Triptykon

O πρώτος δίσκος των Triptykon αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης για πολύ καιρό. Το "Eparistaira Daimones" έφερνε στο νου αναμνήσεις από το μεγαθήριο των Celtic Frost, αλλά ταυτόχρονα παρέκκλινε οριστικά από αυτό. Η τετραμελής μπάντα φαίνεται ότι αδημονούσε να μας παραδώσει όλο το διαθέσιμο υλικό της, καθώς οι ηχογραφήσεις του "Shatter" πραγματοποιήθηκαν ταυτόχρονα με αυτές των Επαριστερά Δαιμόνων. Η πρώτη κυκλοφορία τους δικαίωσε με το παραπάνω τους οπαδούς του doom/ black metal αλλά και πολλούς άλλους, με αποτέλεσμα αυτή τη φορά  να περιμένουμε κάτι αντάξιο εκείνης ή ακόμα και κάτι παραπάνω.

Ας ξεχάσουμε τα ατέλειωτα κομμάτια των επτά ή έντεκα λεπτών και ας αρκεστούμε στη μισή σχεδόν διάρκεια. Από την πρώτη ακρόαση του "Shatter" το αρχικό και ομότιτλο κομμάτι είναι εκείνο που ξεχωρίζει από το σύνολο και δικαίως ιεραρχήθηκε και διαδέχτηκε τους Δαίμονες. Τα γυναικεία φωνητικά  προσδίδουν στην ατμόσφαιρα το δικό τους αίνιγμα και το κομμάτι ενισχύεται από μια επιπλέον παρουσία. Έχοντας λοιπόν σαν μια πρώτη γεύση το "Shatter" περίμενα τη συνέχεια του δίσκου δυναμική. Δυστυχώς όμως από το δεύτερο κομμάτι και έπειτα η συγκεκριμένη κυκλοφορία  ξεκινάει το δικό της αποχαιρετιστήριο άσμα. Ακολουθώντας το ρυθμό του "I Am The Twilight" συνειδητοποιώ ότι τα riff θυμίζουν χαρακτηριστικά το "Goetia" ("Eparistera Daimones"), όπως και η θεματολογία των στίχων κινείται ακριβώς στα ίδια πλαίσια.

Έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου την έκπληξη που μπορεί να κάνει ένα από τα επόμενα τραγούδια και προτού καν προλάβω να ολοκληρώσω αυτή τη σκέψη παίρνει τη σειρά του το "Crucifixus". Τέσσερα περίπου λεπτά φεύγουν άσκοπα μαζί με το εγκεφαλικό μούδιασμα των εφέ. Τελευταία και καταϊδρωμένα δεσπόζουν δυο cover των Celtic Frost, τα οποία οι Triptykon ηχογράφησαν κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους στο ολλανδικό  Roadburn Festival του 2010. Επιτέλους, η στιγμή που μια μορφή κλέβει θριαμβευτικά την παράσταση. Και ο λόγος  οφείλεται  στη συμμετοχή του Nocturno Culto (Darkthrone, Sarke) στο "Dethroned Emperor".     

Το συμπέρασμα είναι ότι το αποτέλεσμα του EP δεν ήταν το προσδοκώμενο. Θα μπορούσα να πω πως όσα κομμάτια περίσσευαν από τους Δαίμονες (και ίσως καλώς δεν εντάχθηκαν σε αυτούς) κυκλοφόρησαν μετά από επτά μήνες. Πάνω που είχα χωνέψει ότι το σχήμα των Triptykon είναι κάτι διαφορετικό από αυτό των Celtic Frost, κατέληξα να αναθεωρήσω από την παρουσία των δυο τελευταίων κομματιών. Μακάρι την επόμενη φορά ο πήχης να είναι πιο ψηλά. Η ελπίδα όμως γι' αυτό υπάρχει, για να πεθαίνει πάντα τελευταία.