Von Goat

Μέσα στα εμπορεύσιμα πλαίσια που κινείται ο black / death ήχος των ημερών μας, έρχεται η σειρά του ξεχασμένου από τη ζωή και τη μοίρα Goat να κυκλοφορήσει τον πρώτο του προσωπικό δίσκο ως Von Goat, εκμεταλλευόμενος, προφανώς, το θεόρατο cult status που περιβάλλει η ιστορική ονομασία των Von. Για το ομολογουμένως ανούσιο reunion των Von δεν πρόκειται να κάνουμε ιδιαίτερο λόγο, πέραν του ότι έπαιξαν στο Λονδίνο παρέα με τους Watain και γελούσαν μέχρι και οι πέτρες, επειδή απέτυχαν να αποδώσουν σωστά τα κομμάτια -κάτι που απαιτεί προσπάθεια για να το καταφέρεις, ε-, επανηχογράφησαν παλαιότερο υλικό, κυκλοφόρησαν ένα 7", ένα live album κι ένα DVD (προσπερνώντας την internetική κυκλοφορία του "Blood Angel"), με το 7" του μπασίστα τους, Von Venien, να αποτελεί κερασάκι στη τούρτα, ίδρυσαν τη δική τους εταιρία, προτού καν δεχθεί να συμμετέχει στο line-up ο αρχηγός του σχήματος, Goat, υπό την ονομασία Von Music Group, και μετά αναρωτιέται ο κόσμος γιατί θεωρώ πως η σημερινή underground σκηνή αποτελεί τη νέα mainstream, σε ουσία. Η διαφορά είναι πως η mainstream σκηνή δύναται να σου προσφέρει πολλά και ποιοτικά πράγματα, ενώ οι Von μόνο ό,τι αποκαλούμε ως ξαναζεσταμένο φαγητό - και, μάλιστα, μπαγιάτικο, στην προκειμένη περίπτωση.

Όλα τα παραπάνω στάθηκαν αρκετά για την όποια προκατάληψη προηγήθηκε των πρώτων ακροάσεων του "Septic Illumination", με τις εντυπώσεις να παραμένουν αρνητικές μέχρι το κομβικό σημείο που η διάθεση για μια δεύτερη ευκαιρία έδωσε στροφή της τάξης των 180 μοιρών στις όποιες εντυπώσεις, με αποτέλεσμα την αποκάλυψη της αίσθησης που περιβάλλει τον προαναφερθέντα τίτλο για πρώτη ουσιαστική φορά. Βλέπετε, η πραγματική μαγεία του δίσκου κρύβεται σε πτυχές που δεν περίμενες να χτυπούν καίρια και με τόσο ύπουλο τρόπο, καθώς οι ερμηνείες του Goat ακροβατούν μεταξύ κάθαρσης και φθοράς, με μια αίσθηση αποσύνθεσης να υπερκαλύπτει τα όποια «κανίβαλα» ενστίκτα και την παράξενη, σαθρή, ατμόσφαιρα που πλανάται καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου να έρχεται μαζί με τις υποβόσκουσες μελωδίες για να δέσουν το όλο αποτέλεσμα, υποβοηθούμενες από μικρά interludes που συναντώνται κατά μήκος του tracklisting. Τα δυο μικρά αυτά clues αποτελούν και το στοιχείο που απογειώνει το σύνολο των συνθέσεων, δημιουργεί highlights του τύπου "The Gathering" και "Syringes", και συμβάλλει τα μέγιστα στο βαθμό συνοχής που συναντάται κατά τις όποιες ακροάσεις. Μοναδικό, δηλαδή, σημείο που θα αναφέρουμε για λόγους εγκυκλοπαιδικούς αποτελεί η συμμετοχή του Wrest (Leviathan, Twilight, Lurker of Chalice) στον τομέα του drumming, μιας κι η συμβολή του, παρότι αποτελεί ένα bonus, δε δείχνει να φέρει καταλυτικό ρόλο στον όλο σχεδιασμό.

Σε μια ενδεχόμενη μάχη εντυπώσεων, το "Septic Illumination", όντας άψογα μελετημένο, όσον αφορά την όλη ροή, διάρκεια, καθώς και το γενικότερο ύφος που περιγράψαμε, μοιάζει να νικά κατά κράτος μέχρι και το οργανικό, ξεκούρδιστο, μπάσο των Profanatica, με τρόπο που τοποθετείται αυτομάτως στις κυκλοφορίες που ξεχωρίζουν περισσότερο για το έτος 2010 - μία δήλωση τολμηρή, που χρειάστηκε πολλές ακροάσεις μέχρι να βρει το δικό της σταθερό πάτημα. Η πραγματικότητα, βέβαια, δείχνει πως η όλη σύγκριση έχει καθαρά να κάνει με προσωπικά κριτήρια, από τη στιγμή που το σκεπτικό κάτω από το οποίο σμιλεύτηκε το ύφος των αναφερθείσων κυκλοφοριών καταλήγει αρκετά διαφορετικό, πτυχή που βρίσκει διέξοδο στο συναίσθημα αυτών των δίσκων. Οι Profanatica έγραψαν ένα δίσκο που όλα μοιάζουν λες και παίχτηκαν σε κάποιο studio, ζωντανά, με την ηχογράφηση και μίξη του αποτελέσματος να διατηρεί αυτό το «live feeling», παράλληλα με τις γνώριμες, κανίβαλα βλάσφημες, τάσεις τους, τη στιγμή που οι Von Goat ξυπνούν αισθήσεις αρχέγονες μεν, αλλά με τρόπο που η γεύση καταλήγει και αντίξοη, πέραν από ελκυστική, καθώς ο πυρήνας αυτή τη φορά δε μοιάζει να είναι η οργή, παρά μόνο η απάτη της επιβίωσης κι η αίσθηση της απόλυτης καταδίκης.

Believe the hype.