Thurston Moore

Πριν δύο χρόνια στην εμφάνισή του στην Αθήνα προσκυνήσαμε. Ανά φάσεις τον έχουμε απολαύσει σε διάφορες πειραματικές και ποικίλες συνεργασίες. Αγαπήσαμε τα κομμάτια της τελευταίας του δουλειάς και φυσικά δεν ξεχνάμε με τίποτα το φαινόμενο Sonic Youth. Πέρσι μας κέρασε το "Chelsea's Kiss" και πρόσφατα μας δελέασε με το από παλιά βγαλμένο "Cease Fire" το οποίο, όμως, δεν συμπεριέλαβε στον νέο προσωπικό του δίσκο.

Αν και κοντεύει τα εξήντα αισίως, συνεχίζει ακάθεκτος. Kρατάει τη σύνθεσή του "The Best Day", δηλαδή τον James Sedwards (Nought) στην κιθάρα, την Deb Googe (My Bloody Valentine) πάλι στο μπάσο και τον παλιόφιλο Steve Shelley, ξανά όπως και στους SY, πίσω από τα τύμπανα. Αν στο προηγούμενο εξώφυλλο είχε μια φωτογραφία της μάνας του, τώρα έβαλε μια δική του, με τη μουτσούνα του (αρκετά νεότερη ή αρκετά επεξεργασμένη) χρωματισμένη σε απαλά ιριδίζοντα χρώματα. Στις πέντε συνθέσεις το μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι είναι στα έξι λεπτά και το μεγαλύτερο στα δώδεκα! Το ξεκίνημα γίνεται με το μεγαλύτερο και ενδεχομένως πιο εντυπωσιακό "Exalted". H αρχή του αργή σε post-punk και εναλλακτικό στυλ. Η συνέχεια γίνεται λίγο πιο βασανιστική, σκονισμένη και επίμονη. Η σκόνη μετατρέπεται σε λάσπη και ο θόρυβος βαραίνει ασύλληπτα τη σύνθεση. Η εξέλιξη και το χτίσιμο αυτού του κομματιού, το ξαναλέω, είναι εντυπωσιακά. Δεν είναι μόνο ο ήχος ή ο θόρυβος, είναι ότι περνάει όλες τις μουσικές φάσεις του Thurston των τελευταίων σαράντα ετών και γεννάει κι άλλες! Πού ν' ακούσεις και το επόμενο "Cusp" για να καταλάβεις τι πάει να πει φρέσκο, καινούργιο, νέο και εντελώς ξεχωριστό από τη μέχρι τώρα πορεία του. Αρκετά διαφορετικό, στέκεται πάνω σε ένα ατελείωτο κρεσέντο και σε μια αρκετά επίμονη ανάβαση που μπλέκει και συνδυάζει πανέμορφα μια θορυβώδη rock πανδαισία με ένα μελωδικό και ηρεμιστικό τόνο...

Το "Turn On" που ακολουθεί, επίσης μεγάλο χρονικά, παρουσιάζει μια μοντέρνα κιθαριστική εναλλακτική rock μουσική. Η δεκάλεπτη διάρκειά του αφήνει χώρο στους μουσικούς να απλώσουν ιδέες και να εναλλάξουν ένταση και ενέργεια. Φυσικά και θα βρεις πολλά SY στοιχεία, αλλά αν προσέξεις θα ακούσεις μέχρι και MBV ενέσεις και θορύβους. Οι μελωδίες του ειναι μακράν οι καλύτερες και συνδέουν το παρελθόν με το μέλλον. Στο "Smoke Of Dreams" μετά, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ατμοσφαιρικά. Αρκετά αργό και ήρεμο προχωράει προς ένα τρομερό classic rock solo κιθάρας και παρότι είναι ένα από τα πλέον απλά τραγούδια του Moore, καταφέρνει να ακουστεί θαυμάσιο και φρέσκο. Το κλείσιμο με το "Aphrodite" το οποίο υποθάλπτει εξαιρετικούς θορύβους χωρίς ντε και καλά να θάβει τη μελωδία, φτάνει σε no wave κορυφές και ακραίες ασύμμετρες ή έστω ασυνήθιστες παραμορφώσεις και πειραματισμούς. Είναι ο τρόπος του να μας δείξει ότι είναι πλέον χαρούμενος!

Η αλλαγή που θα ακούσεις εδώ είναι απλή, τίμια, ξεκάθαρη και ουσιαστική. Λιγότερα κομμάτια. Λιγότερα λόγια. Πολλή περισσότερη κιθαριστική δουλειά και έξυπνος θόρυβος. Μπορεί ο τίτλος του δίσκου να είναι εντελώς χαζός, αλλά όσοι αγαπάνε τη μορφή αυτή που μας μεγάλωσε με τις κιθάρες του, θα απολαύσουν τη νέα του δουλειά και θα διαπιστώσουν ότι είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει solo.

Spotify