W.A.S.P.

Τους W.A.S.P. τους αγαπάμε οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην τσεκάρει κάποιος το "Golgotha" που θα αποτελέσει την δέκατη πέμπτη στούντιο δουλειά της μπάντας και που μόλις κυκλοφόρησε. Παρά το γεγονός πως τα live τους πλέον έχουν καταντήσει ένα αστείο, εδώ θα κρίνουμε τον καινούργιο τους δίσκο αφήνοντας στην απ' έξω τα πράγματα που μας ξενερώνουν σε αυτούς.

Με το που θα μπει το εναρκτήριο "Scream" η πρώτη εντύπωση είναι πως η παραγωγή είναι καλή και ότι έχουν πάρει μια περισσότερο hard rock στροφή σε σχέση με τους πιο metal oriented προηγούμενους δίσκους, με τα πλήκτρα αρκετά μπροστά ανά σημεία. Το "Shotgun" που έπεται, ακολουθεί το ίδιο μοτίβο με χαλαρή ροκίζουσα διάθεση πατώντας πάνω σε τυπικές συνθετικές φόρμες της μπάντας.

Όσο και αν σου αρέσει το σπαρακτικό "Miss You" είναι αδύνατον να μην παρατηρήσεις τις ομοιότητες με παλιότερα ανάλογα πονήματα. Εντάξει όμως, η φωνή του Blackie εξακολουθεί να σου φέρνει ανατριχίλες, οπότε κάπως το ξεπερνάς. To "Fallen Under" είναι ένα mid tempo κομμάτι κάπως στενάχωρο και αυτό, αλλά έχει ωραίο ρεφρέν και φοβερή γέφυρα πριν το κόψιμο για να μπει το solo.

Το "Slaves Of The New World Order" θα ξεκινήσει με τον Blackie να σιγοτραγουδά μέχρι να μπουκάρει ο γνωστός καλπάζων ρυθμός στα τύμπανα και ενώ βγάζει ενέργεια και γούστα θα θυμίσει ταυτόχρονα και καμιά εικοσαριά παλιότερα τραγούδια. Τα "Eyes Of My Maker" και "Hero Of The World" στέκονται και αυτά οκ στην ροή του δίσκου αλλά το ομώνυμο είναι αυτό που μάλλον εύκολα ξεχωρίζει στο σύνολο. Πρόκειται για μια power ballad σε στυλ "Heaven's Hung In Black" με φοβερή ερμηνεία από τον Lawless και ωραία πονεμένα solo, με τους στίχους  βέβαια να κηρύττουν απροκάλυπτα την αγάπη που -πλέον- τρέφει για τον Ιησού. «Jesus II need you now, free me I’m lost somehow» τραγουδά και νομίζεις πως γύρισες στο κατηχητικό.

Αυτό λοιπόν που θα σου μείνει από το "Golgotha" είναι οι δυο-τρεις δυνατές στιγμές (που τις έχουμε ξανακούσει βέβαια) ανάμεσα σε συνθέσεις που θα σε κάνουν να συμπαθήσεις τον δίσκο, αλλά ως εκεί. Η καινούργια δουλειά των W.A.S.P. δεν έχει τα στοιχεία να την κρατήσουν σε μόνιμη βάση στο στερεοφωνικό σου και θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα γιατί δεν σου προσφέρει τίποτα καινούργιο. Οι ίδιες αναμασημένες ιδέες και οι ίδιες φωνητικές μελωδίες μετά από τόσα χρόνια κουράζουν πλέον εύκολα το αυτί.

Η πετρελαιοπηγή που ακούει στο όνομα Blackie Lawless έχει περάσει κατά πολύ την εποχή που ξερνούσε όλη μέρα τον μαύρο χρυσό. Πλέον η φάση είναι πάρε τα λιγοστά βαρελάκια σου και να είσαι ευχαριστημένος που δεν έχει στερέψει τελείως. Αν περιμένεις με την κάθε καινούργια δουλειά του να τροφοδοτήσεις το καλοριφέρ όλο τον χειμώνα, έπαιξες και έχασες. Για να ζεστάνεις τα χέρια σου στην σόμπα μια χαρά φτάνει όμως.