Ulver

Μια από τις πιο απρόβλεπτες μουσικές περιπτώσεις που θα βρείτε εκεί έξω. Τους «κρατήσαμε» εκβιαστικά κάτω από την καταπιεστική ταμπέλα metal για να μην απωλέσει η σκηνή μερικά από τα πιο ταλαντούχα και ενδιαφέροντα παιδιά της. Φυσικά οι Ulver εδώ και δυο δεκεατίες δεν έχουν την παραμικρή σχέση με metal ενώ ταυτόχρονα όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο δύσκολο γίνεται να περιγράψει κανείς τα δημιουργήματά τους. Αν και μας είχαν «σκορπίσει» ψίχουλα που προφήτευαν τη συνέχεια, κανείς δεν είχε τη δυνατότητα να διευκρινίσει τι ακριβώς θα επακολουθήσει.

Έτσι, έξι χρόνια μετά το "War Of Roses" και μετά από μια σειρά ενδιάμεσων κυκλοφοριών οι «Λύκοι» επιστρέφουν με το "Pop Album" τους. Μια πενταετία γεμάτη πειραματισμούς, σύγχρονη κλασική μουσική, kraut rock, drone συνεργασίες και αναβίωση συνθέσεων της δεκαετίας του '60. Όσο δύσκολο και αν φαντάζει, οι αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις γίνονται αβίαστα στο νορβηγικό σχήμα και αυτήν τη φορά οι Ulver παρουσιάζονται πιο ευκολοάκουστοι από ποτέ.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου "Nemoralia" ένα up-tempo (για τα δεδομένα τους) beat ξεκινά το ταξίδι στον χωροχρόνο. Οι στίχοι του Garm μας μεταφέρουν από το τούνελ στο Pont De L'Αlma και τον θάνατο της Πριγκίπισσας Νταϊάνα στην απόπειρα δολοφονίας του Pope John Paul II και από την εκκλησία του Σατανά στο 6114 της California Street στην νύχτα που ο Νέρωνας έκαψε τη Ρώμη. Σκοτεινή θεματολογία σε ένα χαλαρό synthpop/electronica περιτύλιγμα.

Το "Rolling Stone" συνεχίζει με τον ίδιο σχεδόν ρυθμό και αποτελεί μια από τις πιο εμπορικές στιγμές του δίσκου πριν καταλήξει σε ένα αυτοσχεδιαστικό όργιο το οποίο αλλάζει παντελώς το τελικό αποτέλεσμα στο σύνολό του. Με αντίστοιχo τρόπο μεταβάλλεται και το "So Falls The World" το οποίο κλείνει με ένα σχεδόν «χορευτικό» beat.

Ο δίσκος, αν και περιέχει διάφορα ξεσπάσματα όπως τα παραπάνω, χαρακτηρίζεται από μια σφιχτοδεμένη ομοιομορφία, κατάλληλη ώστε να συνοδέψει το ταξίδι των Νορβηγών. Μόνιμοι συνοδοιπόροι του Kristoffer Rygg, o Tore Ylwizaker και ο Jorn H. Svaeren αλλά και ο Ole Alexander Halstensgard τον οποίο ο Garm δείχνει να εμπιστεύεται απόλυτα στις πρόσφατες κυκλοφορίες του. Καλεσμένος στο ταξίδι μεταξύ άλλων και ο Nick Turner των Hawkwind o οποίος προσθέτει πινελιές με το σαξόφωνό του.

Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα περίμενε ξεκάθαρη pop μουσική σε έναν δίσκο των Ulver. To "The Assassination Of Julius Caesar", όμως, είναι από τις πιο ευκολοάκουστες περιπτώσεις για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική των Νορβηγών. Συνθέσεις με φυσιολογική δομή και διάρκεια, αφηρημένους αλλά πολύ ενδιαφέροντες στίχους και «μπόλικες» δόσεις από τα μαγευτικά φωνητικά του Garm.

Από την άλλη πλευρά δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι το τελικό αποτέλεσμα θα απογοήτευε κάποιον από τους die-hard οπαδούς των Ulver. Έτσι και αλλιώς ορισμένοι από μας έχουμε παραδοθεί αμαχητί στη μουσική τους και πλέον δεχόμαστε οποιαδήποτε μεταμόρφωση.