While Heaven Wept

Οι While Heaven Wept είναι από τα συγκροτήματα που ενώ έχω ακούσει παρά πολύ καλά λόγια από πολλούς για τις κυκλοφορίες τους, αλλά και η χώρα από όπου μας έρχονται, η Αμερική, ήταν, είναι και θα είναι μητέρα μεγάλων group, για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν έχει τύχει να ασχοληθώ ενδελεχώς με μια δουλειά τους. Έτσι, η νέα, τέταρτη κατά σειρά κυκλοφορία τους ήταν η καλύτερη ευκαιρία για να ανακαλύψω αν ό,τι λέγεται έχει βάση ή είναι λόγια πορωμένων παρωπιδιασμένων μεταλλάδων.

Πατώντας το play αυτό που βιώνουν τα αυτιά σου είναι κάπως δύσκολο να περιγραφεί. Αυτό συμβαίνει γιατί οι While Heaven Wept δεν έχουν ένα συγκεκριμένο στυλ μουσικής έκφρασης. Η χώρα προέλευσης τους σίγουρα τούς έχει δώσει το έναυσμα ώστε να πρωτοπατήσουν στον epic ήχο. Δε μένουν όμως μόνο εκεί. Ο ακροατής, τουλάχιστον της εν λόγω δουλειάς, θα βρει στοιχεία progressive metal, σαν αυτό των Dream Theater, Psychotic Waltz ή των Fates Warning της δεύτερης περιόδου, brutal στιγμές, σα να ακούς Dimmu Borgir, χρησιμοποιώντας όλα αυτά τα πομπώδη μουσικά σημεία τους (λίγα όμως), πένθιμα αργόσυρτα doom μέρη, που θα σου θυμίσουν My Dying Bride και πρώιμους Candlemass, αλλά και επικά/λυρικά στοιχεία, όπως έχουν οι The Lord Weird Slough Feg ή οι Twisted Tower Dire. Πλέξτε όλες τις παραπάνω κλωστές και θα έχετε το ηχητικό αποτέλεσμα του "Fear Of Infinity". Τα κομμάτια ως επί το πλείστον είναι σε αργές φόρμουλες, οι οποίες εναλλάσσονται με πιο γρήγορα σημεία, όλα γεμάτα πανέμορφες μελωδίες που σου κολλάνε στο μυαλό και δε φεύγουν με τίποτα.  

Λογικά θα σκεφτείτε «μα καλά, και δεν ακούω τα αυθεντικά; Δε μου χρειάζονται οι ρέπλικες» και ίσως θα έχετε δίκιο αρχικά. Η Παρθενογένεση όμως κυρίες και κύριοι δεν υπάρχει πια. Όλοι κάτι θα θυμίζουν. Εξού και η παραπάνω αναφορά. Ακούγοντας τους While Heaven Wept σου έρχονται στο μυαλό όλοι οι προαναφερθέντες. Η διαφορά όμως που προσφέρουν στον ακροατή είναι η εκπληκτική ατμόσφαιρα που προκύπτει σε όλο το άλμπουμ, μια ατμόσφαιρα που σε καθηλώνει, κοιτώντας αποσβολωμένος τα ηχεία. Το επιλεγμένο εξώφυλλο δεν είναι τυχαίο. Παρατηρώντας το καλά βλέπεις ένα αστρικό περιβάλλον, σα να σε κοιτάει από ψηλά, όπως είναι και οι συνθέσεις. Νοερά σου πιάνουν το χέρι και με ευθεία πορεία προς τους πλανήτες σε ταξιδεύουν, σα να είσαι σε διαστημόπλοιο και βλέπεις τη γη από ψηλά, με πιλότο/πρωτεργάτη τον τραγουδιστή του group, Rain Irving. Το ταξίδι δε θα είναι μακρινό, μόνο 36 λεπτά, οπότε δε θα κουραστείς. Προσέξτε το μικρό του όνομα, γιατί είναι από τους πολύ λίγους πια αοιδούς που σου προκαλούν βροχή συναισθημάτων με τη φωνή τους και σε κάνουν να γίνεσαι ένα με το άλμπουμ. Η λυρικότητα της φωνής του, συνδιαζόμενη με άκρατη θεατρικότητα, σου δίνει το δικαίωμα να κλείσεις τα μάτια και να βλέπεις μία ουτοπική παράσταση εικόνων, όπως εσύ την έχεις φανταστεί και πλάσει. Μικρή απόδειξη το κομμάτι που κλείνει το άλμπουμ, διαρκείας 11 λεπτών, "Finality", μια ωδή στο σύγχρονο μελωδικό/ονειρικό progressive ήχο, ένα τραγούδι που τα έχει όλα: πένθιμες σκέψεις, κλάμα, ξέσπασμα, αναγέννηση, χαρά. Ακούγοντας το νιώθεις σα να περνάει όλη σου η ζωή μπροστά από τα μάτια σου, όπως και στη γνωστή διαφήμιση.        

Αν είστε fans όλων των παραπάνω μπαντών, αλλά και γενικότερα αγαπάτε την καλή και ποιοτική metal μουσική και δεν τη βλέπετε σαν επιφανειακή πρόσκαιρη διασκέδαση, αυτό το άλμπουμ είναι για εσάς. Θέλει σίγουρα πολλές ακροάσεις για να το κατανοήσεις και να καταλάβεις το πόσο καλό είναι. Έπρεπε να προηγηθούν ήδη τρεις κυκλοφορίες για να αφουγκραστώ το μουσικό μεγαλείο αυτής της μπάντας. Μέχρι την επόμενη δουλειά θα «ξεκοκαλίσω» όλες τις προηγούμενες προσπάθειες τους.