Von Hertzen Brothers

Στο καλεντάρι των επικείμενων κυκλοφοριών για το 2013 η νέα δουλειά των Φινλανδών αδερφών Von Hertzen ήταν highlighted μεταξύ των πιο αναμενόμενων, καθώς τα τελευταία χρόνια -ειδικά μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού "Stars Aligned"- αποτελούν ένα από τα πιο σταθερά ακούσματά μου και μια μπάντα στην οποία πιστεύω πολύ.

Η προσωπικότητα στον ήχο, η συνθετική διαφοροποίηση, τα ψήγματα προοδευτικής νοοτροπίας, η έντονη μελωδικότητα και οι χαρακτηριστικές φωνητικές αρμονίες είναι στοιχεία που δεν μπορούν να με αφήσουν αδιάφορο, πόσο δε όταν αποδίδονται με μια δεδομένη ποιότητα, όπως αυτή των Von Hertzen Brothers. Η άποψη αυτή ήρθε να εδραιωθεί μετά την εντυπωσιακή ζωντανή τους εμφάνιση ως support των Pain Of Salvation, κατά την τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας.

Ο προπομπός του νέου άλμπουμ, μέσω του πρώτου single "Flowers And Rust" μετέτρεψε άμεσα την προσμονή σε ενθουσιασμό, καθώς πρόκειται, δίχως αμφιβολία, για το πιο εμπορικό και πιασάρικο τραγούδι που έχει γράψει η μπάντα. Απλό σε δομή, με εξαιρετική μελωδία κι ένα κολλητικό refrain, με το γρέζι στη φωνή και η ερμηνεία του Mikko παραπέμπουν σε Chris Cornell. Αξίζει να σημειωθεί πως για μια ακόμα φορά το «έντυσαν» ένα υψηλής αισθητικής video clip.

Από εκεί και πέρα, δεν μπορώ να γνωρίζω αν φταίει η προεξόφληση που είχα κάνει ότι το τελικό αποτέλεσμα θα με συνεπάρει, αλλά η πρώτη ακρόαση του "Nine Lives" με άφησε μάλλον προβληματισμένο, να αναρωτιέμαι τι απέγιναν τα στοιχεία που λάτρεψα στο "Stars Aligned", όπως το refrain του "Miracle", η περιπέτεια του "Gloria", η λυρικότητα του "Angel's Eyes" ή το έντονο folk του "Always Been Right". Μόνο η ψυχεδέλεια παρέμεινε διακριτή εκ πρώτης ακρόασης και προέκυπτε εμφανώς πως τα αδέρφια δεν προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ βασισμένο στην επιτυχία του προκατόχου του.

Επειδή, όμως, μπάντες όπως οι Von Hertzen Brothers συνηθίζουν να γράφουν μουσική που περιλαμβάνει περισσότερα στοιχεία από όσα πιάνει η πρώτη ακρόαση, δε θα μπορούσα να μείνω σε αυτό το συμπέρασμα. Με τις επόμενες ακροάσεις ο δίσκος άρχισε να αποκαλύπτει τα πραγματικά καλά στοιχεία που περιέχει και κυρίως να αφήσει συνθέσεις που πραγματικά ξεχωρίζουν. Έτσι λοιπόν, πέραν από το προαναφερθέν "Flowers And Rust" υπάρχει το εναρκτήριο up tempo και groovy "Insomnia", πιθανότατα η πιο κοντινή στο προηγούμενο άλμπουμ σύνθεσή τους, καθώς και το "Coming Home" που παραπέμπει σε μια πιο γκοθίζουσα αισθητική, παρεμφερή με αυτή των συμπατριωτών τους The 69 Eyes ή των H.I.M., ένα ύφος που δεν μας έχουν συνηθίσει, αλλά δείχνει να τους βγαίνει. Οι τρεις αυτές συνθέσεις προσδίδουν την απαραίτητη ώθηση για ένα πραγματικά δυνατό ξεκίνημα στο άλμπουμ.

Αδικαιολογήτως, οι δύο επόμενες συνθέσεις "Lost In Time" και "Separate Forevers" ρίχνουν ταχύτητα και επίπεδο, όντας ιδιαίτερα υποτονικές, βασισμένες στην ψυχεδέλεια, αλλά εν τέλει μάλλον αδιάφορες, παρά την ως συνήθως ενδιαφέρουσα προσέγγιση στα φωνητικά. Ειδικά για το δεύτερο δεν βρήκα ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης. Το "One May Never Know" που ακολουθεί κεντρίζει ξανά το ενδιαφέρον με το folk στοιχείο του και την ιδιόμορφη ενορχήστρωση, αλλά εν τέλει δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο, συντηρώντας το υποτονικό κλίμα. Η δεύτερη τριάδα, λοιπόν, δρα μάλλον ανασταλτικά στο σύνολο του άλμπουμ.

Η τρίτη και τελευταία τριάδα τραγουδιών αποτελείται από συνθέσεις μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας, που χαρακτηρίζονται εκ νέου από χαμηλές ταχύτητες, αλλά παρουσιάζουν μια περισσότερο περιπετειώδη δομή. Το "World Without" αποτελεί την πιο ιδιαίτερη στιγμή του δίσκου, ξεκινώντας με σχεδόν ψαλμωδικά φωνητικά, για να καταλήξει σε ένα συναισθηματικό κρεσέντο, με καταπληκτικούς στίχους. Πραγματικά, πανέμορφη σύνθεση που μου έφερε στο νου το σπουδαίο "The Willing Victim". Τo "Black Heart's Cry" επαναφέρει τα folk στοιχεία και την 70s αισθητική στην πιο retro στιγμή του άλμπουμ, ενώ το επτάλεπτο "Prospect For Escape" συνεχίζει την «παράδοση» του κλεισίματος με ένα μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι για τη μπάντα.

Το "Nine Lives" θα έλεγα πως χαρακτηρίζεται από μια σειρά θετικών και ανασταλτικών στοιχείων. Διαθέτει διάσπαρτα κάποια από τα χαρακτηριστικά που έχουν κάνει την μπάντα να ξεχωρίζει, αλλά συνολικά τα σημεία που ξεχωρίζουν είναι λιγότερα σε σχέση με προηγούμενες δουλειές και ειδικά σε σχέση με το "Stars Aligned". Προσθέτει νέα στοιχεία στον ήχο τους, αλλά δεν καταφέρνει να μην απολέσει κάποια που έδιναν επιπρόσθετη αξία. Περιλαμβάνει το πιο πιασάρικο single της δισκογραφίας του, αλλά έχει μάλλον τα λιγότερα δυνητικά singles.

Εν τέλει, δίνουν ένα ακόμα όμορφο και δουλεμένο άλμπουμ, που όμως δεν δείχνει ικανό να τους οδηγήσει στο επίπεδο παραπάνω, όπως πολλοί αναμέναμε. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να προσδιορίσω τι αντίκτυπο ενδεχομένως να έχει σε κάποιον που θα έρθει σε πρώτη επαφή μαζί τη μουσική των Von Hertzen Brothers -γιατί καλώς ή κακώς ακόμα υπάρχει κόσμος που τους μαθαίνει- αλλά, δεν νομίζω να απογοητεύσει κανέναν ή να αποτρέψει την περεταίρω ενασχόληση με την μπάντα. Για τους υφιστάμενους οπαδούς τα πράγματα είναι πιο απλά, καθώς σίγουρα θα τους ανταμείψει με αρκετές ωραίες στιγμές και ακροάσεις, αλλά στο τέλος της ημέρας νομίζω πως θα συμφωνήσουν πως από μια μπάντα σαν κι αυτή οφείλουμε να απαιτούμε το κάτι παραπάνω.