Watain

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τους Watain, τόσο εντός όσο και εκτός καθαρά μουσικών ορίων. Οι περιβόητοι Σουηδοί black metallers, σε κάθε περίπτωση, είναι ένα σχήμα, το οποίο μπορεί να περηφανεύεται πως συνδύασε τις μουσικές του ανησυχίες με εμπορική επιτυχία. Η δισκογραφία τους δε, πέραν των προσωπικών επιλογών του κάθε ακροατή, είναι βέβαιο πως σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζεται από ομοιομορφία ή στασιμότητα. Η επιστροφή του συγκροτήματος, τέσσερα χρόνια έπειτα από το "Trident. Wolf. Eclipse", το βρίσκει σε μια από τις πιο μεγαλεπήβολες στιγμές του, επιχειρώντας να αποκοπεί από τα πρόσφατα ηχητικά του δεσμά.

Το "The Agony & Ecstasy Of Watain", με τον αυτοαναφορικό αλλά και ελαφρώς γραφικό τίτλο, δεν είναι μια συνηθισμένη κυκλοφορία για το συγκρότημα. Βέβαια, αντιλαμβάνομαι πως αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί για σχεδόν κανένα άλμπουμ της μπάντας. Αν υπάρχει ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τον έβδομο δίσκο των Σουηδών, αυτό θα ήταν η πληθωρικότητα. Ενσωματώνοντας υφολογικά χαρακτηριστικά από όλο το φάσμα της πορείας τους, οι Watain παρουσιάζουν ένα πενηντάλεπτο το οποίο, διαμέσου αλλαγών ταχυτήτων, διαθέσεων και προσέγγισης στο black metal, ξεναγεί στον μαύρο τους κόσμο. Παράλληλα, η αναμόχλευση, δίνει μια αίσθηση πως το συνολικό αποτέλεσμα, αποτελεί ένα νέο κεφάλαιο στην πορεία της μπάντας.

Υπό μία έννοια, ο καινούριος δίσκος ηχεί ως το ολοκληρωμένο όραμα του "The Wild Hunt". Είμαι από τη μερίδα των ακροατών που θα υπερασπιστεί αυτό τον δίσκο, παρά τις εμφανείς του αδυναμίες, ως μια απόπειρα διάνθισης και επέκτασης, αισθητικά κυρίως, του πυρήνα του ήχου των Watain. Δίχως να επιστρέψουν ολοκληρωτικά, αν και η αύρα του αποκαλύπτεται σε σημεία, στο μυθικό "Casvs Lvciferi", οι Watain πήραν τη μανία του προηγούμενου δίσκου και την ευστοχία ρυθμών, leads και solos που μετέτρεψαν τα «αδελφικά» "Sworn To The Dark" και "Lawless Darkness" σε, καλώς ή κακώς, δίσκους καθοριστικούς για μεγάλο μέρος της σκηνής, και τα συνένωσαν σε ένα άκρως συμπαγές αποτέλεσμα.

Η επιλογή αυτή των Watain με έφερε προ εκπλήξεως, αφού, έχω αποδεχθεί πλέον πως καταξιωμένα metal σχήματα όταν βρουν τη φόρμουλα, απλά θα την αναπαράγουν. Η τριάδα της μπάντας συνέθεσε όμως τραγούδια, που ηχογραφήθηκαν από ολόκληρη την εξάδα που αποτελεί την περιοδεύουσα σύνθεση της μπάντας. Έτσι, το ζωντανό αίσθημα καθώς και ο αξιοσημείωτος όγκος που τόσο έλειψε από τον προκάτοχο εδώ κυριαρχούν, ενώ ανά στιγμές το συγκρότημα προσεγγίζει το πομπώδες όπως μοναδικά αυτό μπορεί. Ο νέος κόσμος των Watain, δεν είναι ούτε καινοτόμος, ούτε απαξιεί ολικά τα κεκτημένα τους. Αντιθέτως, υπάρχουν διάσπαρτες στιγμές που υπενθυμίζουν νοητά άλλες παρελθοντικές, ακόμη και αν εδώ παρουσιάζονται υπό ένα πιο μαζικό πρίσμα.

Λέγοντας όμως αυτά, δεν αναιρείται το γεγονός πως το "The Agony & Ecstasy of Watain" είναι μια ποιοτική προσθήκη στον κατάλογο της μπάντας. Το προσιτό τους black metal είτε ηχεί προβλέψιμο όπως στο "The Howling", είτε επιβλητικό στο mid-tempo επτάλεπτο "Before The Cataclysm", διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα. Η μελωδικότητα του "Serimosa" εκπέμπει μια μελαγχολία αξιοποιώντας synths, ενώ το "Black Cunt", αν και φαντάζει βγαλμένο από τα έργα τέχνης των Profanatica, προσεγγίζει περισσότερο τις αρχές του αιώνα για τους Watain. Η λατρεία του σχήματος για το πρώτο κύμα του black metal και τα πεπραγμένα των τελών των ‘80s, ειδικά του Μέγιστου, χτυπάει κόκκινο στο καταιγιστικό "Leper’s Grace", με το "Funeral Winter" στον αντίποδα να τιμάει τη σουηδική μετεξέλιξη.

Η περιπλάνηση των Watain στην κληρονομιά τους φαντάζει σαν ένα ταξίδι πάνω σε ταραγμένα μαύρα κύματα. Το φινάλε του δίσκου, το "Septentrion", ηχεί ως το συμπέρασμα αυτής της πορείας. Όταν θέλει, αυτό το σχήμα, μπορεί ακόμη να συγκλονίσει, καθαρά μουσικά, μοναχικά, σκοτεινά. Αν μάλιστα αποφασίσει να σηκώσει φουρτούνα και να πιεί το αίμα του διαβόλου ξανά, θα συνθέσει κομμάτια όπως το "We Remain", υπενθυμίζοντας πως το "They Rode On" δεν ήταν κάτι το ξεκάρφωτο. Η F. The Mouth Of Satan θα ολοκληρώσει όσα είχε ξεκινήσει το "Waters Of Ain", τιμώντας τη μαύρη τέχνη που χάθηκε ξαφνικά. Στήριγμα της, ο Gottfrid Åhman με ένα ατμοσφαιρικό κιθαριστικό σόλο, αντάξιο του ρόλου του.

Η επικινδυνότητα της αγέλης μπορεί να έχει ελαφρώς ξεθωριάσει, αλλά η ισχύς της όχι. Με το "The Agony & Ecstasy Of Watain" το συγκρότημα επιβεβαιώνει πως δικαίως παραμένει στην εμπροσθοφυλακή του ήχου. Ακόμη και εάν το επόμενο βήμα δεν ήταν όσο ριψοκίνδυνο πιθανώς να επιθυμούσαν, ο Ε. και η ομάδα του παραμένουν γνήσιοι εκφραστές της εντελώς προσωπικής και παθιασμένης τους άποψης. Προσφέροντας το πιο συνεκτικό και ολοκληρωμένο τους άλμπουμ εδώ και παραπάνω από μια δεκαετία, οι Watain πιθανώς και να κερδίσουν νέους οπαδούς, αλλά εγώ θα επικεντρωθώ στο ότι αυτή η μαύρη φλόγα αν και τρεμοπαίζει δεν έσβησε. Το μειδίαμα θα ήθελε να ήταν χαμόγελο, παραμένει όμως ειλικρινές και, μερικώς, αναπάντεχο.