Triple Sun

The City Lies In Ruins

ConSouling Sounds (2016)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 11/08/2016
Αν το όνομα της μπάντας σου έφερε στο μυαλό τους Coil, στρογγυλοκάθισε λίγο να σου πω...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αργά, πολύ αργά, σε υπνωτιστική επανάληψη, με βαθιά αποπνικτικά φωνητικά, με ακόμα βαθύτερα φωνητικά στο παρασκήνιο, ξεδιπλώνεται η αρχή του άλμπουμ… There’s a hole in the sky where clouds are born μας πληροφορεί το εναρκτήριο “A Hole In The Sky” και κάπως έτσι ξεκινάει η φοβερή ιστορία που θα μας αφηγηθούν οι Triple Sun. Και αν το όνομά τους σου φέρνει στο νου το τραγούδι από τον τελικό δίσκο της καριέρας των Coil, το αριστουργηματικό “Ape Of Naples”, στρογγυλοκάθισε να ακούσεις. Δεν έχω βρει παραδοχή αυτού του «κλεψίματος» κάπου στο διαδίκτυο, αλλά αν ακούσεις τον δίσκο θα πειστείς πως αποκλείεται να είναι σύμπτωση.

Αν και ντεμπούτο, οι Triple Sun είναι κάθε άλλο παρά πρωτάρηδες. Οι τρεις μουσικοί που τους αποτελούν γνωρίστηκαν στα πλαίσια της συνεργασίας τους με τις Katia και Marielle Labeque, Γαλλίδες 60-χρονες πια πιανίστριες, με μεγάλη ιστορία στις πλάτες τους. Ο Massimo Pupillo είναι ο μπασίστας και ιδρυτής των διεστραμμένων Ιταλών Zu (άλλη μπαντάρα από κει) και έχει συνεργαστεί με Mike Patton, Melvins, Stephen O’ Malley και λοιπούς παρανοϊκούς avant-garde μουσικούς. Ο David Chalmin είναι συνθέτης, παραγωγός, μηχανικός ήχου και μουσικός, με συμμετοχές σε ορχηστρικές αποδόσεις soundtrack και συνεργασίες με τον Matt Elliott ως συμπαραγωγός και κιθαρίστας. Ο Raphael Seguiner είναι επίσης ένας μουσικός με προσωπικό ήχο που έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Rufus Wainwright, Saul Williams και Matt Elliott.

Ο μουσικός συγκερασμός των προαναφερθέντων είναι ένα βαρύ doom rock με post-rock χροιά, καθαρά Ulver-ικά φωνητικά και μια metal καταχνιά να καταπίνει τα πάντα, ειδικά σε κομμάτια σαν το ζοφερό “Moses”, με το βάθος του μπάσου να βρίσκεται μόνιμα στο παρασκήνιο για να ταράζει τα σωθικά. Οι Triple Sun δεν επιθυμούν να προκαλέσουν κάποια άγρια ομορφιά με τις post-rock στιγμές τους. Ούτε καν θα προσπαθήσουν ποτέ να προκαλέσουν δέος με τον μεγαλεπήβολο, massive ήχο τους. Τα συναισθήματα αγγίζουν την απόγνωση, τον αρνητισμό και τη μιζέρια, αντανακλώντας κάθε αχτίνα φωτός με μοναδική εξαίρεση το κύκνειο άσμα-ομώνυμο κομμάτι, που μοιάζει να έχει ξεφύγει από τους Angels Of Light του Michael Gira των Swans. 

Αντίθετα με ό,τι θα περίμενε κανείς λόγω μουσικού ύφους –αλλά και λόγω μιας concept αίσθησης που αφήνεται θεματολογικά- το άλμπουμ είναι στηριγμένο στις ξεχωριστές οντότητες του κάθε κομματιού και όχι στη ροή του συνόλου. Αυτό ενδεχομένως είναι το μόνο που του αφαιρεί κάποιους πόντους, αφού, κατά τα άλλα, το ενδιαφέρον κρατιέται αμείωτο καθ’ όλη τη διάρκεια, ενώ συνθέσεις όπως το εξαίρετο 7-λεπτο “The Gift” δεν γράφονται από τον καθένα. Δίσκος για συγκεκριμένες ώρες και ένα πολύ δυνατό ντεμπούτο συνολικά.

  • SHARE
  • TWEET