Tremonti

Το ποιος είναι ο Mark Tremonti υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε καν να μπαίναμε στη διαδικασία να το αναφέρουμε σ' έναν πρόλογο κριτικής προσωπικού του δίσκου. Αν και απ' όσο είμαι σε θέση να καταλάβω, η φαμίλια των Alter Bridge έχει αρχίσει να γίνεται κάπως πιο γνωστή και στη χώρα μας, και πάλι... αναλογιζόμενοι την καλλιτεχνική αξία τους είμαστε απελπιστικά λίγοι.

Μπορεί μόλις πριν λίγους μήνες να κυκλοφόρησε τον δεύτερο καταπληκτικό solo δίσκο του, αλλά ήταν ήδη γνωστό πως είχε ηχογραφήσει ακόμα δέκα τραγούδια τα οποία θα βλέπανε το φως της δημοσιότητας σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως τα τραγούδια του "Dust" είναι τα αποφάγια της συνθετικής διαδικασίας του "Cauterize"; Ίσως, αλλά η αλήθεια είναι πως ακόμα και αν ισχύει κάτι τέτοιο, δεν επηρεάζει τόσο αρνητικά -όσο θα περίμενε κάποιος- το αποτέλεσμα που φτάνει από τα ηχεία στα αφτιά μας.

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά λοιπόν. Η παραγωγή του Baskette είναι για ακόμα μια φορά υποδειγματική. Το ρυθμικό μέρος των Whitlock/Van Halen (του υιού) πραγματικό τείχος χαμηλών συχνοτήτων και τα riff μόνο με κλισέ εκφράσεις μπορείς να τα περιγράψεις όπως «μπετό», «γροθιά στα μούτρα», «σε αρπάζουν από το σβέρκο» κλπ.

Το εναρκτήριο "My Last Mistake" δηλώνει τα προφανή και όσα αναφέραμε πιο πάνω. Προσθέστε τις καταπληκτικές φωνητικές γραμμές και τις έξοχες τοποθετήσεις του Tremonti και το αργό πέρασμα πριν το ωραιότατο solo. Το "The Cage" έχει αυτήν τη φωνητική μελωδία που είναι ικανή να σου κολλήσει στο μυαλό και να την τραγουδάς ολημερίς και στα καπάκια το thrash riff του "Once Dead" θα μπει για να ισοπεδώσει τα πάντα πριν πραγματικά απογειωθεί η όλη φάση στο εξόχως πιασάρικο ρεφρέν.

Για το ομώνυμο άσμα τι να πει κάποιος; Οι αρπισμοί, η σταδιακή αύξηση της δυναμικής πριν το ξέσπασμα στο solo και φυσικά το μεγάλο ρεφρέν, καθιστούν το χτίσιμο της σύνθεσης υποδειγματικό. Το "Betray Me" θα μπορούσε κάποιος ίσως να πει πως είναι κάτι που έχουμε ξανακούσει από τον Mark (φέρνει πολύ σε Alter Bridge), αλλά έχει αυτές τις καταπληκτικές φωνητικές μελωδίες που σου καρφώνονται στο μυαλό και που για κανέναν λόγο δεν μπορείς να αγνοήσεις.

Πόνος μέρος δεύτερο το "Tore My Heart Out", το οποίο στιχουργικά και μουσικά σε στέλνει αδιάβαστο, με την άτυπη στενάχωρη τριλογία να συμπληρώνει το πολύ καλό "Unable To See" το οποίο κινείται σε πιο ακουστικά και ήρεμα μονοπάτια. Δεν μπορώ να θεωρήσω τα "Catching Fire" (παρά το καταπληκτικό μεσαίο μέρος του), "Never Wrong" και "Rising Storm"  κάτι πάρα πολύ ιδιαίτερο ως συνθέσεις, αλλά προφανώς πρόκειται για τραγούδια που στην πορεία του δίσκου δεν μπορείς να αγνοήσεις, ούτε να προσπεράσεις ελαφρά τη καρδία, καθώς αν τα οπτικοποιήσεις θα μπορείς να δεις τον τίμιο ιδρώτα του Mark να τρέχει στο κούτελό του, καθώς και την ψυχή που βγάζει τραγουδώντας τα.

Συνολικά, αυτό που ξεχωρίζει πέρα από το εξωγήινο παίξιμο του Tremonti, είναι οι για ακόμα μια φορά πολύ εμπνευσμένες φωνητικές γραμμές και μελωδίες οι οποίες είναι ικανές να αναδείξουν τόσο τη φωνή ενός απλά καλού τραγουδιστή, όσο κι εκείνα τα τραγούδια που υπό άλλες συνθήκες ίσως να μην σου φαινόντουσαν πως είχαν να προσφέρουν το κάτι παραπάνω.

Βέβαια, να πω την αλήθεια, σηκώνω τα μάτια μου λίγο πιο πάνω στο κείμενο και διαβάζω την λέξη «αποφάγια» και δεν μου κάθεται καλά. Δεν μου κάθεται καλά γιατί ο δίσκος είναι για ακόμα μια φορά ποιοτικότατος και θα ικανοποιήσει στο έπακρο τον οπαδό. Τι κι αν δεν ξεπέρασε τον πήχη που μόνος του έχει βάλει σε δυσθεώρητα ύψη; Ο Mark εξακολουθεί να ίπταται πολύ πιο πάνω από τον μέσο όρο συνδυάζοντας το θέαμα με την ουσία. Και που είσαι... έρχεται και καινούριο Alter Bridge το φθινόπωρο.