Tony Joe White

Αν από τη μία οι Creedence Clearwater Revival μπορούν να παίξουν μόνοι τους στο ερώτημα ποιός δημιούργησε το swamp rock, ο Tony Joe White παίζει εξίσου μόνος του στο ερώτημα ποιός έδωσε σχήμα στο swamp boogie. Από τον πρώτο του δίσκο και το αρχετυπικό "Polk Salad Annie" που περιελάμβανε, μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα σε σχέση με τη μουσική του.

Groovy, mid-tempo κατά κύριο λόγο συνθέσεις, με στακάτη καθαρά blues κιθάρα, το hammond από πίσω και πάνω από όλα η φωνή του White βαριά, βραχνή και ώριμη από την εποχή που ήταν ακόμα έφηβος, είναι το στοιχείο του. Το γεγονός ακριβώς ότι ελάχιστα πράγματα άλλαξαν είναι και ο λόγος μάλλον που παρά την τακτική δισκογραφία του δεν έτυχε ποτέ ξανά της επιτυχίας ή έστω και της αναγνώρισης που είχε στα τέλη των 60s και τα πρώτα χρόνια των 70s παρά μόνο στα μάτια των συναδέλφων του ή σε σποραδικές επιτυχίες που έκαναν άλλοι καλλιτέχνες τα τραγούδια του (βλ. Tina Turner με "Steamy Windows" και Joe Cocker με "Let The Healing Begin"). Από την άλλη, τέτοια είναι η σφραγίδα που έβαλε στη μουσική που δύσκολα μπορεί κάποιος να ακούσει δική του σύνθεση και να μην την αναγνωρίσει και, ανάποδα, δύσκολα μπορεί κάποιος να γράψει σαν αυτόν και να μην κατηγορηθεί για αντιγραφή.

Τα παραπάνω λίγο ως πολύ σκιαγραφούν και το περιεχόμενο του "Hoodoo". Ο μονολιθικός τρόπος σύνθεσης του White δεν αφήνει πολλά περιθώρια για εκπλήξεις ή συνθετικές ακροβασίες. Τα τραγούδια όπως εναλλάσσονται το ένα μετά το άλλο μοιράζονται περισσότερες ομοιότητες από την προφανή ηχητική συνάφεια μοιάζοντας όλος ο δίσκος ένα ενιαίο και αδιαίρετο jam που τυχαία κόβεται σε διάφορα σημεία απλά και μόνο για να οριοθετηθούν κάποια τραγούδια. Αυτό στον αναγνώστη μπορεί να φαίνεται αρνητικό, η αλήθεια όμως είναι ότι για τον ακροατή, με έναν περίεργο τρόπο, δεν είναι.

Η γλυκιά ρυθμική ζάλη στην οποία σε βάζει ο Tony Joe White, μαζί με το μουρμουρητό της φωνής του, έχει σχεδόν υπνωτιστικές ιδιότητες πάνω σου και σε παρασύρει σε ένα λίκνισμα και ένα αρκετά σωματικό τρόπο ακρόασης της μουσικής του. Η κιθάρα του, που δεν σταματάει να «σχολιάζει» καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου, είναι συμμαζεμένη με βασική συνεισφορά τις φράσεις και τα licks τα οποία λες και συμπληρώνουν τα λόγια του White που τα μασάει περισσότερο παρά τα τραγουδάει, οπότε και μοιάζουν εξίσου περιγραφικά.

Το "Hoodoo" είναι ένας απολαυστικός δίσκος που δεν διεκδικεί κάποιες άλλες μουσικές ή καλλιτεχνικές δάφνες αλλά με σιγουριά μπορεί να σε παρασύρει στον κόσμο του και εν τέλει αυτός δείχνει να είναι και ο σκοπός του.