκε κερδισμένος από την άτυπη μονομαχία τους. Ο δεύτερος δίσκος και ειδικά έπειτα από ένα τόσο πετυχημένο ντεμπούτο, μπορεί και να κλείσει σπίτια στη χειρότερη των περιπτώσεων, αλλά όχι εδώ. Το “Cosmic Egg” μπορεί και απορροφά τους κραδασμούς των μέτριων στιγμών του αποτελεσματικότερα από τον προκάτοχό του, παρόλο που τα “Back Round” & “Eyes Open” δεν βρίσκονται παρά μόνο στη διπλή βινυλιακή και ουχί στην απλή έκδοσή του και δη στη θέση των “White Feather” & “In The Castle”.

Έχω την αίσθηση πως το σύνολο κοινού και κριτικών θα αντιμετωπίσει το “Cosmic Egg” από αδιάφορο έως απλά καλό σε σχέση πάντα με τον προηγούμενο δίσκο των Wolfmother. Δε θα μπω στη διαδικασία σύγκρισης, πιθανώς να μου αρέσει και περισσότερο το «Αυγό», δεν είναι αυτό όμως το θέμα. Το μειονέκτημα θαρρώ των Αυστραλών στο να πείσουν όλους όσους τους θεωρούν διάττοντες αστέρες και δισκογραφικό κατασκεύασμα μπορεί πλέον να θεωρείται ως μη γενόμενο, εκτός κι αν λέγεσαι Mike Patton…