Trees Of Eternity

Η μουσική, όπως και κάθε μορφή τέχνης, είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Πώς να χωρέσει το συναίσθημα ή η ατμόσφαιρα ενός έργου σε απλές προτάσεις; Σε περιπτώσεις που δημιουργείται ως προϊόν ίσως να μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά όταν ο οποιοσδήποτε καλλιτέχνης γράφει ξεκάθαρα με σκοπό την έκφραση, τα πράγματα δυσκολεύουν. Όταν, δε, μέσα σε όλο αυτό μπλέκονται παράγοντες που ξεπερνούν το μουσικό κομμάτι, εκεί χάνεται σε μεγάλο βαθμό το νόημα της όποιας ανάλυσης.

Οι Trees Of Eternity είναι ένα project που σχημάτισε ο Juha Raivio, κιθαρίστας των Swallow The Sun, με την Aleah Liane Stanbridge. Οι δύο τους συνεργάστηκαν για πρώτη φορά στον τέταρτο δίσκο των Φινλανδών, "New Moon". Το αρχικό σχέδιο ήταν η Aleah να τραγουδήσει σε ένα ήδη έτοιμο κομμάτι, ωστόσο στα πλαίσια των ηχογραφήσεων διαπίστωσαν ότι είχαν ιδέες που θα μπορούσαν να σταθούν ανεξάρτητα. Έτσι, αναλαμβάνοντας οι δυο τους το συνθετικό μέρος, μάζεψαν μερικά αξιοσέβαστα ονόματα του χώρου (Kai Hahto, Fredrik και Mattias Norrman) και ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις του πρώτου τους ολοκληρωμένου δίσκου.

Στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από τη σχετική ανακοίνωση, τα μόνα νέα που υπήρχαν σχετίζονταν δισκογραφικές εταιρίες και μπερδέματα, ενώ η Aleah έκανε περάσματα από το "Under The Red Cloud" και το "Songs From The North". Τον Απρίλιο, εντελώς απροσδόκητα για όσους δεν είχαν προσωπική επαφή με την μπάντα, τα πράγματα πήραν μια απροσδόκητη τροπή· η Aleah, στα 39 της, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Ο Raivio μερικές μέρες αργότερα δήλωσε ότι ο δίσκος ήταν ολοκληρωμένος και θα κυκλοφορούσε, χωρίς ωστόσο να αναφέρει οτιδήποτε άλλο σχετικό με το μέλλον του σχήματος.

Γνωρίζοντας τα παραπάνω, όσο υποσυνείδητα κι αν συμβαίνει, η ακρόαση του άλμπουμ αποκτά μια ξεχωριστή διάσταση. Σε αυτό συμβάλλει και το ηχητικό, καθώς το ύφος του ντουέτου πατάει σε τελείως ατμοσφαιρικά σκοτεινά, gothic θα πουν κάποιοι και δεν θα διαφωνήσω, μονοπάτια. Αργές ταχύτητες, με τις μελωδίες και τα φωνητικά σε πρώτο πλάνο και κάμποσα ακουστικά/ambient στοιχεία. Ξεσπάσματα υπάρχουν, όμως ποτέ δεν αγγίζουν τα doom-death όρια που ίσως να περίμενε κάποιος σχετικός με το παρελθόν των δημιουργών. Οι γνωρίζοντες θα βρουν αρκετούς 3rd And The Mortal και Type O Negative, ενώ σε στιγμές φέρνουν σε μια πιο ήπια εκδοχή των Draconian.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του "My Requiem" οι στόχοι της μπάντας γίνονται σαφείς και παραμένουν έτσι για όλη τη διάρκεια του δίσκου. Το πανέμορφο "Eye Of The Night" βάζει ακόμα περισσότερο γκρίζο στο κλίμα, ενώ οι συμμετοχές των Mick Moss και Nick Holmes στα "Condemned To Silence" και "Gallows Bird" αντίστοιχα είναι καλοστημένες και ουσιαστικές. Για το σερί των "Broken Mirror", "Black Ocean" και "Sinking Ships" δεν μπορούν να ειπωθούν πολλά, πέρα από το ότι περικλείουν όλα όσα κάνουν οι Trees Of Eternity με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, μου βγάζουν κάτι που πέρα από πρώιμες κυκλοφορίες των μεγάλων της δεκαετίας του '90 είχα πολύ καιρό να νιώσω.

Το "Hour Of The Nightingale" δεν είναι δίσκος που θα τραβήξει την προσοχή μεγάλου ακροατηρίου ή θα βγάλει singles με την έννοια που θέλει η σύγχρονη μουσική βιομηχανία. Για να φανούν οι χάρες του χρειάζεται προσοχή, ίσως και χρόνος από κάποιον που δεν είναι συνηθισμένος σε αυτού του ύφους κυκλοφορίες. Σίγουρα δεν είναι κάτι που μπορεί να ακουστεί σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας· χρειάζεται χαμηλωμένα φώτα και ηρεμία. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και παραβλέποντας πλήρως τις δυστυχείς συγκυρίες, έχουμε να κάνουμε με ένα έργο που βρίσκεται στα υψηλότερα επίπεδα του χώρου και όχι μόνο.