Tindersticks

Το καλοκαίρι μπορεί να μην έχει έρθει ακόμα, οι συναυλίες όμως έχουν ξεκινήσει και η πλέον αναμενόμενη πριν το θέρος μας χτυπήσει κι ημερολογιακά την πόρτα είναι αυτή των Tindersticks. Συγκεκριμένα, αυτές των Tindersticks, αφού θα εμφανιστούν το βράδυ της 24ης Μαϊου στο Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης και την 25η και 26η Μαϊου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Δέκα άλμπουμ και 25 χρόνια μετά, το συγκρότημα από το Νότινγχαμ επιστρέφει, αποφασισμένο να εισάγει το πιστό του ακροατήριο σε μία νέα καλλιτεχνική εμπειρία. Αφού ζητήθηκε από έντεκα κινηματογραφιστές να φτιάξουν έντεκα clips, καθένα εμπνευσμένο από μία σύνθεση του δίσκου, δημιουργείται το "The Waiting Room Film Project", μία συλλογή ταινιών μικρού μήκους. Αυτό είναι το οπτικό σκέλος του "The Waiting Room" και φυσικά δεν θα είχε καμία αξία χωρίς το ανάλογο soundtrack. Οι Tindersticks έχουν κατασκευάσει μία μοναδική, ολόδικη τους, μουσική σφαίρα, μέσα στην οποία δεν χωράνε ταμπέλες όπως jazz, soul, indie, και τη διαχειρίζονται με όποιον τρόπο επιθυμούν. Αν και τα πιο πρόσφατα άλμπουμ τους ήταν περιορισμένα στα ασφαλή όρια αυτής της σφαίρας και βολεμένα στον χαρακτηριστικό τους ήχο, πάντα έφταναν το ποιοτικό όριο, που ικανοποιούσε αλλά δεν ενθουσιάζε.

Η μελαγχολική διάθεση, η βαρύτονη φωνή του Staples και η κληρονομιά του multi-instrumentalist Dickon Hinchliffe (ακόμα και σήμερα, δέκα χρόνια αφότου αποχώρησε από το συγκρότημα) είναι τα βασικά στοιχεία του ήχου του συγκροτήματος, ο οποίος στους τελευταίους δίσκους φαίνεται να ανακυκλώνεται. Προσπερνώντας το μέτριο κοντινό παρελθόν και αγνοώντας τους οιωνούς, το "The Waiting Room" δεν είναι μία από τα ίδια. Μάλιστα, είναι η πρώτη φορά μετά απο αρκετό καιρό που κάτι φαίνεται να κινείται στο στατικό σύμπαν των Tindersticks. Ο δίσκος ξεκινά με το "Follow Me", μία διασκευή του θέματος του Bronislau Kaper για την κλασική πλέον ταινία "Mutiny on the Bounty" και πώς είναι δυνατόν να αντισταθούμε σε αυτήν την προσταγή. Το "Second Chance Man" ακολουθεί με όμορφα ράθυμη διάθεση, μας εισάγει στα πνευστά που αποθεώνονται στο "Help Yourself" και δίνει τη σκυτάλη στο "Were We Once Lovers", με έναν σπαρακτικό Staples να τραγουδά "How can I care, if it's the caring that's killing me?" και τον ηλεκτρισμό στον ήχο να γίνεται αισθητός για πρώτη φορά και το μπάσο να δίνει groovy διάθεση.

Ξεχωριστή μνεία αξίζει στα δύο ντουέτα και καλύτερα (κατά τη γνώμη μου) κομμάτια του δίσκου. Στην αισθαντική μπαλάντα του "Hey Lucinda" παρακολουθούμε τη συγκινητική στιχομυθία του τραγουδιστή με την Lhasa De Sela, φίλη και χρόνια colaborator, η οποία έφυγε από τη ζωή το 2010. Όχι, δεν είναι corny και δακρύβρεχτο, αλλά μια ειλικρινής παραδοχή πως ο χρόνος κυλά- ενώ το "We Are Dreamers!" είναι, ίσως, η μουσική και συναισθηματική κορύφωση του δίσκου, με την Jehnny Beth των Savages να συμμετέχει στα φωνητικά.

Το όλο κλίμα είναι ιδιαίτερα εσωστρεφές, οι Tindersticks άλλωστε είναι μαέστροι της μελαγχολίας και χειρίζονται ένα τεράστιο εύρος οργάνων- αυτήν τη φορά παρουσιάζουν τα χάλκινα πνευστά σε συνθέσεις ασυνήθιστες για το ύφος τους. Το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από εκλεκτικό και σε συνδυασμό με τους στίχους και τα εκπληκτικά φωνητικά η ατμόσφαιρα γίνεται ομιχλώδης. Ο Stuart Staples σε παίρνει από το χέρι και σε αφήνει μέσα σ' ένα σκοτεινό μπαρ, όπως αυτά τα μεσοπολεμικά στον κινηματογράφο (δένουν τέλεια, άλλωστε, οι Tindersticks με την έβδομη τέχνη), κερνάει ποτό και σε χτυπά φιλικά στην πλάτη, τραγουδώντας αινιγματικά για τη ζωή, το θάνατο, την ασημαντότητα -ή σημαντικότητα- του χρόνου, τον έρωτα που άλλοτε σε εξυψώνει κι άλλοτε σε σκοτώνει, τη μνήμη και τη λήθη. Όλα αυτά τα ανθρώπινα πάθη, σερβιρισμένα με βαθιά τρυφερότητα από έναν περιέργο τύπο που φαίνεται να διαβάζει το μυαλό, μπορεί να σε επιβαρρύνουν ψυχολογικά, ίσως να ταυτιστείς και να θες να του ανοίξεις κι εσύ την ψυχή σου, σίγουρα όμως η έξοδος από το μπαρ θα είναι κάτι περισσότερο από λυτρωτική, όπως και το τέλος του δίσκου με τη μοντέρνα jazz του "Like Only Lovers Can". Το "Waiting Room" ίσως να αποτελεί πράγματι μία αίθουσα αναμονής, τόσο για τον μέσο ακροατή, που όσο ασυγκίνητο κι αν τον αφήνουν τα συγκεκριμένα θέματα, δεν γίνεται να μη μυηθεί μετά από αυτήν την κατανυκτική εμπειρία, όσο και για το συγκρότημα. Ποιος ξέρει, ίσως μετά από εικοσιπέντε χρόνια ζωής, οι Tindersticks είναι έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Ίσως το "The Waiting Room" να είναι ένα τέλος, ή κάποια αρχή. Όπως και να 'χει περιμένουμε το τριήμερο 24-25-26 για βραδιές με rock δωματίου.